τώρα!
Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
The Noise Police: Working together for a quiet London...
Καταρχήν, το μπλογκ αυτό θα πάψει ν ανανεώνεται, μιας και δεν μένω πλέον Αγγλία, κι έτσι δεν έχω πια κάποια βιωματική σχέση με τα όσα ζητήματα ασχοληθήκαμε εδώ πέρα τους προηγούμενους μήνες, πρόχειρα κι επιγραμματικά βέβαια... στα πλαίσια της ιστορικής ΗΤΤΑΣ και αποσύνθεσης της βρετανικής κοινωνίας δηλαδή μιας κοινωνίας του καπιταλιστικού "κέντρου", ήττα με μαθήματα συνήθως χρήσιμα για όσους/ες κινούνται στην "περιφέρεια", που μπορούν ενδεχομένως να αντληθούν ανατρέχοντας στη σχετική ειδησεογραφία/βιβλιογραφία, έργο ωστόσο ανιαρό και επιρρεπές στην παραπλάνηση των μίντια και της επίσημης ιστορίας: μακρυά από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων κάθε συμπέρασμα είναι εκ του πονηρού.
Για τέλος, ορίστε μια ενημέρωση για την "Promotion/Event risk assessment form 696", για την οποία μου ρθε ένα e-mail για υπογραφή μιας petition διαμαρτυρίας, αλλά επειδή μου φαίνονται λίγο μαλακίες αυτά (οι petitions και δη οι ιντερνετικές) δε βάζω το λινκ, οποιος/α έχει τέτοια βίτσια ας το ψάξει. Ρίχτε και μια ματιά εδώ πριν το διαβάσετε για τα προηγούμενα της καταστολής της ντόπιας μουσικής σκηνής. Ορίστε κι εδώ, τί λέει κι ο guardian για το θέμα.
"The 696 Form compels licensees who wish to hold live music events in 21 London Boroughs to report to the police the names, addresses, aliases and telephone numbers of performers, the likely ethnicity of their audience and music genre. Failure to comply could result in fines or imprisonment (six months in jail or a £20,000 fine)".
Μετάφραση: Η δήλωση 696 υποχρεώνει τους δικαιούχους που επιθυμούν να οργανώσουν live μουσικές εκδηλώσεις σε 21 δήμους του Λονδίνου να αναφέρουν στην αστυνομία τα ονόματά, τις διευθύνσεις, ψευδώνυμα και τηλέφωνα των μουσικών, τί εθνικότητας κοινό περιμένουν και για τί μουσικό είδος πρόκειται (αργότερα τα δυο τελευταία αφαιρέθηκαν κι έτσι η δήλωση είναι πιο politically corect τώρα). Περίπτωση μη συμμόρφωσης μπορεί να οδηγήσει σε ποινές χρηματικές ή φυλάκισης (20.000 λίρες ή 6 μήνες μέσα).
μια σημείωση εδώ: εκτός από τα προφανώς ημι-τρομοκρατικά rnb, rap, dnb, grime, garage και λοιπά "απαγορευμένα", μια ακόμα παράμετρος του κυνηγιού που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ανάλογες μουσικές εκδηλώσεις αποτελούν βασικό μέσο "κοινωνικοποίησης" αυτοοργανωμένων χώρων και καταλήψεων αλλά και κύριο μέσο αυτοχρηματοδότησης τέτοιων εγχειρημάτων. Με την δήλωση 696 λοιπόν, η αστυνομία αποκτά ένα ακόμη πάτημα να ξεκάνει τους εναπομείναντες χώρους και συλλογικότητες.
Το ότι η βρετανική αστυνομία κυνηγάει κάθε συγκέντρωση ανθρώπων που δε γίνεται με σκοπό την κατανάλωση εμπορευμάτων και θεαμάτων είναι λίγο-πολύ γνωστό. Το ότι κάθε νέα υποτίμηση των ζωών αυτών των προνομιούχων πρωτοκοσμικών περνάει αναπάντητη, επίσης. Καθώς οδηγούμαστε ανοιχτά σ εναν εκφασισμό της κοινωνίας αυτής, σαμποτάροντας κάθε μορφή δημοσίου διαλόγου κι αυξάνοντας μονόπλευρα την ένταση της βίας, δε θα ταν φρόνιμο να περιμένουν τίποτα λιγότερο να συνδιαλεχτούν από μια Βία πραγματικά τυφλή αυτή τη φορά, όχι σαν αυτή που ξόρκιζαν στο Παρίσι και την Αθήνα. Τυφλή και μουγγή... Ή αυτό, ή θα γίνουν(-ουμε) όλοι (-ή καί τα 2 βέβαια) φυτά. Βραστά λαχανικάκια.
Τέλος, δυο βίντεο bonus για το πιστό αναγνωστικό κοινό, με θέμα τί άλλο; τα μπάχαλα φυσικά. ως επιβεβλημένη αναγκαιότητα της ζωής μέσα στη διαρκή ήττα της εργατικής τάξης και ως υπαρξιακή κραυγή ενάντια στη βία του ανεπικοινώνητου (συνέπεια ασφαλώς της προαναφερθείσας παραμέτρου).
***
Για τέλος, ορίστε μια ενημέρωση για την "Promotion/Event risk assessment form 696", για την οποία μου ρθε ένα e-mail για υπογραφή μιας petition διαμαρτυρίας, αλλά επειδή μου φαίνονται λίγο μαλακίες αυτά (οι petitions και δη οι ιντερνετικές) δε βάζω το λινκ, οποιος/α έχει τέτοια βίτσια ας το ψάξει. Ρίχτε και μια ματιά εδώ πριν το διαβάσετε για τα προηγούμενα της καταστολής της ντόπιας μουσικής σκηνής. Ορίστε κι εδώ, τί λέει κι ο guardian για το θέμα.
"The 696 Form compels licensees who wish to hold live music events in 21 London Boroughs to report to the police the names, addresses, aliases and telephone numbers of performers, the likely ethnicity of their audience and music genre. Failure to comply could result in fines or imprisonment (six months in jail or a £20,000 fine)".
Μετάφραση: Η δήλωση 696 υποχρεώνει τους δικαιούχους που επιθυμούν να οργανώσουν live μουσικές εκδηλώσεις σε 21 δήμους του Λονδίνου να αναφέρουν στην αστυνομία τα ονόματά, τις διευθύνσεις, ψευδώνυμα και τηλέφωνα των μουσικών, τί εθνικότητας κοινό περιμένουν και για τί μουσικό είδος πρόκειται (αργότερα τα δυο τελευταία αφαιρέθηκαν κι έτσι η δήλωση είναι πιο politically corect τώρα). Περίπτωση μη συμμόρφωσης μπορεί να οδηγήσει σε ποινές χρηματικές ή φυλάκισης (20.000 λίρες ή 6 μήνες μέσα).
μια σημείωση εδώ: εκτός από τα προφανώς ημι-τρομοκρατικά rnb, rap, dnb, grime, garage και λοιπά "απαγορευμένα", μια ακόμα παράμετρος του κυνηγιού που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ανάλογες μουσικές εκδηλώσεις αποτελούν βασικό μέσο "κοινωνικοποίησης" αυτοοργανωμένων χώρων και καταλήψεων αλλά και κύριο μέσο αυτοχρηματοδότησης τέτοιων εγχειρημάτων. Με την δήλωση 696 λοιπόν, η αστυνομία αποκτά ένα ακόμη πάτημα να ξεκάνει τους εναπομείναντες χώρους και συλλογικότητες.
Το ότι η βρετανική αστυνομία κυνηγάει κάθε συγκέντρωση ανθρώπων που δε γίνεται με σκοπό την κατανάλωση εμπορευμάτων και θεαμάτων είναι λίγο-πολύ γνωστό. Το ότι κάθε νέα υποτίμηση των ζωών αυτών των προνομιούχων πρωτοκοσμικών περνάει αναπάντητη, επίσης. Καθώς οδηγούμαστε ανοιχτά σ εναν εκφασισμό της κοινωνίας αυτής, σαμποτάροντας κάθε μορφή δημοσίου διαλόγου κι αυξάνοντας μονόπλευρα την ένταση της βίας, δε θα ταν φρόνιμο να περιμένουν τίποτα λιγότερο να συνδιαλεχτούν από μια Βία πραγματικά τυφλή αυτή τη φορά, όχι σαν αυτή που ξόρκιζαν στο Παρίσι και την Αθήνα. Τυφλή και μουγγή... Ή αυτό, ή θα γίνουν(-ουμε) όλοι (-ή καί τα 2 βέβαια) φυτά. Βραστά λαχανικάκια.
Τέλος, δυο βίντεο bonus για το πιστό αναγνωστικό κοινό, με θέμα τί άλλο; τα μπάχαλα φυσικά. ως επιβεβλημένη αναγκαιότητα της ζωής μέσα στη διαρκή ήττα της εργατικής τάξης και ως υπαρξιακή κραυγή ενάντια στη βία του ανεπικοινώνητου (συνέπεια ασφαλώς της προαναφερθείσας παραμέτρου).
***
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009
Διακοπές στο ΚωΛονδίνο #3 (Η Πόλη)
η πόλη. η παραλία. τα παιχνίδια.
το τραίνο. τα σπίτια. 
νεκροταφεία.
καμία διέξοδος.
ή όπως το θεσε ομολογουμένως πιο πετυχημένα η θάτσερ: "δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα". yeaaah. ψόφος.
το τραίνο. τα σπίτια. 
νεκροταφεία.
καμία διέξοδος.
ή όπως το θεσε ομολογουμένως πιο πετυχημένα η θάτσερ: "δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα". yeaaah. ψόφος.
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009
Διακοπές στο ΚωΛονδίνο #2 (οι κάτοικοι)
Καθένας απ' τους πανκς της φωτογραφίας, που στριμώχνονται κάτω από τον ηλ. ανιχνευτή μετάλλων και στη συνέχεια τον ανθρώπινο ανιχνευτή μπουκάλων (με αλκοολούχα) για να σταμπαριστούν (στο χέρι) και να προσέλθουν στο gig τους, θα μπορούσε να διαβεβαιώσει πως η υποτιθέμενη ανατρεπτικότητα των διαφορετικών/"εναλλακτικών" λαιφ-στάιλ, δεν πραγματώνεται παρά στο χώρο και το χρόνο που μέσα απ' αυτά εκφράζεται ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα.
Απουσία κάθε έννοιας συλλογικότητας και σεβασμού που να απορρέει από μια κοινωνικά επιβεβλημένη και κοινή αγωνιστικότητα, οι γιορτές τους δεν είναι παρά γελοία κονταροχτυπήματα των ήδη τσακισμένων κοινωνικά Εγώ (προσωποποιημένων ελαφρώς φαλλικά σε επιμελημένες όλορθες μοϊκάνες). Σχεδόν εξίσου σιχαμεροί με τα ξεράσματα του βανεγκεμισμού, που "και στη διαδήλωση εμείς πρέπει να περνάμε καλά!"
Χωρίς πολλά σχόλια. Η φωτο παραπλεύρως της πρωτομαγιάτικης διαδήλωσης και ως ρεαλιστικότατη απάντηση σε μέρος των διαδηλωτών.
Εξακρίβωση στοιχείων πριν από διαδήλωση. Οι τύποι δεξιά δεν είναι οι κλασσικοί αλήτες ρουφιάνοι κλπ, αλλά σύντροφοι από το αγγλικό ιντυμίντια;ρ
για τυχόν ενδιαφερομένους πάντως, άλλοι πληρώνουν κιόλας για τέτοια ταλέντα.
Bricklane
Tolworth
Brixton
Hackney
διάπλασις των παίδων
Get some nuts!
Αν η ήττα του παλιού εργατικού κινήματος υποκίνησε την ανάδειξη της νεολαίας ως εν δυνάμει επαναστατικό συλλογικό υποκείμενο, ο κατακερματισμός και η εντατικοποίηση της ενσωμάτωσης της τελευταίας στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό, ολοένα και πιέζουν προς τα κάτω τα όρια ηλικίας της "επικίνδυνης τάξης". Στην αγγλία, οι Χαοτικές Ταξιαρχίες είναι τα δημοτικάκια...
"ούτως η άλλως, κανείς δε θα βγεί ζωντανός από δω μέσα"
Απουσία κάθε έννοιας συλλογικότητας και σεβασμού που να απορρέει από μια κοινωνικά επιβεβλημένη και κοινή αγωνιστικότητα, οι γιορτές τους δεν είναι παρά γελοία κονταροχτυπήματα των ήδη τσακισμένων κοινωνικά Εγώ (προσωποποιημένων ελαφρώς φαλλικά σε επιμελημένες όλορθες μοϊκάνες). Σχεδόν εξίσου σιχαμεροί με τα ξεράσματα του βανεγκεμισμού, που "και στη διαδήλωση εμείς πρέπει να περνάμε καλά!"
Χωρίς πολλά σχόλια. Η φωτο παραπλεύρως της πρωτομαγιάτικης διαδήλωσης και ως ρεαλιστικότατη απάντηση σε μέρος των διαδηλωτών.
Εξακρίβωση στοιχείων πριν από διαδήλωση. Οι τύποι δεξιά δεν είναι οι κλασσικοί αλήτες ρουφιάνοι κλπ, αλλά σύντροφοι από το αγγλικό ιντυμίντια;ρ
για τυχόν ενδιαφερομένους πάντως, άλλοι πληρώνουν κιόλας για τέτοια ταλέντα.
Bricklane
Tolworth
Brixton
Hackney
διάπλασις των παίδων
Get some nuts!
Αν η ήττα του παλιού εργατικού κινήματος υποκίνησε την ανάδειξη της νεολαίας ως εν δυνάμει επαναστατικό συλλογικό υποκείμενο, ο κατακερματισμός και η εντατικοποίηση της ενσωμάτωσης της τελευταίας στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό, ολοένα και πιέζουν προς τα κάτω τα όρια ηλικίας της "επικίνδυνης τάξης". Στην αγγλία, οι Χαοτικές Ταξιαρχίες είναι τα δημοτικάκια...
"ούτως η άλλως, κανείς δε θα βγεί ζωντανός από δω μέσα"
Διακοπές στο ΚωΛονδίνο
Στο Λονδίνο, μια ακόμη μητρόπολη του διαχωρισμού
το όνειρο της κατανάλωσης κρατάει τους κατοίκους στο κέντρο
ενώ στα προάστεια η ασφάλεια
την νύχτα είναι κάπως λιγότερο ανυπόφορο
και πάλι όχι για όλους.
