tag:blogger.com,1999:blog-40247874471406030472024-03-14T04:40:26.195+00:00THE UΓΓΛΟΙ BRIGADEBezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.comBlogger27125tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-5466652413564744992009-11-01T23:30:00.004+00:002009-11-02T00:13:20.553+00:00ανασυγκρότηση...<object width="425" height="344"><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/5CKcLS0MZQ0&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/5CKcLS0MZQ0&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /></object><div style="text-align: center;"><span style="font-size:180%;"><a href="http://rioter.info/">τώρα</a>!</span><br /></div>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-14069618760196121272009-10-18T22:41:00.010+01:002009-10-19T01:36:59.454+01:00The Noise Police: Working together for a quiet London...Καταρχήν, το μπλογκ αυτό θα πάψει ν ανανεώνεται, μιας και δεν μένω πλέον Αγγλία, κι έτσι δεν έχω πια κάποια βιωματική σχέση με τα όσα ζητήματα ασχοληθήκαμε εδώ πέρα τους προηγούμενους μήνες, πρόχειρα κι επιγραμματικά βέβαια... στα πλαίσια της ιστορικής ΗΤΤΑΣ και αποσύνθεσης της βρετανικής κοινωνίας δηλαδή μιας κοινωνίας του καπιταλιστικού "κέντρου", ήττα με μαθήματα συνήθως χρήσιμα για όσους/ες κινούνται στην "περιφέρεια", που μπορούν ενδεχομένως να αντληθούν ανατρέχοντας στη σχετική ειδησεογραφία/βιβλιογραφία, έργο ωστόσο ανιαρό και επιρρεπές στην παραπλάνηση των μίντια και της επίσημης ιστορίας: μακρυά από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων κάθε συμπέρασμα είναι εκ του πονηρού.<br /><br />Για τέλος, ορίστε μια ενημέρωση για την "<i>Promotion/Event risk assessment form</i> <span style="font-style: italic;">696</span>", για την οποία μου ρθε ένα e-mail για υπογραφή μιας petition διαμαρτυρίας, αλλά επειδή μου φαίνονται λίγο μαλακίες αυτά (οι petitions και δη οι ιντερνετικές) δε βάζω το λινκ, οποιος/α έχει τέτοια βίτσια ας το ψάξει. Ρίχτε και μια ματιά <a href="http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/03/party-party-7.html">εδώ</a> πριν το διαβάσετε για τα προηγούμενα της καταστολής της ντόπιας μουσικής σκηνής. Ορίστε κι <a href="http://www.guardian.co.uk/culture/2009/jan/21/police-form-696-garage-music">εδώ, τί λέει κι ο guardian</a> για το θέμα.<br /><br /><span style="font-style: italic;font-family:courier new;font-size:85%;" >"The 696 Form compels licensees who wish to hold live music events in 21 London Boroughs to report to the police the names, addresses, aliases and telephone numbers of performers, the likely ethnicity of their audience and music genre. Failure to comply could result in fines or imprisonment (six months in jail or a £20,000 fine)</span>".<br /><br /><span style="font-style: italic;">Μετάφραση: Η δήλωση 696 υποχρεώνει τους δικαιούχους που επιθυμούν να οργανώσουν live μουσικές εκδηλώσεις σε 21 δήμους του Λονδίνου να αναφέρουν στην αστυνομία τα ονόματά, τις διευθύνσεις, ψευδώνυμα και τηλέφωνα των μουσικών, τί εθνικότητας κοινό περιμένουν και για τί μουσικό είδος πρόκειται (αργότερα τα δυο τελευταία αφαιρέθηκαν κι έτσι η δήλωση είναι πιο politically corect τώρα). Περίπτωση μη συμμόρφωσης μπορεί να οδηγήσει σε ποινές χρηματικές ή φυλάκισης (20.000 λίρες ή 6 μήνες μέσα).</span><br /><br />μια σημείωση εδώ: εκτός από τα προφανώς ημι-τρομοκρατικά rnb, rap, dnb, grime, garage και λοιπά "απαγορευμένα", μια ακόμα παράμετρος του κυνηγιού που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ανάλογες μουσικές εκδηλώσεις αποτελούν βασικό μέσο "κοινωνικοποίησης" αυτοοργανωμένων χώρων και καταλήψεων αλλά και κύριο μέσο αυτοχρηματοδότησης τέτοιων εγχειρημάτων. Με την δήλωση 696 λοιπόν, η αστυνομία αποκτά ένα ακόμη πάτημα να ξεκάνει τους εναπομείναντες χώρους και συλλογικότητες.<br /><br />Το ότι η βρετανική αστυνομία κυνηγάει κάθε συγκέντρωση ανθρώπων που δε γίνεται με σκοπό την κατανάλωση εμπορευμάτων και θεαμάτων είναι λίγο-πολύ γνωστό. Το ότι κάθε νέα υποτίμηση των ζωών αυτών των προνομιούχων πρωτοκοσμικών περνάει αναπάντητη, επίσης. Καθώς οδηγούμαστε ανοιχτά σ εναν εκφασισμό της κοινωνίας αυτής, σαμποτάροντας κάθε μορφή δημοσίου διαλόγου κι αυξάνοντας μονόπλευρα την ένταση της βίας, δε θα ταν φρόνιμο να περιμένουν τίποτα λιγότερο να συνδιαλεχτούν από μια Βία πραγματικά τυφλή αυτή τη φορά, όχι σαν αυτή που ξόρκιζαν στο Παρίσι και την Αθήνα. Τυφλή και μουγγή... Ή αυτό, ή θα γίνουν(-ουμε) όλοι (-ή καί τα 2 βέβαια) φυτά. Βραστά λαχανικάκια.<br /><br />Τέλος, δυο βίντεο bonus για το πιστό αναγνωστικό κοινό, με θέμα τί άλλο; τα μπάχαλα φυσικά. ως επιβεβλημένη αναγκαιότητα της ζωής μέσα στη διαρκή ήττα της εργατικής τάξης και ως υπαρξιακή κραυγή ενάντια στη βία του ανεπικοινώνητου (συνέπεια ασφαλώς της προαναφερθείσας παραμέτρου).<br /><br /><object width="800" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/YSvyai33vhc&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/YSvyai33vhc&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="800" height="340"></embed></object><br /><div style="text-align: center;"><br />***<br /><br /><div style="text-align: left;"><object width="800" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/lRcQZ2tnWeg&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/lRcQZ2tnWeg&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="800" height="344"></embed></object><br /></div></div>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-45848895751583690952009-09-22T00:03:00.004+01:002009-09-22T01:03:24.270+01:00Διακοπές στο ΚωΛονδίνο #3 (Η Πόλη)η πόλη. η παραλία. τα παιχνίδια.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgIaMzOLeI/AAAAAAAAAVs/F67jbC62Eg8/s1600-h/DSC00653.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgIaMzOLeI/AAAAAAAAAVs/F67jbC62Eg8/s320/DSC00653.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384062600727113186" border="0" /></a>το τραίνο. τα σπίτια. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgIabmyv-I/AAAAAAAAAV0/N2uEjtk74DE/s1600-h/DSC00682.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgIabmyv-I/AAAAAAAAAV0/N2uEjtk74DE/s320/DSC00682.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384062604701515746" border="0" /></a>νεκροταφεία.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgKA9q7OyI/AAAAAAAAAV8/sXegCPCv5ug/s1600-h/DSC00678.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgKA9q7OyI/AAAAAAAAAV8/sXegCPCv5ug/s320/DSC00678.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384064366192311074" border="0" /></a>καμία διέξοδος.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgIZjf9ocI/AAAAAAAAAVk/9GjUm3kQr38/s1600-h/DSC00677.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgIZjf9ocI/AAAAAAAAAVk/9GjUm3kQr38/s320/DSC00677.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384062589640483266" border="0" /></a>ή όπως το θεσε ομολογουμένως πιο πετυχημένα η θάτσερ: "δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα". yeaaah. ψόφος.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgIZMHwSfI/AAAAAAAAAVc/5u5VQI0vptA/s1600-h/DSC00673.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgIZMHwSfI/AAAAAAAAAVc/5u5VQI0vptA/s320/DSC00673.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384062583364930034" border="0" /></a>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-12294066455150257782009-09-21T22:06:00.009+01:002009-09-22T01:26:33.514+01:00Διακοπές στο ΚωΛονδίνο #2 (οι κάτοικοι)Καθένας απ' τους πανκς της φωτογραφίας, που στριμώχνονται κάτω από τον ηλ. ανιχνευτή μετάλλων και στη συνέχεια τον ανθρώπινο ανιχνευτή μπουκάλων (με αλκοολούχα) για να σταμπαριστούν (στο χέρι) και να προσέλθουν στο gig τους, θα μπορούσε να διαβεβαιώσει πως η υποτιθέμενη ανατρεπτικότητα των διαφορετικών/"εναλλακτικών" λαιφ-στάιλ, δεν πραγματώνεται παρά στο χώρο και το χρόνο που μέσα απ' αυτά εκφράζεται ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf14YsO47I/AAAAAAAAAVE/6Nb1yYprRlE/s1600-h/DSC00733.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf14YsO47I/AAAAAAAAAVE/6Nb1yYprRlE/s320/DSC00733.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384042228594172850" border="0" /></a>Απουσία κάθε έννοιας συλλογικότητας και σεβασμού που να απορρέει από μια κοινωνικά επιβεβλημένη και κοινή αγωνιστικότητα, οι γιορτές τους δεν είναι παρά γελοία κονταροχτυπήματα των ήδη τσακισμένων κοινωνικά Εγώ (προσωποποιημένων ελαφρώς φαλλικά σε επιμελημένες όλορθες μοϊκάνες). Σχεδόν εξίσου σιχαμεροί με τα ξεράσματα του βανεγκεμισμού, που "και στη διαδήλωση εμείς <span style="font-style: italic;">πρέπει </span>να περνάμε καλά!"<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf14n5Ur1I/AAAAAAAAAVM/kTEtCyg4ydE/s1600-h/DSC00526.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf14n5Ur1I/AAAAAAAAAVM/kTEtCyg4ydE/s320/DSC00526.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384042232675610450" border="0" /></a>Χωρίς πολλά σχόλια. Η φωτο παραπλεύρως της πρωτομαγιάτικης διαδήλωσης και ως ρεαλιστικότατη απάντηση σε μέρος των διαδηλωτών.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf13-6bAhI/AAAAAAAAAU8/jrQlnDTBrSk/s1600-h/DSC00517.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf13-6bAhI/AAAAAAAAAU8/jrQlnDTBrSk/s320/DSC00517.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384042221674365458" border="0" /></a>Εξακρίβωση στοιχείων πριν από διαδήλωση. Οι τύποι δεξιά δεν είναι οι κλασσικοί αλήτες ρουφιάνοι κλπ, αλλά σύντροφοι από το αγγλικό ιντυμίντια;ρ<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf13lHbhEI/AAAAAAAAAU0/n9JwvXcWYK0/s1600-h/DSC00158.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf13lHbhEI/AAAAAAAAAU0/n9JwvXcWYK0/s320/DSC00158.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384042214749602882" border="0" /></a>για τυχόν ενδιαφερομένους πάντως, άλλοι πληρώνουν κιόλας για τέτοια ταλέντα.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf13Ox4YrI/AAAAAAAAAUs/aVwEPmbm3hA/s1600-h/DSC00027.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srf13Ox4YrI/AAAAAAAAAUs/aVwEPmbm3hA/s320/DSC00027.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384042208753640114" border="0" /></a>Bricklane<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srfuqd0KoUI/AAAAAAAAAUM/SBm2Kxf0n00/s1600-h/DSC00661.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 262px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srfuqd0KoUI/AAAAAAAAAUM/SBm2Kxf0n00/s320/DSC00661.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384034292870062402" border="0" /></a>Tolworth<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfvuFP3w6I/AAAAAAAAAUk/H-VaLV1yl74/s1600-h/DSC00193.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfvuFP3w6I/AAAAAAAAAUk/H-VaLV1yl74/s320/DSC00193.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384035454506484642" border="0" /></a>Brixton<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgZX0DAezI/AAAAAAAAAWE/taeZ9lRflVQ/s1600-h/DSC00394.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrgZX0DAezI/AAAAAAAAAWE/taeZ9lRflVQ/s320/DSC00394.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384081251420371762" border="0" /></a>Hackney<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfvthkycWI/AAAAAAAAAUc/JGwj9_OKDUA/s1600-h/DSC00186.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfvthkycWI/AAAAAAAAAUc/JGwj9_OKDUA/s320/DSC00186.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384035444930539874" border="0" /></a>διάπλασις των παίδων<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfuohHvDpI/AAAAAAAAATs/92uv46imoK8/s1600-h/DSC00360.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfuohHvDpI/AAAAAAAAATs/92uv46imoK8/s320/DSC00360.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384034259397709458" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srfup5u-m_I/AAAAAAAAAUE/wLU6gGWKVWk/s1600-h/DSC00455.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srfup5u-m_I/AAAAAAAAAUE/wLU6gGWKVWk/s320/DSC00455.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384034283184626674" border="0" /></a>Get some nuts!<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfvtO2eNTI/AAAAAAAAAUU/Hd8K7yi7dZg/s1600-h/DSC00371.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfvtO2eNTI/AAAAAAAAAUU/Hd8K7yi7dZg/s320/DSC00371.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384035439904437554" border="0" /></a>Αν η ήττα του παλιού εργατικού κινήματος υποκίνησε την ανάδειξη της νεολαίας ως εν δυνάμει επαναστατικό συλλογικό υποκείμενο, ο κατακερματισμός και η εντατικοποίηση της ενσωμάτωσης της τελευταίας στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό, ολοένα και πιέζουν προς τα κάτω τα όρια ηλικίας της "επικίνδυνης τάξης". Στην αγγλία, οι Χαοτικές Ταξιαρχίες είναι τα δημοτικάκια...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srfupdhj0lI/AAAAAAAAAT8/c0ppaygF9O4/s1600-h/DSC00363.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srfupdhj0lI/AAAAAAAAAT8/c0ppaygF9O4/s320/DSC00363.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384034275612152402" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfupMcWIpI/AAAAAAAAAT0/oERPHojnTRY/s1600-h/DSC00539.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfupMcWIpI/AAAAAAAAAT0/oERPHojnTRY/s320/DSC00539.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384034271026881170" border="0" /></a>"ούτως η άλλως, κανείς δε θα βγεί ζωντανός από δω μέσα"Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-88503398439062681862009-09-21T21:29:00.006+01:002009-09-21T22:01:59.439+01:00Διακοπές στο ΚωΛονδίνοΣτο Λονδίνο, μια ακόμη μητρόπολη του διαχωρισμού<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srfjlm6Ag9I/AAAAAAAAATM/Dz6eiDzr9Z8/s1600-h/DSC00198.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Srfjlm6Ag9I/AAAAAAAAATM/Dz6eiDzr9Z8/s320/DSC00198.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384022114783232978" border="0" /></a>το όνειρο της κατανάλωσης κρατάει τους κατοίκους στο κέντρο<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfjmogQ5JI/AAAAAAAAATc/wFyxe68b-cs/s1600-h/DSC00116.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfjmogQ5JI/AAAAAAAAATc/wFyxe68b-cs/s320/DSC00116.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384022132391994514" border="0" /></a><span style="text-decoration: underline;"></span>ενώ στα προάστεια η ασφάλεια<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfjkiKC83I/AAAAAAAAAS8/F3rJ9w0pk4Y/s1600-h/DSC00032.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfjkiKC83I/AAAAAAAAAS8/F3rJ9w0pk4Y/s320/DSC00032.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384022096328455026" border="0" /></a>την νύχτα είναι κάπως λιγότερο ανυπόφορο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfjmJeZ9pI/AAAAAAAAATU/3mD4blwgn7c/s1600-h/DSC00236.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SrfjmJeZ9pI/AAAAAAAAATU/3mD4blwgn7c/s320/DSC00236.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5384022124062701202" border="0" /></a>και πάλι όχι για όλους.<br /><br />"<span style="font-style: italic;">Μέσα στην εικόνα της ευτυχισμένης ενοποίησης της κοινωνίας μέσω της κατανάλωσης, η πραγματική διαίρεση απλώς αναβάλλεται μέχρι την επόμενη μη-εκπλήρωση μέσα στο καταναλώσιμο</span>" έγραφε ο Ντεμπόρ στην Κοινωνία του Θεάματος, θέση 69, επαναλαμβάνοντας με στυλ μια παρατήρηση του Κανζυέρ από την ομάδα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-17703165144426970102009-05-27T19:51:00.004+01:002009-05-27T19:59:45.021+01:00Η δυναμική σχέση κεφαλαίου-εργασίας στο UK<title></title><meta name="GENERATOR" content="OpenOffice.org 3.0 (Win32)"><style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } --> </style> <p style="margin-bottom: 0cm; font-style: italic;" lang="el-GR"><span style="font-size:78%;">Το κείμενο γράφτηκε από τον </span><span style="font-size:78%;"><span lang="en-US"><span style="font-weight: bold;">Henri Simon</span> </span></span><span style="font-size:78%;">για την ομάδα<span style="font-weight: bold;"> </span></span><span style="font-size:78%;"><span lang="en-US"><span style="font-weight: bold;">Echanges et Mouvement</span> </span></span><span style="font-size:78%;">(βλ. γαλλικά: <a href="http://www.mondialisme.org/spip.php?rubrique3">http://www.mondialisme.org/spip.php?rubrique3</a> – αγγλικά: <a href="http://libcom.org/tags/echanges-et-mouvement">http://libcom.org/tags/echanges-et-mouvement</a>) το 1980, και περιέχεται στη μπροσούρα </span><span style="font-size:78%;"><span lang="en-US">Shake it and Break it! </span></span><span style="font-size:78%;">στην οποία θα επανέλθουμε μελλοντικά σε σχέση με τους απεργιακούς αγώνες του 1977-80 και την άνοδο του θατσερισμού, σημεία κομβικά για μια κατανόηση της σημερινής κατάστασης σ αυτή τη χώρα...</span></p><p style="margin-bottom: 0cm; font-style: italic;" lang="el-GR"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sh2NCHH4PrI/AAAAAAAAASw/-Ga1eIZUhTs/s1600-h/SNN3104SS_380_723108a.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 223px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sh2NCHH4PrI/AAAAAAAAASw/-Ga1eIZUhTs/s320/SNN3104SS_380_723108a.