Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Από την εκδήλωση αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα

Την παρασκευή 13/3 οργανώθηκε στην κατάληψη "100 Flowers" στο Hackney, μια εκδήλωση αλληλεγγύης και οικ. υποστήριξης για την Κ. Κούνεβα (βλ. http://www.occupiedlondon.org/blog/2009/03/09/friday-133-london-solidarity-event-for-konstantina-kuneva/) από έλληνες, τούρκους/κούρδους εργαζομένους και κόσμο από τις καταλήψεις στέγης του ΒΑ Λονδίνου, με έντυπο και οπτικοακουστικό υλικό σχετικό με την εξέγερση του Δεκέμβρη, την υπόθεση της Κ. Κούνεβα και τις κινήσεις αλληλεγγύης στην ελλάδα. Στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση, ενώ αργότερα είχε live μουσική.

Στη συζήτηση εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους ένας εκπρόσωπος τουρκικών/κουρδικών εργατικών οργανώσεων, ένας εργαζόμενος από το σωματείο των καθαριστών του μετρό στο Λονδίνο, ένα μέλος της φεμινιστικής κολλεκτίβας, ένα μελος της "αναρχικής ομοσπονδίας", κι ένας μετανάστης από την καμπάνια ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών, αν το συγκράτησα σωστά. Γύρω στα 60 άτομα παραβρέθηκαν στη συζήτηση, και καμιά 200αριά πέρασαν αργότερα.


Παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά και με τις ενημερώσεις που έγιναν στη διάρκεια της συζήτησης (οι φωτογραφίες είναι από την μια προβολή και από τα ρεμπέτικα αργότερα το βράδυ).

Καταρχήν, σχετικά με την τουρκική/κουρδική κοινότητα, αναφέρθηκε ότι είχανε συγκεντρώσει ήδη ένα ποσό ενίσχυσης, μιας και δεν μπορούσαν να παραβρεθούν οι περισσότεροι στην εκδήλωση, λόγω των έκτακτων διώξεων εναντίον πάνω από 60 αριστερών δημοσιογράφων, συγγραφέων κ.α. στην Τουρκία και της διοργάνωσης διαδήλωσης εκ μέρους τους στο Λονδίνο. Έγινε μια ενημέρωση για τις διώξεις που διεξάγονται από τις 10/3 με εισβολές σε γραφεία εφημερίδων, οργανώσεων και σε κατοικίες στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Έγινε αναφορά στην περίπτωση της Κ. Κούνεβα, και στην κατάσταση των εργατικών αγώνων στην Τουρκία.

Όσον αφορά τα σωματεία των καθαριστών/στριών και την κατάσταση των εργαζομένων στο μετρό: Η ISS είναι η μεγαλύτερη εργολαβική εταιρία που νοικιάζει εργαζομένους στο μετρό. Τις αρχές του έτους, απέλυσε δυο εκπροσώπους των σωματείων των εργαζομένων (RMT), την γραμματέα Clara Osagiede για απρεπή συμπεριφορά, και την Mary Oboakye, η οποία έκανε το λάθος να αποκοιμηθεί στην εργασία της μετά από εργατικό ατύχημα και αφού η εργοδοσία δεν της παραχώρησε ρεπό όπως και δικαιούταν (λόγω του ατυχήματος). Και οι δυο γυναίκες αγωνίζονταν για την υπεράσπιση του πιο κακοπληρωμένου και πολυδιασπασμένου κομματιού εργαζομένων: των καθαριστών. Έτσι, στις 8 Γενάρη, γύρω στους 40 καθαριστές και αλληλέγγυοι/ες περικύκλωσαν τα γραφεία της ISS ενώ λάμβανε χώρα το συμβούλιο της εταιρίας, ζητώντας την επαναπρόσληψη των δυο γυναικών. Στη συνεχεια, οι συγκεντρωμένοι κατευθύνθηκαν προς το σταθμό του Hainault όπου εργάζονταν η Clara και η Mary. Εκεί κάποιοι μίλησαν με τους εργάτες που δούλευαν εκεί, ενώ άλλοι διέκοψαν με πλακάτ και συνθήματα το meeting της διεύθυνσης. Τελικά οδηγήθηκαν έξω από το σταθμό από σεκιουριτάδες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε μερικώς επιτυχής, καθώς η διεύθυνση πιέστηκε να αποσύρει τις κατηγορίες εναντίον της Clara, ωστόσο επέμεινε στην απόλυση της Mary. Περιστατικά στοχευμένων απολύσεων και διώξεων εκ μέρους της ISS εναντίον όσων εργαζομένων θεωρούνται "ταραχοποιοί" δεν είναι πρωτόγνωρα, καθώς και στο παρελθόν, ένας εκπρόσωπος του σωματείου RMT είχε απολυθεί μετά την μεγαλύτερη πικετοφορία ενάντια στην υποχρέωση των καθαριστών να κάνουν επιπλέον τη δουλειά των επαγγελματιών μηχανικών, χωρίς την εκπαίδευση, την ασφάλεια και φυσικά τις αποδοχές μιας τέτοιας εργασίας. Πέρισι, ένας ακόμα εκπρόσωπος του συνδικάτου είχε απολυθεί, επειδή φορούσε το κράνος ασφαλείας του έξω από το εργοτάξιο(!), ήταν ο εκπρόσωπος του σωματείου με τις πιο δυναμικές πικετοφορίες, που είχε μπει στο στόχαστρο της εργοδοσίας.