"Μέσα στην εικόνα της ευτυχισμένης ενοποίησης της κοινωνίας μέσω της κατανάλωσης, η πραγματική διαίρεση απλώς αναβάλλεται μέχρι την επόμενη μη-εκπλήρωση μέσα στο καταναλώσιμο" έγραφε ο Ντεμπόρ στην Κοινωνία του Θεάματος, θέση 69, επαναλαμβάνοντας με στυλ μια παρατήρηση του Κανζυέρ από την ομάδα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.
το όνειρο της κατανάλωσης κρατάει τους κατοίκους στο κέντρο
ενώ στα προάστεια η ασφάλεια
την νύχτα είναι κάπως λιγότερο ανυπόφορο
και πάλι όχι για όλους."Μέσα στην εικόνα της ευτυχισμένης ενοποίησης της κοινωνίας μέσω της κατανάλωσης, η πραγματική διαίρεση απλώς αναβάλλεται μέχρι την επόμενη μη-εκπλήρωση μέσα στο καταναλώσιμο" έγραφε ο Ντεμπόρ στην Κοινωνία του Θεάματος, θέση 69, επαναλαμβάνοντας με στυλ μια παρατήρηση του Κανζυέρ από την ομάδα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.
Τετάρτη 27 Μαΐου 2009
Η δυναμική σχέση κεφαλαίου-εργασίας στο UK
Το κείμενο γράφτηκε από τον Henri Simon για την ομάδα Echanges et Mouvement (βλ. γαλλικά: http://www.mondialisme.org/spip.php?rubrique3 – αγγλικά: http://libcom.org/tags/echanges-et-mouvement) το 1980, και περιέχεται στη μπροσούρα Shake it and Break it! στην οποία θα επανέλθουμε μελλοντικά σε σχέση με τους απεργιακούς αγώνες του 1977-80 και την άνοδο του θατσερισμού, σημεία κομβικά για μια κατανόηση της σημερινής κατάστασης σ αυτή τη χώρα...
Το να εκφράζουμε την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο σήμερα (1980) με όρους μιας “καπιταλιστικής κρίσης” και μιας “επαναστασης” συνδεδεμένης μ' αυτήν, προϋποθέτει από την μία μια κατάσταση κατάρρευσης του συστήματος κι απ' την άλλη μια συνειδητοποίηση από τους εργαζομένους της ανάγκης για δημιουργία ενός νέου κόσμου, πράγμα που εγείρει δύο κριτικά ερωτήματα:
Γιατί ο καπιταλισμός στην Αγγλία παραμένει ακλόνητος;
Πώς συντελούν σε μια τέτοια κατάσταση οι τελευταίοι αγώνες που διήρκεσαν κοντά 20 χρόνια χωρίς ωστόσο να κατορθώσουν μια αποφασιστική ρήξη με αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα;
Ο αγγλικός καπιταλισμός παραμένει ανέπαφος χάρη στην κυρίαρχη παγκόσμια θέση του, καθώς παραμένει παρά τη σαφή παρακμή του τα τελευταία 50 χρόνια, η δεύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο. Από την παλιά αυτοκρατορία του, το ΗΒ διατηρεί την οικονομική κυριαρχία του σε περιοχές διαφορετικές μεταξύ τους αλλά εξίσου προσοδοφόρες όπως το Hong Kong, η Σιγκαπούρη, η Ινδία, η Νότια Αφρική. Αυτή η θέση ισχύος διασφαλίζεται κατά κύριο λόγο χάρη στην στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ (πράγμα που εξηγεί την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Αγγλίας, στην καρδιά της οποίας βρίσκεται ένας καχύποπτος ανταγωνισμός). Αυτή η συσσώρευση δύναμης έχει επιτρέψει ως τώρα να εξαγοράζει τη συναίνεση της εργατικής τάξης, πράγμα που δούλεψε καλά για μια μακρά περίοδο κατά την οποία το σύστημα μπορούσε να της παρέχει μια “προνομιακή” κατάσταση. Μπορούμε να πούμε σήμερα ότι ένα σημαντικό μερίδιο της υπεραξίας που λεηλατούσε το αγγλικό κεφάλαιο στο παρελθόν χρησίμευε στο να καλύψει τα χαμηλά επίπεδα παραγωγικότητας στο εσωτερικό. Όμως μια τέτοια κατάσταση δε θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα: Οι παγκόσμιες κρίσεις επιτάχυναν την υποχώρηση του βρετανικού καπιταλισμού στο εξωτερικό, κάνοντας την κατάσταση στο εσωτερικό του, πολύ πιο εύθραυστη. Ο διεθνής ανταγωνισμός είναι πριν απ' όλα ένα ζήτημα παραγωγικότητας, δηλαδή εκμοντερνισμού και αύξησης της έντασης της εργασίας. Ανάλογα με την περίσταση μπορεί να είναι αποτέλεσμα ή προϋπόθεσή της. Ελάχιστη σημασία έχει αν θεωρεί κανείς σημαντικότερο πρόβλημα του κεφαλαίου στην Αγγλία σήμερα το πως θα υπερνικήσει την αντίσταση στον εκμοντερνισμό και την εντατικοποίηση της εργασίας. Ο αγγλικός καπιταλισμός έχει τις ίδιες προοπτικές με τον καπιταλισμό γενικά οπουδήποτε στον κόσμο. Όπως σημείωναν οι “Financial Times” στη διάρκεια μιας συνόδου τραπεζιτών στο Βελιγράδι “Ο κόσμος είναι καταδικασμένος σε χρόνια αύξοντος πληθωρισμού, χαμηλά επίπεδα παραγωγικότητας και υψηλά επίπεδα ανεργίας ενώ οι Κυβερνήσεις και οι πολιτικοί δεν φαίνεται να μπορούν να κάνουν κάτι γι' αυτό”.
Για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους απομένει μία πάντα επιλογή, οσοδήποτε δύσκολη κι αν είναι, κι αυτή είναι πάντοτε προσδιορισμένη από τη συνεχή τάση για αύξηση της υπεραξίας που εξάγουν – δηλαδή, μεγαλύτερη παραγωγή για λιγότερα χρήματα. Είναι σ' αυτή τη φάση που το ερώτημα που τίθεται και από τις δυο μεριές εγείρεται: που μας πήγαν οι αγώνες που διεξήχθησαν στο ΗΒ τα τελευταία 20 χρόνια, οσοδήποτε παραδειγματικοί κι αν υπήρξαν; Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση παρείχε στον καπιταλισμό ικανά εφόδια να διαχειριστεί τις κρίσεις του, μέσα από 1000 διαφορετικά πρόσωπα (καθώς δεν εκφράστηκαν ποτέ με όρους διαρκούς ανοιχτής σύγκρουσης παρά τις όποιες βίαιες μορφές). Το άμεσο αποτέλεσμα για τους άγγλους εργαζομένους ήταν ότι για ένα επίπεδο διαβίωσης ανάλογο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, εργάζονται περίπου ένα τρίτο λιγότερο.
Επίσης οφείλεται σε δυο βασικά σημεία που αν και δεν είναι “επαναστατικά” από μόνα τους, δεν είναι μικρότερης σημασίας καθώς σηματοδοτούν το τέλος της αστικής δημοκρατίας και την ανάδειξη μιας κοινωνικής δύναμης στην πολιτική. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε 10 χρόνια που ένα ευρέους φάσματος κίνημα προκάλεσε την πτώση μιας κυβέρνησης: Η πρώτη φορά ήταν με την Κυβέρνηση των Συντηρητικών, και τώρα πρόκειται για την Κυβέρνηση των Εργατικών. Το πρόβλημα που κατατρύχει όλη την κλίμακα από τα αφεντικά μέχρι τους ηγέτες των συνδικάτων και την Κρατική εξουσία, γίνεται επιτέλους ουσιωδώς, στην παραμικρή του όψη, ένα πρόβλημα πολιτικό, καθώς τείνει να συμπεριλάβει ολόκληρο το σύμπλεγμα της εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. (Θα μπορούσε κανείς να κάνει έναν παραλληλισμό με συγκεκριμένα χαρακρητιστικά των όσων συνέβησαν στην Πολωνία το '70/71 και το 1976). Η “Πολιτική” με την παραδοσιακή έννοια του όρου δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν μια “λυση” για τους εργαζόμενους αλά σαν κάτι στο οποίο μπορούν να επιβληθούν και να επιρρεάσουν, όχι ψηφίζοντας ή μέσω αντιπροσώπων, αλλά μέσα από έναν άμεσο συσχετισμό δυνάμεων. Επίσης, η σχέση ο συσχετισμός δυνάμεων αυτός δεν τίθεται με όρους ανοιχτού ανταγωνισμού αλλά με όρους συμφέροντος και άμεσης δράσης για την προώθηση αυτού του συμφέροντος.
(...)
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατεύθυνση που θα πάρουν οι επόμενοι αγώνες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα δυναμικό σύστημα και εν όψει αυτής της κατάστασης, θα προσπαθεί διαρκώς να λάβει μέτρα σύμφωνα με τις συνθήκες παρά με κάποιο μακροπρόθεσμο πολιτικό σκεπτικό (πέραν βεβαίως από τη γενική προοπτική της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου). Μπορεί κανείς να διακρίνει στα κλεισίματα εργοστασίων που δεν ήταν αρκετά παραγωγικά (και στα οποία οι εργάτες αντιστέκονταν στον εκμοντερνισμό, την εντατικοποίηση ή απαιτούσαν μια ανάλογη αύξηση στους μισθούς τους) τα πλαίσια μιας νέας πολιτικής. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει επίσης σε χώρες που δεν επιρρεάζονται από την αγγλική νόσο, ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου που επιταχύνεται από τις κρίσεις. Φαίνεται πάντως ότι μόνο εδώ υπάρχει μια προσπάθεια επιτάχυνσης των κρίσεων προκειμένου να τσακιστεί η αντίσταση στα πιο μαχητικά εργοστάσια. (για παράδειγμα το Leylands). Όμως με κάτι τέτοιο συνδέεται επίσης μια επενδυτική ύφεση (κι όχι απλά σε επίπεδο δημοσίου) αλλά επίσης σε παραδοσιακούς τομείς της βιομηχανίας, και μια αύξηση σε τομείς στο εξωτερικό τους οποίους διαχειρίζεται το αγγλικό κεφάλαιο.
Για να επιστρέψουμε στο σημαντικό ζήτημα που αναφέραμε πριν, η κατάσταση στην Αγγλία θα μπορούσε να είναι μόνο μια ιδιαίτερη και οδυνηρή προσαρμογή σε μια ευρείας κλίμακας αναδιάρθρωση από την οποία διαφεύγουν προς το παρόν μόνο οι ίδιοι οι καπιταλιστές, αναδιάρθρωση που ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες συνθήκες του αγγλικού κεφαλαίου παντού στον κόσμο. Όμως μια τέτοια κατάσταση φέρει μέσα της δυο άγνωστα στοιχεία που την καθιστούν εξαιρετικά απρόβλεπτη. Οι διεθνείς κρίσεις δεν ανοίγουν προοπτικές για καμιά μορφή καπιταλιστικής ανανέωσης στην οποία θα απευθύνονταν τα προβλήματα που έχουμε δεί, στα πλαίσια ενός σκληρού διεθνούς ανταγωνισμού.Όσο για τα “αδύναμα σημεία” του καπιταλισμού, αυτά είναι εκε΄να που σε μια δεδομένη στιγμή αφήνουν να ανοιχτούν πιθανές προοπτικές που οδηγούν σ' έναν νέο κόσμο και που στη γέννησή τους είναι αδύνατο να πει κανείς αν αναπτύσσονται ή αν θα καταστραφούν από την καταστολή, ή από κάθε διαφορετική όψη της.
Αυτό που συμβαίνει στην Αγγλία σήμερα (1980) σύμφωνα με μια τέτοια προοπτική είναι ότι κρίσιμοι αγώνες είναι “στον αέρα” χωρίς ωστόσο να έχουν εμφανιστεί ακόμη. Το υψηλό επίπεδο των αγώνων του 1979 είναι δίχως αμφιβολία μόνο μια προεικόνιση των αγώνων ενάντια στην Κυβέρνηση και τα συνδικάτα που ακονίζουν ήδη τα μαχαίρια τους – ενάντιά τους, βρίσκεται ένα προλεταριάτο που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο που τράβηξε τα προηγούμενα χρόνια.
Σάββατο 23 Μαΐου 2009
Φλας μπακ (Ταραχές του Oldham, 2001)
"Η Βρετανία μπορεί να βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο εξάπλωσης των ταραχών αν συνεχίσει να διώκει την ισλαμική μαντίλα" (από σχετική συνέντευξη ενός υπεύθυνου δια-φυλετικών σχέσεων στην The sun)
"Κορυφαίος ειδικός για το Ισλάμ αποκαλύπτει ότι μουσουλμάνοι ιερείς στο Oldham προωθούν Ταλιμπάν και αντάρτες του Κασμίρ" (από άρθρο στην christianvoice.org)
"Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλη αυτή η αγριότητα των ταραχοποιών" πρόσθεσε ο Eric Hewitt, αρχηγός της αστυνομίας του Oldham. "Γιατί οι νεαροί ασιάτες μας επιτέθηκαν με κοκτέιλ μολότοφ;".
"Για όλα φταίνε εξωτερικοί προβοκάτορες. Μέλη του NF (Εθνικό Μέτωπο) και του BNP (το εθνικιστικό κόμμα) έρχονται στην πόλη για να αναμοχλεύσουν τα πάθη. Δε θα συνέβαινε τίποτε διαφορετικά" δηλώνουν οι δημοτικοί σύμβουλοι. "Το Oldham είναι μια ήσυχη πολυπολιτισμική κοινότητα". Αρχίδια. Οι ταραχές ήταν αναμενόμενες από καιρό και η αγριότητά τους δε θα πρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Το Oldham είναι μια βαθιά διασπασμένη πόλη όπου οι διαφορετικές εθνικές κοινότητες συνυπάρχουν αλλά δυσκολεύονται να βρουν οποιοδήποτε σημείο επαφής έξω απ' τη δουλειά, το σχολείο, τα μέσα μεταφοράς ή τα φαστφουντάδικα. Το άμεσο αίτιο των ταραχών ήταν η εκδίκηση. Εκδίκηση για μια ρατσιστική αστυνομία που χτυπούσε τα παιδιά των ασιατών όταν την καλούσαν να τα προστατεύσει από επιθέσεις ρατσιστών. Εκδίκηση ενάντια σε μια αστυνομία που παρακολουθούσε επί δύο μέρες τους ίδιους ρατσιστές να χτυπούν ασιατόπαιδα και να επιτίθενται σε σπίτια και στους κατοίκους τους. Εκδίκηση ενάντια στην αστυνομία που ρουτινιάρικα σταματούσε νεαρούς ασιάτες και τους υπέβαλλε στην πιο ρατσιστική κακομεταχείριση.