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5340579800542625458" border="0" /></a></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Το να εκφράζουμε την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο<span lang="en-US"> </span>σήμερα (1980) με όρους μιας “καπιταλιστικής κρίσης” και μιας “επαναστασης” συνδεδεμένης μ' αυτήν, προϋποθέτει από την μία μια κατάσταση κατάρρευσης του συστήματος κι απ' την άλλη μια συνειδητοποίηση από τους εργαζομένους της ανάγκης για δημιουργία ενός νέου κόσμου, πράγμα που εγείρει δύο κριτικά ερωτήματα:</span></p> <ol><li><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Γιατί ο καπιταλισμός στην Αγγλία παραμένει ακλόνητος;</span></p> </li><li><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Πώς συντελούν σε μια τέτοια κατάσταση οι τελευταίοι αγώνες που διήρκεσαν κοντά 20 χρόνια χωρίς ωστόσο να κατορθώσουν μια αποφασιστική ρήξη με αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα;</span></p> </li></ol> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Ο αγγλικός καπιταλισμός παραμένει ανέπαφος χάρη στην κυρίαρχη παγκόσμια θέση του, καθώς παραμένει παρά τη σαφή παρακμή του τα τελευταία 50 χρόνια, η δεύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο. Από την παλιά αυτοκρατορία του, το ΗΒ διατηρεί την οικονομική κυριαρχία του σε περιοχές διαφορετικές μεταξύ τους αλλά εξίσου προσοδοφόρες όπως το <span lang="en-US">Hong Kong, </span>η Σιγκαπούρη, η Ινδία, η Νότια Αφρική. Αυτή η θέση ισχύος διασφαλίζεται κατά κύριο λόγο χάρη στην στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ (πράγμα που εξηγεί την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Αγγλίας, στην καρδιά της οποίας βρίσκεται ένας καχύποπτος ανταγωνισμός). Αυτή η συσσώρευση δύναμης έχει επιτρέψει ως τώρα να εξαγοράζει τη συναίνεση της εργατικής τάξης, πράγμα που δούλεψε καλά για μια μακρά περίοδο κατά την οποία το σύστημα μπορούσε να της παρέχει μια “προνομιακή” κατάσταση. Μπορούμε να πούμε σήμερα ότι ένα σημαντικό μερίδιο της υπεραξίας που λεηλατούσε το αγγλικό κεφάλαιο στο παρελθόν χρησίμευε στο να καλύψει τα χαμηλά επίπεδα παραγωγικότητας στο εσωτερικό. Όμως μια τέτοια κατάσταση δε θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα: Οι παγκόσμιες κρίσεις επιτάχυναν την υποχώρηση του βρετανικού καπιταλισμού στο εξωτερικό, κάνοντας την κατάσταση στο εσωτερικό του, πολύ πιο εύθραυστη. Ο διεθνής ανταγωνισμός είναι πριν απ' όλα ένα ζήτημα παραγωγικότητας, δηλαδή εκμοντερνισμού και αύξησης της έντασης της εργασίας. Ανάλογα με την περίσταση μπορεί να είναι αποτέλεσμα ή προϋπόθεσή της. Ελάχιστη σημασία έχει αν θεωρεί κανείς σημαντικότερο πρόβλημα του κεφαλαίου στην Αγγλία σήμερα το πως θα υπερνικήσει την αντίσταση στον εκμοντερνισμό και την εντατικοποίηση της εργασίας. Ο αγγλικός καπιταλισμός έχει τις ίδιες προοπτικές με τον καπιταλισμό γενικά οπουδήποτε στον κόσμο. Όπως σημείωναν οι “<span lang="en-US">Financial Times” </span>στη διάρκεια μιας συνόδου τραπεζιτών στο Βελιγράδι “Ο κόσμος είναι καταδικασμένος σε χρόνια αύξοντος πληθωρισμού, χαμηλά επίπεδα παραγωγικότητας και υψηλά επίπεδα ανεργίας ενώ οι Κυβερνήσεις και οι πολιτικοί δεν φαίνεται να μπορούν να κάνουν κάτι γι' αυτό”.</span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους απομένει μία πάντα επιλογή, οσοδήποτε δύσκολη κι αν είναι, κι αυτή είναι πάντοτε προσδιορισμένη από τη συνεχή τάση για αύξηση της υπεραξίας που εξάγουν – δηλαδή, μεγαλύτερη παραγωγή για λιγότερα χρήματα. Είναι σ' αυτή τη φάση που το ερώτημα που τίθεται και από τις δυο μεριές εγείρεται: που μας πήγαν οι αγώνες που διεξήχθησαν στο ΗΒ τα τελευταία 20 χρόνια, οσοδήποτε παραδειγματικοί κι αν υπήρξαν; Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση παρείχε στον καπιταλισμό ικανά εφόδια να διαχειριστεί τις κρίσεις του, μέσα από 1000 διαφορετικά πρόσωπα (καθώς δεν εκφράστηκαν ποτέ με όρους διαρκούς ανοιχτής σύγκρουσης παρά τις όποιες βίαιες μορφές). Το άμεσο αποτέλεσμα για τους άγγλους εργαζομένους ήταν ότι για ένα επίπεδο διαβίωσης ανάλογο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, εργάζονται περίπου ένα τρίτο λιγότερο.</span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Επίσης οφείλεται σε δυο βασικά σημεία που αν και δεν είναι “επαναστατικά” από μόνα τους, δεν είναι μικρότερης σημασίας καθώς σηματοδοτούν το τέλος της αστικής δημοκρατίας και την ανάδειξη μιας κοινωνικής δύναμης στην πολιτική. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε 10 χρόνια που ένα ευρέους φάσματος κίνημα προκάλεσε την πτώση μιας κυβέρνησης: Η πρώτη φορά ήταν με την Κυβέρνηση των Συντηρητικών, και τώρα πρόκειται για την Κυβέρνηση των Εργατικών. Το πρόβλημα που κατατρύχει όλη την κλίμακα από τα αφεντικά μέχρι τους ηγέτες των συνδικάτων και την Κρατική εξουσία, γίνεται επιτέλους ουσιωδώς, στην παραμικρή του όψη, ένα πρόβλημα πολιτικό, καθώς τείνει να συμπεριλάβει ολόκληρο το σύμπλεγμα της εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. (Θα μπορούσε κανείς να κάνει έναν παραλληλισμό με συγκεκριμένα χαρακρητιστικά των όσων συνέβησαν στην Πολωνία το '70/71 και το 1976). Η “Πολιτική” με την παραδοσιακή έννοια του όρου δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν μια “λυση” για τους εργαζόμενους αλά σαν κάτι στο οποίο μπορούν να επιβληθούν και να επιρρεάσουν, όχι ψηφίζοντας ή μέσω αντιπροσώπων, αλλά μέσα από έναν άμεσο συσχετισμό δυνάμεων. Επίσης, η σχέση ο συσχετισμός δυνάμεων αυτός δεν τίθεται με όρους ανοιχτού ανταγωνισμού αλλά με όρους συμφέροντος και άμεσης δράσης για την προώθηση αυτού του συμφέροντος.</span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">(...)</span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατεύθυνση που θα πάρουν οι επόμενοι αγώνες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα δυναμικό σύστημα και εν όψει αυτής της κατάστασης, θα προσπαθεί διαρκώς να λάβει μέτρα σύμφωνα με τις συνθήκες παρά με κάποιο μακροπρόθεσμο πολιτικό σκεπτικό (πέραν βεβαίως από τη γενική προοπτική της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου). Μπορεί κανείς να διακρίνει στα κλεισίματα εργοστασίων που δεν ήταν αρκετά παραγωγικά (και στα οποία οι εργάτες αντιστέκονταν στον εκμοντερνισμό, την εντατικοποίηση ή απαιτούσαν μια ανάλογη αύξηση στους μισθούς τους) τα πλαίσια μιας νέας πολιτικής. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει επίσης σε χώρες που δεν επιρρεάζονται από την αγγλική νόσο, ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου που επιταχύνεται από τις κρίσεις. Φαίνεται πάντως ότι μόνο εδώ υπάρχει μια προσπάθεια επιτάχυνσης των κρίσεων προκειμένου να τσακιστεί η αντίσταση στα πιο μαχητικά εργοστάσια. (για παράδειγμα το <span lang="en-US">Leylands). </span>Όμως με κάτι τέτοιο συνδέεται επίσης μια επενδυτική ύφεση (κι όχι απλά σε επίπεδο δημοσίου) αλλά επίσης σε παραδοσιακούς τομείς της βιομηχανίας, και μια αύξηση σε τομείς στο εξωτερικό τους οποίους διαχειρίζεται το αγγλικό κεφάλαιο. </span> </p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Για να επιστρέψουμε στο σημαντικό ζήτημα που αναφέραμε πριν, η κατάσταση στην Αγγλία θα μπορούσε να είναι μόνο μια ιδιαίτερη και οδυνηρή προσαρμογή σε μια ευρείας κλίμακας αναδιάρθρωση από την οποία διαφεύγουν προς το παρόν μόνο οι ίδιοι οι καπιταλιστές, αναδιάρθρωση που ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες συνθήκες του αγγλικού κεφαλαίου παντού στον κόσμο. Όμως μια τέτοια κατάσταση φέρει μέσα της δυο άγνωστα στοιχεία που την καθιστούν εξαιρετικά απρόβλεπτη. Οι διεθνείς κρίσεις δεν ανοίγουν προοπτικές για καμιά μορφή καπιταλιστικής ανανέωσης στην οποία θα απευθύνονταν τα προβλήματα που έχουμε δεί, στα πλαίσια ενός σκληρού διεθνούς ανταγωνισμού.Όσο για τα “αδύναμα σημεία” του καπιταλισμού, αυτά είναι εκε΄να που σε μια δεδομένη στιγμή αφήνουν να ανοιχτούν πιθανές προοπτικές που οδηγούν σ' έναν νέο κόσμο και που στη γέννησή τους είναι αδύνατο να πει κανείς αν αναπτύσσονται ή αν θα καταστραφούν από την καταστολή, ή από κάθε διαφορετική όψη της.</span></p> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><span style="font-size:85%;">Αυτό που συμβαίνει στην Αγγλία σήμερα (1980) σύμφωνα με μια τέτοια προοπτική είναι ότι κρίσιμοι αγώνες είναι “στον αέρα” χωρίς ωστόσο να έχουν εμφανιστεί ακόμη. Το υψηλό επίπεδο των αγώνων του 1979 είναι δίχως αμφιβολία μόνο μια προεικόνιση των αγώνων ενάντια στην Κυβέρνηση και τα συνδικάτα που ακονίζουν ήδη τα μαχαίρια τους – ενάντιά τους, βρίσκεται ένα προλεταριάτο που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο που τράβηξε τα προηγούμενα χρόνια.</span></p> Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-31065785074372718902009-05-23T23:18:00.006+01:002009-05-24T01:30:47.065+01:00Φλας μπακ (Ταραχές του Oldham, 2001)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/ShiQJHTNrUI/AAAAAAAAASQ/0ADIVulhXpA/s1600-h/rioter070706_228x417.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 110px; height: 200px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/ShiQJHTNrUI/AAAAAAAAASQ/0ADIVulhXpA/s200/rioter070706_228x417.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5339175844500581698" border="0" /></a><br /><span style="font-style: italic;">"Η Βρετανία μπορεί να βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο εξάπλωσης των ταραχών αν συνεχίσει να διώκει την ισλαμική μαντίλα" (από σχετική συνέντευξη ενός υπεύθυνου δια-φυλετικών σχέσεων στην The sun)<br /><br />"Κορυφαίος ειδικός για το Ισλάμ αποκαλύπτει ότι μουσουλμάνοι ιερείς στο Oldham προωθούν Ταλιμπάν και αντάρτες του Κασμίρ" (από άρθρο στην christianvoice.org)</span><br /><br />"Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλη αυτή η αγριότητα των ταραχοποιών" πρόσθεσε ο Eric Hewitt, αρχηγός της αστυνομίας του Oldham. "Γιατί οι νεαροί ασιάτες μας επιτέθηκαν με κοκτέιλ μολότοφ;".<br />"Για όλα φταίνε εξωτερικοί προβοκάτορες. Μέλη του NF (Εθνικό Μέτωπο) και του BNP (το εθνικιστικό κόμμα) έρχονται στην πόλη για να αναμοχλεύσουν τα πάθη. Δε θα συνέβαινε τίποτε διαφορετικά" δηλώνουν οι δημοτικοί σύμβουλοι. "Το Oldham είναι μια ήσυχη πολυπολιτισμική κοινότητα". Αρχίδια. Οι ταραχές ήταν αναμενόμενες από καιρό και η αγριότητά τους δε θα πρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Το Oldham είναι μια βαθιά διασπασμένη πόλη όπου οι διαφορετικές εθνικές κοινότητες συνυπάρχουν αλλά δυσκολεύονται να βρουν οποιοδήποτε σημείο επαφής έξω απ' τη δουλειά, το σχολείο, τα μέσα μεταφοράς ή τα φαστφουντάδικα. Το άμεσο αίτιο των ταραχών ήταν η εκδίκηση. Εκδίκηση για μια ρατσιστική αστυνομία που χτυπούσε τα παιδιά των ασιατών όταν την καλούσαν να τα προστατεύσει από επιθέσεις ρατσιστών. Εκδίκηση ενάντια σε μια αστυνομία που παρακολουθούσε επί δύο μέρες τους ίδιους ρατσιστές να χτυπούν ασιατόπαιδα και να επιτίθενται σε σπίτια και στους κατοίκους τους. Εκδίκηση ενάντια στην αστυνομία που ρουτινιάρικα σταματούσε νεαρούς ασιάτες και τους υπέβαλλε στην πιο ρατσιστική κακομεταχείριση.<br />Η ένταση αυξήθηκε με τις συνεχόμενες εισβολές στην πόλη φασιστών με σκοπό να προκαλέσουν μπελάδες. Η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και η υστερία κατέβαλλε κάθε πλευρά της κοινότητας του Oldham. Υστερία που ενορχηστρώθηκε από τον τοπικό τύπο, με επαναλαμβανόμενες ιστορίες για την έλευση του NF. Οι άνθρωποι τρομοκρατούνταν να κατέβουν στο κέντρο της πόλης.<br />Η τοπική φυλλάδα, η Evening Chronicle είχε ήδη κλείσει αρκετά χρόνια αναφέροντας εκτενώς πώς τόσοι λευκοί είχαν πέσει θύματα ασιατών πορτοφολάδων ως ρατσιστικές επιθέσεις, παρά ως αντικοινωνικά προβλήματα. Μια τέτοια εξιστόρηση συμβάδιζε και με την εκδοχή της αστυνομίας που ισχυριζόταν ότι ένα 60% των ρατσιστικών επιθέσεων στο Oldham προέρχονται από ασιάτες, εις βάρος λευκών!<br />Το ρατσιστικό συμβούλιο στέγασης του Oldham διασφάλιζε πως οι τόποι κατοικίας θα έμεναν εθνοτικά "καθαροί". Αυτή η πολιτική δημιουργούσε εκτεταμένες απομονωμένες ζώνες κατοικίας για την λευκή εργατική τάξη, μακριά από το κέντρο της πόλης, με λιγοστές υπηρεσίες. Μεγαλώνοντας ξεχωριστά, οι άνθρωποι έφταναν να μην έχουν τίποτα κοινό ο ένας με τον άλλον. Η ανεργία και οι μισθοί πείνας είναι κοινός τόπος στο Oldham. Πολύ χειρότερα στις περιοχές των ασιατών απ' ότι στων λευκών, αλλά κατατρύχουν την πόλη διασχίζοντάς την, αναβλύζοντας μια αίσθηση θλίψης. Η μιζέρια αυτή οδηγεί την μια ομάδα ανθρώπων να ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη για τα προβλήματά της, παρά να εντοπίσει τον κοινό εχθρό στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά. Οι άνθρωποι καθοδηγούνται σε μια ταύτιση με τη φυλή τους, παρά με την τάξη τους. (απόσπασμα από κείμενο της Anarchist Federation)<br /><br /><span style="font-style: italic;">Το Oldham είναι μια περιοχή του Manchester με μεγάλο αριθμό μεταναστών (πρώτης και δεύτερης γενιάς), κυρίως από ασιατικές χώρες και την Αφρική. Οι μετανάστες κάτοικοι απολαμβάνουν την καθημερινή παρενόχληση της αστυνομίας καθώς και τις "διαμαρτυρίες" και προσβολές των εθνικιστών. Τα περισσότερα σχολεία είναι είτε 99% λευκών ή 99% ασιατών-αφρικανών, η ανεργεία σε άνοδο, φτώχεια, μια οικονομία που παρακμάζει με την πτώση της παραδοσιακής βιομηχανίας, θλιβερά κτίρια και δρόμοι του 1940, ενώ το τοπικό συμβούλιο (και μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής) απασχολεί κατά κύριο λόγο λευκούς, σ' ένα τέτοιο περιβάλλον καχυποψίας και μιζέριας, δεν είναι περίεργη η ανάδυση διαφόρων μύθων, όπως "τα λεφτά των φόρων των λευκών -εργαζομένων- τα σκορπάει το κράτος στους -άνεργους/τεμπέληδες- ασιάτες, πχ για να τους χτίσει τζαμί". (Σύμφωνα πάντως με τη σχετική αναφορά Ritchie που έγινε για λογαριασμό των αρχών μετά τις ταραχές, 53 εκ. λίρες δαπανήθηκαν στις συνοικείες που κατοικούσαν κατά κύριο λόγο λευκοί στα 1995/6, σε αντίθεση με 16 εκ. στις αντίστοιχες συνοικείες μεταναστών).</span><br /><br />Αν και δεν είναι ξεκάθαρο πως ακριβώς ξεκίνησαν όλα, κάποια προσβολή σε έναν νεαρό ασιάτη από αστυνομικό ή εθνικιστή πιθανότατα, οι ταραχές επεκτάθηκαν σε όλο το Oldham και μέρος του γειτονικού Chadderton, με κορύφωση το Σάββατο 26 Μάη 2001 (πυρπόληση της -κατειλημένης εντωμεταξύ- παμπ λευκών Live and Let Live και αρκετών ΙΧ κι ενός αστυνομικού βαν, άλλα 32 περιπολικά σπάστηκαν αργότερα), και συνεχίστηκαν την Κυριακή 27, και τη Δευτέρα 28 (επίθεση στα γραφεία της Evening Chronicle), κυρίως γύρω από το Glodwick όπου εκατοντάδες ασιάτες (κυρίως από το Πακιστάν, Μπαγκλαντές κ.α.) με μολότοφ, τούβλα, μπουκάλια κλπ αντιμετώπισαν δεκάδες διμοιρίες καταστολής ταραχών, τραυματίζοντας τουλάχιστον 15 μπάτσους.<br /><span style="font-style: italic;">Η πρώτη αντίδραση των ΜΜΕ και του κράτους ήταν να αποδώσουν τις ταραχές σ' έναν αδιανόητο φανατισμό των μεταναστών, να τις μετατρέψουν σε κάτι ξένο, αν όχι άμεσα εχθρικό προς την λευκή εργατική τάξη...</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/ShiFhwAYoVI/AAAAAAAAASI/dmBaqz1bUHI/s1600-h/TTH141001zz-RGB_119629a.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 159px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/ShiFhwAYoVI/AAAAAAAAASI/dmBaqz1bUHI/s200/TTH141001zz-RGB_119629a.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5339164173116416338" border="0" /></a>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-6130684580530770092009-05-02T17:17:00.005+01:002009-05-02T21:10:43.061+01:00Όποιος επιθυμεί την ειρήνη προετοιμάζεται για πόλεμοΤον τελευταίο καιρό εξελίσσεται στην Αγγλία μια πρωτόγνωρη για τα τελευταία χρόνια αύξηση της έντασης της καταστολής. Μερικά μόνο παραδείγματα θα αναφέρω παρακάτω:
<br />
<br />1) Το 2008, καταγράφηκε μια αύξηση της τάξης του 266% σε επιτόπιους ελέγχους (stoρ and search) για "τρομοκρατία". Μόνο στην Αγγλία 124.687 τέτοιοι έλεγχοι έγιναν κατά κύριο λόγο (90%) στο Λονδίνο, από την Metropolitan Police. Γύρω στους 1.000 οδήγησαν τελικά σε μια σύλληψη, αλλά μόνο κάπου 70 για κάποια σχετική ένδειξη. 2.3 εκατομύρια (αριθμός ρεκόρ) "εξακριβώσεις" έλαβαν χώρα στο δρόμο, ενώ κατά 20 φορές συχνότερα θύματα ήταν μαύροι, 1 στους 10 εκ των οποίων ανακρίθηκε πρόχειρα από κάποιον μπάτσο στο δρόμο τουλάχιστον μία φορά πέρισι. 53.250 ακόμα εξακριβώσεις περαστικών δικαιολογήθηκαν από την αστυνομία λόγω "υποψίας ότι το άτομο θα μπορούσε να γίνει βίαιο" (anticipating violence). [Πηγές: <a href="http://www.telegraph.co.uk/news/newstopics/politics/lawandorder/5251053/Police-accused-of-abusing-powers-as-anti-terrorism-stop-and-searches-treble.html"><span style="text-decoration: underline;">telegraph</span></a> και s<a href="http://news.sky.com/skynews/Home/UK-News/Anti-Terror-Legislation-Sees-Police-Use-Of-Stop-And-Search-Laws-Treble-In-England-And-Wales/Article/200904415272529?lpos=UK_News_Second_UK_News_Article_Teaser_Region_1&lid=ARTICLE_15272529_Anti_Terror_Legislation_Sees_Police_Use_Of_Stop_And_Search_Laws_Treble_In_England_And_Wales">k</a><a href="http://news.sky.com/skynews/Home/UK-News/Anti-Terror-Legislation-Sees-Police-Use-Of-Stop-And-Search-Laws-Treble-In-England-And-Wales/Article/200904415272529?lpos=UK_News_Second_UK_News_Article_Teaser_Region_1&lid=ARTICLE_15272529_Anti_Terror_Legislation_Sees_Police_Use_Of_Stop_And_Search_Laws_Treble_In_England_And_Wales">y</a>]
<br />
<br />2) Ήδη από τον Νοέμβρη του 2008 και ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, πάνω από 30.000 "μη-φονικά" όπλα tasers χορηγούνται σε διάφορες αστυνομικές δυνάμεις για να επιστρατευτούν "στην μάχη κατά της μικρο-παραβατικότητας". Η φονικότητα του συγκεκριμένου όπλου, για όση σημασία έχει αυτό, έχει αποδειχτεί πολλάκις με μακάβριο τρόπο.