Οι καθαριστές, δουλεύοντας 9ωρο μέσα σε σπασμένα τζάμια, εμετούς, χημικά κλπ, δεν έχουν καν δικό τους χώρο για τα ρούχα τους, και είναι υποχρεωμένοι να βάζουν τα πράγματά τους στα ίδια ντουλαπάκια με τα χημικά. Ακόμα και μετά τον θάνατο ενός καθαριστή πέρισι από χημικά σε μη-εξαεριζόμενο χώρο, οι συνθήκες δεν άλλαξαν για τον αναπληρωτή του. Μια ακόμα καθαρίστρια βρέθηκε νεκρή μια μέρα μετά τον θάνατό της στη δουλειά από παρόμοιες συνθήκες. Δεδομένων των συνδικαλιστικών κατακτήσεων και της εργατικής αντίστασης σ' αυτή τη χώρα, ανάλογες συνθήκες δεν περνάνε σε άλλους κλάδους, παρά στων καθαριστών, καθώς πρόκειται σε συντριπτικό ποσοστό για απελπισμένους μετανάστες (αρκετοί προέρχονται, όπως η Clara, από περιοχές ρημαγμένες από το κεφάλαιο και τη σύγχρονη αποικιοκρατία των πολυεθνικών και των τοπικών μαφιών τους όπως το Δέλτα του Νίγηρα). Αυτό επιστρατεύεται από τις εργολαβικές εταιρίες σαν όπλων εναντίον τους, καθώς μπλέκονται με τις διάφορες υπηρεσίες ελέγχου μεταναστών, προκειμένου να κανονίσουν την απέλαση κομβικών προσώπων στην οργάνωση των εργαζομένων. Τις μέρες αυτές γίνονται διάφορες προσπάθειες να υπερνικηθεί αυτός ο διαχωρισμός ντόπιων-μεταναστών εργατών πρακτικά, με τη σύμπραξη σωματείων εργαζομένων όσο και ομάδων ακτιβιστών, μεταναστών κλπ. Στις 14 Γενάρη ακολουθεί νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Mary.

Οι αγώνες στο χώρο των καθαριστών επέδειξαν ιδιαίτερη ένταση πέρισι, μετά από μικρές διαδοχικές νίκες τα τελευταία 4-5 χρόνια, όπου στα τέλη του Ιούνη 2008 πάνω από 700 άτομα απήργησαν σε όλο το δίκτυο του μετρό, διεκδικώντας ελάχιστο μισθό 7,20 λίρες την ώρα (από 5,05 τον είχαν πάει στα 6,70 μετά τους αγώνες των καθαριστών το 2005), πλήρεις συντάξεις και αποζημιώσεις, 28 μέρες αργίας συν τις εθνικές εορτές (bank holidays) αντί για 14 μέρες μόνο, ελέυθερη μεταφορά των ίδιων με το μετρό, και τέλος στις απολύσεις χωρίς δικαίωμα ανάκλησης από τον εργαζόμενο. Η απεργία είχε συμμετοχή 99% των εργαζομένων.

Σ' αυτήν την άνοδο των εργατικών αγώνων στο χώρο των καθαριστών φαίνεται να απαντάνε οι τελευταίες στοχευμένες απολύσεις. Ακόμα ένα άτομο (Phillip) δέχεται απειλές για απέλασή του μετά από 7 χρόνια εργασίας στο μετρό, μιας και πρόσφατα εξελέγη αντιπρόσωπος του σωματείου, και η ISS έκρινε σκόπιμο να επαναδιαπραγματευτεί την κατάσταση διαμονής του στη χώρα. Στις 28/1 έγινε ακόμα μια συγκέντρωση ενώ οι συνελεύσεις του σωματείου και των αλληλέγγυων ομάδων συνεχίζονται παράλληλα με διάφορες κινητοποιήσεις.

Τέλος, σχετικά με την κατάσταση των μεταναστών εργατών στην Αγγλία. 25.000 άνθρωποι, μεταξύ τους 2,000 παιδιά -χωρίς να κατηγορούνται για κάτι-, φυλακίζονται επ' αόριστον κάθε χρόνο στο ηνωμένο βασίλειο. Τα κέντρα κράτησης διευθύνονται από κερδοσκοπικές εταιρίες. Πάνω από το 99% των αιτήσεων για άσυλο απορρίπτονται. Την ίδια στιγμή, το κράτος σχεδιάζει την επέκταση των εγκαταστάσεων κράτησης του Yarl Wood κατά 60%. Το κέντρο αυτό καταστράφηκε από τη φωτιά στα 2002, στη διάρκεια εξέγερσης που ξέσπασε με αφορμή τη βάναυση μεταχείριση αρρώστων γυναικών από τους φρουρούς. Προφανώς, αυτή η διαδικασία υποτίμησης των μεταναστών έχει να κάνει με την μετέπεια ένταξη ορισμένων απ' αυτούς στην εργασία με όρους ευνοϊκούς για τον εκάστοτε εργοδότη.

How do we solve the crisis of youth crime:

Ένα στα 3 παιδιά στο Λονδίνο μεγαλώνει σε συνθήκες φτώχειας. 1 στα δέκα μεταξύ 16-18 χρονών είναι σκαστό από σχολείο ή δουλειά. Από τα άλλα, ένα στα 7 πηγαίνει στο σχολείο με μαχαίρι. Δεν υπάρχουν εκτιμήσεις για τον αριθμό των μελών συμμοριών, αν και φαίνεται ότι τα πιτσιρίκια εντάσσονται ήδη από τα 5 σε κάποια συμμορία της γειτονιάς, ανάμεσα στους λόγους: προστασία από άλλες συμμορίες, προσωπική τιμή και ένα είδος σεβασμού... Στο Brixton λέγεται ότι σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο αντιστοιχεί και μια παιδική συμμορία. 37 παιδιά δολοφονήθηκαν (συνήθως με μαχαιριές) πέρυσι, πιθανώς σε διαμάχες μεταξύ συμμοριών. Τα τελευταία 8 χρόνια εξαπλασιάστηκε ο αριθμός όπλων που βρίσκονται στα χέρια παιδιών. Ένας στους τέσσερεις φόνους με όπλο γίνεται από παιδιά κάτω των 18. Πάνω από 35.000 επιθέσεις με μαχαίρι ή όπλο καταγράφηκαν πέρυσι μεταξύ παιδιών στην Αγγλία.