Η ένταση αυξήθηκε με τις συνεχόμενες εισβολές στην πόλη φασιστών με σκοπό να προκαλέσουν μπελάδες. Η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και η υστερία κατέβαλλε κάθε πλευρά της κοινότητας του Oldham. Υστερία που ενορχηστρώθηκε από τον τοπικό τύπο, με επαναλαμβανόμενες ιστορίες για την έλευση του NF. Οι άνθρωποι τρομοκρατούνταν να κατέβουν στο κέντρο της πόλης.
Η τοπική φυλλάδα, η Evening Chronicle είχε ήδη κλείσει αρκετά χρόνια αναφέροντας εκτενώς πώς τόσοι λευκοί είχαν πέσει θύματα ασιατών πορτοφολάδων ως ρατσιστικές επιθέσεις, παρά ως αντικοινωνικά προβλήματα. Μια τέτοια εξιστόρηση συμβάδιζε και με την εκδοχή της αστυνομίας που ισχυριζόταν ότι ένα 60% των ρατσιστικών επιθέσεων στο Oldham προέρχονται από ασιάτες, εις βάρος λευκών!
Το ρατσιστικό συμβούλιο στέγασης του Oldham διασφάλιζε πως οι τόποι κατοικίας θα έμεναν εθνοτικά "καθαροί". Αυτή η πολιτική δημιουργούσε εκτεταμένες απομονωμένες ζώνες κατοικίας για την λευκή εργατική τάξη, μακριά από το κέντρο της πόλης, με λιγοστές υπηρεσίες. Μεγαλώνοντας ξεχωριστά, οι άνθρωποι έφταναν να μην έχουν τίποτα κοινό ο ένας με τον άλλον. Η ανεργία και οι μισθοί πείνας είναι κοινός τόπος στο Oldham. Πολύ χειρότερα στις περιοχές των ασιατών απ' ότι στων λευκών, αλλά κατατρύχουν την πόλη διασχίζοντάς την, αναβλύζοντας μια αίσθηση θλίψης. Η μιζέρια αυτή οδηγεί την μια ομάδα ανθρώπων να ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη για τα προβλήματά της, παρά να εντοπίσει τον κοινό εχθρό στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά. Οι άνθρωποι καθοδηγούνται σε μια ταύτιση με τη φυλή τους, παρά με την τάξη τους. (απόσπασμα από κείμενο της Anarchist Federation)
Το Oldham είναι μια περιοχή του Manchester με μεγάλο αριθμό μεταναστών (πρώτης και δεύτερης γενιάς), κυρίως από ασιατικές χώρες και την Αφρική. Οι μετανάστες κάτοικοι απολαμβάνουν την καθημερινή παρενόχληση της αστυνομίας καθώς και τις "διαμαρτυρίες" και προσβολές των εθνικιστών. Τα περισσότερα σχολεία είναι είτε 99% λευκών ή 99% ασιατών-αφρικανών, η ανεργεία σε άνοδο, φτώχεια, μια οικονομία που παρακμάζει με την πτώση της παραδοσιακής βιομηχανίας, θλιβερά κτίρια και δρόμοι του 1940, ενώ το τοπικό συμβούλιο (και μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής) απασχολεί κατά κύριο λόγο λευκούς, σ' ένα τέτοιο περιβάλλον καχυποψίας και μιζέριας, δεν είναι περίεργη η ανάδυση διαφόρων μύθων, όπως "τα λεφτά των φόρων των λευκών -εργαζομένων- τα σκορπάει το κράτος στους -άνεργους/τεμπέληδες- ασιάτες, πχ για να τους χτίσει τζαμί". (Σύμφωνα πάντως με τη σχετική αναφορά Ritchie που έγινε για λογαριασμό των αρχών μετά τις ταραχές, 53 εκ. λίρες δαπανήθηκαν στις συνοικείες που κατοικούσαν κατά κύριο λόγο λευκοί στα 1995/6, σε αντίθεση με 16 εκ. στις αντίστοιχες συνοικείες μεταναστών).
Αν και δεν είναι ξεκάθαρο πως ακριβώς ξεκίνησαν όλα, κάποια προσβολή σε έναν νεαρό ασιάτη από αστυνομικό ή εθνικιστή πιθανότατα, οι ταραχές επεκτάθηκαν σε όλο το Oldham και μέρος του γειτονικού Chadderton, με κορύφωση το Σάββατο 26 Μάη 2001 (πυρπόληση της -κατειλημένης εντωμεταξύ- παμπ λευκών Live and Let Live και αρκετών ΙΧ κι ενός αστυνομικού βαν, άλλα 32 περιπολικά σπάστηκαν αργότερα), και συνεχίστηκαν την Κυριακή 27, και τη Δευτέρα 28 (επίθεση στα γραφεία της Evening Chronicle), κυρίως γύρω από το Glodwick όπου εκατοντάδες ασιάτες (κυρίως από το Πακιστάν, Μπαγκλαντές κ.α.) με μολότοφ, τούβλα, μπουκάλια κλπ αντιμετώπισαν δεκάδες διμοιρίες καταστολής ταραχών, τραυματίζοντας τουλάχιστον 15 μπάτσους.
Η πρώτη αντίδραση των ΜΜΕ και του κράτους ήταν να αποδώσουν τις ταραχές σ' έναν αδιανόητο φανατισμό των μεταναστών, να τις μετατρέψουν σε κάτι ξένο, αν όχι άμεσα εχθρικό προς την λευκή εργατική τάξη...
Σάββατο 2 Μαΐου 2009
Όποιος επιθυμεί την ειρήνη προετοιμάζεται για πόλεμο
Τον τελευταίο καιρό εξελίσσεται στην Αγγλία μια πρωτόγνωρη για τα τελευταία χρόνια αύξηση της έντασης της καταστολής. Μερικά μόνο παραδείγματα θα αναφέρω παρακάτω:
1) Το 2008, καταγράφηκε μια αύξηση της τάξης του 266% σε επιτόπιους ελέγχους (stoρ and search) για "τρομοκρατία". Μόνο στην Αγγλία 124.687 τέτοιοι έλεγχοι έγιναν κατά κύριο λόγο (90%) στο Λονδίνο, από την Metropolitan Police. Γύρω στους 1.000 οδήγησαν τελικά σε μια σύλληψη, αλλά μόνο κάπου 70 για κάποια σχετική ένδειξη. 2.3 εκατομύρια (αριθμός ρεκόρ) "εξακριβώσεις" έλαβαν χώρα στο δρόμο, ενώ κατά 20 φορές συχνότερα θύματα ήταν μαύροι, 1 στους 10 εκ των οποίων ανακρίθηκε πρόχειρα από κάποιον μπάτσο στο δρόμο τουλάχιστον μία φορά πέρισι. 53.250 ακόμα εξακριβώσεις περαστικών δικαιολογήθηκαν από την αστυνομία λόγω "υποψίας ότι το άτομο θα μπορούσε να γίνει βίαιο" (anticipating violence). [Πηγές: telegraph και sky]
2) Ήδη από τον Νοέμβρη του 2008 και ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, πάνω από 30.000 "μη-φονικά" όπλα tasers χορηγούνται σε διάφορες αστυνομικές δυνάμεις για να επιστρατευτούν "στην μάχη κατά της μικρο-παραβατικότητας". Η φονικότητα του συγκεκριμένου όπλου, για όση σημασία έχει αυτό, έχει αποδειχτεί πολλάκις με μακάβριο τρόπο.
3) Από τις 16 Φλεβάρη 2009, σύμφωνα με την παράγραφο 76 του νέου αντιτρομοκρατικού νόμου του 2008, η αστυνομία μπορεί να συλλαμβάνει, να επιδίδει πρόστιμο και να φυλακίζει για μέχρι και 10 χρόνια όποιον -διαδηλωτή ή άλλον- τραβήξει φωτογραφία αστυνομικού (ως έμμεση παρότρυνση σε πράξεις βίας). Γενικά μέχρι τώρα η λήψη φωτογραφιών ήταν μια συνήθης άμυνα των διαδηλωτών απέναντι στις επελάσεις της αστυνομίας, δεδομένων των συσχετισμών στο δρόμο, νομικά/ποινικά, κοινωνικά κλπ που δεν επιτρέπουν και πολλούς ηρωισμούς. Επίσης, η αστυνομία πλέον θα παρεμβαίνει σε όσους θεωρεί ύποπτους που φωτογραφίζουν δημόσιους χώρους, ενώ ειδικές καμπάνιες ζητούν τη συνεργασία του κοινού για την ενημέρωση της αστυνομίας σχετικά με ατομα (τρομοκράτες;) που βγάζουν φωτογραφίες των καμερών CCTV ή άλλων κρατικών κτιρίων (οι σχετικές καμπάνιες προώθησης ενός ανθρώπινου προφίλ της αστυνομίας και της αναγκαιότητας -ένεκα τρομο-απειλών- συνεργασίας μαζί της έχουν πολλαπλασιαστεί). Στην αρχή τσίνισαν κάπως οι δημοσιογράφοι για το θέμα με τις φωτογραφίες μπάτσων, αλλά φαντάζομαι κάπως θα καταφέρουν να εξαιρεθούν τελικά από τα σχετικά μέτρα.
4) Σύμφωνα με την guardian η αστυνομία κρατάει για έως και 7 χρόνια βάσεις δεδομένων με ονοματεπώνυμα, αναλυτικές περιγραφές και βίντεο από άτομα που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, είτε αυτά έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα είτε όχι. Τις μέρες αυτές αυξάνεται το χρονικό διάστημα που ένα άτομο ύποπτο για "εξτρεμισμό" (παρακάτω αναλυτικότερα) μπορεί να κρατηθεί "κρυφά" χωρίς επαφή με δικηγόρους, συγγενείς κλπ στις 42 μέρες. Επίσης από την guardian μια ενδιαφέρουσα ιστορία ακτιβίστριας κατά της επέκτασης των αεροδιαδρόμων από την ομάδα plane stupid που κατάφερε να ηχογραφήσει μπάτσους του Kent να της ζητούν να τους προσφέρει πληροφορίες για διάφορες διαδηλώσεις και ακτιβιστές, με αντάλλαγμα χρήματα. Σε ερωτήσεις σχετικά με το θέμα η αστυνομία δήλωσε ότι όντως χρησιμοποιεί καθ' αυτόν τον τρόπο "εκατοντάδες" ακτιβιστές (όπου ακούς πολλά κεράσια πάντως...). (Σημείωση: ήδη από το 2005, με αφορμή διάφορα μετανοημένα πρώην μέλη συμμοριών, σύμφωνα με την "Serious and Organised Crime and Police Act" ορίζεται επισήμως ολόκληρο νομικό και πρακτικό πλάισιο για τη διαχείριση από την αστυνομία "καρφιών" και λοιπών συνεργαζομένων).
5) Καθιέρωση και πρακτικά των "προληπτικών" (πριν δηλαδή εκδηλωθεί οποιαδήποτε "έκνομη" πράξη) αστυνομικών εισβολών και συλλήψεων σε πολιτικά γεγονότα με πιο τρανταχτή περίπτωση το σπάσιμο της κατάληψης του Climate Camp σ'ένα εργοστάσιο του Nottinghamshire πριν ένα μήνα, όπου 200 μπάτσοι συνέλαβαν 114 άτομα που προετοιμάζονταν για δράση του Camp (παρά τα διάφορα μέτρα που είχαν πάρει, πχ στόμα-με-στόμα συνεννοήσεις, χωρίς κινητά, μυστικοπάθεια κλπ) που δεν προέβαλαν κάποια αντίσταση. Ακολούθησαν εισβολές σε σπίτια αρκετών ακτιβιστών. Σ' αυτό πρέπει να προστεθεί η ρουτινιάρικη πλέον παρενόχληση ακτιβιστών σε καθημερινή βάση.
Επίσης, μόλις σήμερα, η αστυνομία ακύρωσε ετσιθελικά μια αντιφασιστική συζήτηση στο πανεπιστήμιο του Luton από τη Stop The War Coalition, την Hope not Hate κι άλλες ομάδες, με μόνη δικαιολογία το "εξτρεμιστικό" περιεχόμενο της εκδήλωσης (ενδεχομένως να προέτρεπε σε πράξεις βίας;).
6) Εκτός από τα 4,2 εκατομμύρια κάμερες CCTV (παρά την παραδοχή της κυβέρνησης ότι τελικά τα επίπεδα εγκληματικότητας δε φαίνεται να κάμπτονται από τη λειτουργία καμερών), η κυβέρνηση σχεδιάζει την νομιμοποίηση των παρακολουθήσεων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, e-mail, του διαδικτύου και ιδιαίτερα ιστοσελίδων κοινωνικών επαφών πχ facebook. Επίσης, σχεδιάζονται βάσεις καταγραφής DNA με πρόσχημα απ' ότι φαίνεται όσους συλλαμβάνονται για οδήγηση σε κατάσταση μέθης, αν και το μέτρο εφόσον θεσμοθετηθεί, θα επεκταθεί άμεσα και σε άλλα κομμάτια του πληθυσμού.
Τα παραπάνω μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνονται ως εσωτερικές αντιφάσεις ή ακόμα ως στιγμές αποσάθρωσης μιας "παραδοσιακά φιλελεύθερης δημοκρατίας"(;) όπως αρέσκεται να παρουσιάζεται η Βρετανία, ωστόσο δεν είναι παρά στιγμές ενός πολεμικού μετασχηματισμού του βρετ. κράτους που στην παρούσα του φάση ξεκινά αρκετά πριν την 11/9/2001. (Αν θέλουμε βέβαια να αναζητήσουμε τις ρίζες αυτής της κίνησης θα πρέπει μάλλον να πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, στο τσάκισμα της εγχώριας κοινωνικής αναταραχής του '70-'80).