<br />
<br />3) Από τις 16 Φλεβάρη 2009, σύμφωνα με την παράγραφο 76 του νέου αντιτρομοκρατικού νόμου του 2008, η αστυνομία μπορεί να συλλαμβάνει, να επιδίδει πρόστιμο και να φυλακίζει για μέχρι και 10 χρόνια όποιον -διαδηλωτή ή άλλον- τραβήξει φωτογραφία αστυνομικού (ως έμμεση παρότρυνση σε πράξεις βίας). Γενικά μέχρι τώρα η λήψη φωτογραφιών ήταν μια συνήθης άμυνα των διαδηλωτών απέναντι στις επελάσεις της αστυνομίας, δεδομένων των συσχετισμών στο δρόμο, νομικά/ποινικά, κοινωνικά κλπ που δεν επιτρέπουν και πολλούς ηρωισμούς. Επίσης, η αστυνομία πλέον θα παρεμβαίνει σε όσους θεωρεί ύποπτους που φωτογραφίζουν δημόσιους χώρους, ενώ ειδικές καμπάνιες ζητούν τη συνεργασία του κοινού για την ενημέρωση της αστυνομίας σχετικά με ατομα (τρομοκράτες;) που βγάζουν φωτογραφίες των καμερών CCTV ή άλλων κρατικών κτιρίων (οι σχετικές καμπάνιες προώθησης ενός ανθρώπινου προφίλ της αστυνομίας και της αναγκαιότητας -ένεκα τρομο-απειλών- συνεργασίας μαζί της έχουν πολλαπλασιαστεί). Στην αρχή τσίνισαν κάπως οι δημοσιογράφοι για το θέμα με τις φωτογραφίες μπάτσων, αλλά φαντάζομαι κάπως θα καταφέρουν να εξαιρεθούν τελικά από τα σχετικά μέτρα.
<br />
<br />4) Σύμφωνα με την <a href="http://www.guardian.co.uk/uk/2009/mar/06/police-surveillance-protesters-journalists-climate-kingsnorth">guardian</a> η αστυνομία κρατάει για έως και 7 χρόνια βάσεις δεδομένων με ονοματεπώνυμα, αναλυτικές περιγραφές και βίντεο από άτομα που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, είτε αυτά έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα είτε όχι. Τις μέρες αυτές αυξάνεται το χρονικό διάστημα που ένα άτομο ύποπτο για "εξτρεμισμό" (παρακάτω αναλυτικότερα) μπορεί να κρατηθεί "κρυφά" χωρίς επαφή με δικηγόρους, συγγενείς κλπ στις 42 μέρες. Επίσης από την <a href="http://www.guardian.co.uk/uk/2009/apr/25/police-informers-tape-recordings-gifford">guardian</a> μια ενδιαφέρουσα ιστορία ακτιβίστριας κατά της επέκτασης των αεροδιαδρόμων από την ομάδα plane stupid που κατάφερε να ηχογραφήσει μπάτσους του Kent να της ζητούν να τους προσφέρει πληροφορίες για διάφορες διαδηλώσεις και ακτιβιστές, με αντάλλαγμα χρήματα. Σε ερωτήσεις σχετικά με το θέμα η αστυνομία δήλωσε ότι όντως χρησιμοποιεί καθ' αυτόν τον τρόπο "εκατοντάδες" ακτιβιστές (όπου ακούς πολλά κεράσια πάντως...). (Σημείωση: ήδη από το 2005, με αφορμή διάφορα μετανοημένα πρώην μέλη συμμοριών, σύμφωνα με την "Serious and Organised Crime and Police Act" ορίζεται επισήμως ολόκληρο νομικό και πρακτικό πλάισιο για τη διαχείριση από την αστυνομία "καρφιών" και λοιπών συνεργαζομένων).
<br />
<br />5) Καθιέρωση και πρακτικά των "προληπτικών" (πριν δηλαδή εκδηλωθεί οποιαδήποτε "έκνομη" πράξη) αστυνομικών εισβολών και συλλήψεων σε πολιτικά γεγονότα με πιο τρανταχτή περίπτωση το σπάσιμο της κατάληψης του Climate Camp σ'ένα εργοστάσιο του Nottinghamshire πριν ένα μήνα, όπου 200 μπάτσοι συνέλαβαν 114 άτομα που προετοιμάζονταν για δράση του Camp (παρά τα διάφορα μέτρα που είχαν πάρει, πχ στόμα-με-στόμα συνεννοήσεις, χωρίς κινητά, μυστικοπάθεια κλπ) που δεν προέβαλαν κάποια αντίσταση. Ακολούθησαν εισβολές σε σπίτια αρκετών ακτιβιστών. Σ' αυτό πρέπει να προστεθεί η ρουτινιάρικη πλέον παρενόχληση ακτιβιστών σε καθημερινή βάση.
<br />Επίσης, μόλις σήμερα, η αστυνομία ακύρωσε ετσιθελικά μια αντιφασιστική συζήτηση στο πανεπιστήμιο του Luton από τη Stop The War Coalition, την Hope not Hate κι άλλες ομάδες, με μόνη δικαιολογία το "εξτρεμιστικό" περιεχόμενο της εκδήλωσης (ενδεχομένως να προέτρεπε σε πράξεις βίας;). <meta equiv="CONTENT-TYPE" content="text/html; charset=utf-8"><title></title><meta name="GENERATOR" content="OpenOffice.org 3.0 (Win32)"><style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } --> </style> Όσον αφορά φυσικά τις διαδηλώσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, τα τελευταία χρόνια είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθούν, καθώς η αστυνομία επεμβαίνει άμεσα θέτοντας σε κλοιό τους διαδηλωτές, και συχνά εξασκώντας ανεξέλεγκτη βία απέναντί τους, όπως στην περίπτωση της αντισυνόδου G20, που ένας περαστικός, ο Ιan Tomlinson έχασε τη ζωή του στη διάρκεια εφόρμησης των μπάτσων στο περιορισμένο πλήθος.
<br />
<br />6) Εκτός από τα 4,2 εκατομμύρια κάμερες CCTV (παρά την παραδοχή της κυβέρνησης ότι τελικά τα επίπεδα εγκληματικότητας δε φαίνεται να κάμπτονται από τη λειτουργία καμερών), η κυβέρνηση σχεδιάζει την νομιμοποίηση των παρακολουθήσεων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, e-mail, του διαδικτύου και ιδιαίτερα ιστοσελίδων κοινωνικών επαφών πχ facebook. Επίσης, σχεδιάζονται βάσεις καταγραφής DNA με πρόσχημα απ' ότι φαίνεται όσους συλλαμβάνονται για οδήγηση σε κατάσταση μέθης, αν και το μέτρο εφόσον θεσμοθετηθεί, θα επεκταθεί άμεσα και σε άλλα κομμάτια του πληθυσμού.
<br />
<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfxykiOGebI/AAAAAAAAASA/IQeJhPTPJMg/s1600-h/banksy_what_full-767215.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfxykiOGebI/AAAAAAAAASA/IQeJhPTPJMg/s320/banksy_what_full-767215.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5331262030886631858" border="0" /></a>Τα παραπάνω μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνονται ως εσωτερικές αντιφάσεις ή ακόμα ως στιγμές αποσάθρωσης μιας "παραδοσιακά φιλελεύθερης δημοκρατίας"(;) όπως αρέσκεται να παρουσιάζεται η Βρετανία, ωστόσο δεν είναι παρά στιγμές ενός πολεμικού μετασχηματισμού του βρετ. κράτους που στην παρούσα του φάση ξεκινά αρκετά πριν την 11/9/2001. (Αν θέλουμε βέβαια να αναζητήσουμε τις ρίζες αυτής της κίνησης θα πρέπει μάλλον να πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, στο τσάκισμα της εγχώριας κοινωνικής αναταραχής του '70-'80).
<br />
<br />Στα 1998, η βρετ. κυβέρνηση εισάγει τις "ASBOs" (Anti-Social Behaviour Order) με την Crime and Disorder Act, ποινικοποιώντας ένα πλήθος διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών και πράξεων, από τις ντίλιες ναρκωτικών στο δρόμο, μέχρι μικρο-βανδαλισμούς, γκραφίτι, αφισοκολήσεις, κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους και μέσα συγκοινωνίας, απόπειρες αυτοκτονίας (ούτε να τα τινάξεις δε σ' αφήνουν δλδ...), προκλητικές/οχληρές "yobbish" συμπεριφορές κλπ. Όλα αυτά μετά από μια σύντομη ανάνηψη των πολιτικών κινητοποιήσεων (πχ Reclaim the Streets, το κίνημα ενάντια στην επέκταση των αυτοκινητοδρόμων και γενικότερα οι περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις) την ίδια δεκαετία, κι ενώ η αστυνομία οργανώνεται προκειμένου να αντιμετωπίσει την νέα κατάσταση. Ένα παράδειγμα αυτής της αναδιοργάνωσης είναι η Public Order Ιntelligence Unit, που ενώ είχε συσταθεί στα 80es προκειμένου να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, στα τέλη της δεκαετίας του '90 χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για την πάταξη των παραπάνω πολιτικών κινητοποιήσεων. Ακολούθησαν σχετικά νομοθετικά και αστυνομικά μέτρα, πάντα σε μια φαινομενικά "ουδέτερη" πολιτικά κατεύθυνση του περιορισμού των "εντάσεων" και τυχόν βίαιων -στο εξής "εξτρεμιστικών"- συμπεριφορών.
<br />
<br />Το γιατί η βρετανική κοινωνία, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στην Ευρώπη ανέθεσε στο κράτος της και την αστυνομία την ολοκληρωτική ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων και συμπεριφορών (δηλαδή απέτυχε να αυτορυθμίζει κάπως τις εντάσεις μεταξύ των μελών της) μάλλον έχει να κάνει με το ότι αυτή η κοινωνία δεν είναι παρά ένα σύνολο διαχωρισμένων ατόμων που προέρχονται από διαφορετικές καταστροφές: Είτε μιλάμε για τις γενιές των σαξόνων που στιβάχτηκαν στις πόλεις λιμοκτονώντας καθώς η βιομηχανική επανάσταση κατέστρεφε τα χωριά τους εκμηδενίζοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους, είτε για όσους προέρχονται από τις λεηλατημένες πρώην αποικίες του στέμματος... Και φυσικά το ότι η σύνδεση ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία υπήρξε εντελώς προβληματική παίζει αναμφίβολα έναν τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη.
<br />
<br />Mε την επίθεση της 11/9 (η ίδια φάρσα θα επαναληφθεί αργότερα αποκλειστικά για το βρετανικό κοινό με τις επιθέσεις αυτοκτονίας "ισλαμιστών εξτρεμιστών" στις 7/7/2005 στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας στο Λονδίνο) και το φοβικό κλίμα που κυριάρχησε μπρος στο ενδεχόμενο επανάληψης μιας ανάλογης αόριστης "απειλής" (και για κάθε τέτοια "απειλή" ακόμα κι αν ο φορέας της δεν είναι άμεσα στημένος από το ίδιο το κράτος, η επιρροή της στη δημόσια σφαίρα δρα προωθητικά των επιδιώξεών του κράτους), τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν προκειμένου να ξεμπερδέυει με κάθε δημόσια πολιτική έκφραση, στο όνομα πάντα της καταπολέμησης του "εξτρεμισμού".
<br />
<br />Ραγδαία ήταν η αλλαγή της συμπεριφοράς της αστυνομίας απέναντι στις διαδηλώσεις και κάθε πολιτική έκφραση στο δημόσιο χώρο. Από την προηγούμενη "διευκόλυνση", δηλαδή την αποστείρωση, απονοηματοδότηση και τελικά περιθωριοποίησή τους σε μια ακίνδυνη γραφικότητα, περνάμε στην αντιμετώπισή τους σαν πρώτης τάξεως απειλή για τη δημόσια ζωή (δηλαδή την ομαλή κυκλοφορία εμπορευμάτων και παραγωγών-καταναλωτών), με άμεσο περιορισμό και καταστολή τους. Με δεδομένη την ανεπάρκεια του "κινήματος" να αντιπαρατεθεί με τους όρους του, οι συσχετισμοί διαμεσολαβούνται κατά κύριο λόγο από έναν "ελεγκτικό" ρόλο των μίντια, κι ενός κάποιου δημοσίου διαλόγου που ενίοτε βλέπει το δρόμο των κοινοβουλευτικών επερωτήσεων κι επερωτήσεων...
<br /><meta equiv="CONTENT-TYPE" content="text/html; charset=utf-8"><title></title><meta name="GENERATOR" content="OpenOffice.org 3.0 (Win32)"><style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } --> </style> <p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"></p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"><meta equiv="CONTENT-TYPE" content="text/html; charset=utf-8"><title></title><meta name="GENERATOR" content="OpenOffice.org 3.0 (Win32)"><style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } -- </style> </p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR">Προκειμένου να διαφύγει η αστυνομική καταστολή αυτόν τον επιπλέον μπελά, προέκυψαν με "ημιεπίσημες" διαδικασίες τα ιδιωτικά αστυνομικά σώματα NETCU, WECTU NPOIU κλπ, παραρτήματα του ACPO, κάτι μεταξύ συνδικάτου των αρχηγών της αστυνομίας και ιδιωτικής εταιρίας. Μεταξύ των αρμοδιοτήτων τους είναι η αντιμετώπιση διαδηλώσεων αλλά και του "φοιτητικού εξτρεμισμού". Όλα αυτά πέραν νομοθετικού ή όποιου άλλου δημόσιου ελέγχου. Παράλληλα με την αύξηση των ιδιωτικών αστυνομιών (και συνακόλουθα την έκρηξη του αριθμού των φυλακισμένων, παρά την μείωση των επιπέδων εγκληματικότητας), αυξάνονται κατά πολύ οι δαπάνες οι σχετικές με τα μέσα επιτήρησης και καταστολής, σε βαθμό που υπολογίζεται (από ΜΚΟ και ακτιβιστές) ότι με τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να "σωθούν" οι θέσεις εργασίας των βρετανών εργαζομένων που βρίσκονται μπροστά στην απόλυση, ή να μειωθούν αποτελεσματικά οι ρύποι που εκπέμπει ολόκληρη η Μ. Βρετανία. Περισσότερα στοιχεία: <style type="text/css">!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } --> </style> </p><p style="margin-bottom: 0cm;"><a href="http://www.fraw.org.uk/download/ehippies/q02/q02-britains_secretive_police_force.pdf"><span lang="el-GR">http://www.fraw.org.uk/download/ehippies/q02/q02-britains_secretive_police_force.pdf</span></a></p> <p></p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR">Ωστόσο, φαίνεται ότι μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση του "κοινωνικού συμβολαίου" δεν είναι η ζητούμενη, από την μεριά που έχει στα χέρια της την εξουσία τουλάχιστον. Πιθανό, σε αντίθεση με τις ΜΚΟ και τους καλοκάγαθους ακτιβιστές, επειδή η τάξη που έχει την εξουσία έχει και τη συνείδηση, και τη συνείδηση του ότι βαδίζουμε προς τη δύση της καπιταλιστικής κοινωνίας, και οι αξίες που την κρατούσαν ενωμένη σύντομα θα τεθούν σε κρίση. Η καταναλωτική κουλτούρα, το κυνήγι της ανέλιξης, η υποτιθέμενη αειφορία του περιβάλλοντος και της οικονομίας αποδεικνύονται χίμαιρες. Ειδικά η Βρετανία, που ιστορικά υπήρξε πάντοτε αυτάρκης σε καύσιμες ύλες και βασικά είδη διατροφής, θα γνωρίσει μεσα στην επόμενη γενιά, για πρώτη φορά βασικές ελλείψεις, λειψυδρία, ύφεση ενώ η κυρίαρχη τάξη της θα έχει να κάνει με μια γενικευμένη δυσαρέσκεια μπρος στην οποία οι μέχρι τώρα απειλές της θα μοιάζουν αστείο. Και αν θέλει, και όλα συγκλίνουν στο ότι θέλει, να βγει νικηφόρα από την κρίση, προετοιμάζεται εδώ και καιρό γι' αυτή.