How do we get these kids to kill the right people?

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Σημειώσεις για την Κεταμίνη

Disclaimer: κι άλλα μη-νέα για ναρκωτικά. Το κείμενο αυτό δε γράφτηκε για να πει σε κανέναν τι να κάνει με τη ζωή του. Γράφτηκε γιατί μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν ξεκάθαρα όμως. Γιατί υπάρχει μια συγκεκριμένη κατάσταση με την ευρεία χρήση του ναρκωτικού αυτού στο βρετανικό underground. Γιατί την κατάσταση αυτή τη γνωρίζουμε πολύ καλά και την έχουμε σιχαθεί. Μπας και κάψουμε κανα μπάτσο αντί για κανα ακόμη κύτταρο.
Η Κεταμίνη (ή αλλιώς Κετ, ή Κ, ή Special K, ή Breakfast) εφευρεθηκε από τον Calvin Stevens και πατενταρίστηκε στο Βέλγιο το 1963. Είναι παράγωγο της Phencyclidine (PCP) που είναι λιγότερο ισχυρή και με μικρότερο χρόνο επίδρασης. Δεν φέρνει τόσο νύστα, όσο μια κατάσταση εμφανούς υπνηλίας (κατατονία) όπου οι ασθενείς μοιάζει να αποκόπτονται από το περιβάλλον χωρίς ωστόσο την κλασσική έλλειψη συνειδητότητας.

Προς το παρόν στο ηνωμένο βασίλειο κατατάσσεται ως class C ουσία, με ελάχιστες δηλαδή ποινικές κηρώσεις για την διακίνηση ή την κατοχή της. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη όταν συνδυάζεται με άλλα ηρεμιστικά και μπορεί να προκαλέσει σοβαρά τραύματα από ατυχήματα καθώς εξαφανίζει προσωρινά την αίσθηση του πόνου, προκαλώντας σύγχυση, στρεβλή όραση και διαταραχές στην ακοή. Μπορεί να παράγει προβλήματα στην αναπνοή και την λειτουργία της καρδιάς, αν και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι τόσο στον χρήστη όσο και στους γύρω του, λόγω επικινδυνότητας ατυχήματος.

Αν καταλήξει δε να γίνει συνήθεια στο χρήστη, τότε αποτελεί γρήγορα μια τεράστια λειτουργική επιβάρυνση καθηλώνοντάς τον σωματικά. Είναι ένα διαβρωτικό αλκαλικό υδροχλωρικό άλας, κι έτσι η μύτη του χρήστη γρήγορα αρχίζει να αποσυντίθεται από τα μέσα, κι έτσι ένας γερός συναγερμός είναι όταν φυσήξεις τελικά την μύτη σου για να βγάλεις μια χοντρή μύξα, μάντεψε ξανά, δεν είναι μύξα είναι ο εσωτερικός ιστός της μύτης σου. Αυτό οφείλεται στο ότι όταν τραβάς μυτιές κεταμίνης (όσο μεγαλύτερες ποσότητες τόσο γρηγορότερα συμβαίνει), η ουσία επικάθεται στους μαλακούς ιστούς του εσωτερικού της μύτης μέχρι να απορροφηθεί στην κυκλοφορία του αίματος, αλλά όσο μένει εκεί κατατρώγει τους ιστούς μέσα στο κεφάλι.

Επίσης, έχει μια τεράστια καταστροφική επίδραση στο ουρικό/νεφρικό σύστημα, προκαλώντας μια εξαιρετικά οδυνηρή μορφή κυστήτιδας, κατά την οποία ο χρήστης νιώθει ξαφνικά πως θέλει να κατουρήσει επειγόντως, αισθανόμενος οξείς πόνους να τον καίνε στην ουροδόχο κύστη του, ωστόσο όταν προσπαθεί να κατουρήσει βλέπει ότι δεν μπορεί και πρέπει να περιμένει, ενώ εντωμεταξύ γίνεται επώδυνο ακόμη και να περπατήσει. Όταν τελικά αρχίζει να κατουράει, νιώθει πως δεν είναι σε θέση να το κρατήσει, ενώ τελικά αυτό κρατάει για μερικά ακόμη λεπτά. Όταν κατουράει, νιώθει να καίγεται ολόκληρος. Είναι πολύ σημαντικό να πίνει τόνους νερού προκειμένου να αποβάλλει τα αλκάλια από τον οργανισμό του, καθώς ανά πάσα στιγμή επικάθονται και κατατρώγουν την κύστη και τα νεφρά του και μπορούν να οδηγήσουν σε μολύνσεις και στα δυο αυτά όργανα.

Στην πραγματικότητα προσβάλει ολόκληρη την κυκλοφορία στο σώμα, καθώς ο οργανισμός το αντιμετωπίζει ως δηλητήριο όπως και είναι δηλαδή. Η μύτη τρέχει συνέχεια και οι σιελογόνοι αδένες δουλεύουν στο φουλ. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να φτύνει όποτε νιώθει ότι θέλει. Αν και κάτι τέτοιο δεν είναι κοινωνικά και πολύ ευγενές, αν καταπιείς το σάλιο είναι πολύ πιθανό να υποφέρεις από κράμπες στο στομάχι, καθώς τα αλκάλια καίνε το τοίχωμα του στομάχου, πράγμα απελπιστικά οδυνηρό που μπορεί να λυγίσει κάποιον στα δυο μέσα σε αγωνιώδεις πόνους. Πρέπει να εξασφαλίζεις ότι το στομάχι σου είναι συνεχώς γεμάτο τροφή.