Στα 1998, η βρετ. κυβέρνηση εισάγει τις "ASBOs" (Anti-Social Behaviour Order) με την Crime and Disorder Act, ποινικοποιώντας ένα πλήθος διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών και πράξεων, από τις ντίλιες ναρκωτικών στο δρόμο, μέχρι μικρο-βανδαλισμούς, γκραφίτι, αφισοκολήσεις, κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους και μέσα συγκοινωνίας, απόπειρες αυτοκτονίας (ούτε να τα τινάξεις δε σ' αφήνουν δλδ...), προκλητικές/οχληρές "yobbish" συμπεριφορές κλπ. Όλα αυτά μετά από μια σύντομη ανάνηψη των πολιτικών κινητοποιήσεων (πχ Reclaim the Streets, το κίνημα ενάντια στην επέκταση των αυτοκινητοδρόμων και γενικότερα οι περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις) την ίδια δεκαετία, κι ενώ η αστυνομία οργανώνεται προκειμένου να αντιμετωπίσει την νέα κατάσταση. Ένα παράδειγμα αυτής της αναδιοργάνωσης είναι η Public Order Ιntelligence Unit, που ενώ είχε συσταθεί στα 80es προκειμένου να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, στα τέλη της δεκαετίας του '90 χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για την πάταξη των παραπάνω πολιτικών κινητοποιήσεων. Ακολούθησαν σχετικά νομοθετικά και αστυνομικά μέτρα, πάντα σε μια φαινομενικά "ουδέτερη" πολιτικά κατεύθυνση του περιορισμού των "εντάσεων" και τυχόν βίαιων -στο εξής "εξτρεμιστικών"- συμπεριφορών.
Το γιατί η βρετανική κοινωνία, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στην Ευρώπη ανέθεσε στο κράτος της και την αστυνομία την ολοκληρωτική ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων και συμπεριφορών (δηλαδή απέτυχε να αυτορυθμίζει κάπως τις εντάσεις μεταξύ των μελών της) μάλλον έχει να κάνει με το ότι αυτή η κοινωνία δεν είναι παρά ένα σύνολο διαχωρισμένων ατόμων που προέρχονται από διαφορετικές καταστροφές: Είτε μιλάμε για τις γενιές των σαξόνων που στιβάχτηκαν στις πόλεις λιμοκτονώντας καθώς η βιομηχανική επανάσταση κατέστρεφε τα χωριά τους εκμηδενίζοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους, είτε για όσους προέρχονται από τις λεηλατημένες πρώην αποικίες του στέμματος... Και φυσικά το ότι η σύνδεση ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία υπήρξε εντελώς προβληματική παίζει αναμφίβολα έναν τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη.
Mε την επίθεση της 11/9 (η ίδια φάρσα θα επαναληφθεί αργότερα αποκλειστικά για το βρετανικό κοινό με τις επιθέσεις αυτοκτονίας "ισλαμιστών εξτρεμιστών" στις 7/7/2005 στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας στο Λονδίνο) και το φοβικό κλίμα που κυριάρχησε μπρος στο ενδεχόμενο επανάληψης μιας ανάλογης αόριστης "απειλής" (και για κάθε τέτοια "απειλή" ακόμα κι αν ο φορέας της δεν είναι άμεσα στημένος από το ίδιο το κράτος, η επιρροή της στη δημόσια σφαίρα δρα προωθητικά των επιδιώξεών του κράτους), τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν προκειμένου να ξεμπερδέυει με κάθε δημόσια πολιτική έκφραση, στο όνομα πάντα της καταπολέμησης του "εξτρεμισμού".
Ραγδαία ήταν η αλλαγή της συμπεριφοράς της αστυνομίας απέναντι στις διαδηλώσεις και κάθε πολιτική έκφραση στο δημόσιο χώρο. Από την προηγούμενη "διευκόλυνση", δηλαδή την αποστείρωση, απονοηματοδότηση και τελικά περιθωριοποίησή τους σε μια ακίνδυνη γραφικότητα, περνάμε στην αντιμετώπισή τους σαν πρώτης τάξεως απειλή για τη δημόσια ζωή (δηλαδή την ομαλή κυκλοφορία εμπορευμάτων και παραγωγών-καταναλωτών), με άμεσο περιορισμό και καταστολή τους. Με δεδομένη την ανεπάρκεια του "κινήματος" να αντιπαρατεθεί με τους όρους του, οι συσχετισμοί διαμεσολαβούνται κατά κύριο λόγο από έναν "ελεγκτικό" ρόλο των μίντια, κι ενός κάποιου δημοσίου διαλόγου που ενίοτε βλέπει το δρόμο των κοινοβουλευτικών επερωτήσεων κι επερωτήσεων...
Βαδίζουμε προς ανοιχτό πόλεμο.
1) Το 2008, καταγράφηκε μια αύξηση της τάξης του 266% σε επιτόπιους ελέγχους (stoρ and search) για "τρομοκρατία". Μόνο στην Αγγλία 124.687 τέτοιοι έλεγχοι έγιναν κατά κύριο λόγο (90%) στο Λονδίνο, από την Metropolitan Police. Γύρω στους 1.000 οδήγησαν τελικά σε μια σύλληψη, αλλά μόνο κάπου 70 για κάποια σχετική ένδειξη. 2.3 εκατομύρια (αριθμός ρεκόρ) "εξακριβώσεις" έλαβαν χώρα στο δρόμο, ενώ κατά 20 φορές συχνότερα θύματα ήταν μαύροι, 1 στους 10 εκ των οποίων ανακρίθηκε πρόχειρα από κάποιον μπάτσο στο δρόμο τουλάχιστον μία φορά πέρισι. 53.250 ακόμα εξακριβώσεις περαστικών δικαιολογήθηκαν από την αστυνομία λόγω "υποψίας ότι το άτομο θα μπορούσε να γίνει βίαιο" (anticipating violence). [Πηγές: telegraph και sky]
2) Ήδη από τον Νοέμβρη του 2008 και ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, πάνω από 30.000 "μη-φονικά" όπλα tasers χορηγούνται σε διάφορες αστυνομικές δυνάμεις για να επιστρατευτούν "στην μάχη κατά της μικρο-παραβατικότητας". Η φονικότητα του συγκεκριμένου όπλου, για όση σημασία έχει αυτό, έχει αποδειχτεί πολλάκις με μακάβριο τρόπο.
3) Από τις 16 Φλεβάρη 2009, σύμφωνα με την παράγραφο 76 του νέου αντιτρομοκρατικού νόμου του 2008, η αστυνομία μπορεί να συλλαμβάνει, να επιδίδει πρόστιμο και να φυλακίζει για μέχρι και 10 χρόνια όποιον -διαδηλωτή ή άλλον- τραβήξει φωτογραφία αστυνομικού (ως έμμεση παρότρυνση σε πράξεις βίας). Γενικά μέχρι τώρα η λήψη φωτογραφιών ήταν μια συνήθης άμυνα των διαδηλωτών απέναντι στις επελάσεις της αστυνομίας, δεδομένων των συσχετισμών στο δρόμο, νομικά/ποινικά, κοινωνικά κλπ που δεν επιτρέπουν και πολλούς ηρωισμούς. Επίσης, η αστυνομία πλέον θα παρεμβαίνει σε όσους θεωρεί ύποπτους που φωτογραφίζουν δημόσιους χώρους, ενώ ειδικές καμπάνιες ζητούν τη συνεργασία του κοινού για την ενημέρωση της αστυνομίας σχετικά με ατομα (τρομοκράτες;) που βγάζουν φωτογραφίες των καμερών CCTV ή άλλων κρατικών κτιρίων (οι σχετικές καμπάνιες προώθησης ενός ανθρώπινου προφίλ της αστυνομίας και της αναγκαιότητας -ένεκα τρομο-απειλών- συνεργασίας μαζί της έχουν πολλαπλασιαστεί). Στην αρχή τσίνισαν κάπως οι δημοσιογράφοι για το θέμα με τις φωτογραφίες μπάτσων, αλλά φαντάζομαι κάπως θα καταφέρουν να εξαιρεθούν τελικά από τα σχετικά μέτρα.
4) Σύμφωνα με την guardian η αστυνομία κρατάει για έως και 7 χρόνια βάσεις δεδομένων με ονοματεπώνυμα, αναλυτικές περιγραφές και βίντεο από άτομα που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, είτε αυτά έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα είτε όχι. Τις μέρες αυτές αυξάνεται το χρονικό διάστημα που ένα άτομο ύποπτο για "εξτρεμισμό" (παρακάτω αναλυτικότερα) μπορεί να κρατηθεί "κρυφά" χωρίς επαφή με δικηγόρους, συγγενείς κλπ στις 42 μέρες. Επίσης από την guardian μια ενδιαφέρουσα ιστορία ακτιβίστριας κατά της επέκτασης των αεροδιαδρόμων από την ομάδα plane stupid που κατάφερε να ηχογραφήσει μπάτσους του Kent να της ζητούν να τους προσφέρει πληροφορίες για διάφορες διαδηλώσεις και ακτιβιστές, με αντάλλαγμα χρήματα. Σε ερωτήσεις σχετικά με το θέμα η αστυνομία δήλωσε ότι όντως χρησιμοποιεί καθ' αυτόν τον τρόπο "εκατοντάδες" ακτιβιστές (όπου ακούς πολλά κεράσια πάντως...). (Σημείωση: ήδη από το 2005, με αφορμή διάφορα μετανοημένα πρώην μέλη συμμοριών, σύμφωνα με την "Serious and Organised Crime and Police Act" ορίζεται επισήμως ολόκληρο νομικό και πρακτικό πλάισιο για τη διαχείριση από την αστυνομία "καρφιών" και λοιπών συνεργαζομένων).
5) Καθιέρωση και πρακτικά των "προληπτικών" (πριν δηλαδή εκδηλωθεί οποιαδήποτε "έκνομη" πράξη) αστυνομικών εισβολών και συλλήψεων σε πολιτικά γεγονότα με πιο τρανταχτή περίπτωση το σπάσιμο της κατάληψης του Climate Camp σ'ένα εργοστάσιο του Nottinghamshire πριν ένα μήνα, όπου 200 μπάτσοι συνέλαβαν 114 άτομα που προετοιμάζονταν για δράση του Camp (παρά τα διάφορα μέτρα που είχαν πάρει, πχ στόμα-με-στόμα συνεννοήσεις, χωρίς κινητά, μυστικοπάθεια κλπ) που δεν προέβαλαν κάποια αντίσταση. Ακολούθησαν εισβολές σε σπίτια αρκετών ακτιβιστών. Σ' αυτό πρέπει να προστεθεί η ρουτινιάρικη πλέον παρενόχληση ακτιβιστών σε καθημερινή βάση.
Επίσης, μόλις σήμερα, η αστυνομία ακύρωσε ετσιθελικά μια αντιφασιστική συζήτηση στο πανεπιστήμιο του Luton από τη Stop The War Coalition, την Hope not Hate κι άλλες ομάδες, με μόνη δικαιολογία το "εξτρεμιστικό" περιεχόμενο της εκδήλωσης (ενδεχομένως να προέτρεπε σε πράξεις βίας;).
6) Εκτός από τα 4,2 εκατομμύρια κάμερες CCTV (παρά την παραδοχή της κυβέρνησης ότι τελικά τα επίπεδα εγκληματικότητας δε φαίνεται να κάμπτονται από τη λειτουργία καμερών), η κυβέρνηση σχεδιάζει την νομιμοποίηση των παρακολουθήσεων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, e-mail, του διαδικτύου και ιδιαίτερα ιστοσελίδων κοινωνικών επαφών πχ facebook. Επίσης, σχεδιάζονται βάσεις καταγραφής DNA με πρόσχημα απ' ότι φαίνεται όσους συλλαμβάνονται για οδήγηση σε κατάσταση μέθης, αν και το μέτρο εφόσον θεσμοθετηθεί, θα επεκταθεί άμεσα και σε άλλα κομμάτια του πληθυσμού.
Τα παραπάνω μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνονται ως εσωτερικές αντιφάσεις ή ακόμα ως στιγμές αποσάθρωσης μιας "παραδοσιακά φιλελεύθερης δημοκρατίας"(;) όπως αρέσκεται να παρουσιάζεται η Βρετανία, ωστόσο δεν είναι παρά στιγμές ενός πολεμικού μετασχηματισμού του βρετ. κράτους που στην παρούσα του φάση ξεκινά αρκετά πριν την 11/9/2001. (Αν θέλουμε βέβαια να αναζητήσουμε τις ρίζες αυτής της κίνησης θα πρέπει μάλλον να πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, στο τσάκισμα της εγχώριας κοινωνικής αναταραχής του '70-'80).
Στα 1998, η βρετ. κυβέρνηση εισάγει τις "ASBOs" (Anti-Social Behaviour Order) με την Crime and Disorder Act, ποινικοποιώντας ένα πλήθος διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών και πράξεων, από τις ντίλιες ναρκωτικών στο δρόμο, μέχρι μικρο-βανδαλισμούς, γκραφίτι, αφισοκολήσεις, κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους και μέσα συγκοινωνίας, απόπειρες αυτοκτονίας (ούτε να τα τινάξεις δε σ' αφήνουν δλδ...), προκλητικές/οχληρές "yobbish" συμπεριφορές κλπ. Όλα αυτά μετά από μια σύντομη ανάνηψη των πολιτικών κινητοποιήσεων (πχ Reclaim the Streets, το κίνημα ενάντια στην επέκταση των αυτοκινητοδρόμων και γενικότερα οι περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις) την ίδια δεκαετία, κι ενώ η αστυνομία οργανώνεται προκειμένου να αντιμετωπίσει την νέα κατάσταση. Ένα παράδειγμα αυτής της αναδιοργάνωσης είναι η Public Order Ιntelligence Unit, που ενώ είχε συσταθεί στα 80es προκειμένου να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, στα τέλη της δεκαετίας του '90 χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για την πάταξη των παραπάνω πολιτικών κινητοποιήσεων. Ακολούθησαν σχετικά νομοθετικά και αστυνομικά μέτρα, πάντα σε μια φαινομενικά "ουδέτερη" πολιτικά κατεύθυνση του περιορισμού των "εντάσεων" και τυχόν βίαιων -στο εξής "εξτρεμιστικών"- συμπεριφορών.
Το γιατί η βρετανική κοινωνία, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στην Ευρώπη ανέθεσε στο κράτος της και την αστυνομία την ολοκληρωτική ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων και συμπεριφορών (δηλαδή απέτυχε να αυτορυθμίζει κάπως τις εντάσεις μεταξύ των μελών της) μάλλον έχει να κάνει με το ότι αυτή η κοινωνία δεν είναι παρά ένα σύνολο διαχωρισμένων ατόμων που προέρχονται από διαφορετικές καταστροφές: Είτε μιλάμε για τις γενιές των σαξόνων που στιβάχτηκαν στις πόλεις λιμοκτονώντας καθώς η βιομηχανική επανάσταση κατέστρεφε τα χωριά τους εκμηδενίζοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους, είτε για όσους προέρχονται από τις λεηλατημένες πρώην αποικίες του στέμματος... Και φυσικά το ότι η σύνδεση ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία υπήρξε εντελώς προβληματική παίζει αναμφίβολα έναν τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη.