<br /></p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR"></p>Έτσι:<p></p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR">Με την κατηγοριοποίηση ακτιβιστών και άλλων ως "εξτρεμιστές", κατηγοριοποιούν το ίδιο το ζήτημα (κρίση οικονομική, περιβαλλοντική, πολιτική) ως "ακραίο" (δηλαδή: ταμπού), κλείνοντας αυτόματα κάθε δημόσια συζήτηση σχετικά μ' αυτό, που δε διεξάγεται στο απονευρωτικό θέατρο των μίντια ή του κοινοβουλίου. (Οι επιθέσεις της αστυνομίας στο Climate Camp και στο Luton είναι ενδεικτικές).
<br /></p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR">Με το φόβητρο αόριστων "απειλών" και τη διαχείρηση του, επιδιώκουν την περαιτέρω προσήλωση του πληθυσμού στο κράτος που σε μια τέτοια έκτακτη κατάσταση αναδεικνύεται -παρά το ένα ή το άλλο αποτρόπαιο μέτρο- ο μόνος υπεύθυνος για τη ζωή και την ασφάλεια μπρος στην πιθανότητα εξάλειψης των οποίων, μπορεί πια να του παραδοθεί ολοκληρωτικά το άτομο.</p><p style="margin-bottom: 0cm;" lang="el-GR">Κάθε προσπάθεια αποσώβησης της έντασης, σύμφωνα με μια "λύση" προτεινόμενη από ΜΚΟ, πράσινους, αριστερούς, προοδευτικούς πανεπιστημιακούς κλπ που τείνει σε μια κατάσταση οικονομικής εγκράτειας, θα απέφερε στην ουσία τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς η αποσάθρωση των αξιών (κατανάλωση κλπ) που όριζαν αυτήν την κοινωνία θα επέλθει με έναν ίσως πιο παρατεταμένο αλλά όχι λιγότερο επώδυνο τρόπο.
<br /></p>
<br />Βαδίζουμε προς ανοιχτό πόλεμο. <p></p>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-75017044705294286382009-05-01T18:21:00.016+01:002009-05-02T17:17:00.478+01:00Η μέρα των ζωντανών νεκρώνΠρωτομαγιά σήμερα και οι νεκροθάφτες του εργατικού κινήματος τίμησαν τις θυσίες του με περιφορά ιερών εικόνων, κομματικών και πολιτικών λειψάνων (μιλάμε για πάνω από 50 κόμματα και οργανώσεις στους 600-700 διαδηλωτές, κάθε παρέα και κόμμα δηλαδή) και του συνδικαλιστικού επιταφείου πλαισιωμένου από wannabe κόκκινα στρατιωτικά αγήματα και μπάντες γάμων και κηδειών.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswM2h0KxI/AAAAAAAAARQ/Ht7iTJozT7o/s1600-h/yasasin.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 236px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswM2h0KxI/AAAAAAAAARQ/Ht7iTJozT7o/s320/yasasin.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330907581277022994" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswBPPzhbI/AAAAAAAAAQo/E0SGxb1Z6cY/s1600-h/mlkp.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 239px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswBPPzhbI/AAAAAAAAAQo/E0SGxb1Z6cY/s320/mlkp.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330907381753939378" border="0" /></a><br />Η πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν μέλη τουρκικών οργανώσεων απ' όλες τις παραλλαγές του σταλινισμού, κι αρκετοί ταμίλ, ιρανοί, παλαιστίνιοι, λατιναμερικάνοι. Μάλλον μηδενική επαφή ανάμεσα στις διαφορετικές οργανώσεις (απ' οτι φαίνεται η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου κατέβηκε ως ζωντανή διαφήμιση της οργάνωσής ή του κόμματός του και τίποτα παραπάνω), καμία συνεννόηση με αποτέλεσμα κενά χιλιομέτρων στην πορεία, απουσία προκηρύξεων/σπρέυ κλπ, κανένα κοινό σύνθημα (κι ακόμα χειρότερα, ο καθένας στη γλώσσα του, κι αυτό μέσα στο κέντρο του Λονδίνου, δημόσιος αυνανισμός δηλαδή), συνεννοήσεις των "διοργανωτών" ξεχωριστά με την αστυνομία κι ούτε καν μεταξύ τους, άντε να βγούμε και μια φωτογραφία να στείλουμε στην πατρίδα, να βγουμε κι απ' την υποχρέωση. Σκατά.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswMofBYlI/AAAAAAAAARI/3-OwKExY-iY/s1600-h/wtfff.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswMofBYlI/AAAAAAAAARI/3-OwKExY-iY/s320/wtfff.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330907577507209810" border="0" /></a>Το parade (γιατί περί τέτοιου πρόκειται), αν και δεν έχει κάτι που να τραβά έναν "τρίτο" να συμμετάσχει είναι καλοοργανωμένο και με σαφώς ορισμένους ρόλους μιας και αποτελεί ιδανική ευκαιρία για κάθε οργάνωση να φτιάξει το image της και να εμπεδώσει την κομματική πειθαρχία και δουλειά στα νεώτερα μέλη της, από νωρίς.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswBW6pZwI/AAAAAAAAAQw/dy6e973k5G4/s1600-h/notoracism.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 244px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswBW6pZwI/AAAAAAAAAQw/dy6e973k5G4/s320/notoracism.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330907383812679426" border="0" /></a>πολύ νωρίς<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sfs5Vov5-xI/AAAAAAAAARw/FMl_VyJ89O0/s1600-h/delae.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 242px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sfs5Vov5-xI/AAAAAAAAARw/FMl_VyJ89O0/s320/delae.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330917627801500434" border="0" /></a>λούφα...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswBe4fc_I/AAAAAAAAAQ4/Uea85UdwrXw/s1600-h/stalnh.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 241px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswBe4fc_I/AAAAAAAAAQ4/Uea85UdwrXw/s320/stalnh.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330907385951122418" border="0" /></a>OMFG!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sfs6DQ2-sSI/AAAAAAAAAR4/okx_cg8Rucw/s1600-h/apo.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 242px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sfs6DQ2-sSI/AAAAAAAAAR4/okx_cg8Rucw/s320/apo.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330918411662700834" border="0" /></a>Άπο! ;ρ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sfswr-mm3dI/AAAAAAAAARg/SGTRY_IjW8Y/s1600-h/bailout.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 242px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sfswr-mm3dI/AAAAAAAAARg/SGTRY_IjW8Y/s320/bailout.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330908116020551122" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswMKHv9bI/AAAAAAAAARA/AHTbDmsFj38/s1600-h/vistegone.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 242px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswMKHv9bI/AAAAAAAAARA/AHTbDmsFj38/s320/vistegone.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330907569356535218" border="0" /></a>το μπλοκ των εργατών του υπό κατάληψη εργοστασίου Visteon της Ford (βλ. <a href="http://libcom.org/tags/visteon-occupation">libcom</a> για περισσότερα)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswAzeFjJI/AAAAAAAAAQY/neCR0UyHnxU/s1600-h/kke.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 258px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswAzeFjJI/AAAAAAAAAQY/neCR0UyHnxU/s320/kke.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330907374297648274" border="0" /></a>"πολ<span style="font-style: italic;">έ</span>μοι ξερονήσια λονδίνα φυλακές, ποτέ τους δε μασήσανε οι κομμουνιστές" ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Γενικότερα, είχε διάφορα καρναβάλια, ζογκλέρ, οικολόγους ντυμένους δένδρα, χίππηδες ντυμένους "πολύχρωμο πλήθος", απ' όλα...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswA6t_0kI/AAAAAAAAAQg/Fj9W6y008z8/s1600-h/man.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 212px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfswA6t_0kI/AAAAAAAAAQg/Fj9W6y008z8/s320/man.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330907376243429954" border="0" /></a>παρ' όλα αυτά έλειπαν τα πάντα.Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-20872783900949424842009-04-20T23:39:00.008+01:002009-04-30T19:55:44.460+01:00Benefit Gig<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Se8n0H7YP1I/AAAAAAAAAQI/AfYucb5O7To/s1600-h/flyer+2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 280px; height: 400px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Se8n0H7YP1I/AAAAAAAAAQI/AfYucb5O7To/s400/flyer+2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5327520660637368146" border="0" /></a><div style="text-align: center;">25/4/09 7pm @ <a href="http://therampart.wordpress.com/location-contact/">rampART</a><br /><br /><div style="text-align: left;">Update: Γύρω στα 60 άτομα παρακολούθησαν τις προβολές (<a href="http://www.black-tracker.gr/details.php?id=260">the potentiality of storming heaven</a> και ποιοτικό riotporn απ'τον Δεκέμβρη) και πάνω από 200 συμμετείχαν έπειτα στη συναυλία. Τα φυλλάδια για Δεκέμβρη, συλληφθέντες, τελευταία νέα και σχετικά με την υπόθεση της Κ. Κούνεβα εξαντλήθηκαν νωρίς (καμιά 100άρα απ' το καθένα). Στο οικονομικό, γύρω στις 1.200£ έβγαλε το μπαρ (μείον 500£ κάβα & sound system) συν οι εισφορές στην είσοδο (προαιρετική) και το κουτί οικ. ενίσχυσης... Καλή ατμόσφαιρα. Τράβηξε μέχρι το πρωί της Κυριακής.<br />Update στο update: Τελικά τα συνολικά έσοδα έφτασαν τις 800£, από τις οποίες 700 στάλθηκαν ελλάδα ενώ 100 δόθηκαν για κάποιες έκτακτες ανάγκες της πολωνικής antifa (σημείωση: ένα από τα θετικά της βραδυάς ήταν η παραμονή συντρόφων στο χώρο παρά κάποια εις βάρος τους περιοριστικά μέτρα -νυχτερινός κατ' οίκον περιορισμός- για αντιφασιστικές δράσεις, που εκτός από προσωπικό τους θάρρος μάλλον είναι ενδεικτικό κι ενός κλίματος αλληλεγγύης).<br /></div><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfYocokErUI/AAAAAAAAAQQ/nO7fpchX7Bw/s1600-h/gig250409.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 192px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SfYocokErUI/AAAAAAAAAQQ/nO7fpchX7Bw/s320/gig250409.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5329491681429728578" border="0" /></a><br /><div style="text-align: right;">(φωτορεπορτάζ: <a href="https://www.alphabetthreat.co.uk/elephanteditions/aff.html">Act For Freedom</a>)<br /></div></div>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-36857534616871684002009-04-03T10:49:00.008+01:002009-04-04T21:44:48.248+01:00April Fools'<span style="font-style: italic;">μερικές σημειώσεις με αφορμή τη διαδήλωση της πρωταπριλιάς ενάντια στη σύνοδο των G20</span> στο Λονδίνο<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXdm71XtrI/AAAAAAAAAPo/MMSpJ7sBgqA/s1600-h/DSC00450.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXdm71XtrI/AAAAAAAAAPo/MMSpJ7sBgqA/s320/DSC00450.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320402195774420658" border="0" /></a><br />1. Περίπου 95% των τραπεζικών και άλλων υπαλλήλων του κέντρου υπολογίζεται από τα βρετανικά μίντια πως πήγαν στις δουλειές τους "μεταμφιεσμένοι", χωρίς κοστούμι-γραββάτα-χαρτοφύλακα, μετά από προειδοποίηση του εμπορικού επιμελητηρίου, προκειμένου να αποφύγουν αντιπαραθέσεις με διαδηλωτές. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι μέχρι τώρα κανένας τραπεζίτης δεν έχει δεχτεί κάποια φυσική βία από διαδηλωτές ή άλλους, αν και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων καθημερινά βράζουν από θυμό με τα διάφορα μπόνους που εξασφάλισαν για τον εαυτό τους "άπληστοι" τραπεζίτες "εν μέσω οικονομικής κρίσης", καλώντας σε λαϊκή οργή εναντίον τους. Υποθέτω πως αν τα πράγματα χειροτερεύσουν για τον βρετανικό καπιταλισμό, δε θα διστάσει να ξεφορτωθεί μερικούς από δαύτους...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXcopEqWjI/AAAAAAAAAPQ/KolHHuLc9q8/s1600-h/DSC00449.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXcopEqWjI/AAAAAAAAAPQ/KolHHuLc9q8/s320/DSC00449.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320401125586393650" border="0" /></a>2. Στις δυο κεντρικές διαδηλώσεις της πρωταπριλιάς (Stop the war coalition από Trafalgar Square ως την αμερικάνικη πρεσβεία, και ΜΚΟ, αριστερά, αναρχικοί κ.α. στην Τράπεζα της Αγγλίας) μπορούμε να δούμε πως μέσα από δυο εντελώς διαφορετικές τακτικές η αστυνομία διατήρησε απόλυτα τον έλεγχο της κατάστασης.<br /><br />Στην πρώτη περίπτωση υπήρξε απόλυτη συνεργασία με τους διοργανωτές, η αστυνομία παρείχε "συνοδεία" γύρω γύρω από το σώμα της διαδήλωσης, οδηγώντας την "καροτσάκι" μέχρι την πρεσβεία. Στην περίπτωση της τράπεζας, μιας και οι διοργανωτές δεν ζήτησαν την "συνεργασία της αστυνομίας ώστε να προστατεύσει το δικαίωμά τους να διαδηλώνουν σε μια ελεύθερη δημοκρατία" (δήλωση στο BBC του υπεύθυνου της Metropolitan Police για την επιχείρηση), η αστυνομία από την αρχή περικύκλωσε τους αρχικούς συγκεντρωμένους, διασπώντας τους σε 3-4 μεγάλες ομάδες. Συνολικά κατέβηκαν γύρω στους 4.000 διαδηλωτές ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε περίπου 5.500 γουρούνια, επίσης άλογα, σκυλιά, ελικόπτερα, αρκετές κλούβες και οχήματα (συνολικό κόστος των real-life αστυνομικών γυμνασίων: 7 εκ. λίρες). Στη συνέχεια απέκλεισε τα γύρω στενά, ενώ κύκλωσε και τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί έξω από τα αρχικά κορδόνια, αν και σε μερικές περιπτώσεις υπήρχε πάλι η δυνατότητα εξόδου από το κορδόνι (έστω και με σπρωξίδια). Με τον κόσμο καθηλωμένο και ξενερωμένο πλέον, οι μπάτσοι πραγματοποιούσαν μικροεπιθέσεις και συλλήψεις για αστείους λόγους (πχ threatening behaviour: απειλητική συμπεριφορά... κλπ), αρκετός κόσμος ξυλοκοπήθηκε, κι ακόμα χειρότερα ποδοπατήθηκε πάνω στον πανικό δεδομένης της έλλειψης χώρου και φυσικά κάθε αίσθησης συλλογικότητας.<br /><br />Με τακτικές επιθέσεις και σπρωξίδια, το κυρίως σώμα των διαδηλωτών πιέστηκε προς την πλατεία μπροστά στην RBS (Royal Bank of Scotland). Όπου, μετά από λίγο, κι αφού η αστυνομία σταμάτησε τις επιθέσεις, σπάστηκαν τελετουργικά οι τζαμαρίες της RBS υπό τα φλας των δημοσιογράφων. Αν και είναι κάπως κατανοητό να παρουσιάζεται αυτό σαν νίκη των διαδηλωτών από μερίδα τους (κυρίως τους αναρχικούς), η πραγματικότητα είναι ότι η αστυνομία αν και είχε σαφώς τη δυνατότητα να αποτρέψει το σπάσιμο ή να συλλάβει τους συμμετέχοντες (μέχρι πριν λίγο πραγματοποιούσε συλλήψεις των πιο "νευρικών" μέσα από το πλήθος και "φυσικά" κανείς δεν αντιδρούσε), άφησε το γεγονός να εκτυλιχθεί. Πιθανώς αυτό έχει να κάνει με την μετέπειτα χρήση του, δηλαδή τη "δέσμευση" της Μητροπολιτικής Αστυνομίας στα μίντια ότι θα καταφέρει να συλλάβει τους σπάστες που "έθιξαν το γόητρό της" και τη δικαιολόγηση έτσι των εισβολών στις καταλήψεις και το climate camp και τις μετέπειτα επιθέσεις της που οδήγησαν μεταξύ άλλων και σε έναν νεκρό.