Όταν εισπνέεται, η κεταμίνη μπορεί να δημιουργήσει συμπλέγματα αλάτων στο νεφρικό σύστημα που μπορούν να οδηγήσουν σε υψηλή πίεση και υπέρταση. Αυτό προκαλεί επιπρόσθετο άγχος και υποσκάπτει ακόμα την καλή λειτουργία των ματιών. Λέγεται συχνά ότι δεν ξεκόβει κανείς από την κεταμίνη, ωστόσο κατι τέτοιο δεν αληθεύει. Το επίπεδο του PH επιρρεάζεται σαφώς από την κεταμίνη καθώς το αίμα γίνεται ολοένα και πιο στυπτικό. Αυτό καταρχήν προκαλεί φαγούρα και εξανθήματα αλλά είναι επίσης επικίνδυνο καθώς δημιουργείται ένα αλκαλικό επικάλυμμα καθ' όλο το μήκος του σώματος καταστρέφοντας τα κυτταρικά τοιχώματα. Σαν αποτέλεσμα, το σώμα καίγεται από τα μέσα, καθώς τα κύτταρα διαβρώνονται εκφυλίζοντας τα νεφρά, το συκώτι, την καρδιά κλπ.

Ο χρήστης νιώθει σχεδον σαν ολόκληρο το σώμα του να γίνεται αλκαλικό και στυπτικό, μπορεί να το γευτεί στο σάλιο του και να νιώσει άμεσα τις αλκαλικές ιδιότητες, στυπτικότητα, οξύτητα, γίνεται ευερέθιστος, αψίθυμος, βρίσκεται διαρκώς σε μια κατάσταση διάβρωσης. Ίσως δεν υπάρχουν εμφανή σημάδια στέρησης όπως με την ηρωίνη ή τα άλλα οπιούχα αλλά υπάρχει μια διαπιστωμένη ψυχολογική εξάρτηση που κρατάει τον χρήστη.

Οι περαιτέρω συνέπειες της χρήσης κεταμίνης είναι αυξημένο άγχος, μια παράλογη αγοραφοβία και τάσεις απομόνωσης στον εαυτό. Κάτι τέτοιο πρακτικά καταστρέφει κάθε έννοια αυτόνομης υπόστασης καθώς προσφέροντας μια κερδοφόρα υπόσχεση ενόρασης, στην πραγματικότητα αποξενώνει τον χρήστη από κάθε ανθρώπινη κοινότητα. Μέχρι τότε, αυτές οι ενοράσεις μοιάζουν αρκετά δελεαστικές.

Η ψυχεδελική, αόριστη, νεκροζώντανη ατμόσφαιρα της κεταμίνης είναι ένα ασφαλές μοτίβο για αυτήν την κοινωνία των εκτοπισμένων, τραυματισμένων ατομικοτήτων που αδυνατούν να αναγνωρίσουν τις δικές τους θλιβερές συνθήκες ζωής ωστόσο συνεχίζουν το κυνήγι ενός απατηλού ονείρου. Αν και είχε εισηχθή στο underground εδώ και πολλά χρόνια, μόνο πρόσφατα η κεταμίνη τινάχθηκε σε νέα υψίπεδα στο ηνωμένο βασίλειο και πλέον μπορεί να βρεθεί παντού, σε κάθε πόλη και κάθε προάστειο. Στη γαλλία και την ιταλία υπάρχουν επίσης μέρη με μια αύξουσα κουλτούρα της κεταμίνης που επιχειρεί να διεισδύσει στην καταληψιακή, νομαδική, ρειβάδικη και στην αναρχική αντικουλτούρα εδώ και καιρό. Από την οπτική μας, αυτό το ναρκωτικό έχει καταφέρει τεράστιες ζημιές τόσο σ' εμάς όσο και στην αντικουλτούρα. Στο ηνωμένο βασίλειο, τα τελευταία 10 χρόνια έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές. Κάποιοι άνθρωποι έχουν βγάλει πάρα πολλά χρήματα από από την ευρεία απόγνωση τόσων και τόσων που ψάχνουν κάποιο τρόπο να ξεφύγουν από την μιζέρια τους.

Θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει μια συζήτηση για την μακροχρόνια επίδραση αυτού του ναρκωτικού στην αντικουλτούρα, στην καταληψιακή και τη rave σκηνή, καθώς αντίθετα με τις σύντομες στιγμές της μη-κανονικής αντίληψης στο αποκορύφωμα ενός "χάι" με LSD, όταν έχουμε να κάνουμε με την κεταμίνη, ο χρήστης βρίσκεται σε μια τέτοια συνθήκη για ώρα, που μπορεί να γίνει απεριόριστη, μανιώδης και εθιστική, κι ακόμα δεν υπάρχει μια διαδεδομένη κατανόηση των κινδύνων που επιφυλάσσει αυτό το ναρκωτικό, κι επίσης του κρίσιμου παράγοντα που έχει να κάνει με την ψυχολογική εξάρτηση. Αν λαμβάνεται για μεγάλες περιόδους, τα ψυχεδελικά εφέ χάνονται καθώς ο οργανισμός χτίζει τις άμυνές του, και το "χάι" πλέον είναι παρόμοιο με αυτό της αμφεταμίνης, συνοδευόμενο πιθανότατα από σημάδια ψύχωσης, παραισθήσεις και παράνοια. Δεν είναι να απορεί κανείς που το τραύμα της σύγχρονης ζωής καταδιώκει τα άτομα ως τα πρόθυρα ενός εθιστικού, αποσυντονιστικού, παυσίπονου ναρκωτικού. Είναι ίσως μια σαγηνευτική απόλαυση που εμπεριέχει όμως πολύ περισσότερα προβλήματα απ' αυτά που συχνά βλέπουν οι άνθρωποι σ' αυτήν.