Mε την επίθεση της 11/9 (η ίδια φάρσα θα επαναληφθεί αργότερα αποκλειστικά για το βρετανικό κοινό με τις επιθέσεις αυτοκτονίας "ισλαμιστών εξτρεμιστών" στις 7/7/2005 στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας στο Λονδίνο) και το φοβικό κλίμα που κυριάρχησε μπρος στο ενδεχόμενο επανάληψης μιας ανάλογης αόριστης "απειλής" (και για κάθε τέτοια "απειλή" ακόμα κι αν ο φορέας της δεν είναι άμεσα στημένος από το ίδιο το κράτος, η επιρροή της στη δημόσια σφαίρα δρα προωθητικά των επιδιώξεών του κράτους), τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν προκειμένου να ξεμπερδέυει με κάθε δημόσια πολιτική έκφραση, στο όνομα πάντα της καταπολέμησης του "εξτρεμισμού".
Ραγδαία ήταν η αλλαγή της συμπεριφοράς της αστυνομίας απέναντι στις διαδηλώσεις και κάθε πολιτική έκφραση στο δημόσιο χώρο. Από την προηγούμενη "διευκόλυνση", δηλαδή την αποστείρωση, απονοηματοδότηση και τελικά περιθωριοποίησή τους σε μια ακίνδυνη γραφικότητα, περνάμε στην αντιμετώπισή τους σαν πρώτης τάξεως απειλή για τη δημόσια ζωή (δηλαδή την ομαλή κυκλοφορία εμπορευμάτων και παραγωγών-καταναλωτών), με άμεσο περιορισμό και καταστολή τους. Με δεδομένη την ανεπάρκεια του "κινήματος" να αντιπαρατεθεί με τους όρους του, οι συσχετισμοί διαμεσολαβούνται κατά κύριο λόγο από έναν "ελεγκτικό" ρόλο των μίντια, κι ενός κάποιου δημοσίου διαλόγου που ενίοτε βλέπει το δρόμο των κοινοβουλευτικών επερωτήσεων κι επερωτήσεων...
Προκειμένου να διαφύγει η αστυνομική καταστολή αυτόν τον επιπλέον μπελά, προέκυψαν με "ημιεπίσημες" διαδικασίες τα ιδιωτικά αστυνομικά σώματα NETCU, WECTU NPOIU κλπ, παραρτήματα του ACPO, κάτι μεταξύ συνδικάτου των αρχηγών της αστυνομίας και ιδιωτικής εταιρίας. Μεταξύ των αρμοδιοτήτων τους είναι η αντιμετώπιση διαδηλώσεων αλλά και του "φοιτητικού εξτρεμισμού". Όλα αυτά πέραν νομοθετικού ή όποιου άλλου δημόσιου ελέγχου. Παράλληλα με την αύξηση των ιδιωτικών αστυνομιών (και συνακόλουθα την έκρηξη του αριθμού των φυλακισμένων, παρά την μείωση των επιπέδων εγκληματικότητας), αυξάνονται κατά πολύ οι δαπάνες οι σχετικές με τα μέσα επιτήρησης και καταστολής, σε βαθμό που υπολογίζεται (από ΜΚΟ και ακτιβιστές) ότι με τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να "σωθούν" οι θέσεις εργασίας των βρετανών εργαζομένων που βρίσκονται μπροστά στην απόλυση, ή να μειωθούν αποτελεσματικά οι ρύποι που εκπέμπει ολόκληρη η Μ. Βρετανία. Περισσότερα στοιχεία:
http://www.fraw.org.uk/download/ehippies/q02/q02-britains_secretive_police_force.pdf
Ωστόσο, φαίνεται ότι μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση του "κοινωνικού συμβολαίου" δεν είναι η ζητούμενη, από την μεριά που έχει στα χέρια της την εξουσία τουλάχιστον. Πιθανό, σε αντίθεση με τις ΜΚΟ και τους καλοκάγαθους ακτιβιστές, επειδή η τάξη που έχει την εξουσία έχει και τη συνείδηση, και τη συνείδηση του ότι βαδίζουμε προς τη δύση της καπιταλιστικής κοινωνίας, και οι αξίες που την κρατούσαν ενωμένη σύντομα θα τεθούν σε κρίση. Η καταναλωτική κουλτούρα, το κυνήγι της ανέλιξης, η υποτιθέμενη αειφορία του περιβάλλοντος και της οικονομίας αποδεικνύονται χίμαιρες. Ειδικά η Βρετανία, που ιστορικά υπήρξε πάντοτε αυτάρκης σε καύσιμες ύλες και βασικά είδη διατροφής, θα γνωρίσει μεσα στην επόμενη γενιά, για πρώτη φορά βασικές ελλείψεις, λειψυδρία, ύφεση ενώ η κυρίαρχη τάξη της θα έχει να κάνει με μια γενικευμένη δυσαρέσκεια μπρος στην οποία οι μέχρι τώρα απειλές της θα μοιάζουν αστείο. Και αν θέλει, και όλα συγκλίνουν στο ότι θέλει, να βγει νικηφόρα από την κρίση, προετοιμάζεται εδώ και καιρό γι' αυτή.
Με την κατηγοριοποίηση ακτιβιστών και άλλων ως "εξτρεμιστές", κατηγοριοποιούν το ίδιο το ζήτημα (κρίση οικονομική, περιβαλλοντική, πολιτική) ως "ακραίο" (δηλαδή: ταμπού), κλείνοντας αυτόματα κάθε δημόσια συζήτηση σχετικά μ' αυτό, που δε διεξάγεται στο απονευρωτικό θέατρο των μίντια ή του κοινοβουλίου. (Οι επιθέσεις της αστυνομίας στο Climate Camp και στο Luton είναι ενδεικτικές).
Με το φόβητρο αόριστων "απειλών" και τη διαχείρηση του, επιδιώκουν την περαιτέρω προσήλωση του πληθυσμού στο κράτος που σε μια τέτοια έκτακτη κατάσταση αναδεικνύεται -παρά το ένα ή το άλλο αποτρόπαιο μέτρο- ο μόνος υπεύθυνος για τη ζωή και την ασφάλεια μπρος στην πιθανότητα εξάλειψης των οποίων, μπορεί πια να του παραδοθεί ολοκληρωτικά το άτομο.
Κάθε προσπάθεια αποσώβησης της έντασης, σύμφωνα με μια "λύση" προτεινόμενη από ΜΚΟ, πράσινους, αριστερούς, προοδευτικούς πανεπιστημιακούς κλπ που τείνει σε μια κατάσταση οικονομικής εγκράτειας, θα απέφερε στην ουσία τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς η αποσάθρωση των αξιών (κατανάλωση κλπ) που όριζαν αυτήν την κοινωνία θα επέλθει με έναν ίσως πιο παρατεταμένο αλλά όχι λιγότερο επώδυνο τρόπο.
Βαδίζουμε προς ανοιχτό πόλεμο.
Παρασκευή 1 Μαΐου 2009
Η μέρα των ζωντανών νεκρών
Πρωτομαγιά σήμερα και οι νεκροθάφτες του εργατικού κινήματος τίμησαν τις θυσίες του με περιφορά ιερών εικόνων, κομματικών και πολιτικών λειψάνων (μιλάμε για πάνω από 50 κόμματα και οργανώσεις στους 600-700 διαδηλωτές, κάθε παρέα και κόμμα δηλαδή) και του συνδικαλιστικού επιταφείου πλαισιωμένου από wannabe κόκκινα στρατιωτικά αγήματα και μπάντες γάμων και κηδειών.
Η πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν μέλη τουρκικών οργανώσεων απ' όλες τις παραλλαγές του σταλινισμού, κι αρκετοί ταμίλ, ιρανοί, παλαιστίνιοι, λατιναμερικάνοι. Μάλλον μηδενική επαφή ανάμεσα στις διαφορετικές οργανώσεις (απ' οτι φαίνεται η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου κατέβηκε ως ζωντανή διαφήμιση της οργάνωσής ή του κόμματός του και τίποτα παραπάνω), καμία συνεννόηση με αποτέλεσμα κενά χιλιομέτρων στην πορεία, απουσία προκηρύξεων/σπρέυ κλπ, κανένα κοινό σύνθημα (κι ακόμα χειρότερα, ο καθένας στη γλώσσα του, κι αυτό μέσα στο κέντρο του Λονδίνου, δημόσιος αυνανισμός δηλαδή), συνεννοήσεις των "διοργανωτών" ξεχωριστά με την αστυνομία κι ούτε καν μεταξύ τους, άντε να βγούμε και μια φωτογραφία να στείλουμε στην πατρίδα, να βγουμε κι απ' την υποχρέωση. Σκατά.
Το parade (γιατί περί τέτοιου πρόκειται), αν και δεν έχει κάτι που να τραβά έναν "τρίτο" να συμμετάσχει είναι καλοοργανωμένο και με σαφώς ορισμένους ρόλους μιας και αποτελεί ιδανική ευκαιρία για κάθε οργάνωση να φτιάξει το image της και να εμπεδώσει την κομματική πειθαρχία και δουλειά στα νεώτερα μέλη της, από νωρίς.
πολύ νωρίς
λούφα...
OMFG!
Άπο! ;ρ
το μπλοκ των εργατών του υπό κατάληψη εργοστασίου Visteon της Ford (βλ. libcom για περισσότερα)
"πολέμοι ξερονήσια λονδίνα φυλακές, ποτέ τους δε μασήσανε οι κομμουνιστές" ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Γενικότερα, είχε διάφορα καρναβάλια, ζογκλέρ, οικολόγους ντυμένους δένδρα, χίππηδες ντυμένους "πολύχρωμο πλήθος", απ' όλα...
παρ' όλα αυτά έλειπαν τα πάντα.
Η πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν μέλη τουρκικών οργανώσεων απ' όλες τις παραλλαγές του σταλινισμού, κι αρκετοί ταμίλ, ιρανοί, παλαιστίνιοι, λατιναμερικάνοι. Μάλλον μηδενική επαφή ανάμεσα στις διαφορετικές οργανώσεις (απ' οτι φαίνεται η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου κατέβηκε ως ζωντανή διαφήμιση της οργάνωσής ή του κόμματός του και τίποτα παραπάνω), καμία συνεννόηση με αποτέλεσμα κενά χιλιομέτρων στην πορεία, απουσία προκηρύξεων/σπρέυ κλπ, κανένα κοινό σύνθημα (κι ακόμα χειρότερα, ο καθένας στη γλώσσα του, κι αυτό μέσα στο κέντρο του Λονδίνου, δημόσιος αυνανισμός δηλαδή), συνεννοήσεις των "διοργανωτών" ξεχωριστά με την αστυνομία κι ούτε καν μεταξύ τους, άντε να βγούμε και μια φωτογραφία να στείλουμε στην πατρίδα, να βγουμε κι απ' την υποχρέωση. Σκατά.
Το parade (γιατί περί τέτοιου πρόκειται), αν και δεν έχει κάτι που να τραβά έναν "τρίτο" να συμμετάσχει είναι καλοοργανωμένο και με σαφώς ορισμένους ρόλους μιας και αποτελεί ιδανική ευκαιρία για κάθε οργάνωση να φτιάξει το image της και να εμπεδώσει την κομματική πειθαρχία και δουλειά στα νεώτερα μέλη της, από νωρίς.
πολύ νωρίς
λούφα...
OMFG!
Άπο! ;ρ
το μπλοκ των εργατών του υπό κατάληψη εργοστασίου Visteon της Ford (βλ. libcom για περισσότερα)
"πολέμοι ξερονήσια λονδίνα φυλακές, ποτέ τους δε μασήσανε οι κομμουνιστές" ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Γενικότερα, είχε διάφορα καρναβάλια, ζογκλέρ, οικολόγους ντυμένους δένδρα, χίππηδες ντυμένους "πολύχρωμο πλήθος", απ' όλα...
παρ' όλα αυτά έλειπαν τα πάντα.
Δευτέρα 20 Απριλίου 2009
Benefit Gig
25/4/09 7pm @ rampART
Update: Γύρω στα 60 άτομα παρακολούθησαν τις προβολές (the potentiality of storming heaven και ποιοτικό riotporn απ'τον Δεκέμβρη) και πάνω από 200 συμμετείχαν έπειτα στη συναυλία. Τα φυλλάδια για Δεκέμβρη, συλληφθέντες, τελευταία νέα και σχετικά με την υπόθεση της Κ. Κούνεβα εξαντλήθηκαν νωρίς (καμιά 100άρα απ' το καθένα). Στο οικονομικό, γύρω στις 1.200£ έβγαλε το μπαρ (μείον 500£ κάβα & sound system) συν οι εισφορές στην είσοδο (προαιρετική) και το κουτί οικ. ενίσχυσης... Καλή ατμόσφαιρα. Τράβηξε μέχρι το πρωί της Κυριακής.
Update στο update: Τελικά τα συνολικά έσοδα έφτασαν τις 800£, από τις οποίες 700 στάλθηκαν ελλάδα ενώ 100 δόθηκαν για κάποιες έκτακτες ανάγκες της πολωνικής antifa (σημείωση: ένα από τα θετικά της βραδυάς ήταν η παραμονή συντρόφων στο χώρο παρά κάποια εις βάρος τους περιοριστικά μέτρα -νυχτερινός κατ' οίκον περιορισμός- για αντιφασιστικές δράσεις, που εκτός από προσωπικό τους θάρρος μάλλον είναι ενδεικτικό κι ενός κλίματος αλληλεγγύης).
Update στο update: Τελικά τα συνολικά έσοδα έφτασαν τις 800£, από τις οποίες 700 στάλθηκαν ελλάδα ενώ 100 δόθηκαν για κάποιες έκτακτες ανάγκες της πολωνικής antifa (σημείωση: ένα από τα θετικά της βραδυάς ήταν η παραμονή συντρόφων στο χώρο παρά κάποια εις βάρος τους περιοριστικά μέτρα -νυχτερινός κατ' οίκον περιορισμός- για αντιφασιστικές δράσεις, που εκτός από προσωπικό τους θάρρος μάλλον είναι ενδεικτικό κι ενός κλίματος αλληλεγγύης).