<br /><br />Γενικά αυτό το παιχνιδάκι αντιπαράθεσης με όρους μαγκιάς μεταξύ μιας πάνοπλης αστυνομίας και μερικών διαδηλωτών που ούτε είναι σε θέση και συνήθως ούτε επιθυμούν κιόλας να εμπλακούν μαζί της, υποδαυλίζεται σε απίθανο βαθμό από τα μίντια που μεταφράζουν κάθε διαδήλωση σε μια "πρόκληση για την αστυνομία". Ορατό αποτέλεσμα η σύγχυση και η φοβία "καθόδου στο δρόμο" για τον περισσότερο κόσμο.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXdmk7zbMI/AAAAAAAAAPg/k4Sar9opIok/s1600-h/DSC00439.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXdmk7zbMI/AAAAAAAAAPg/k4Sar9opIok/s320/DSC00439.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320402189627387074" border="0" /></a>3. Στα πλαίσια αυτά, το σπάσιμο της RBS αποτελεί χαρακτηριστική προσπάθεια ανταπόκρισης εκ μέρους των διαδηλωτών (ή κάποιων απ' αυτούς) στο παιχνίδι των μίντια και της αστυνομίας.<br /><br />Προφανώς το ζήτημα μ' αυτές τις ενέργειες δε βρίσκεται τόσο σε πρακτικό επίπεδο (στην τελική κάθε καταστροφή δεν είναι παρά κατανάλωση), όσο σε συμβολικό, στην επίδειξη δηλαδή μιας συλλογικής βίας -ακόμα κι αν εκφράζεται μέσα από μεμονωμένα άτομα, στο ότι υπάρχει -έστω σε εμβρυακή μορφή- μια κοινότητα η οποία ορίζει για τον εαυτό της τι θα γίνει μ' αυτόν τον κόσμο της οικονομίας, κατακτά έδαφος κι επιβάλλει την βία της, τον έλεγχό της. Στο πέρασμά της, οφείλει να σαρώσει κάθε τι που την αποξενώνει από τον εαυτό της.<br /><br />Πάμε στην περίπτωση της RBS: Ήταν ο κόσμος που κατέβασε τις τζαμαρίες σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στην καταστολή (κι αυτό όχι στην αφηρημένη μορφή της αλλά απέναντι στην εντελώς υλική παρουσία υπέρμετρων αστυνομικών δυνάμεων γύρω από το πλήθος); ΟΧΙ. Είχε υπό τον έλεγχό του το έδαφος που "κατακτούσε" εκείνη τη στιγμή; ΟΧΙ. Υπήρχε στο περικυκλωμένο πλήθος κάποιου είδους συλλογικότητα που θα μπορούσε να αντισταθεί σε ενδεχόμενη επέλαση των μπάτσων; ΟΧΙ. Οι "σπάστες" αφέθηκαν στα χέρια της αστυνομίας και της "προστασίας" της παρουσίας των μίντια, όπως ακριβώς ολόκληρο το πλήθος. Στην ουσία ένα πλήθος "τουριστών" με προτεταγμένες τις φωτογραφικές, ο ορισμός του αποξενωμένου ατόμου δηλαδή, που δεν ενδιαφέρεται αν συλλαμβάνουν ή βαράνε τον διπλανό του παραπάνω απ' όσο αν θα το απαθανατίσει στην κάμερα. (Καθόλου περίεργο που οι μπάτσοι μετά τις γκλομπιές κυκλοφορούσαν άνετοι ανάμεσα στους διαδηλωτές, για να μισείς τους μπάτσους πάει να πει ότι έχεις και μια εμπιστοσύνη/υπευθυνότητα στον δίπλα σου, ότι μπορείτε να την παλέψετε χωρίς αστυνομία καταρχήν).<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXcofWksaI/AAAAAAAAAPA/zw1jWaw4pbg/s1600-h/DSC00430.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXcofWksaI/AAAAAAAAAPA/zw1jWaw4pbg/s320/DSC00430.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320401122977165730" border="0" /></a><br />4. Μπορεί λοιπόν η "βία" να είναι "μη-βίαια"; Ναι, μπορεί. Όταν συρρικνώνεται σε έναν κενό συμβολισμό για τον οποίον η ευθύνη δε βαραίνει προσωπικά και συλλογικά τους φορείς της αλλά επαφίεται στο κράτος (αστυνομία-μίντια) με όλη την αηδιαστική ανωριμότητα της "πολιτικής ανυπακοής", δεν είναι πλέον σε θέση να υποστηρίξει και πόσο μάλλον να επικοινωνήσει οποιαδήποτε "προλεταριακή εξουσία" στους δρόμους καταρχήν. Το μόνο που αποτελεί τότε είναι διαφήμιση της καταστολής. Πρέπει να γίνει μια διάκριση μορφής και περιεχομένου, προκειμένου να εξορίσουμε μια για πάντα αυτήν την συμπλεγματική επιβίωση της τέχνης από τους δρόμους.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXdmRKFwUI/AAAAAAAAAPY/SP20-P5ulN8/s1600-h/DSC00421.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXdmRKFwUI/AAAAAAAAAPY/SP20-P5ulN8/s320/DSC00421.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320402184318599490" border="0" /></a><br />5. Τί θα μπορούσαν λοιπόν να κάνουν οι όσοι "σπάστες" βρέθηκαν στη διαδήλωση της πρωταπριλιάς (προφανώς δε θα ασχοληθούμε εδώ με ανθρώπους που είναι "μη-βίαιοι" απο άποψη, όταν εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να είναι "βίαιοι"); Χμμμ... να μη βρίσκονται εκεί ίσως; Και πού να βρίσκονται; Έλα ντε... Γεγονός είναι ότι όσο δεν εμφανίζεται κάποια ουσιαστική άρνηση στον καπιταλισμό, η αναπαράστασή της θα βρίσκεται στο επίκεντρο, στα περιθώρια του οποίου πάντως μπορούν να ξεφυτρώσουν διάφορες όμορφες καταστάσεις.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXcoSxr3bI/AAAAAAAAAPI/tayVGJrMeOc/s1600-h/DSC00443.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXcoSxr3bI/AAAAAAAAAPI/tayVGJrMeOc/s320/DSC00443.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320401119601221042" border="0" /></a><br />Οι συμπλοκές της Poultry και της Queen Victoria road (αργότερα σπάστηκε εκεί και η HSBC) για παράδειγμα, όπου (μάλλον όχι συνηθισμένο για τα αγγλικά δεδομένα) πήραμε πίσω δυο συλληφθέντες απ' τα χέρια της Metropolitan Police, και οι διάφορες μικροσυγκρούσεις που εκτυλίχθηκαν γύρω από τη διαδήλωση, και με κόσμο που τουλάχιστον απ' την εμφάνιση και τη συμπεριφορά στο δρόμο δεν παρέπεμπε στον κλασσικό "ακτιβιστή", τα γουρούνια που ματώσαν και αυτά που αποσύρθηκαν τραυματισμένα, μάλλον παίζουν πολύ σπουδαιότερο ρόλο στην αυτοπεποίθηση και τη δυναμική του κόσμου στους δρόμους, απ' ότι τα διάφορα καρναβαλικά θεατρικά "βίαια" ή "μη-βίαια".<br /><br /><div style="text-align: right;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXgCGXqveI/AAAAAAAAAPw/SxQ0VuZ0AIs/s1600-h/act4freedom.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 225px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SdXgCGXqveI/AAAAAAAAAPw/SxQ0VuZ0AIs/s320/act4freedom.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5320404861482352098" border="0" /></a><span style="font-style: italic;">(η φωτό από το πρακτορείο Act For Freedom)</span><br /></div>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-80171567125558293242009-03-23T18:47:00.000+00:002009-03-23T18:49:22.944+00:00Ένας RIRA δε φέρνει την άνοιξη.-<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/0TvpGw7xDv8&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/0TvpGw7xDv8&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-29932298761893856482009-03-17T14:44:00.004+00:002009-03-17T17:09:21.166+00:00Από την εκδήλωση αλληλεγγύης στην Κ. ΚούνεβαΤην παρασκευή 13/3 οργανώθηκε στην κατάληψη "100 Flowers" στο Hackney, μια εκδήλωση αλληλεγγύης και οικ. υποστήριξης για την Κ. Κούνεβα (βλ. http://www.occupiedlondon.org/blog/2009/03/09/friday-133-london-solidarity-event-for-konstantina-kuneva/) από έλληνες, τούρκους/κούρδους εργαζομένους και κόσμο από τις καταλήψεις στέγης του ΒΑ Λονδίνου, με έντυπο και οπτικοακουστικό υλικό σχετικό με την εξέγερση του Δεκέμβρη, την υπόθεση της Κ. Κούνεβα και τις κινήσεις αλληλεγγύης στην ελλάδα. Στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση, ενώ αργότερα είχε live μουσική.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sb_M7B5g47I/AAAAAAAAAOk/w5uODm3YyAg/s1600-h/DSC00375.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sb_M7B5g47I/AAAAAAAAAOk/w5uODm3YyAg/s320/DSC00375.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5314191399814489010" border="0" /></a>Στη συζήτηση εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους ένας εκπρόσωπος τουρκικών/κουρδικών εργατικών οργανώσεων, ένας εργαζόμενος από το σωματείο των καθαριστών του μετρό στο Λονδίνο, ένα μέλος της φεμινιστικής κολλεκτίβας, ένα μελος της "αναρχικής ομοσπονδίας", κι ένας μετανάστης από την καμπάνια ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών, αν το συγκράτησα σωστά. Γύρω στα 60 άτομα παραβρέθηκαν στη συζήτηση, και καμιά 200αριά πέρασαν αργότερα.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sb_M7G_DBLI/AAAAAAAAAOc/z-NHYK70lhs/s1600-h/DSC00372.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sb_M7G_DBLI/AAAAAAAAAOc/z-NHYK70lhs/s320/DSC00372.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5314191401179874482" border="0" /></a><br />Παραθέτω κάποιες πληροφορίες σχετικά και με τις ενημερώσεις που έγιναν στη διάρκεια της συζήτησης (οι φωτογραφίες είναι από την μια προβολή και από τα ρεμπέτικα αργότερα το βράδυ).<br /><br />Καταρχήν, σχετικά με την τουρκική/κουρδική κοινότητα, αναφέρθηκε ότι είχανε συγκεντρώσει ήδη ένα ποσό ενίσχυσης, μιας και δεν μπορούσαν να παραβρεθούν οι περισσότεροι στην εκδήλωση, λόγω των έκτακτων διώξεων εναντίον πάνω από 60 αριστερών δημοσιογράφων, συγγραφέων κ.α. στην Τουρκία και της διοργάνωσης διαδήλωσης εκ μέρους τους στο Λονδίνο. Έγινε μια ενημέρωση για τις διώξεις που διεξάγονται από τις 10/3 με εισβολές σε γραφεία εφημερίδων, οργανώσεων και σε κατοικίες στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Έγινε αναφορά στην περίπτωση της Κ. Κούνεβα, και στην κατάσταση των εργατικών αγώνων στην Τουρκία.<br /><br />Όσον αφορά τα σωματεία των καθαριστών/στριών και την κατάσταση των εργαζομένων στο μετρό: Η ISS είναι η μεγαλύτερη εργολαβική εταιρία που νοικιάζει εργαζομένους στο μετρό. Τις αρχές του έτους, απέλυσε δυο εκπροσώπους των σωματείων των εργαζομένων (RMT), την γραμματέα Clara Osagiede για απρεπή συμπεριφορά, και την Mary Oboakye, η οποία έκανε το λάθος να αποκοιμηθεί στην εργασία της μετά από εργατικό ατύχημα και αφού η εργοδοσία δεν της παραχώρησε ρεπό όπως και δικαιούταν (λόγω του ατυχήματος). Και οι δυο γυναίκες αγωνίζονταν για την υπεράσπιση του πιο κακοπληρωμένου και πολυδιασπασμένου κομματιού εργαζομένων: των καθαριστών. Έτσι, στις 8 Γενάρη, γύρω στους 40 καθαριστές και αλληλέγγυοι/ες περικύκλωσαν τα γραφεία της ISS ενώ λάμβανε χώρα το συμβούλιο της εταιρίας, ζητώντας την επαναπρόσληψη των δυο γυναικών. Στη συνεχεια, οι συγκεντρωμένοι κατευθύνθηκαν προς το σταθμό του Hainault όπου εργάζονταν η Clara και η Mary. Εκεί κάποιοι μίλησαν με τους εργάτες που δούλευαν εκεί, ενώ άλλοι διέκοψαν με πλακάτ και συνθήματα το meeting της διεύθυνσης. Τελικά οδηγήθηκαν έξω από το σταθμό από σεκιουριτάδες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε μερικώς επιτυχής, καθώς η διεύθυνση πιέστηκε να αποσύρει τις κατηγορίες εναντίον της Clara, ωστόσο επέμεινε στην απόλυση της Mary. Περιστατικά στοχευμένων απολύσεων και διώξεων εκ μέρους της ISS εναντίον όσων εργαζομένων θεωρούνται "ταραχοποιοί" δεν είναι πρωτόγνωρα, καθώς και στο παρελθόν, ένας εκπρόσωπος του σωματείου RMT είχε απολυθεί μετά την μεγαλύτερη πικετοφορία ενάντια στην υποχρέωση των καθαριστών να κάνουν επιπλέον τη δουλειά των επαγγελματιών μηχανικών, χωρίς την εκπαίδευση, την ασφάλεια και φυσικά τις αποδοχές μιας τέτοιας εργασίας. Πέρισι, ένας ακόμα εκπρόσωπος του συνδικάτου είχε απολυθεί, επειδή φορούσε το κράνος ασφαλείας του έξω από το εργοτάξιο(!), ήταν ο εκπρόσωπος του σωματείου με τις πιο δυναμικές πικετοφορίες, που είχε μπει στο στόχαστρο της εργοδοσίας.<br /><br />Οι καθαριστές, δουλεύοντας 9ωρο μέσα σε σπασμένα τζάμια, εμετούς, χημικά κλπ, δεν έχουν καν δικό τους χώρο για τα ρούχα τους, και είναι υποχρεωμένοι να βάζουν τα πράγματά τους στα ίδια ντουλαπάκια με τα χημικά. Ακόμα και μετά τον θάνατο ενός καθαριστή πέρισι από χημικά σε μη-εξαεριζόμενο χώρο, οι συνθήκες δεν άλλαξαν για τον αναπληρωτή του. Μια ακόμα καθαρίστρια βρέθηκε νεκρή μια μέρα μετά τον θάνατό της στη δουλειά από παρόμοιες συνθήκες. Δεδομένων των συνδικαλιστικών κατακτήσεων και της εργατικής αντίστασης σ' αυτή τη χώρα, ανάλογες συνθήκες δεν περνάνε σε άλλους κλάδους, παρά στων καθαριστών, καθώς πρόκειται σε συντριπτικό ποσοστό για απελπισμένους μετανάστες (αρκετοί προέρχονται, όπως η Clara, από περιοχές ρημαγμένες από το κεφάλαιο και τη σύγχρονη αποικιοκρατία των πολυεθνικών και των τοπικών μαφιών τους όπως το Δέλτα του Νίγηρα). Αυτό επιστρατεύεται από τις εργολαβικές εταιρίες σαν όπλων εναντίον τους, καθώς μπλέκονται με τις διάφορες υπηρεσίες ελέγχου μεταναστών, προκειμένου να κανονίσουν την απέλαση κομβικών προσώπων στην οργάνωση των εργαζομένων. Τις μέρες αυτές γίνονται διάφορες προσπάθειες να υπερνικηθεί αυτός ο διαχωρισμός ντόπιων-μεταναστών εργατών πρακτικά, με τη σύμπραξη σωματείων εργαζομένων όσο και ομάδων ακτιβιστών, μεταναστών κλπ. Στις 14 Γενάρη ακολουθεί νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Mary.<br /><br />Οι αγώνες στο χώρο των καθαριστών επέδειξαν ιδιαίτερη ένταση πέρισι, μετά από μικρές διαδοχικές νίκες τα τελευταία 4-5 χρόνια, όπου στα τέλη του Ιούνη 2008 πάνω από 700 άτομα απήργησαν σε όλο το δίκτυο του μετρό, διεκδικώντας ελάχιστο μισθό 7,20 λίρες την ώρα (από 5,05 τον είχαν πάει στα 6,70 μετά τους αγώνες των καθαριστών το 2005), πλήρεις συντάξεις και αποζημιώσεις, 28 μέρες αργίας συν τις εθνικές εορτές (bank holidays) αντί για 14 μέρες μόνο, ελέυθερη μεταφορά των ίδιων με το μετρό, και τέλος στις απολύσεις χωρίς δικαίωμα ανάκλησης από τον εργαζόμενο. Η απεργία είχε συμμετοχή 99% των εργαζομένων.<br /><br />Σ' αυτήν την άνοδο των εργατικών αγώνων στο χώρο των καθαριστών φαίνεται να απαντάνε οι τελευταίες στοχευμένες απολύσεις. Ακόμα ένα άτομο (Phillip) δέχεται απειλές για απέλασή του μετά από 7 χρόνια εργασίας στο μετρό, μιας και πρόσφατα εξελέγη αντιπρόσωπος του σωματείου, και η ISS έκρινε σκόπιμο να επαναδιαπραγματευτεί την κατάσταση διαμονής του στη χώρα. Στις 28/1 έγινε ακόμα μια συγκέντρωση ενώ οι συνελεύσεις του σωματείου και των αλληλέγγυων ομάδων συνεχίζονται παράλληλα με διάφορες κινητοποιήσεις.<br /><br />Τέλος, σχετικά με την κατάσταση των μεταναστών εργατών στην Αγγλία. 