Σ' αυτούς που έχουν δει από πρώτο χέρι τα αποτελέσματα του ναρκωτικού, τις καταστροφικές συνθήκες που επέφερε η κεταμίνη στην αντικουλτούρα στο ηνωμένο βασίλειο, και ιδιαίτερα στο Λονδίνο και στο Μπράιτον, το πρόβλημα είναι γνωστό από καιρό. Η κεταμίνη συνετέλεσε στη δημιουργία ενός κλίματος δεκτικού στην ηρωίνη και στο κρακ, κι αυτό σε χώρους που προηγουμένως τα αρνούνταν. Αυτά τα -μεταδιδόμενα σαν ιοί- παρασιτικά ναρκωτικά, λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης της κοινωνικής πίεσης, τροφοδοτούμενοι από την ένταση, το τραύμα και το σοκ που υποφέρουμε καταπιεζόμενοι. Δημιουργεί σχιζοειδείς ατμόσφαιρες εξαθλίωσης κατά τις οποίες ο χρήστης δεν είναι επ' ουδενί σε θέση να φροντίσει για τους ανθρώπους γύρω του, ή ακόμα και να σκεφτεί για τους διπλανούς του παρά μόνο για τον ίδιο. Κάτι τέτοιο έχει ιδιαίτερη σημασία τη στιγμή που το ναρκωτικό αυτό κυκλοφορεί σε κοινωνικές συνθήκες διασκέδασης όπου ο κίνδυνος τραυματισμού ή και ψύχωσης λόγω του ιδιαίτερου περιβάλλοντος είναι έντονος.

Η κεταμίνη είναι μια ουσία εξουθενωτική την οποία δεν πρέπει να υποτιμάμε. Το ναρκωτικό αυτό έχει ευνοηθεί και επιτρέπεται προκειμένου να κερδοσκοπούν καταστρέφοντας τη συνοχή και τη δημιουργική ανταρσία μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων. Για το κράτος ορισμένες τάσεις γίνονται χρήσιμες μόδες. Κάθε φορά που τα ναρκωτικά αυτά εξασφαλίζουν μια μικρή ανακούφιση από τη θλίψη, το κράτος επιχαίρει πολύ περισσότερο με τον εθισμό και την απόγνωσή μας. Ποιός ανάμεσα σε όλους τους χρήστες θεωρεί ότι εξαιρείται απ' αυτά;

Ας είμαστε σαφείς, τα λόγια μας δεν είναι για τους ηθικιστές που δεν βλέπουν τους εθισμένους παρά μόνο ως ένα πρόβλημα, αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους για τη δική τους έλλειψη δράσης. Τα πάντα έχουν μια θέση στο φαρμακείο, το κάθε τί εμπεριέχει και το αντίδοτό του. Είμαστε τόσο ενάντια στην νομιμοποίηση όσο και στην εγκληματοποίηση, αναγνωρίζουμε την ιατρική και ερευνητική αξία αυτής της ουσίας, αλλά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να λειτουργήσει κατάλληλα.

Στην τελική, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ότι καταλαβαίνουν, όσοι έχουν περιορισμένες αξίες ας προσδεθούν στην μιζέρια και την ήττα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο ηνωμένο βασίλειο που διακινούν και σνιφάρουν κεταμίνη, που θεωρούν ότι κερδίζουν κάτι απ' το τίποτα, μπορούν να κρατήσουν τις παραισθήσεις τους (μιας και, εκτός αν δημιουργούμε αναρχία) δεν υπάρχει τίποτα χωρίς αντίτιμο σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε σαν καλοί καταναλωτές και να ζητήσουμε να αποσυρθεί η ντόπα απ' την αγορά.

Θέλουμε κάτι διαφορετικό.

Ο καθένας μπορεί να επιλέγει μόνος του τα μέσα για τη ζωή που διάγει, όμως ποιός ωφελείται είναι ένα θέμα: εσύ; ο προμηθευτής; ο καταναλωτής; οι τράπεζες; το κράτος; η βιομηχανία των φυλακών; Όσοι αρνούνται την μισθωτή εργασία προτιμώντας μια θέση στην μαύρη αγορά, γι' αυτούς δεν μένει παρά να υποταχτούν στον κανόνα της αυτοσυγκράτησης, ει δε μή, τους περιμένει μια τραγική θέση στα ανακοινωθέντα της αστυνομίας και της μιντιακής προπαγάνδας του κράτους.

Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί λύση για την κρίση που έχουμε στα χέρια μας, το να έχουμε συντρόφους εθισμένους σε ναρκωτικά, που εθίζουν άλλους, που υποφέρουν, που πέφτουν θύματα ή δημιουργούν σχέσεις οργανωμένου εγκλήματος αμφίβολων επιδιώξεων, που τελικά καταλήγουν στα νοσοκομεία, στις φυλακές, νεκροί.

Η κεταμίνη είναι ένα ισχυρό εξουθενωτικό ναρκωτικό που προκαλεί ψυχολογική εξάρτηση στο χρήστη, καταλήγοντας στην απώλεια κάθε αυτονομίας του, στην άρνηση της επιβίωσης του ίδιου του ανθρώπινου πνεύματος. Προσφέρει πολλά, χωρίς όμως να παράγει τίοτα. Προσφέρει μια υπόσχεση τελειότητας ενώ την ίδια στιγμή αφαιρεί τα μέσα που είναι απαραίτητα προκειμένου να φτάσεις πρακτικά εκεί.

Τελικά, η κεταμίνη είναι ένα ναρκωτικό του θανάτου: σκοτώνει το σώμα, σκοτώνει το πνεύμα και περιορίζει την αυτονομία για χάρη μιας τεχνητά αντιληπτής πραγματικότητας που δε συνεισφέρει παρά στην ήδη εντεινόμενη κοινωνική αποσύνθεση που αποτελεί ενδημικό σύμπτωμα της μετα-βιομηχανικής, μετα-μοντέρνας κοινωνίας.