(φωτορεπορτάζ: Act For Freedom)
Παρασκευή 3 Απριλίου 2009
April Fools'
μερικές σημειώσεις με αφορμή τη διαδήλωση της πρωταπριλιάς ενάντια στη σύνοδο των G20 στο Λονδίνο
1. Περίπου 95% των τραπεζικών και άλλων υπαλλήλων του κέντρου υπολογίζεται από τα βρετανικά μίντια πως πήγαν στις δουλειές τους "μεταμφιεσμένοι", χωρίς κοστούμι-γραββάτα-χαρτοφύλακα, μετά από προειδοποίηση του εμπορικού επιμελητηρίου, προκειμένου να αποφύγουν αντιπαραθέσεις με διαδηλωτές. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι μέχρι τώρα κανένας τραπεζίτης δεν έχει δεχτεί κάποια φυσική βία από διαδηλωτές ή άλλους, αν και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων καθημερινά βράζουν από θυμό με τα διάφορα μπόνους που εξασφάλισαν για τον εαυτό τους "άπληστοι" τραπεζίτες "εν μέσω οικονομικής κρίσης", καλώντας σε λαϊκή οργή εναντίον τους. Υποθέτω πως αν τα πράγματα χειροτερεύσουν για τον βρετανικό καπιταλισμό, δε θα διστάσει να ξεφορτωθεί μερικούς από δαύτους...
2. Στις δυο κεντρικές διαδηλώσεις της πρωταπριλιάς (Stop the war coalition από Trafalgar Square ως την αμερικάνικη πρεσβεία, και ΜΚΟ, αριστερά, αναρχικοί κ.α. στην Τράπεζα της Αγγλίας) μπορούμε να δούμε πως μέσα από δυο εντελώς διαφορετικές τακτικές η αστυνομία διατήρησε απόλυτα τον έλεγχο της κατάστασης.
Στην πρώτη περίπτωση υπήρξε απόλυτη συνεργασία με τους διοργανωτές, η αστυνομία παρείχε "συνοδεία" γύρω γύρω από το σώμα της διαδήλωσης, οδηγώντας την "καροτσάκι" μέχρι την πρεσβεία. Στην περίπτωση της τράπεζας, μιας και οι διοργανωτές δεν ζήτησαν την "συνεργασία της αστυνομίας ώστε να προστατεύσει το δικαίωμά τους να διαδηλώνουν σε μια ελεύθερη δημοκρατία" (δήλωση στο BBC του υπεύθυνου της Metropolitan Police για την επιχείρηση), η αστυνομία από την αρχή περικύκλωσε τους αρχικούς συγκεντρωμένους, διασπώντας τους σε 3-4 μεγάλες ομάδες. Συνολικά κατέβηκαν γύρω στους 4.000 διαδηλωτές ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε περίπου 5.500 γουρούνια, επίσης άλογα, σκυλιά, ελικόπτερα, αρκετές κλούβες και οχήματα (συνολικό κόστος των real-life αστυνομικών γυμνασίων: 7 εκ. λίρες). Στη συνέχεια απέκλεισε τα γύρω στενά, ενώ κύκλωσε και τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί έξω από τα αρχικά κορδόνια, αν και σε μερικές περιπτώσεις υπήρχε πάλι η δυνατότητα εξόδου από το κορδόνι (έστω και με σπρωξίδια). Με τον κόσμο καθηλωμένο και ξενερωμένο πλέον, οι μπάτσοι πραγματοποιούσαν μικροεπιθέσεις και συλλήψεις για αστείους λόγους (πχ threatening behaviour: απειλητική συμπεριφορά... κλπ), αρκετός κόσμος ξυλοκοπήθηκε, κι ακόμα χειρότερα ποδοπατήθηκε πάνω στον πανικό δεδομένης της έλλειψης χώρου και φυσικά κάθε αίσθησης συλλογικότητας.
Με τακτικές επιθέσεις και σπρωξίδια, το κυρίως σώμα των διαδηλωτών πιέστηκε προς την πλατεία μπροστά στην RBS (Royal Bank of Scotland). Όπου, μετά από λίγο, κι αφού η αστυνομία σταμάτησε τις επιθέσεις, σπάστηκαν τελετουργικά οι τζαμαρίες της RBS υπό τα φλας των δημοσιογράφων. Αν και είναι κάπως κατανοητό να παρουσιάζεται αυτό σαν νίκη των διαδηλωτών από μερίδα τους (κυρίως τους αναρχικούς), η πραγματικότητα είναι ότι η αστυνομία αν και είχε σαφώς τη δυνατότητα να αποτρέψει το σπάσιμο ή να συλλάβει τους συμμετέχοντες (μέχρι πριν λίγο πραγματοποιούσε συλλήψεις των πιο "νευρικών" μέσα από το πλήθος και "φυσικά" κανείς δεν αντιδρούσε), άφησε το γεγονός να εκτυλιχθεί. Πιθανώς αυτό έχει να κάνει με την μετέπειτα χρήση του, δηλαδή τη "δέσμευση" της Μητροπολιτικής Αστυνομίας στα μίντια ότι θα καταφέρει να συλλάβει τους σπάστες που "έθιξαν το γόητρό της" και τη δικαιολόγηση έτσι των εισβολών στις καταλήψεις και το climate camp και τις μετέπειτα επιθέσεις της που οδήγησαν μεταξύ άλλων και σε έναν νεκρό.
Γενικά αυτό το παιχνιδάκι αντιπαράθεσης με όρους μαγκιάς μεταξύ μιας πάνοπλης αστυνομίας και μερικών διαδηλωτών που ούτε είναι σε θέση και συνήθως ούτε επιθυμούν κιόλας να εμπλακούν μαζί της, υποδαυλίζεται σε απίθανο βαθμό από τα μίντια που μεταφράζουν κάθε διαδήλωση σε μια "πρόκληση για την αστυνομία". Ορατό αποτέλεσμα η σύγχυση και η φοβία "καθόδου στο δρόμο" για τον περισσότερο κόσμο.
3. Στα πλαίσια αυτά, το σπάσιμο της RBS αποτελεί χαρακτηριστική προσπάθεια ανταπόκρισης εκ μέρους των διαδηλωτών (ή κάποιων απ' αυτούς) στο παιχνίδι των μίντια και της αστυνομίας.
Προφανώς το ζήτημα μ' αυτές τις ενέργειες δε βρίσκεται τόσο σε πρακτικό επίπεδο (στην τελική κάθε καταστροφή δεν είναι παρά κατανάλωση), όσο σε συμβολικό, στην επίδειξη δηλαδή μιας συλλογικής βίας -ακόμα κι αν εκφράζεται μέσα από μεμονωμένα άτομα, στο ότι υπάρχει -έστω σε εμβρυακή μορφή- μια κοινότητα η οποία ορίζει για τον εαυτό της τι θα γίνει μ' αυτόν τον κόσμο της οικονομίας, κατακτά έδαφος κι επιβάλλει την βία της, τον έλεγχό της. Στο πέρασμά της, οφείλει να σαρώσει κάθε τι που την αποξενώνει από τον εαυτό της.
Πάμε στην περίπτωση της RBS: Ήταν ο κόσμος που κατέβασε τις τζαμαρίες σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στην καταστολή (κι αυτό όχι στην αφηρημένη μορφή της αλλά απέναντι στην εντελώς υλική παρουσία υπέρμετρων αστυνομικών δυνάμεων γύρω από το πλήθος); ΟΧΙ. Είχε υπό τον έλεγχό του το έδαφος που "κατακτούσε" εκείνη τη στιγμή; ΟΧΙ. Υπήρχε στο περικυκλωμένο πλήθος κάποιου είδους συλλογικότητα που θα μπορούσε να αντισταθεί σε ενδεχόμενη επέλαση των μπάτσων; ΟΧΙ. Οι "σπάστες" αφέθηκαν στα χέρια της αστυνομίας και της "προστασίας" της παρουσίας των μίντια, όπως ακριβώς ολόκληρο το πλήθος. Στην ουσία ένα πλήθος "τουριστών" με προτεταγμένες τις φωτογραφικές, ο ορισμός του αποξενωμένου ατόμου δηλαδή, που δεν ενδιαφέρεται αν συλλαμβάνουν ή βαράνε τον διπλανό του παραπάνω απ' όσο αν θα το απαθανατίσει στην κάμερα. (Καθόλου περίεργο που οι μπάτσοι μετά τις γκλομπιές κυκλοφορούσαν άνετοι ανάμεσα στους διαδηλωτές, για να μισείς τους μπάτσους πάει να πει ότι έχεις και μια εμπιστοσύνη/υπευθυνότητα στον δίπλα σου, ότι μπορείτε να την παλέψετε χωρίς αστυνομία καταρχήν).
4. Μπορεί λοιπόν η "βία" να είναι "μη-βίαια"; Ναι, μπορεί. Όταν συρρικνώνεται σε έναν κενό συμβολισμό για τον οποίον η ευθύνη δε βαραίνει προσωπικά και συλλογικά τους φορείς της αλλά επαφίεται στο κράτος (αστυνομία-μίντια) με όλη την αηδιαστική ανωριμότητα της "πολιτικής ανυπακοής", δεν είναι πλέον σε θέση να υποστηρίξει και πόσο μάλλον να επικοινωνήσει οποιαδήποτε "προλεταριακή εξουσία" στους δρόμους καταρχήν. Το μόνο που αποτελεί τότε είναι διαφήμιση της καταστολής. Πρέπει να γίνει μια διάκριση μορφής και περιεχομένου, προκειμένου να εξορίσουμε μια για πάντα αυτήν την συμπλεγματική επιβίωση της τέχνης από τους δρόμους.
5. Τί θα μπορούσαν λοιπόν να κάνουν οι όσοι "σπάστες" βρέθηκαν στη διαδήλωση της πρωταπριλιάς (προφανώς δε θα ασχοληθούμε εδώ με ανθρώπους που είναι "μη-βίαιοι" απο άποψη, όταν εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να είναι "βίαιοι"); Χμμμ... να μη βρίσκονται εκεί ίσως; Και πού να βρίσκονται; Έλα ντε... Γεγονός είναι ότι όσο δεν εμφανίζεται κάποια ουσιαστική άρνηση στον καπιταλισμό, η αναπαράστασή της θα βρίσκεται στο επίκεντρο, στα περιθώρια του οποίου πάντως μπορούν να ξεφυτρώσουν διάφορες όμορφες καταστάσεις.
Οι συμπλοκές της Poultry και της Queen Victoria road (αργότερα σπάστηκε εκεί και η HSBC) για παράδειγμα, όπου (μάλλον όχι συνηθισμένο για τα αγγλικά δεδομένα) πήραμε πίσω δυο συλληφθέντες απ' τα χέρια της Metropolitan Police, και οι διάφορες μικροσυγκρούσεις που εκτυλίχθηκαν γύρω από τη διαδήλωση, και με κόσμο που τουλάχιστον απ' την εμφάνιση και τη συμπεριφορά στο δρόμο δεν παρέπεμπε στον κλασσικό "ακτιβιστή", τα γουρούνια που ματώσαν και αυτά που αποσύρθηκαν τραυματισμένα, μάλλον παίζουν πολύ σπουδαιότερο ρόλο στην αυτοπεποίθηση και τη δυναμική του κόσμου στους δρόμους, απ' ότι τα διάφορα καρναβαλικά θεατρικά "βίαια" ή "μη-βίαια".
(η φωτό από το πρακτορείο Act For Freedom)
1. Περίπου 95% των τραπεζικών και άλλων υπαλλήλων του κέντρου υπολογίζεται από τα βρετανικά μίντια πως πήγαν στις δουλειές τους "μεταμφιεσμένοι", χωρίς κοστούμι-γραββάτα-χαρτοφύλακα, μετά από προειδοποίηση του εμπορικού επιμελητηρίου, προκειμένου να αποφύγουν αντιπαραθέσεις με διαδηλωτές. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι μέχρι τώρα κανένας τραπεζίτης δεν έχει δεχτεί κάποια φυσική βία από διαδηλωτές ή άλλους, αν και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων καθημερινά βράζουν από θυμό με τα διάφορα μπόνους που εξασφάλισαν για τον εαυτό τους "άπληστοι" τραπεζίτες "εν μέσω οικονομικής κρίσης", καλώντας σε λαϊκή οργή εναντίον τους. Υποθέτω πως αν τα πράγματα χειροτερεύσουν για τον βρετανικό καπιταλισμό, δε θα διστάσει να ξεφορτωθεί μερικούς από δαύτους...
2. Στις δυο κεντρικές διαδηλώσεις της πρωταπριλιάς (Stop the war coalition από Trafalgar Square ως την αμερικάνικη πρεσβεία, και ΜΚΟ, αριστερά, αναρχικοί κ.α. στην Τράπεζα της Αγγλίας) μπορούμε να δούμε πως μέσα από δυο εντελώς διαφορετικές τακτικές η αστυνομία διατήρησε απόλυτα τον έλεγχο της κατάστασης.Στην πρώτη περίπτωση υπήρξε απόλυτη συνεργασία με τους διοργανωτές, η αστυνομία παρείχε "συνοδεία" γύρω γύρω από το σώμα της διαδήλωσης, οδηγώντας την "καροτσάκι" μέχρι την πρεσβεία. Στην περίπτωση της τράπεζας, μιας και οι διοργανωτές δεν ζήτησαν την "συνεργασία της αστυνομίας ώστε να προστατεύσει το δικαίωμά τους να διαδηλώνουν σε μια ελεύθερη δημοκρατία" (δήλωση στο BBC του υπεύθυνου της Metropolitan Police για την επιχείρηση), η αστυνομία από την αρχή περικύκλωσε τους αρχικούς συγκεντρωμένους, διασπώντας τους σε 3-4 μεγάλες ομάδες. Συνολικά κατέβηκαν γύρω στους 4.000 διαδηλωτές ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε περίπου 5.500 γουρούνια, επίσης άλογα, σκυλιά, ελικόπτερα, αρκετές κλούβες και οχήματα (συνολικό κόστος των real-life αστυνομικών γυμνασίων: 7 εκ. λίρες). Στη συνέχεια απέκλεισε τα γύρω στενά, ενώ κύκλωσε και τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί έξω από τα αρχικά κορδόνια, αν και σε μερικές περιπτώσεις υπήρχε πάλι η δυνατότητα εξόδου από το κορδόνι (έστω και με σπρωξίδια). Με τον κόσμο καθηλωμένο και ξενερωμένο πλέον, οι μπάτσοι πραγματοποιούσαν μικροεπιθέσεις και συλλήψεις για αστείους λόγους (πχ threatening behaviour: απειλητική συμπεριφορά... κλπ), αρκετός κόσμος ξυλοκοπήθηκε, κι ακόμα χειρότερα ποδοπατήθηκε πάνω στον πανικό δεδομένης της έλλειψης χώρου και φυσικά κάθε αίσθησης συλλογικότητας.