25.000 άνθρωποι, μεταξύ τους 2,000 παιδιά -χωρίς να κατηγορούνται για κάτι-, φυλακίζονται επ' αόριστον κάθε χρόνο στο ηνωμένο βασίλειο. Τα κέντρα κράτησης διευθύνονται από κερδοσκοπικές εταιρίες. Πάνω από το 99% των αιτήσεων για άσυλο απορρίπτονται. Την ίδια στιγμή, το κράτος σχεδιάζει την επέκταση των εγκαταστάσεων κράτησης του Yarl Wood κατά 60%. Το κέντρο αυτό καταστράφηκε από τη φωτιά στα 2002, στη διάρκεια εξέγερσης που ξέσπασε με αφορμή τη βάναυση μεταχείριση αρρώστων γυναικών από τους φρουρούς. Προφανώς, αυτή η διαδικασία υποτίμησης των μεταναστών έχει να κάνει με την μετέπεια ένταξη ορισμένων απ' αυτούς στην εργασία με όρους ευνοϊκούς για τον εκάστοτε εργοδότη.<br /><p></p>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-62348983508655899162009-03-17T14:05:00.007+00:002009-03-17T14:31:03.910+00:00How do we solve the crisis of youth crime:<span style="font-size:85%;">Ένα στα 3 παιδιά στο Λονδίνο μεγαλώνει σε συνθήκες φτώχειας. 1 στα δέκα μεταξύ 16-18 χρονών είναι σκαστό από σχολείο ή δουλειά. Από τα άλλα, ένα στα 7 πηγαίνει στο σχολείο με μαχαίρι. Δεν υπάρχουν εκτιμήσεις για τον αριθμό των μελών συμμοριών, αν και φαίνεται ότι τα πιτσιρίκια εντάσσονται ήδη από τα 5 σε κάποια συμμορία της γειτονιάς, ανάμεσα στους λόγους: προστασία από άλλες συμμορίες, προσωπική τιμή και ένα είδος σεβασμού... Στο Brixton λέγεται ότι σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο αντιστοιχεί και μια παιδική συμμορία. 37 παιδιά δολοφονήθηκαν (συνήθως με μαχαιριές) πέρυσι, πιθανώς σε διαμάχες μεταξύ συμμοριών. Τα τελευταία 8 χρόνια εξαπλασιάστηκε ο αριθμός όπλων που βρίσκονται στα χέρια παιδιών. Ένας στους τέσσερεις φόνους με όπλο γίνεται από παιδιά κάτω των 18. Πάνω από 35.000 επιθέσεις με μαχαίρι ή όπλο καταγράφηκαν πέρυσι μεταξύ παιδιών στην Αγγλία.<br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sb-yIaviFfI/AAAAAAAAAOM/nHd6g4xyOCQ/s1600-h/DSC00368.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sb-yIaviFfI/AAAAAAAAAOM/nHd6g4xyOCQ/s320/DSC00368.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5314161943007860210" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;">How do we get these kids to kill the right people?</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sb-yRiymyII/AAAAAAAAAOU/M9BR77Ro3Uo/s1600-h/DSC00370.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sb-yRiymyII/AAAAAAAAAOU/M9BR77Ro3Uo/s320/DSC00370.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5314162099787057282" border="0" /></a>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-7304518315122268192009-03-08T17:57:00.006+00:002009-03-08T20:51:35.584+00:00Σημειώσεις για την Κεταμίνη<span style="font-style: italic;font-size:85%;" >Disclaimer: κι άλλα μη-νέα για ναρκωτικά. Το κείμενο αυτό δε γράφτηκε για να πει σε κανέναν τι να κάνει με τη ζωή του. Γράφτηκε γιατί</span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" > μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν ξεκάθαρα όμως. Γιατί υπάρχει μια συγκεκριμένη κατάσταση με την ευρεία χρήση του ναρκωτικού αυτού στο βρετανικό underground. Γιατί την κατάσταση αυτή τη γνωρίζουμε πολύ καλά και την έχουμε σιχαθεί. Μπας και κάψουμε κανα μπάτσο αντί για κανα ακόμη κύτταρο.</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbQU_0JN2jI/AAAAAAAAANg/dQsK_97JTO4/s1600-h/specialk_logo_h.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 262px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbQU_0JN2jI/AAAAAAAAANg/dQsK_97JTO4/s320/specialk_logo_h.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310892947138271794" border="0" /></a>Η Κεταμίνη (ή αλλιώς Κετ, ή Κ, ή Special K, ή Breakfast) εφευρεθηκε από τον Calvin Stevens και πατενταρίστηκε στο Βέλγιο το 1963. Είναι παράγωγο της Phencyclidine (PCP) που είναι λιγότερο ισχυρή και με μικρότερο χρόνο επίδρασης. Δεν φέρνει τόσο νύστα, όσο μια κατάσταση εμφανούς υπνηλίας (κατατονία) όπου οι ασθενείς μοιάζει να αποκόπτονται από το περιβάλλον χωρίς ωστόσο την κλασσική έλλειψη συνειδητότητας.<br /><br />Προς το παρόν στο ηνωμένο βασίλειο κατατάσσεται ως class C ουσία, με ελάχιστες δηλαδή ποινικές κηρώσεις για την διακίνηση ή την κατοχή της. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη όταν συνδυάζεται με άλλα ηρεμιστικά και μπορεί να προκαλέσει σοβαρά τραύματα από ατυχήματα καθώς εξαφανίζει προσωρινά την αίσθηση του πόνου, προκαλώντας σύγχυση, στρεβλή όραση και διαταραχές στην ακοή. Μπορεί να παράγει προβλήματα στην αναπνοή και την λειτουργία της καρδιάς, αν και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι τόσο στον χρήστη όσο και στους γύρω του, λόγω επικινδυνότητας ατυχήματος.<br /><br />Αν καταλήξει δε να γίνει συνήθεια στο χρήστη, τότε αποτελεί γρήγορα μια τεράστια λειτουργική επιβάρυνση καθηλώνοντάς τον σωματικά. Είναι ένα διαβρωτικό αλκαλικό υδροχλωρικό άλας, κι έτσι η μύτη του χρήστη γρήγορα αρχίζει να αποσυντίθεται από τα μέσα, κι έτσι ένας γερός συναγερμός είναι όταν φυσήξεις τελικά την μύτη σου για να βγάλεις μια χοντρή μύξα, μάντεψε ξανά, δεν είναι μύξα είναι ο εσωτερικός ιστός της μύτης σου. Αυτό οφείλεται στο ότι όταν τραβάς μυτιές κεταμίνης (όσο μεγαλύτερες ποσότητες τόσο γρηγορότερα συμβαίνει), η ουσία επικάθεται στους μαλακούς ιστούς του εσωτερικού της μύτης μέχρι να απορροφηθεί στην κυκλοφορία του αίματος, αλλά όσο μένει εκεί κατατρώγει τους ιστούς μέσα στο κεφάλι.<br /><br />Επίσης, έχει μια τεράστια καταστροφική επίδραση στο ουρικό/νεφρικό σύστημα, προκαλώντας μια εξαιρετικά οδυνηρή μορφή κυστήτιδας, κατά την οποία ο χρήστης νιώθει ξαφνικά πως θέλει να κατουρήσει επειγόντως, αισθανόμενος οξείς πόνους να τον καίνε στην ουροδόχο κύστη του, ωστόσο όταν προσπαθεί να κατουρήσει βλέπει ότι δεν μπορεί και πρέπει να περιμένει, ενώ εντωμεταξύ γίνεται επώδυνο ακόμη και να περπατήσει. Όταν τελικά αρχίζει να κατουράει, νιώθει πως δεν είναι σε θέση να το κρατήσει, ενώ τελικά αυτό κρατάει για μερικά ακόμη λεπτά. Όταν κατουράει, νιώθει να καίγεται ολόκληρος. Είναι πολύ σημαντικό να πίνει τόνους νερού προκειμένου να αποβάλλει τα αλκάλια από τον οργανισμό του, καθώς ανά πάσα στιγμή επικάθονται και κατατρώγουν την κύστη και τα νεφρά του και μπορούν να οδηγήσουν σε μολύνσεις και στα δυο αυτά όργανα.<br /><br />Στην πραγματικότητα προσβάλει ολόκληρη την κυκλοφορία στο σώμα, καθώς ο οργανισμός το αντιμετωπίζει ως δηλητήριο όπως και είναι δηλαδή. Η μύτη τρέχει συνέχεια και οι σιελογόνοι αδένες δουλεύουν στο φουλ. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να φτύνει όποτε νιώθει ότι θέλει. Αν και κάτι τέτοιο δεν είναι κοινωνικά και πολύ ευγενές, αν καταπιείς το σάλιο είναι πολύ πιθανό να υποφέρεις από κράμπες στο στομάχι, καθώς τα αλκάλια καίνε το τοίχωμα του στομάχου, πράγμα απελπιστικά οδυνηρό που μπορεί να λυγίσει κάποιον στα δυο μέσα σε αγωνιώδεις πόνους. Πρέπει να εξασφαλίζεις ότι το στομάχι σου είναι συνεχώς γεμάτο τροφή.<br /><br />Όταν εισπνέεται, η κεταμίνη μπορεί να δημιουργήσει συμπλέγματα αλάτων στο νεφρικό σύστημα που μπορούν να οδηγήσουν σε υψηλή πίεση και υπέρταση. Αυτό προκαλεί επιπρόσθετο άγχος και υποσκάπτει ακόμα την καλή λειτουργία των ματιών. Λέγεται συχνά ότι δεν ξεκόβει κανείς από την κεταμίνη, ωστόσο κατι τέτοιο δεν αληθεύει. Το επίπεδο του PH επιρρεάζεται σαφώς από την κεταμίνη καθώς το αίμα γίνεται ολοένα και πιο στυπτικό. Αυτό καταρχήν προκαλεί φαγούρα και εξανθήματα αλλά είναι επίσης επικίνδυνο καθώς δημιουργείται ένα αλκαλικό επικάλυμμα καθ' όλο το μήκος του σώματος καταστρέφοντας τα κυτταρικά τοιχώματα. Σαν αποτέλεσμα, το σώμα καίγεται από τα μέσα, καθώς τα κύτταρα διαβρώνονται εκφυλίζοντας τα νεφρά, το συκώτι, την καρδιά κλπ.<br /><br />Ο χρήστης νιώθει σχεδον σαν ολόκληρο το σώμα του να γίνεται αλκαλικό και στυπτικό, μπορεί να το γευτεί στο σάλιο του και να νιώσει άμεσα τις αλκαλικές ιδιότητες, στυπτικότητα, οξύτητα, γίνεται ευερέθιστος, αψίθυμος, βρίσκεται διαρκώς σε μια κατάσταση διάβρωσης. Ίσως δεν υπάρχουν εμφανή σημάδια στέρησης όπως με την ηρωίνη ή τα άλλα οπιούχα αλλά υπάρχει μια διαπιστωμένη ψυχολογική εξάρτηση που κρατάει τον χρήστη.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbQV8P3LVVI/AAAAAAAAANw/m5fHcQlgT2k/s1600-h/2908681123_84a7d44a36.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 185px; height: 266px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbQV8P3LVVI/AAAAAAAAANw/m5fHcQlgT2k/s320/2908681123_84a7d44a36.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310893985370953042" border="0" /></a>Οι περαιτέρω συνέπειες της χρήσης κεταμίνης είναι αυξημένο άγχος, μια παράλογη αγοραφοβία και τάσεις απομόνωσης στον εαυτό. Κάτι τέτοιο πρακτικά καταστρέφει κάθε έννοια αυτόνομης υπόστασης καθώς προσφέροντας μια κερδοφόρα υπόσχεση ενόρασης, στην πραγματικότητα αποξενώνει τον χρήστη από κάθε ανθρώπινη κοινότητα. Μέχρι τότε, αυτές οι ενοράσεις μοιάζουν αρκετά δελεαστικές.<br /><br />Η ψυχεδελική, αόριστη, νεκροζώντανη ατμόσφαιρα της κεταμίνης είναι ένα ασφαλές μοτίβο για αυτήν την κοινωνία των εκτοπισμένων, τραυματισμένων ατομικοτήτων που αδυνατούν να αναγνωρίσουν τις δικές τους θλιβερές συνθήκες ζωής ωστόσο συνεχίζουν το κυνήγι ενός απατηλού ονείρου. Αν και είχε εισηχθή στο underground εδώ και πολλά χρόνια, μόνο πρόσφατα η κεταμίνη τινάχθηκε σε νέα υψίπεδα στο ηνωμένο βασίλειο και πλέον μπορεί να βρεθεί παντού, σε κάθε πόλη και κάθε προάστειο. Στη γαλλία και την ιταλία υπάρχουν επίσης μέρη με μια αύξουσα κουλτούρα της κεταμίνης που επιχειρεί να διεισδύσει στην καταληψιακή, νομαδική, ρειβάδικη και στην αναρχική αντικουλτούρα εδώ και καιρό. Από την οπτική μας, αυτό το ναρκωτικό έχει καταφέρει τεράστιες ζημιές τόσο σ' εμάς όσο και στην αντικουλτούρα. Στο ηνωμένο βασίλειο, τα τελευταία 10 χρόνια έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές. Κάποιοι άνθρωποι έχουν βγάλει πάρα πολλά χρήματα από από την ευρεία απόγνωση τόσων και τόσων που ψάχνουν κάποιο τρόπο να ξεφύγουν από την μιζέρια τους.<br /><br />Θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει μια συζήτηση για την μακροχρόνια επίδραση αυτού του ναρκωτικού στην αντικουλτούρα, στην καταληψιακή και τη rave σκηνή, καθώς αντίθετα με τις σύντομες στιγμές της μη-κανονικής αντίληψης στο αποκορύφωμα ενός "χάι" με LSD, όταν έχουμε να κάνουμε με την κεταμίνη, ο χρήστης βρίσκεται σε μια τέτοια συνθήκη για ώρα, που μπορεί να γίνει απεριόριστη, μανιώδης και εθιστική, κι ακόμα δεν υπάρχει μια διαδεδομένη κατανόηση των κινδύνων που επιφυλάσσει αυτό το ναρκωτικό, κι επίσης του κρίσιμου παράγοντα που έχει να κάνει με την ψυχολογική εξάρτηση. Αν λαμβάνεται για μεγάλες περιόδους, τα ψυχεδελικά εφέ χάνονται καθώς ο οργανισμός χτίζει τις άμυνές του, και το "χάι" πλέον είναι παρόμοιο με αυτό της αμφεταμίνης, συνοδευόμενο πιθανότατα από σημάδια ψύχωσης, παραισθήσεις και παράνοια. Δεν είναι να απορεί κανείς που το τραύμα της σύγχρονης ζωής καταδιώκει τα άτομα ως τα πρόθυρα ενός εθιστικού, αποσυντονιστικού, παυσίπονου ναρκωτικού. Είναι ίσως μια σαγηνευτική απόλαυση που εμπεριέχει όμως πολύ περισσότερα προβλήματα απ' αυτά που συχνά βλέπουν οι άνθρωποι σ' αυτήν.<br /><br />Σ' αυτούς που έχουν δει από πρώτο χέρι τα αποτελέσματα του ναρκωτικού, τις καταστροφικές συνθήκες που επέφερε η κεταμίνη στην αντικουλτούρα στο ηνωμένο βασίλειο, και ιδιαίτερα στο Λονδίνο και στο Μπράιτον, το πρόβλημα είναι γνωστό από καιρό. Η κεταμίνη συνετέλεσε στη δημιουργία ενός κλίματος δεκτικού στην ηρωίνη και στο κρακ, κι αυτό σε χώρους που προηγουμένως τα αρνούνταν. Αυτά τα -μεταδιδόμενα σαν ιοί- παρασιτικά ναρκωτικά, λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης της κοινωνικής πίεσης, τροφοδοτούμενοι από την ένταση, το τραύμα και το σοκ που υποφέρουμε καταπιεζόμενοι. Δημιουργεί σχιζοειδείς ατμόσφαιρες εξαθλίωσης κατά τις οποίες ο χρήστης δεν είναι επ' ουδενί σε θέση να φροντίσει για τους ανθρώπους γύρω του, ή ακόμα και να σκεφτεί για τους διπλανούς του παρά μόνο για τον ίδιο. Κάτι τέτοιο έχει ιδιαίτερη σημασία τη στιγμή που το ναρκωτικό αυτό κυκλοφορεί σε κοινωνικές συνθήκες διασκέδασης όπου ο κίνδυνος τραυματισμού ή και ψύχωσης λόγω του ιδιαίτερου περιβάλλοντος είναι έντονος.<br /><br />Η κεταμίνη είναι μια ουσία εξουθενωτική την οποία δεν πρέπει να υποτιμάμε. Το ναρκωτικό αυτό έχει ευνοηθεί και επιτρέπεται προκειμένου να κερδοσκοπούν καταστρέφοντας τη συνοχή και τη δημιουργική ανταρσία μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων. Για το κράτος ορισμένες τάσεις γίνονται χρήσιμες μόδες. Κάθε φορά που τα ναρκωτικά αυτά εξασφαλίζουν μια μικρή ανακούφιση από τη θλίψη, το κράτος επιχαίρει πολύ περισσότερο με τον εθισμό και την απόγνωσή μας. Ποιός ανάμεσα σε όλους τους χρήστες θεωρεί ότι εξαιρείται απ' αυτά;<br /><br />Ας είμαστε σαφείς, τα λόγια μας δεν είναι για τους ηθικιστές που δεν βλέπουν τους εθισμένους παρά μόνο ως ένα πρόβλημα, αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους για τη δική τους έλλειψη δράσης. Τα πάντα έχουν μια θέση στο φαρμακείο, το κάθε τί εμπεριέχει και το αντίδοτό του. Είμαστε τόσο ενάντια στην νομιμοποίηση όσο και στην εγκληματοποίηση, αναγνωρίζουμε την ιατρική και ερευνητική αξία αυτής της ουσίας, αλλά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να λειτουργήσει κατάλληλα.<br /><br />Στην τελική, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ότι καταλαβαίνουν, όσοι έχουν περιορισμένες αξίες ας προσδεθούν στην μιζέρια και την ήττα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο ηνωμένο βασίλειο που διακινούν και σνιφάρουν κεταμίνη, που θεωρούν ότι κερδίζουν κάτι απ' το τίποτα, μπορούν να κρατήσουν τις παραισθήσεις τους (μιας και, εκτός αν δημιουργούμε αναρχία) δεν υπάρχει τίποτα χωρίς αντίτιμο σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε σαν καλοί καταναλωτές και να ζητήσουμε να αποσυρθεί η ντόπα απ' την αγορά.<br /><br />Θέλουμε κάτι διαφορετικό.