μετάφραση από το περιοδικό 325, τεύχος 6, Γενάρης 2009 [http://325collective.com/]

Party Party στις 7 του Μάρτη

Χθες το βράδυ, η Victoria Occupied Pub -ένα κατειλημένο συναυλιάδικο στα νότια, έκανε το αποχαιρετιστήριο πάρτυ του πριν την τελική έξωσή του. Οι μπάτσοι, ως είθισται στην πολιτισμένη ευρώπη ήρθαν καταρχήν να διώξουν τον κόσμο στο χαλαρό, όπως ένας συγκροτημένος παιδαγωγός ένα σκανδαλιάρικο παιδί, κι αυτό πιθανόν μετά από κάποιο παράπονο γειτόνων για την μουσική (γενικά είναι αρκετά διαδεδομένο να καλεί ο καθένας τους μπάτσους για να την πέσουν στο γείτονα, ή σε όποιον κινείται ύποπτα ρε παιδί μου, με το παραμικρό. Η αστυνομία χρηματοδοτεί άπειρα προγράμματα, γραμμές επικοινωνίας κλπ υποστηρίζοντας έναν τέτοιο κοινωνικό μηχανισμό αλληλο-καρφώματος)... Παραδόξως, οι καταληψίες οχυρώθηκαν στο κτίριο και δεν άφησαν τους μπάτσους να μπουν, κι έτσι κατέφτασαν γύρω στα 30 βανάκια που ξεφόρτωσαν κάτι μεταλλάγματα μεταξύ ματάδων και εκαμιτών, άλλα με φουλ-φέις και φουτουριστική ανάρτηση, κάτι που μάλλον ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους καθώς και το δέος του αντιπάλου.

Από την μεριά των μπάτσων η διαδικασία ήταν παρόμοια με αυτή που κρατούν απέναντι στις πολιτικές συγκεντρώσεις και μάλλον σε κάθε διαταραχή στο δημόσιο χώρο. Δηλαδή: άοπλοι μπάτσοι χωρίς ανάρτηση (φιλικοί προς τους γείτονες και τους περαστικούς) αποκλείουν το δρόμο στον οποίο διεξάγεται η επιχείρηση εφαρμόζοντας μια τακτική μηδενικής ανοχής σε τυχόν συγκεντρωμένους από την έξω μεριά του κορδονιού. Συγκεκριμένα, καταστέλλουν άμεσα κάθε υποψία αμφισβήτησης της εξουσίας τους στο δρόμο.

Για να γυρίσουμε στα χθεσινοβραδυνά, ένα παλικάρι -εμφανώς μεθυσμένο- πλησίασε στο κορδόνι, ρωτώντας δυνατά τους μπάτσους γιατί δεν τους άφηναν να κάνουν το πάρτυ. Οι μπάτσοι τον προειδοποίησαν ότι αν συνεχίσει θα συλληφθεί (γενικά, με τις σχετικές νομοθεσίες περί "αντι-κοινωνικής συμπεριφοράς", ή "public disorded"-διατάραξη δημόσιας τάξης ας πούμε κι άλλων αφηρημένων κατηγοριών, τα χέρια των μπάτσων είναι εντελώς λυμένα να συλλαμβάνουν και στη συνέχεια να απαγγέλονται κατηγορίες στον καθένα) , ωστόσο αυτός επαναλάμβανε δυνατά την ερώτησή του, με πιο επιθετικό τόνο στη φωνή του. Η αρχιμπατσίνα του κορδονιού τότε έτρεξε προς το μέρος του να τον συλλάβει, ο ίδιος έτρεξε πίσω από τους 50αριά συγκεντρωμένους -σημειωτέον κάποιοι εκ των οποίων εμπόδισαν τη μπατσίνα με τα σώματά τους να περάσει (πράγμα αξιοσημείωτο δεδομένων των ολοσχερώς ατομιστικών σχέσεων που κυριαρχούν εδώ πέρα), ο ίδιος κρύφτηκε σε ένα διπλανό παρκάκι, όπου τελικά τον δέσανε μετά από μισό λεπτό μπάτσοι με πολιτικά για να τον χώσουν τελικά στο παρακάτω εικονιζόμενο υπηρεσιακό όχημα με συμβατικές πινακίδες (=κώλι=KC 58 PFH), όχι χωρίς έντονες διαμαρτυρίες από μικρή μερίδα των συγκεντρωμένων για το πάρτυ.

Μετά από αρκετή ώρα, κι αφού ο κόσμος είχε ξενερώσει, οι μπάτσοι αποχώρησαν σαν να μην τρέχει τίποτα... Κάτι πιτσιρίκια με ποδήλατα μας δούλευαν λίγο σε φάση "ολα οκ τώρα ε; μπορείτε να κάνετε πάρτυυυ;"... Μ' αυτά και μ' αυτά, άλλη μια χαμηλής έντασης αντιπαράθεση ήρθε να προστεθεί στις εκατοντάδες σαν κι αυτή που διεξάγονται κάθε παρασκευοσάββατο, μεταξύ δυο τάσεων γεννημένων εντός της αναπαραγωγής και κυκλοφορίας του κεφαλαίου, αυτής για τον απόλυτο έλεγχό της και μιας αντίρροπής της.

Μιας και δεν συνέβη και κάτι το συγκλονιστικό, ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν αυτού του παιχνιδιού γάτας και ποντικιού που λένε και τα ταμπλόιντ. Μετά την υποχώρηση του παλιού επαναστατικού κινήματος, πανευρωπαϊκά, στα τέλη του '70, οι μηχανές της επαναφομοίωσης δουλεύουν στο φουλ, κι ένα φάσμα συμπεριφορών, σχέσεων κι εκφράσεων που αναδύθηκαν στην κοινωνική αναταραχή του 1960-70, αδειάζουν από το αρχικό τους περιεχόμενο για να ξαναπλασαριστούν στην αγορά αυτή τη φορά με διάφορα ιδεολογικά περιτυλίγματα.