Με τακτικές επιθέσεις και σπρωξίδια, το κυρίως σώμα των διαδηλωτών πιέστηκε προς την πλατεία μπροστά στην RBS (Royal Bank of Scotland). Όπου, μετά από λίγο, κι αφού η αστυνομία σταμάτησε τις επιθέσεις, σπάστηκαν τελετουργικά οι τζαμαρίες της RBS υπό τα φλας των δημοσιογράφων. Αν και είναι κάπως κατανοητό να παρουσιάζεται αυτό σαν νίκη των διαδηλωτών από μερίδα τους (κυρίως τους αναρχικούς), η πραγματικότητα είναι ότι η αστυνομία αν και είχε σαφώς τη δυνατότητα να αποτρέψει το σπάσιμο ή να συλλάβει τους συμμετέχοντες (μέχρι πριν λίγο πραγματοποιούσε συλλήψεις των πιο "νευρικών" μέσα από το πλήθος και "φυσικά" κανείς δεν αντιδρούσε), άφησε το γεγονός να εκτυλιχθεί. Πιθανώς αυτό έχει να κάνει με την μετέπειτα χρήση του, δηλαδή τη "δέσμευση" της Μητροπολιτικής Αστυνομίας στα μίντια ότι θα καταφέρει να συλλάβει τους σπάστες που "έθιξαν το γόητρό της" και τη δικαιολόγηση έτσι των εισβολών στις καταλήψεις και το climate camp και τις μετέπειτα επιθέσεις της που οδήγησαν μεταξύ άλλων και σε έναν νεκρό.
Γενικά αυτό το παιχνιδάκι αντιπαράθεσης με όρους μαγκιάς μεταξύ μιας πάνοπλης αστυνομίας και μερικών διαδηλωτών που ούτε είναι σε θέση και συνήθως ούτε επιθυμούν κιόλας να εμπλακούν μαζί της, υποδαυλίζεται σε απίθανο βαθμό από τα μίντια που μεταφράζουν κάθε διαδήλωση σε μια "πρόκληση για την αστυνομία". Ορατό αποτέλεσμα η σύγχυση και η φοβία "καθόδου στο δρόμο" για τον περισσότερο κόσμο.
3. Στα πλαίσια αυτά, το σπάσιμο της RBS αποτελεί χαρακτηριστική προσπάθεια ανταπόκρισης εκ μέρους των διαδηλωτών (ή κάποιων απ' αυτούς) στο παιχνίδι των μίντια και της αστυνομίας.Προφανώς το ζήτημα μ' αυτές τις ενέργειες δε βρίσκεται τόσο σε πρακτικό επίπεδο (στην τελική κάθε καταστροφή δεν είναι παρά κατανάλωση), όσο σε συμβολικό, στην επίδειξη δηλαδή μιας συλλογικής βίας -ακόμα κι αν εκφράζεται μέσα από μεμονωμένα άτομα, στο ότι υπάρχει -έστω σε εμβρυακή μορφή- μια κοινότητα η οποία ορίζει για τον εαυτό της τι θα γίνει μ' αυτόν τον κόσμο της οικονομίας, κατακτά έδαφος κι επιβάλλει την βία της, τον έλεγχό της. Στο πέρασμά της, οφείλει να σαρώσει κάθε τι που την αποξενώνει από τον εαυτό της.
Πάμε στην περίπτωση της RBS: Ήταν ο κόσμος που κατέβασε τις τζαμαρίες σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στην καταστολή (κι αυτό όχι στην αφηρημένη μορφή της αλλά απέναντι στην εντελώς υλική παρουσία υπέρμετρων αστυνομικών δυνάμεων γύρω από το πλήθος); ΟΧΙ. Είχε υπό τον έλεγχό του το έδαφος που "κατακτούσε" εκείνη τη στιγμή; ΟΧΙ. Υπήρχε στο περικυκλωμένο πλήθος κάποιου είδους συλλογικότητα που θα μπορούσε να αντισταθεί σε ενδεχόμενη επέλαση των μπάτσων; ΟΧΙ. Οι "σπάστες" αφέθηκαν στα χέρια της αστυνομίας και της "προστασίας" της παρουσίας των μίντια, όπως ακριβώς ολόκληρο το πλήθος. Στην ουσία ένα πλήθος "τουριστών" με προτεταγμένες τις φωτογραφικές, ο ορισμός του αποξενωμένου ατόμου δηλαδή, που δεν ενδιαφέρεται αν συλλαμβάνουν ή βαράνε τον διπλανό του παραπάνω απ' όσο αν θα το απαθανατίσει στην κάμερα. (Καθόλου περίεργο που οι μπάτσοι μετά τις γκλομπιές κυκλοφορούσαν άνετοι ανάμεσα στους διαδηλωτές, για να μισείς τους μπάτσους πάει να πει ότι έχεις και μια εμπιστοσύνη/υπευθυνότητα στον δίπλα σου, ότι μπορείτε να την παλέψετε χωρίς αστυνομία καταρχήν).
4. Μπορεί λοιπόν η "βία" να είναι "μη-βίαια"; Ναι, μπορεί. Όταν συρρικνώνεται σε έναν κενό συμβολισμό για τον οποίον η ευθύνη δε βαραίνει προσωπικά και συλλογικά τους φορείς της αλλά επαφίεται στο κράτος (αστυνομία-μίντια) με όλη την αηδιαστική ανωριμότητα της "πολιτικής ανυπακοής", δεν είναι πλέον σε θέση να υποστηρίξει και πόσο μάλλον να επικοινωνήσει οποιαδήποτε "προλεταριακή εξουσία" στους δρόμους καταρχήν. Το μόνο που αποτελεί τότε είναι διαφήμιση της καταστολής. Πρέπει να γίνει μια διάκριση μορφής και περιεχομένου, προκειμένου να εξορίσουμε μια για πάντα αυτήν την συμπλεγματική επιβίωση της τέχνης από τους δρόμους.
5. Τί θα μπορούσαν λοιπόν να κάνουν οι όσοι "σπάστες" βρέθηκαν στη διαδήλωση της πρωταπριλιάς (προφανώς δε θα ασχοληθούμε εδώ με ανθρώπους που είναι "μη-βίαιοι" απο άποψη, όταν εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να είναι "βίαιοι"); Χμμμ... να μη βρίσκονται εκεί ίσως; Και πού να βρίσκονται; Έλα ντε... Γεγονός είναι ότι όσο δεν εμφανίζεται κάποια ουσιαστική άρνηση στον καπιταλισμό, η αναπαράστασή της θα βρίσκεται στο επίκεντρο, στα περιθώρια του οποίου πάντως μπορούν να ξεφυτρώσουν διάφορες όμορφες καταστάσεις.
Οι συμπλοκές της Poultry και της Queen Victoria road (αργότερα σπάστηκε εκεί και η HSBC) για παράδειγμα, όπου (μάλλον όχι συνηθισμένο για τα αγγλικά δεδομένα) πήραμε πίσω δυο συλληφθέντες απ' τα χέρια της Metropolitan Police, και οι διάφορες μικροσυγκρούσεις που εκτυλίχθηκαν γύρω από τη διαδήλωση, και με κόσμο που τουλάχιστον απ' την εμφάνιση και τη συμπεριφορά στο δρόμο δεν παρέπεμπε στον κλασσικό "ακτιβιστή", τα γουρούνια που ματώσαν και αυτά που αποσύρθηκαν τραυματισμένα, μάλλον παίζουν πολύ σπουδαιότερο ρόλο στην αυτοπεποίθηση και τη δυναμική του κόσμου στους δρόμους, απ' ότι τα διάφορα καρναβαλικά θεατρικά "βίαια" ή "μη-βίαια".
(η φωτό από το πρακτορείο Act For Freedom)Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Τρίτη 17 Μαρτίου 2009
Από την εκδήλωση αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα
Την παρασκευή 13/3 οργανώθηκε στην κατάληψη "100 Flowers" στο Hackney, μια εκδήλωση αλληλεγγύης και οικ. υποστήριξης για την Κ. Κούνεβα (βλ. http://www.occupiedlondon.org/blog/2009/03/09/friday-133-london-solidarity-event-for-konstantina-kuneva/) από έλληνες, τούρκους/κούρδους εργαζομένους και κόσμο από τις καταλήψεις στέγης του ΒΑ Λονδίνου, με έντυπο και οπτικοακουστικό υλικό σχετικό με την εξέγερση του Δεκέμβρη, την υπόθεση της Κ. Κούνεβα και τις κινήσεις αλληλεγγύης στην ελλάδα. Στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση, ενώ αργότερα είχε live μουσική.
Στη συζήτηση εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους ένας εκπρόσωπος τουρκικών/κουρδικών εργατικών οργανώσεων, ένας εργαζόμενος από το σωματείο των καθαριστών του μετρό στο Λονδίνο, ένα μέλος της φεμινιστικής κολλεκτίβας, ένα μελος της "αναρχικής ομοσπονδίας", κι ένας μετανάστης από την καμπάνια ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών, αν το συγκράτησα σωστά. Γύρω στα 60 άτομα παραβρέθηκαν στη συζήτηση, και καμιά 200αριά πέρασαν αργότερα.
Παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά και με τις ενημερώσεις που έγιναν στη διάρκεια της συζήτησης (οι φωτογραφίες είναι από την μια προβολή και από τα ρεμπέτικα αργότερα το βράδυ).
Καταρχήν, σχετικά με την τουρκική/κουρδική κοινότητα, αναφέρθηκε ότι είχανε συγκεντρώσει ήδη ένα ποσό ενίσχυσης, μιας και δεν μπορούσαν να παραβρεθούν οι περισσότεροι στην εκδήλωση, λόγω των έκτακτων διώξεων εναντίον πάνω από 60 αριστερών δημοσιογράφων, συγγραφέων κ.α. στην Τουρκία και της διοργάνωσης διαδήλωσης εκ μέρους τους στο Λονδίνο. Έγινε μια ενημέρωση για τις διώξεις που διεξάγονται από τις 10/3 με εισβολές σε γραφεία εφημερίδων, οργανώσεων και σε κατοικίες στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Έγινε αναφορά στην περίπτωση της Κ. Κούνεβα, και στην κατάσταση των εργατικών αγώνων στην Τουρκία.
Όσον αφορά τα σωματεία των καθαριστών/στριών και την κατάσταση των εργαζομένων στο μετρό: Η ISS είναι η μεγαλύτερη εργολαβική εταιρία που νοικιάζει εργαζομένους στο μετρό. Τις αρχές του έτους, απέλυσε δυο εκπροσώπους των σωματείων των εργαζομένων (RMT), την γραμματέα Clara Osagiede για απρεπή συμπεριφορά, και την Mary Oboakye, η οποία έκανε το λάθος να αποκοιμηθεί στην εργασία της μετά από εργατικό ατύχημα και αφού η εργοδοσία δεν της παραχώρησε ρεπό όπως και δικαιούταν (λόγω του ατυχήματος). Και οι δυο γυναίκες αγωνίζονταν για την υπεράσπιση του πιο κακοπληρωμένου και πολυδιασπασμένου κομματιού εργαζομένων: των καθαριστών. Έτσι, στις 8 Γενάρη, γύρω στους 40 καθαριστές και αλληλέγγυοι/ες περικύκλωσαν τα γραφεία της ISS ενώ λάμβανε χώρα το συμβούλιο της εταιρίας, ζητώντας την επαναπρόσληψη των δυο γυναικών. Στη συνεχεια, οι συγκεντρωμένοι κατευθύνθηκαν προς το σταθμό του Hainault όπου εργάζονταν η Clara και η Mary. Εκεί κάποιοι μίλησαν με τους εργάτες που δούλευαν εκεί, ενώ άλλοι διέκοψαν με πλακάτ και συνθήματα το meeting της διεύθυνσης. Τελικά οδηγήθηκαν έξω από το σταθμό από σεκιουριτάδες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε μερικώς επιτυχής, καθώς η διεύθυνση πιέστηκε να αποσύρει τις κατηγορίες εναντίον της Clara, ωστόσο επέμεινε στην απόλυση της Mary. Περιστατικά στοχευμένων απολύσεων και διώξεων εκ μέρους της ISS εναντίον όσων εργαζομένων θεωρούνται "ταραχοποιοί" δεν είναι πρωτόγνωρα, καθώς και στο παρελθόν, ένας εκπρόσωπος του σωματείου RMT είχε απολυθεί μετά την μεγαλύτερη πικετοφορία ενάντια στην υποχρέωση των καθαριστών να κάνουν επιπλέον τη δουλειά των επαγγελματιών μηχανικών, χωρίς την εκπαίδευση, την ασφάλεια και φυσικά τις αποδοχές μιας τέτοιας εργασίας. Πέρισι, ένας ακόμα εκπρόσωπος του συνδικάτου είχε απολυθεί, επειδή φορούσε το κράνος ασφαλείας του έξω από το εργοτάξιο(!), ήταν ο εκπρόσωπος του σωματείου με τις πιο δυναμικές πικετοφορίες, που είχε μπει στο στόχαστρο της εργοδοσίας.
Οι καθαριστές, δουλεύοντας 9ωρο μέσα σε σπασμένα τζάμια, εμετούς, χημικά κλπ, δεν έχουν καν δικό τους χώρο για τα ρούχα τους, και είναι υποχρεωμένοι να βάζουν τα πράγματά τους στα ίδια ντουλαπάκια με τα χημικά. Ακόμα και μετά τον θάνατο ενός καθαριστή πέρισι από χημικά σε μη-εξαεριζόμενο χώρο, οι συνθήκες δεν άλλαξαν για τον αναπληρωτή του. Μια ακόμα καθαρίστρια βρέθηκε νεκρή μια μέρα μετά τον θάνατό της στη δουλειά από παρόμοιες συνθήκες. Δεδομένων των συνδικαλιστικών κατακτήσεων και της εργατικής αντίστασης σ' αυτή τη χώρα, ανάλογες συνθήκες δεν περνάνε σε άλλους κλάδους, παρά στων καθαριστών, καθώς πρόκειται σε συντριπτικό ποσοστό για απελπισμένους μετανάστες (αρκετοί προέρχονται, όπως η Clara, από περιοχές ρημαγμένες από το κεφάλαιο και τη σύγχρονη αποικιοκρατία των πολυεθνικών και των τοπικών μαφιών τους όπως το Δέλτα του Νίγηρα). Αυτό επιστρατεύεται από τις εργολαβικές εταιρίες σαν όπλων εναντίον τους, καθώς μπλέκονται με τις διάφορες υπηρεσίες ελέγχου μεταναστών, προκειμένου να κανονίσουν την απέλαση κομβικών προσώπων στην οργάνωση των εργαζομένων. Τις μέρες αυτές γίνονται διάφορες προσπάθειες να υπερνικηθεί αυτός ο διαχωρισμός ντόπιων-μεταναστών εργατών πρακτικά, με τη σύμπραξη σωματείων εργαζομένων όσο και ομάδων ακτιβιστών, μεταναστών κλπ. Στις 14 Γενάρη ακολουθεί νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Mary.