<br /><br />Ο καθένας μπορεί να επιλέγει μόνος του τα μέσα για τη ζωή που διάγει, όμως ποιός ωφελείται είναι ένα θέμα: εσύ; ο προμηθευτής; ο καταναλωτής; οι τράπεζες; το κράτος; η βιομηχανία των φυλακών; Όσοι αρνούνται την μισθωτή εργασία προτιμώντας μια θέση στην μαύρη αγορά, γι' αυτούς δεν μένει παρά να υποταχτούν στον κανόνα της αυτοσυγκράτησης, ει δε μή, τους περιμένει μια τραγική θέση στα ανακοινωθέντα της αστυνομίας και της μιντιακής προπαγάνδας του κράτους.<br /><br />Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί λύση για την κρίση που έχουμε στα χέρια μας, το να έχουμε συντρόφους εθισμένους σε ναρκωτικά, που εθίζουν άλλους, που υποφέρουν, που πέφτουν θύματα ή δημιουργούν σχέσεις οργανωμένου εγκλήματος αμφίβολων επιδιώξεων, που τελικά καταλήγουν στα νοσοκομεία, στις φυλακές, νεκροί.<br /><br />Η κεταμίνη είναι ένα ισχυρό εξουθενωτικό ναρκωτικό που προκαλεί ψυχολογική εξάρτηση στο χρήστη, καταλήγοντας στην απώλεια κάθε αυτονομίας του, στην άρνηση της επιβίωσης του ίδιου του ανθρώπινου πνεύματος. Προσφέρει πολλά, χωρίς όμως να παράγει τίοτα. Προσφέρει μια υπόσχεση τελειότητας ενώ την ίδια στιγμή αφαιρεί τα μέσα που είναι απαραίτητα προκειμένου να φτάσεις πρακτικά εκεί.<br /><br />Τελικά, η κεταμίνη είναι ένα ναρκωτικό του θανάτου: σκοτώνει το σώμα, σκοτώνει το πνεύμα και περιορίζει την αυτονομία για χάρη μιας τεχνητά αντιληπτής πραγματικότητας που δε συνεισφέρει παρά στην ήδη εντεινόμενη κοινωνική αποσύνθεση που αποτελεί ενδημικό σύμπτωμα της μετα-βιομηχανικής, μετα-μοντέρνας κοινωνίας.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbQVAJMhgNI/AAAAAAAAANo/kINJJFX7uCU/s1600-h/frenchTek11.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbQVAJMhgNI/AAAAAAAAANo/kINJJFX7uCU/s320/frenchTek11.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310892952789287122" border="0" /></a>μετάφραση από το περιοδικό 325, τεύχος 6, Γενάρης 2009 [<a href="http://325collective.com/">http://325collective.com/</a>]Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-59810302354863281232009-03-08T13:49:00.014+00:002009-03-09T12:30:37.946+00:00Party Party στις 7 του ΜάρτηΧθες το βράδυ, η Victoria Occupied Pub -ένα κατειλημένο συναυλιάδικο στα νότια, έκανε το αποχαιρετιστήριο πάρτυ του πριν την τελική έξωσή του. Οι μπάτσοι, ως είθισται στην πολιτισμένη ευρώπη ήρθαν καταρχήν να διώξουν τον κόσμο στο χαλαρό, όπως ένας συγκροτημένος παιδαγωγός ένα σκανδαλιάρικο παιδί, κι αυτό πιθανόν μετά από κάποιο παράπονο γειτόνων για την μουσική (γενικά είναι αρκετά διαδεδομένο να καλεί ο καθένας τους μπάτσους για να την πέσουν στο γείτονα, ή σε όποιον κινείται ύποπτα ρε παιδί μου, με το παραμικρό. Η αστυνομία χρηματοδοτεί άπειρα προγράμματα, γραμμές επικοινωνίας κλπ υποστηρίζοντας έναν τέτοιο κοινωνικό μηχανισμό αλληλο-καρφώματος)... Παραδόξως, οι καταληψίες οχυρώθηκαν στο κτίριο και δεν άφησαν τους μπάτσους να μπουν, κι έτσι κατέφτασαν γύρω στα 30 βανάκια που ξεφόρτωσαν κάτι μεταλλάγματα μεταξύ ματάδων και εκαμιτών, άλλα με φουλ-φέις και φουτουριστική ανάρτηση, κάτι που μάλλον ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους καθώς και το δέος του αντιπάλου.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYJYzrH4I/AAAAAAAAANI/OX6USTOxd0Q/s1600-h/DSC00338.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYJYzrH4I/AAAAAAAAANI/OX6USTOxd0Q/s320/DSC00338.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310826041389555586" border="0" /></a>Από την μεριά των μπάτσων η διαδικασία ήταν παρόμοια με αυτή που κρατούν απέναντι στις πολιτικές συγκεντρώσεις και μάλλον σε κάθε διαταραχή στο δημόσιο χώρο. Δηλαδή: άοπλοι μπάτσοι χωρίς ανάρτηση (φιλικοί προς τους γείτονες και τους περαστικούς) αποκλείουν το δρόμο στον οποίο διεξάγεται η επιχείρηση εφαρμόζοντας μια τακτική μηδενικής ανοχής σε τυχόν συγκεντρωμένους από την έξω μεριά του κορδονιού. Συγκεκριμένα, καταστέλλουν άμεσα κάθε υποψία αμφισβήτησης της εξουσίας τους στο δρόμο.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYJGwl4jI/AAAAAAAAANA/L8j078bbEBY/s1600-h/DSC00343.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYJGwl4jI/AAAAAAAAANA/L8j078bbEBY/s320/DSC00343.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310826036544791090" border="0" /></a>Για να γυρίσουμε στα χθεσινοβραδυνά, ένα παλικάρι -εμφανώς μεθυσμένο- πλησίασε στο κορδόνι, ρωτώντας δυνατά τους μπάτσους γιατί δεν τους άφηναν να κάνουν το πάρτυ. Οι μπάτσοι τον προειδοποίησαν ότι αν συνεχίσει θα συλληφθεί (γενικά, με τις σχετικές νομοθεσίες περί "αντι-κοινωνικής συμπεριφοράς", ή "public disorded"-διατάραξη δημόσιας τάξης ας πούμε κι άλλων αφηρημένων κατηγοριών, τα χέρια των μπάτσων είναι εντελώς λυμένα να συλλαμβάνουν και στη συνέχεια να απαγγέλονται κατηγορίες στον καθένα) , ωστόσο αυτός επαναλάμβανε δυνατά την ερώτησή του, με πιο επιθετικό τόνο στη φωνή του. Η αρχιμπατσίνα του κορδονιού τότε έτρεξε προς το μέρος του να τον συλλάβει, ο ίδιος έτρεξε πίσω από τους 50αριά συγκεντρωμένους -σημειωτέον κάποιοι εκ των οποίων εμπόδισαν τη μπατσίνα με τα σώματά τους να περάσει (πράγμα αξιοσημείωτο δεδομένων των ολοσχερώς ατομιστικών σχέσεων που κυριαρχούν εδώ πέρα), ο ίδιος κρύφτηκε σε ένα διπλανό παρκάκι, όπου τελικά τον δέσανε μετά από μισό λεπτό μπάτσοι με πολιτικά για να τον χώσουν τελικά στο παρακάτω εικονιζόμενο υπηρεσιακό όχημα με συμβατικές πινακίδες (=κώλι=KC 58 PFH), όχι χωρίς έντονες διαμαρτυρίες από μικρή μερίδα των συγκεντρωμένων για το πάρτυ.<br /><br />Μετά από αρκετή ώρα, κι αφού ο κόσμος είχε ξενερώσει, οι μπάτσοι αποχώρησαν σαν να μην τρέχει τίποτα... Κάτι πιτσιρίκια με ποδήλατα μας δούλευαν λίγο σε φάση "ολα οκ τώρα ε; μπορείτε να κάνετε πάρτυυυ;"... Μ' αυτά και μ' αυτά, άλλη μια χαμηλής έντασης αντιπαράθεση ήρθε να προστεθεί στις εκατοντάδες σαν κι αυτή που διεξάγονται κάθε παρασκευοσάββατο, μεταξύ δυο τάσεων γεννημένων εντός της αναπαραγωγής και κυκλοφορίας του κεφαλαίου, αυτής για τον απόλυτο έλεγχό της και μιας αντίρροπής της.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYJL0cq5I/AAAAAAAAAM4/5dUrK9I7h-c/s1600-h/DSC00340.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYJL0cq5I/AAAAAAAAAM4/5dUrK9I7h-c/s320/DSC00340.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310826037903141778" border="0" /></a>Μιας και δεν συνέβη και κάτι το συγκλονιστικό, ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν αυτού του παιχνιδιού γάτας και ποντικιού που λένε και τα ταμπλόιντ. Μετά την υποχώρηση του παλιού επαναστατικού κινήματος, πανευρωπαϊκά, στα τέλη του '70, οι μηχανές της επαναφομοίωσης δουλεύουν στο φουλ, κι ένα φάσμα συμπεριφορών, σχέσεων κι εκφράσεων που αναδύθηκαν στην κοινωνική αναταραχή του 1960-70, αδειάζουν από το αρχικό τους περιεχόμενο για να ξαναπλασαριστούν στην αγορά αυτή τη φορά με διάφορα ιδεολογικά περιτυλίγματα.<br /><br />Προφανώς μια τέτοια διαδικασία δεν τέθηκε σε κίνηση (αποκλειστικά) από τα πάνω, ως αποτέλεσμα κάποιας σκοτεινής συνομωσίας μερικών ανήθικων πολυεθνικών, αλλά και από τα κάτω, πολλές φορές μάλιστα από τα ίδια τα υποκείμενα των αγώνων και των κοινοτήτων που δημιουργήθηκαν σ' αυτούς, που πλέον "έπρεπε κάπως να ανταποκριθούν" στην ήττα τους. Να βρουν δηλαδή ατομικές διεξόδους απ' αυτήν. Εξ' ού και η ανάδειξη της ατομικότητας, της ταυτότητας/αυθεντικότητας, και της κοινωνικής επιβεβαίωσής τους: του στυλ. Το κεφάλαιο μιλούσε στους ηττημένους πρώην πολέμιούς του στη δική τους γλώσσα, πλασάροντας όμως τη δική του λογική. Την οικονομία. Η προηγούμενη ανταρσία -που πραγματωνόταν βέβαια σε ένα υλικό επίπεδο πχ της καπιταλιστικής (ανα)παραγωγής (ή καλύτερα εναντίον της) ή στο δρόμο, εξατμίστηκε χωρίς να αφήσει παρά τα συντρίμια μιας στυλιζαρισμένης ανταρσίας που δεν κοστίζει τίποτα, κι έτσι μπορεί να πωληθεί οσοδήποτε ακριβά.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYJjGs3rI/AAAAAAAAANQ/VyKU62dQ8f4/s1600-h/DSC00349.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYJjGs3rI/AAAAAAAAANQ/VyKU62dQ8f4/s320/DSC00349.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310826044153716402" border="0" /></a>Πολύ χονδρικά οπωσδήποτε, φτάνουμε κάπως έτσι στα μέσα του '80. Οι διάφορες αντικουλτούρες του '60-'70, έχουν στο μεταξύ απαλλαχθεί από κάθε ριζοσπαστική αναφορά που κρατούσε πίσω την αφομοίωσή τους στον εμπορευματικό κύκλο κι έχουν γίνει ευπώλητα στυλάκια για τους ανήσυχους ή βαριεστημένους νεολαίους των μητροπόλεων. Πάνκηδοι, χίππηδες, φρικιά, σκινάδες κλπ θα ξαναβρεθούν στα πρώτα free parties (παίζοντας κυρίως Acid House), όπου free εννοείται ελεύθερο από τους περιορισμούς που επιβάλλουν τα κλαμπς και τα διάφορα μαγαζιά. Τα free parties δαιμονοποιούνται γρήγορα από τα μίντια, που τα ονομάζουν raves μάλλον από κάποια παλιότερα σκανδαλώδη πάρτυ των μπιτνικς, και γίνονται στόχος αστυνομικής καταστολής. Κάτι τέτοιο δεν έχει να κάνει τόσο με το όποιο ανατρεπτικό περιεχόμενο των parties, όπως ίσως φαντάζονταν οι διοργανωτές τους, το οποίο αποτυπωνόταν στο λογότυπο PLUR (peace, love, unity, respect), όσο με τις παράπλευρες απώλειες του εμπορευματικού κύκλου από τη διεξαγωγή τους: την έξοδο δηλαδή μεγάλου μέρους της νεολαίας (τα πρώτα ηπαίθρια free parties μάζευαν δεκάδες χιλιάδες κόσμο πχ στα φεστιβάλ στον αυτοκινητόδρομο Orbital -εξ ού και το όνομα της ομώνυμης μπάντας) από τα μαγαζιά του εμπορικού κέντρου των πόλεων, όπου προορίζονταν κανονικά να καταναλώνουν το (έντονα φορολογούμενο) αλκοόλ τους, υπό την "φυσιολογική" επιτήρηση της αστυνομίας.<br /><br />Δηλαδή, τα πάρτυ δημιούργησαν μια κατάσταση όχι απαραίτητα ανταγωνιστική προς τον καπιταλισμό, αλλά σίγουρα "αχαρτογράφητη" για το κεφάλαιο, που φάνηκε να μην είναι σε θέση να επωφεληθεί άμεσα. Μετά από κάποιες καταγγελίες γειτόνων για την μουσική (γενικά στην Αγγλία η επαρχία μοιάζει να 'ναι πολυ ήσυχη, δεν κινείται φύλλο λέμε...) κινητοποιήθηκε η αστυνομία ξεκινόντας ένα ιδιότυπο κυνηγητό. Καταδιώκοντας όμως τους ravers (όπως καλούνταν στο μεταξύ καταχρηστικά όλες οι σχετικές υποκουλτούρες από τα μίντια) η αστυνομία πετυχαίνει την εξάπλωση των parties (μόλις έκλειναν το ένα, οι διοργανωτές άλλαζαν τοποθεσία πχ σε μια γειτονική πόλη, κι ενημέρωναν τον κόσμο μέσα από ένα δίκτυο προσωπικών γνωριμιών) σε ολόκληρο το νησί.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYIgfayOI/AAAAAAAAAMw/L3d32Geu6aA/s1600-h/DSC00339.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPYIgfayOI/AAAAAAAAAMw/L3d32Geu6aA/s320/DSC00339.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310826026272213218" border="0" /></a><br />Το 1992 η "σκηνή" φαίνεται πιο ενισχυμένη από ποτέ, και διοργανώνεται ανοιχτά το μεγαλύτερο φεστιβάλ του free party movement στους πρόποδες των Malvern Hills, με συμμετοχή άνω των 25.000 ατόμων. Οι σκανδαλοθηρικές φυλλάδες ξεσαλώνουν. Αιτία φαίνεται να προκαλεί η διαδεδομένη χρήση Ecstacy (MDMA) και άλλων soft drugs, η διακίνηση των οποίων γίνεται ανοιχτά στα parties. Η αλήθεια είναι ότι το Ecstacy εισήχθηκε στη "σκηνή" στα τέλη του 1980 κι έγινε άμεσα ενδημικό της νυχτερινής ζωής στο ηνωμένο βασίλειο (ως τότε κυριαρχούσαν το LSD και τα διάφορα ψυχοδηλωτικά που όμως καλλιεργούν μάλλον μια τάση προς απομόνωση και ησυχία που γενικά δεν είναι και ότι καλύτερο για την οικονομία. Έτσι το LSD για παράδειγμα είναι class A drug, η κατοχή του επιφέρει δηλαδή σοβαρότατες ποινές, ενώ ας πούμε η κεταμίνη -ναρκωτικό αλόγων- που έχει αποκτηνώσει τη μισή Αγγλία είναι class C, επαφίεται στην κρίση του μπάτσου με λίγα λόγια...). Γενικά η χρήση ναρκωτικών αποτελεί ένα κοινωνικά αποδεκτό συμπλήρωμα της διασκέδασης, και η αστυνομία συνήθως "κάνει τα στραβά μάτια", αν και φυσικά δεν είναι νόμιμα, ούτως ώστε ο μπάτσος έχει πάντοτε το πάνω χέρι, μιας και επαφίεται στην κρίση του το πως θα "τρέξει" την κάθε περίπτωση...<br /><br />Τέλος πάντων, μετά την δαιμονοποίηση από τα μμε, έρχεται η ωμή αστυνομική καταστολή. Έξοδος των sound systems στην Ευρώπη, όπου διαδίδονται σαν πυρκαγιά σε ξερολίβαδο. Στη Βρετανία, ψηφίζεται η Criminal Justice and Public Order Act 1994 για την οποία το rave καθίσταται παράνομο και συνίστατο σε "μουσική που περιλαμβάνει εξολοκλήρου ή κατά κύριο λόγο την εκπομπή επαναλαμβανόμενων χτύπων (beats)". Σύμφωνα με τις παραγράφους 63, 64, 65 απαγορεύεται κάθε rave πάρτυ όπου παρευρίσκονται πάνω από 100 άνθρωποι ή πάνω από ένας διοργανωτής. Επίσης, η αστυνομία εξουσιοδοτείται να σταματά κάθε άνθρωπο που θεωρεί ύποπτο για προσέλευση σε rave παρτυ εντός 5 μιλίων, και να τον οδηγεί μακριά από την περιοχή.<br /><br />Η εφαρμογή μιας πολιτικής μηδενικής ανοχής από την μεριά της αστυνομίας, συρρικνώνει τη "σκηνή" σε μια κλειστή κλίκα "σκληροπυρηνικών" υπό συνεχή αστυνομική πίεση, που διαρκώς φυλλοροεί προς τις πιο ενδεδειγμένες εναλλακτικές (πχ παρεμφερή events σε μεγάλα εμπορικά club). Μπρος σ' αυτήν την αποσάθρωση, παρακμάζει φυσικά κάθε αίσθηση συλλογικότητας. Άνοδος των σκληρών ναρκωτικών, όπως η κόκα, η κεταμίνη (αναλυτικά βλ. εδώ: <a href="http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/03/blog-post.html">http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/03/blog-post.html</a>), η ηρωίνη αλλά και του αλκοολισμού. Άλωση των parties από μικρο-συμμορίες, ναρκεμπόδους, "ψειριστικές" και ξυλοδαρμοί μεταξύ των συμμετεχόντων δίνουν και παίρνουν. Ανάδυση μιας πλήρως κερδοσκοπικής λογικής από τα μέσα από την "σκηνή". Σαφής διαχωρισμός ρόλων (DJ's, διοργανωτές, security κλπ) και μετατροπή/αντικατασταση από επαγγελματίες.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPsjt1_mZI/AAAAAAAAANY/RbSReebZQxg/s1600-h/DSC00345.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SbPsjt1_mZI/AAAAAAAAANY/RbSReebZQxg/s320/DSC00345.