Προφανώς μια τέτοια διαδικασία δεν τέθηκε σε κίνηση (αποκλειστικά) από τα πάνω, ως αποτέλεσμα κάποιας σκοτεινής συνομωσίας μερικών ανήθικων πολυεθνικών, αλλά και από τα κάτω, πολλές φορές μάλιστα από τα ίδια τα υποκείμενα των αγώνων και των κοινοτήτων που δημιουργήθηκαν σ' αυτούς, που πλέον "έπρεπε κάπως να ανταποκριθούν" στην ήττα τους. Να βρουν δηλαδή ατομικές διεξόδους απ' αυτήν. Εξ' ού και η ανάδειξη της ατομικότητας, της ταυτότητας/αυθεντικότητας, και της κοινωνικής επιβεβαίωσής τους: του στυλ. Το κεφάλαιο μιλούσε στους ηττημένους πρώην πολέμιούς του στη δική τους γλώσσα, πλασάροντας όμως τη δική του λογική. Την οικονομία. Η προηγούμενη ανταρσία -που πραγματωνόταν βέβαια σε ένα υλικό επίπεδο πχ της καπιταλιστικής (ανα)παραγωγής (ή καλύτερα εναντίον της) ή στο δρόμο, εξατμίστηκε χωρίς να αφήσει παρά τα συντρίμια μιας στυλιζαρισμένης ανταρσίας που δεν κοστίζει τίποτα, κι έτσι μπορεί να πωληθεί οσοδήποτε ακριβά.

Πολύ χονδρικά οπωσδήποτε, φτάνουμε κάπως έτσι στα μέσα του '80. Οι διάφορες αντικουλτούρες του '60-'70, έχουν στο μεταξύ απαλλαχθεί από κάθε ριζοσπαστική αναφορά που κρατούσε πίσω την αφομοίωσή τους στον εμπορευματικό κύκλο κι έχουν γίνει ευπώλητα στυλάκια για τους ανήσυχους ή βαριεστημένους νεολαίους των μητροπόλεων. Πάνκηδοι, χίππηδες, φρικιά, σκινάδες κλπ θα ξαναβρεθούν στα πρώτα free parties (παίζοντας κυρίως Acid House), όπου free εννοείται ελεύθερο από τους περιορισμούς που επιβάλλουν τα κλαμπς και τα διάφορα μαγαζιά. Τα free parties δαιμονοποιούνται γρήγορα από τα μίντια, που τα ονομάζουν raves μάλλον από κάποια παλιότερα σκανδαλώδη πάρτυ των μπιτνικς, και γίνονται στόχος αστυνομικής καταστολής. Κάτι τέτοιο δεν έχει να κάνει τόσο με το όποιο ανατρεπτικό περιεχόμενο των parties, όπως ίσως φαντάζονταν οι διοργανωτές τους, το οποίο αποτυπωνόταν στο λογότυπο PLUR (peace, love, unity, respect), όσο με τις παράπλευρες απώλειες του εμπορευματικού κύκλου από τη διεξαγωγή τους: την έξοδο δηλαδή μεγάλου μέρους της νεολαίας (τα πρώτα ηπαίθρια free parties μάζευαν δεκάδες χιλιάδες κόσμο πχ στα φεστιβάλ στον αυτοκινητόδρομο Orbital -εξ ού και το όνομα της ομώνυμης μπάντας) από τα μαγαζιά του εμπορικού κέντρου των πόλεων, όπου προορίζονταν κανονικά να καταναλώνουν το (έντονα φορολογούμενο) αλκοόλ τους, υπό την "φυσιολογική" επιτήρηση της αστυνομίας.

Δηλαδή, τα πάρτυ δημιούργησαν μια κατάσταση όχι απαραίτητα ανταγωνιστική προς τον καπιταλισμό, αλλά σίγουρα "αχαρτογράφητη" για το κεφάλαιο, που φάνηκε να μην είναι σε θέση να επωφεληθεί άμεσα. Μετά από κάποιες καταγγελίες γειτόνων για την μουσική (γενικά στην Αγγλία η επαρχία μοιάζει να 'ναι πολυ ήσυχη, δεν κινείται φύλλο λέμε...) κινητοποιήθηκε η αστυνομία ξεκινόντας ένα ιδιότυπο κυνηγητό. Καταδιώκοντας όμως τους ravers (όπως καλούνταν στο μεταξύ καταχρηστικά όλες οι σχετικές υποκουλτούρες από τα μίντια) η αστυνομία πετυχαίνει την εξάπλωση των parties (μόλις έκλειναν το ένα, οι διοργανωτές άλλαζαν τοποθεσία πχ σε μια γειτονική πόλη, κι ενημέρωναν τον κόσμο μέσα από ένα δίκτυο προσωπικών γνωριμιών) σε ολόκληρο το νησί.