Οι αγώνες στο χώρο των καθαριστών επέδειξαν ιδιαίτερη ένταση πέρισι, μετά από μικρές διαδοχικές νίκες τα τελευταία 4-5 χρόνια, όπου στα τέλη του Ιούνη 2008 πάνω από 700 άτομα απήργησαν σε όλο το δίκτυο του μετρό, διεκδικώντας ελάχιστο μισθό 7,20 λίρες την ώρα (από 5,05 τον είχαν πάει στα 6,70 μετά τους αγώνες των καθαριστών το 2005), πλήρεις συντάξεις και αποζημιώσεις, 28 μέρες αργίας συν τις εθνικές εορτές (bank holidays) αντί για 14 μέρες μόνο, ελέυθερη μεταφορά των ίδιων με το μετρό, και τέλος στις απολύσεις χωρίς δικαίωμα ανάκλησης από τον εργαζόμενο. Η απεργία είχε συμμετοχή 99% των εργαζομένων.
Σ' αυτήν την άνοδο των εργατικών αγώνων στο χώρο των καθαριστών φαίνεται να απαντάνε οι τελευταίες στοχευμένες απολύσεις. Ακόμα ένα άτομο (Phillip) δέχεται απειλές για απέλασή του μετά από 7 χρόνια εργασίας στο μετρό, μιας και πρόσφατα εξελέγη αντιπρόσωπος του σωματείου, και η ISS έκρινε σκόπιμο να επαναδιαπραγματευτεί την κατάσταση διαμονής του στη χώρα. Στις 28/1 έγινε ακόμα μια συγκέντρωση ενώ οι συνελεύσεις του σωματείου και των αλληλέγγυων ομάδων συνεχίζονται παράλληλα με διάφορες κινητοποιήσεις.
Τέλος, σχετικά με την κατάσταση των μεταναστών εργατών στην Αγγλία. 25.000 άνθρωποι, μεταξύ τους 2,000 παιδιά -χωρίς να κατηγορούνται για κάτι-, φυλακίζονται επ' αόριστον κάθε χρόνο στο ηνωμένο βασίλειο. Τα κέντρα κράτησης διευθύνονται από κερδοσκοπικές εταιρίες. Πάνω από το 99% των αιτήσεων για άσυλο απορρίπτονται. Την ίδια στιγμή, το κράτος σχεδιάζει την επέκταση των εγκαταστάσεων κράτησης του Yarl Wood κατά 60%. Το κέντρο αυτό καταστράφηκε από τη φωτιά στα 2002, στη διάρκεια εξέγερσης που ξέσπασε με αφορμή τη βάναυση μεταχείριση αρρώστων γυναικών από τους φρουρούς. Προφανώς, αυτή η διαδικασία υποτίμησης των μεταναστών έχει να κάνει με την μετέπεια ένταξη ορισμένων απ' αυτούς στην εργασία με όρους ευνοϊκούς για τον εκάστοτε εργοδότη.
Στη συζήτηση εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους ένας εκπρόσωπος τουρκικών/κουρδικών εργατικών οργανώσεων, ένας εργαζόμενος από το σωματείο των καθαριστών του μετρό στο Λονδίνο, ένα μέλος της φεμινιστικής κολλεκτίβας, ένα μελος της "αναρχικής ομοσπονδίας", κι ένας μετανάστης από την καμπάνια ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών, αν το συγκράτησα σωστά. Γύρω στα 60 άτομα παραβρέθηκαν στη συζήτηση, και καμιά 200αριά πέρασαν αργότερα.
Παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά και με τις ενημερώσεις που έγιναν στη διάρκεια της συζήτησης (οι φωτογραφίες είναι από την μια προβολή και από τα ρεμπέτικα αργότερα το βράδυ).
Καταρχήν, σχετικά με την τουρκική/κουρδική κοινότητα, αναφέρθηκε ότι είχανε συγκεντρώσει ήδη ένα ποσό ενίσχυσης, μιας και δεν μπορούσαν να παραβρεθούν οι περισσότεροι στην εκδήλωση, λόγω των έκτακτων διώξεων εναντίον πάνω από 60 αριστερών δημοσιογράφων, συγγραφέων κ.α. στην Τουρκία και της διοργάνωσης διαδήλωσης εκ μέρους τους στο Λονδίνο. Έγινε μια ενημέρωση για τις διώξεις που διεξάγονται από τις 10/3 με εισβολές σε γραφεία εφημερίδων, οργανώσεων και σε κατοικίες στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Έγινε αναφορά στην περίπτωση της Κ. Κούνεβα, και στην κατάσταση των εργατικών αγώνων στην Τουρκία.
Όσον αφορά τα σωματεία των καθαριστών/στριών και την κατάσταση των εργαζομένων στο μετρό: Η ISS είναι η μεγαλύτερη εργολαβική εταιρία που νοικιάζει εργαζομένους στο μετρό. Τις αρχές του έτους, απέλυσε δυο εκπροσώπους των σωματείων των εργαζομένων (RMT), την γραμματέα Clara Osagiede για απρεπή συμπεριφορά, και την Mary Oboakye, η οποία έκανε το λάθος να αποκοιμηθεί στην εργασία της μετά από εργατικό ατύχημα και αφού η εργοδοσία δεν της παραχώρησε ρεπό όπως και δικαιούταν (λόγω του ατυχήματος). Και οι δυο γυναίκες αγωνίζονταν για την υπεράσπιση του πιο κακοπληρωμένου και πολυδιασπασμένου κομματιού εργαζομένων: των καθαριστών. Έτσι, στις 8 Γενάρη, γύρω στους 40 καθαριστές και αλληλέγγυοι/ες περικύκλωσαν τα γραφεία της ISS ενώ λάμβανε χώρα το συμβούλιο της εταιρίας, ζητώντας την επαναπρόσληψη των δυο γυναικών. Στη συνεχεια, οι συγκεντρωμένοι κατευθύνθηκαν προς το σταθμό του Hainault όπου εργάζονταν η Clara και η Mary. Εκεί κάποιοι μίλησαν με τους εργάτες που δούλευαν εκεί, ενώ άλλοι διέκοψαν με πλακάτ και συνθήματα το meeting της διεύθυνσης. Τελικά οδηγήθηκαν έξω από το σταθμό από σεκιουριτάδες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε μερικώς επιτυχής, καθώς η διεύθυνση πιέστηκε να αποσύρει τις κατηγορίες εναντίον της Clara, ωστόσο επέμεινε στην απόλυση της Mary. Περιστατικά στοχευμένων απολύσεων και διώξεων εκ μέρους της ISS εναντίον όσων εργαζομένων θεωρούνται "ταραχοποιοί" δεν είναι πρωτόγνωρα, καθώς και στο παρελθόν, ένας εκπρόσωπος του σωματείου RMT είχε απολυθεί μετά την μεγαλύτερη πικετοφορία ενάντια στην υποχρέωση των καθαριστών να κάνουν επιπλέον τη δουλειά των επαγγελματιών μηχανικών, χωρίς την εκπαίδευση, την ασφάλεια και φυσικά τις αποδοχές μιας τέτοιας εργασίας. Πέρισι, ένας ακόμα εκπρόσωπος του συνδικάτου είχε απολυθεί, επειδή φορούσε το κράνος ασφαλείας του έξω από το εργοτάξιο(!), ήταν ο εκπρόσωπος του σωματείου με τις πιο δυναμικές πικετοφορίες, που είχε μπει στο στόχαστρο της εργοδοσίας.
Οι καθαριστές, δουλεύοντας 9ωρο μέσα σε σπασμένα τζάμια, εμετούς, χημικά κλπ, δεν έχουν καν δικό τους χώρο για τα ρούχα τους, και είναι υποχρεωμένοι να βάζουν τα πράγματά τους στα ίδια ντουλαπάκια με τα χημικά. Ακόμα και μετά τον θάνατο ενός καθαριστή πέρισι από χημικά σε μη-εξαεριζόμενο χώρο, οι συνθήκες δεν άλλαξαν για τον αναπληρωτή του. Μια ακόμα καθαρίστρια βρέθηκε νεκρή μια μέρα μετά τον θάνατό της στη δουλειά από παρόμοιες συνθήκες. Δεδομένων των συνδικαλιστικών κατακτήσεων και της εργατικής αντίστασης σ' αυτή τη χώρα, ανάλογες συνθήκες δεν περνάνε σε άλλους κλάδους, παρά στων καθαριστών, καθώς πρόκειται σε συντριπτικό ποσοστό για απελπισμένους μετανάστες (αρκετοί προέρχονται, όπως η Clara, από περιοχές ρημαγμένες από το κεφάλαιο και τη σύγχρονη αποικιοκρατία των πολυεθνικών και των τοπικών μαφιών τους όπως το Δέλτα του Νίγηρα). Αυτό επιστρατεύεται από τις εργολαβικές εταιρίες σαν όπλων εναντίον τους, καθώς μπλέκονται με τις διάφορες υπηρεσίες ελέγχου μεταναστών, προκειμένου να κανονίσουν την απέλαση κομβικών προσώπων στην οργάνωση των εργαζομένων. Τις μέρες αυτές γίνονται διάφορες προσπάθειες να υπερνικηθεί αυτός ο διαχωρισμός ντόπιων-μεταναστών εργατών πρακτικά, με τη σύμπραξη σωματείων εργαζομένων όσο και ομάδων ακτιβιστών, μεταναστών κλπ. Στις 14 Γενάρη ακολουθεί νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Mary.
Οι αγώνες στο χώρο των καθαριστών επέδειξαν ιδιαίτερη ένταση πέρισι, μετά από μικρές διαδοχικές νίκες τα τελευταία 4-5 χρόνια, όπου στα τέλη του Ιούνη 2008 πάνω από 700 άτομα απήργησαν σε όλο το δίκτυο του μετρό, διεκδικώντας ελάχιστο μισθό 7,20 λίρες την ώρα (από 5,05 τον είχαν πάει στα 6,70 μετά τους αγώνες των καθαριστών το 2005), πλήρεις συντάξεις και αποζημιώσεις, 28 μέρες αργίας συν τις εθνικές εορτές (bank holidays) αντί για 14 μέρες μόνο, ελέυθερη μεταφορά των ίδιων με το μετρό, και τέλος στις απολύσεις χωρίς δικαίωμα ανάκλησης από τον εργαζόμενο. Η απεργία είχε συμμετοχή 99% των εργαζομένων.
Σ' αυτήν την άνοδο των εργατικών αγώνων στο χώρο των καθαριστών φαίνεται να απαντάνε οι τελευταίες στοχευμένες απολύσεις. Ακόμα ένα άτομο (Phillip) δέχεται απειλές για απέλασή του μετά από 7 χρόνια εργασίας στο μετρό, μιας και πρόσφατα εξελέγη αντιπρόσωπος του σωματείου, και η ISS έκρινε σκόπιμο να επαναδιαπραγματευτεί την κατάσταση διαμονής του στη χώρα. Στις 28/1 έγινε ακόμα μια συγκέντρωση ενώ οι συνελεύσεις του σωματείου και των αλληλέγγυων ομάδων συνεχίζονται παράλληλα με διάφορες κινητοποιήσεις.
Τέλος, σχετικά με την κατάσταση των μεταναστών εργατών στην Αγγλία. 25.000 άνθρωποι, μεταξύ τους 2,000 παιδιά -χωρίς να κατηγορούνται για κάτι-, φυλακίζονται επ' αόριστον κάθε χρόνο στο ηνωμένο βασίλειο. Τα κέντρα κράτησης διευθύνονται από κερδοσκοπικές εταιρίες. Πάνω από το 99% των αιτήσεων για άσυλο απορρίπτονται. Την ίδια στιγμή, το κράτος σχεδιάζει την επέκταση των εγκαταστάσεων κράτησης του Yarl Wood κατά 60%. Το κέντρο αυτό καταστράφηκε από τη φωτιά στα 2002, στη διάρκεια εξέγερσης που ξέσπασε με αφορμή τη βάναυση μεταχείριση αρρώστων γυναικών από τους φρουρούς. Προφανώς, αυτή η διαδικασία υποτίμησης των μεταναστών έχει να κάνει με την μετέπεια ένταξη ορισμένων απ' αυτούς στην εργασία με όρους ευνοϊκούς για τον εκάστοτε εργοδότη.
How do we solve the crisis of youth crime:
Ένα στα 3 παιδιά στο Λονδίνο μεγαλώνει σε συνθήκες φτώχειας. 1 στα δέκα μεταξύ 16-18 χρονών είναι σκαστό από σχολείο ή δουλειά. Από τα άλλα, ένα στα 7 πηγαίνει στο σχολείο με μαχαίρι. Δεν υπάρχουν εκτιμήσεις για τον αριθμό των μελών συμμοριών, αν και φαίνεται ότι τα πιτσιρίκια εντάσσονται ήδη από τα 5 σε κάποια συμμορία της γειτονιάς, ανάμεσα στους λόγους: προστασία από άλλες συμμορίες, προσωπική τιμή και ένα είδος σεβασμού... Στο Brixton λέγεται ότι σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο αντιστοιχεί και μια παιδική συμμορία. 37 παιδιά δολοφονήθηκαν (συνήθως με μαχαιριές) πέρυσι, πιθανώς σε διαμάχες μεταξύ συμμοριών. Τα τελευταία 8 χρόνια εξαπλασιάστηκε ο αριθμός όπλων που βρίσκονται στα χέρια παιδιών. Ένας στους τέσσερεις φόνους με όπλο γίνεται από παιδιά κάτω των 18. Πάνω από 35.000 επιθέσεις με μαχαίρι ή όπλο καταγράφηκαν πέρυσι μεταξύ παιδιών στην Αγγλία.
How do we get these kids to kill the right people?
How do we get these kids to kill the right people?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