Το 1992 η "σκηνή" φαίνεται πιο ενισχυμένη από ποτέ, και διοργανώνεται ανοιχτά το μεγαλύτερο φεστιβάλ του free party movement στους πρόποδες των Malvern Hills, με συμμετοχή άνω των 25.000 ατόμων. Οι σκανδαλοθηρικές φυλλάδες ξεσαλώνουν. Αιτία φαίνεται να προκαλεί η διαδεδομένη χρήση Ecstacy (MDMA) και άλλων soft drugs, η διακίνηση των οποίων γίνεται ανοιχτά στα parties. Η αλήθεια είναι ότι το Ecstacy εισήχθηκε στη "σκηνή" στα τέλη του 1980 κι έγινε άμεσα ενδημικό της νυχτερινής ζωής στο ηνωμένο βασίλειο (ως τότε κυριαρχούσαν το LSD και τα διάφορα ψυχοδηλωτικά που όμως καλλιεργούν μάλλον μια τάση προς απομόνωση και ησυχία που γενικά δεν είναι και ότι καλύτερο για την οικονομία. Έτσι το LSD για παράδειγμα είναι class A drug, η κατοχή του επιφέρει δηλαδή σοβαρότατες ποινές, ενώ ας πούμε η κεταμίνη -ναρκωτικό αλόγων- που έχει αποκτηνώσει τη μισή Αγγλία είναι class C, επαφίεται στην κρίση του μπάτσου με λίγα λόγια...). Γενικά η χρήση ναρκωτικών αποτελεί ένα κοινωνικά αποδεκτό συμπλήρωμα της διασκέδασης, και η αστυνομία συνήθως "κάνει τα στραβά μάτια", αν και φυσικά δεν είναι νόμιμα, ούτως ώστε ο μπάτσος έχει πάντοτε το πάνω χέρι, μιας και επαφίεται στην κρίση του το πως θα "τρέξει" την κάθε περίπτωση...

Τέλος πάντων, μετά την δαιμονοποίηση από τα μμε, έρχεται η ωμή αστυνομική καταστολή. Έξοδος των sound systems στην Ευρώπη, όπου διαδίδονται σαν πυρκαγιά σε ξερολίβαδο. Στη Βρετανία, ψηφίζεται η Criminal Justice and Public Order Act 1994 για την οποία το rave καθίσταται παράνομο και συνίστατο σε "μουσική που περιλαμβάνει εξολοκλήρου ή κατά κύριο λόγο την εκπομπή επαναλαμβανόμενων χτύπων (beats)". Σύμφωνα με τις παραγράφους 63, 64, 65 απαγορεύεται κάθε rave πάρτυ όπου παρευρίσκονται πάνω από 100 άνθρωποι ή πάνω από ένας διοργανωτής. Επίσης, η αστυνομία εξουσιοδοτείται να σταματά κάθε άνθρωπο που θεωρεί ύποπτο για προσέλευση σε rave παρτυ εντός 5 μιλίων, και να τον οδηγεί μακριά από την περιοχή.

Η εφαρμογή μιας πολιτικής μηδενικής ανοχής από την μεριά της αστυνομίας, συρρικνώνει τη "σκηνή" σε μια κλειστή κλίκα "σκληροπυρηνικών" υπό συνεχή αστυνομική πίεση, που διαρκώς φυλλοροεί προς τις πιο ενδεδειγμένες εναλλακτικές (πχ παρεμφερή events σε μεγάλα εμπορικά club). Μπρος σ' αυτήν την αποσάθρωση, παρακμάζει φυσικά κάθε αίσθηση συλλογικότητας. Άνοδος των σκληρών ναρκωτικών, όπως η κόκα, η κεταμίνη (αναλυτικά βλ. εδώ: http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/03/blog-post.html), η ηρωίνη αλλά και του αλκοολισμού. Άλωση των parties από μικρο-συμμορίες, ναρκεμπόδους, "ψειριστικές" και ξυλοδαρμοί μεταξύ των συμμετεχόντων δίνουν και παίρνουν. Ανάδυση μιας πλήρως κερδοσκοπικής λογικής από τα μέσα από την "σκηνή". Σαφής διαχωρισμός ρόλων (DJ's, διοργανωτές, security κλπ) και μετατροπή/αντικατασταση από επαγγελματίες.


Μέχρι το 2000, η σκηνή έχει παρακμάσει εντελώς, ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των πρώην ravers, έχει μετατραπεί πλέον σε clubbers. To 2003 περνάει η Anti-social Behaviour act, που ποινικοποιεί στην ουσία κάθε συνάθροιση για party άνω των 20 ατόμων (επαφίεται στην κρίση των μπάτσων αν θα διαλύσουν τη συνάθροιση ή όχι, με άλλα λόγια στο πόσο πρόθυμοι είναι οι παριστάμενοι να ικετεύσουν...). Συνοδεύεται, φυσικά, από τις υστερίες των ταμπλόιντ. Τον Ιούλη του 2005, η αστυνομία επιτίθεται βίαια στο ετήσιο φεστιβάλ στο CzechTec, ενώ ο τσέχος πρωθυπουργός θα δηλώσει για το ζήτημα ότι "Δεν πρόκειται για παιδιά που απλώς χορεύουν αλλά για επικίνδυνα άτομα, φανατισμένα με αναρχικά κηρύγματα, που με καύσιμο το αλκοόλ και τα ναρκωτικά στρέφονται ενάντια στην φιλήσυχη κοινωνία". Το κυνηγητό συνεχίζεται με λύσσα, και τον Αύγουστο του 2006, σ' ένα πάρτυ των Aztek, One Love & Brainskan Sound Systems στο Essex, οι μπάτσοι επεμβαίνουν με 800 ματάδες, μετά από άρνηση των παρευρισκόμενων να διαλυθούν ησύχως. Ακολουθούν συμπλοκές με αρκετούς τραυματίες καί από τις δυο πλευρές.

Για να έρθουμε τελικά στις μέρες μας, όπου τα περισσότερα ανάλογα parties φιλοξενούνται σε καταλήψεις, που είτε τις ανοίγουν οι ίδιοι οι ρειβάδες για 1-2 μέρες (συνήθως μέχρι να τους διώξουν οι μπάτσοι), είτε δρα μια συμβιωτική σχέση με τους "πολιτικοποιημένους" και τις καταλήψεις τους -στην περίπτωση αυτή με λίγα λόγια ο καθένας απ' τους δυο πνιγμένους πιάνεται από τα μαλλιά του άλλου...

Πηγές (ενδεικτικά):
http://history-is-made-at-night.blogspot.com
http://www.experiencefestival.com
http://www.thecnj.co.uk/islington/040607/news040607_04.html