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310848483945585042" border="0" /></a><br />Μέχρι το 2000, η σκηνή έχει παρακμάσει εντελώς, ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των πρώην ravers, έχει μετατραπεί πλέον σε clubbers. To 2003 περνάει η Anti-social Behaviour act, που ποινικοποιεί στην ουσία κάθε συνάθροιση για party άνω των 20 ατόμων (επαφίεται στην κρίση των μπάτσων αν θα διαλύσουν τη συνάθροιση ή όχι, με άλλα λόγια στο πόσο πρόθυμοι είναι οι παριστάμενοι να ικετεύσουν...). Συνοδεύεται, φυσικά, από τις υστερίες των ταμπλόιντ. Τον Ιούλη του 2005, η αστυνομία επιτίθεται βίαια στο ετήσιο φεστιβάλ στο CzechTec, ενώ ο τσέχος πρωθυπουργός θα δηλώσει για το ζήτημα ότι "Δεν πρόκειται για παιδιά που απλώς χορεύουν αλλά για επικίνδυνα άτομα, φανατισμένα με αναρχικά κηρύγματα, που με καύσιμο το αλκοόλ και τα ναρκωτικά στρέφονται ενάντια στην φιλήσυχη κοινωνία". Το κυνηγητό συνεχίζεται με λύσσα, και τον Αύγουστο του 2006, σ' ένα πάρτυ των Aztek, One Love & Brainskan Sound Systems στο Essex, οι μπάτσοι επεμβαίνουν με 800 ματάδες, μετά από άρνηση των παρευρισκόμενων να διαλυθούν ησύχως. Ακολουθούν συμπλοκές με αρκετούς τραυματίες καί από τις δυο πλευρές.<br /><br />Για να έρθουμε τελικά στις μέρες μας, όπου τα περισσότερα ανάλογα parties φιλοξενούνται σε καταλήψεις, που είτε τις ανοίγουν οι ίδιοι οι ρειβάδες για 1-2 μέρες (συνήθως μέχρι να τους διώξουν οι μπάτσοι), είτε δρα μια συμβιωτική σχέση με τους "πολιτικοποιημένους" και τις καταλήψεις τους -στην περίπτωση αυτή με λίγα λόγια ο καθένας απ' τους δυο πνιγμένους πιάνεται από τα μαλλιά του άλλου...<br /><br />Πηγές (ενδεικτικά):<br />http://history-is-made-at-night.blogspot.com<br />http://www.experiencefestival.com<br />http://www.thecnj.co.uk/islington/040607/news040607_04.htmlBezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-73829907727011174532009-02-27T15:13:00.010+00:002009-03-01T21:23:17.104+00:00Για τα μπάχαλα στο Notting Hill 1958, 1976, 2008...<span style="font-size:85%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sagvv4VuJBI/AAAAAAAAAMU/v3jgT4mb28I/s1600-h/75392265.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 193px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/Sagvv4VuJBI/AAAAAAAAAMU/v3jgT4mb28I/s320/75392265.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5307544660479976466" border="0" /></a><br /></span><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >μικρή εισαγωγή: </span><span style="font-size:85%;"> Μετά το '50, πλήθος μεταναστών από τα νησιά της Καραϊβικής κατέφτασαν στη Βρετανία, πλημμυρίζοντας τους δρόμους γειτονιών του Λονδίνου (μετά από κάλεσμα της "μητέρας πατρίδας" που είχε στο μεταξύ ξεκληρίσει μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης της στον πόλεμο, πάνω από 100.000 εγκαταστάθηκαν εδώ μέχρι το 1961) και συχνά κεντρίζοντας τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά του ντόπιου στοιχείου. Δεν ήταν σπάνιες οι επιθέσεις σε μεμονωμένους μαύρους από φασιστικές ομάδες ή ακόμα και παρέες teddy-boys (κωλοπαιδαρίστικη υποκουλτούρα της εποχής και πιθανόν η πρώτη στιγμή που ένα νεολαιίστικο υποκείμενο εισβάλλει στο προσκήνιο συνειδητά ως όχημα της ανταλακτικής αξίας, ως καταναλωτές στυλ δηλαδή. Τα επόμενα χρόνια οι καυγάδες με τους punks θα μείνουν ιστορικοί, στα πλαίσια πάντα των υποκουλτούρων του δρόμου). Το καλοκαίρι του 1958 (στο μεταξύ η βιομηχανική ανάπτυξη του μεταπολέμου είχε ξεφουσκώσει ολότελα) οι επιθέσεις συμμοριών λευκών σε μαύρους θα ενταθούν με την ανοχή της αστυνομίας (σύμφωνα με στοιχεία που ήρθαν στο φώς το 2002), οδηγώντας στο πολυήμερο ξέσπασμα της μαύρης νεολαίας του Notting Hill, που θα καταστείλει τελικά η Metropolitan Police με εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις. Προκειμένου να καταλαγιάσουν τα πνεύματα, οργανώνεται έκτοτε το ετήσιο καρναβάλι του Notting Hill από την Claudia Jones (αναγνωρισμένη περσόνα του φεμινιστικού και του μαύρου κινήματος και στελεχάρα του κομμουνιστικού κόμματος, με λίγα λόγια επαναφομιώτρια πρώτου βεληνεκούς). Και πράγματι, με την "πρόσκληση" στην περιοχή του επίσημου κράτους (μέσω του καρναβαλιού και άλλων διορθωτικών μέτρων-7 χρόνια αργότερα θα ψηφιστεί η πρώτη Race Relations Act που ποινικοποιούσε τις ρατσιστικές επιθέσεις ως αντιστάθμισμα στον νόμο του '62 για τον έλεγχο και περιορισμό των μεταναστών, με λίγα λόγια η σύγκρουση πλέον ρυθμίζεται σε κεντρικό επίπεδο, ενώ το ίδιο το Notting Hill θα μετατραπεί από γκέττο της εργατικής τάξης σε μια τρέντυ και "ασφαλή" γειτονιά) οι φασιστικές συμμορίες παραχωρούν τη θέση τους σ' έναν επαγγελματία επιτέλους: Τα χρόνια που θ' ακολουθήσουν η Metropolitan Police αναλαμβάνει τον έλεγχο των δρόμων και μαζί την υποτίμηση και την τρομοκράτηση του αφρο-καραιβικού πληθυσμού. Το επόμενο ξέσπασμα δε θα αργήσει, και στα 1976 με την λήξη του καρναβαλιού ομάδες μαύρων νεολαίων επιτίθενται σε μπάτσους που είχαν μόλις συλλάβει βίαια έναν πορτοφολά. Οι οδομαχίες επεκτείνονται και οι μπάτσοι μετράνε πάνω από 100 τραυματίες. Στις συγκρούσεις συμμετέχουν και δυο μετέπειτα γνωστά μέλη των The Clash, οι Paul Simonon και Joe Strummer, ενώ το τραγούδι τους White Riot αναφέρεται ακριβώς σ' αυτά τα γεγονότα. Τα κείμενα που ακολουθούν δίνουν καλά το πνεύμα της εποχής. Ας σημειωθεί ότι στα 2008 ανάλογες ταραχές ξέσπασαν και πάλι μετά το καρναβάλι του Notting Hill, αν και αυτή τη φορά πιο περιορισμένες σε έκταση και σε συμμετοχή, οι μηχανισμοί της αφομοίωσης πλέον δουλεύουν ρολόι, κι έτσι "αυτές οι ταραχές ήταν απλά βίτσιο ορισμένων παιδιών, που προφανώς έχουν ανάλογη συμπεριφορά κάθε μέρα του χρόνου, όχι μόνο σήμερα, και δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες του '70 που είχαν ένα ταξικό περιεχόμενο"-από συνέντευξη ενός παρευρισκομένου στην τηλεόραση, ή κι αντίστροφα (προσοχή στο ρόλο που παίζει η αντιπαραβολή με το παλιό, εξιλεωμένο πλέον γεγονός, στην απαξίωση του σημερινού).<br /><br /></span><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Πηγές:</span><span style="font-size:85%;"> en.wikipedia.org, www.geocities.com/londonriots, www.libcom.org<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SagzbV_zD4I/AAAAAAAAAMc/45YKk9lJ-h0/s1600-h/nottinghill2.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 185px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SagzbV_zD4I/AAAAAAAAAMc/45YKk9lJ-h0/s320/nottinghill2.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5307548705710346114" border="0" /></a><br /><br /></span><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >1958: </span><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Ένα μικρό χρονικό:</span><span style="font-size:85%;"><br /></span><p><span style="font-size:85%;">Οι επιθέσεις ξέσπασαν πρώτα στο Nottingham, όπου πάνω από 1.000 λευκοί προκάλεσαν βανδαλισμούς γύρω από την περιοχή της St Ann, εξοργισμένοι στη θέα ενός μαύρου άνδρα να έχει πιάσει κουβέντα με μια λευκή γυναίκα σε μια παμπ. Το επόμενο σαββατοκύριακο οι επιθέσεις μεταφέρονται προς το Notting Hill. Στις 30 Αυγούστου, η σουηδή Majbritt Morrison, δέχεται επίθεση από μια συμμορία λευκών νέων, επειδή ήταν παντρεμένη με έναν τζαμαϊκανό "Nigger lover! Kill her!" Ενώ την ίδια νύχτα πάνω από 400 άτομα συμμετείχαν σε ένα "nigger hunt" (κυνήγι αράπηδων) επιτιθέμενοι σε μαύρους στο δρόμο, ενώ έριχναν πέτρες και μολότοφ μέσα σε παράθυρα σπιτιών μαύρων, με τη διακριτική ανοχή της αστυνομίας. Οι μαύροι και ορισμένοι λευκοί αντιφασίστες για πρώτη φορά απαντούν ανοιχτά στις προκλήσεις. Οι μάχες κρατούν για πέντε μερόνυχτα.<br /></span></p><span style="font-size:85%;">Την επόμενη χρονιά ένας μαύρος ξυλουργός απ' την Αντίγκουα, ο Kelso Cochrane, θα μαχαιρωθεί από μια συμμορία νεαρών λευκών στην Notting Hill Gate. Η αστυνομία κάνει λόγο για "απόπειρα κλοπής" ως το μόνο κίνητρο, αποφεύγοντας κάθε υπόνοια για ρατσιστικό κίνητρο. Πάνω από 1.200 μαύροι και λευκοί θα παραβρεθούν στην κηδεία του Cochrane.<br /><br /></span><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Αναμνήσεις από τις μάχες με ρατσιστές και φασίστες, του Baker Baron</span><span style="font-size:85%;"><br />κατοίκου της περιοχής και πρώην στρατιωτικού της RAF (βασιλική στρατιωτική αεροπορία) για τέσσερα χρόνια (από τα 15 του). Στη συνέχεια ο Baker επέστρεψε στο Λονδίνο, έπιασε δουλειά στους σιδηροδρόμους και συμμετείχε ενεργά στο αντιφασιστικό κίνημα στις γειτονιές του δυτικού Λονδίνου.<br /><br />"Ο Mosley προσπάθησε να υποδαυλίσει μια αντιπαράθεση μεταξύ λευκών και μαύρων μιας και ο σκοπός του ήταν να διώξει τους μαύρους από το βόρειο Kensington, να τους πετάξει έξω από τις ακτές της Αγγλίας. Δεν συμφωνούσα με κάτι τέτοιο, αν και είχα γυρίσει κι εγώ στην πατρίδα... Ο Mosley ξεκίνησε μια ολόκληρη εκστρατεία μίσους, οι υποστηρικτές του, οι Teddy Boys έτρεχαν πάνω-κάτω με αλυσίδες μοτοσυκλετών φωνάζοντας Keep Britain White-κρατήστε τη βρετανία λευκή. Τριγυρίζαν σε ομάδες ψάχνοντας για κάποιον έγχρωμο να δείρουν, να επιτεθούν, να εκφοβίσουν τους έγχρωμους άνδρες και γυναίκες, τριγύριζαν κλωτσώντας τους και δέρνοντάς τους.<br /></span><p><span style="font-size:85%;">Λοιπόν, οι μαύροι, ήταν τόσο τρομοκρατημένοι εκείνη την εποχή που δεν έβγαιναν από τα σπίτια τους, δεν τολμούσαν να βγουν, δεν τολμούσαν να περπατήσουν στα δρομάκια της Portobello Road. Έτσι αποφασίσαμε να σχηματίσουμε μια αμυντική δύναμη για να πολεμήσουμε αυτή τη συμπεριφορά και το κάναμε. Οργανώσαμε μια ομάδα για να συνοδεύουμε σπίτι του κάθε έγχρωμο όπου κι αν έμενε στην περιοχή. Δεν ήταν ότι θα βγαίναμε από το σπίτι μας να πάμε να χτυπήσουμε κάποιον, αλλά, αν χτυπούσες το σπίτι μας θα σε βρίσκαμε, αυτός ήταν ο τύπος της ομάδας κρούσης μας. Μας πληροφορούσαν ότι ήταν να έρθει κανείς και πάντοτε φυλάγαμε τα αρχηγεία μας.<br /></span></p> <p><span style="font-size:85%;">Όταν μας είπαν ότι έρχονται να μας χτυπήσουν εκείνη την νύχτα βγήκα στους δρόμους και είπα σε όλον τον κόσμο που έμενε στην περιοχή να φυλάγεται εκείνο το βράδυ. Είπα στις γυναίκες να κρατήσουν γλάστρες, κατσαρόλες με καυτό νερό να βράζει, να βρουν λίγη καυστική σόδα κι αν προσπαθούσε κανείς να παραβιάσει την πόρτα τους να του τα αδειάσουν στη μούρη. Όσο για τους άνδρες, ημασταν που λέτε οπλισμένοι. Στη διάρκεια της μέρας έβγαιναν κι έπαιρναν το γάλα τους, ότι μπορούσαν να βρουν, και τα υλικά για κοκτέιλ μολότοφ. Μην νομίζετε, είχαμε σιδερόβεργες, ματσέτες, είχαμε απ' όλα τα όπλα, είχαμε όπλα, είχαμε πιστόλια.<br /></span></p> <p><span style="font-size:85%;">Προετοιμαζόμασταν στα αρχηγεία για την επίθεση. Είχαμε δικούς μας ανθρώπους στην ταράτσα που τους περίμεναν, εγώ στεκόμουν στο δεύτερο όροφο με σβησμένα τα φώτα, σαν καρτέρι, όταν είδα ένα σωρό κόσμο από μακριά. Παρατηρούσα τη συμπεριφορά του όχλου πίσω από τις κουρτίνες, έλεγαν "Πάμε να κάψουμε τους αράπηδες, πάμε να τους λιντσάρουμε". Τότε έδωσα εντολή να ανοίξουν οι πόρτες και να τους στείλουμε από κει που ήρθαν. Ήμουν πρώην στρατιωτικός, ήξερα από ανταρτοπόλεμο, ήξερα τα πάντα για το παιχνίδι τους και ήταν πολύ, πολύ αποτελεσματικό.<br /></span></p> <p><span style="font-size:85%;">Είπα "Ρίχτε τους τις βόμβες". Όταν είδαν τις μολότοφ να τους έρχονται πανικοβλήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν. Ήταν πολύ τρομακτικά εκείνη την νύχτα, ήμασταν αποφασισμένοι να πολεμήσουμε με όλα τα μέσα, όλα τα όπλα, οτιδήποτε μπορούσαμε να βρούμε για την ελευθερία μας. Δεν επρόκειτο να τους περιμένουμε σαν αρρωστιάρικα σκυλιά που αργοπεθαίνουν. Και τελικά δούλεψε, ρίξαμε στον Sir Oswald Μosley και στους teddy boys του ένα τέτοιο βρωμόξυλο που δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ στο Notting Hill. Ένα πράγμα ξέρω, το επόμενο μεσημέρι βγήκαμε στους δρόμους και περπατούσαμε ελεύθεροι γιατί ήξεραν ότι δε θα ανεχόμασταν τέτοιες συμπεριφορές ξανά.</span></p><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >1976: Σχετικό βίντεο:</span><span style="font-size:85%;"><br /></span><p><span style="font-size:85%;"><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/YTSuCeKBnCc&hl=en&fs=1&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/YTSuCeKBnCc&hl=en&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /></span></p> <p><span style="font-size:85%;"><br /></span></p><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Ένας απολογισμός των ταραχών<br /></span><p><span style="font-size:85%;">...στο δημοφιλές καρναβάλι του Δυτικού Λονδίνου που εκπυρσοκροτήθηκαν από την αστυνομική αυθαιρεσία και το κύμα συλλήψεων νεαρών μαύρων παρευρισκομένων. Αν τις δούμε συνολικά, μαζί με τις ταραχές στο Broadwater Farm και το Brixton στα 1981 σηματοδοτούν μια τομή στις μεθόδους αστυνόμευσης στην πρωτεύουσα.<br /></span></p><div class="field field-type-text field-field-introduction"> <div class="field-items"> <div class="field-item odd"> <p><span style="font-size:85%;">Κάθε χρόνο, μετά τις διακοπές του Αυγούστου, η κοινότητα των δυτικών ινδιών στη Βρετανία οργανώνει ένα καραϊβικού στυλ καρναβάλι με πολύχρωμα άρματα, μουσική, χορό και δεκάδες παράλληλων εκδηλώσεων. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απ' όλη τη χώρα προσέρχονται για το γεγονός στο Βόριο Kensington.<br /></span></p> </div> </div> </div> <p><span style="font-size:85%;"> Το 1976 ωστόσο, οι εκδηλώσεις διακόπηκαν την τελευταία μέρα. Νεαροί μαύροι που παρενοχλούνταν από αστυνομικούς η παρουσία των οποίων αριθμούσε 1.600 άτομα, υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους ενάντια στις προληπτικές συλλήψεις των μπάτσων. Γύρω στις 5 το απόγευμα ξέσπασαν συγκρούσεις, που απλώθηκαν σε ολόκληρο το Ladbroke Grove και κράτησαν μέχρι την νύχτα. Πάνω από 300 μπάτσοι τραυματίστηκαν, 35 οχήματα της αστυνομίας καταστράφηκαν, αρκετά μαγαζιά λεηλατήθηκαν και 60 άνθρωποι συνελήφθησαν.<br /></span></p> <p><span style="font-size:85%;">Αυτή είναι μια προσπάθεια να δούμε πέρα από τα γεγονότα όπως παρουσιάστηκαν στα μίντια. Η τεράστια αστυνομική παρουσία "δικαιολογήθηκε" με σκιώδεις ισχυρισμούς για δραματική αύξηση του μικρο-εγκλήματος από νεαρούς μαύρους μέσα στο πλήθος. Όμως κάτι τέτοιο δεν αποτελεί δικαιολογία για την μαζική αστυνομική παρουσία. Οι νεαροί μαύροι, άνθρωποι με καλή μνήμη, γνωρίζουν ότι η αστυνομία βρισκόταν εκεί με μόνο σκοπό την τρομοκράτησή τους. Η μαζικές συλλήψεις νεαρών μαύρων ήταν (και είναι ακόμη) τόσο κοινότυπες και η αστυνομία τόσο μισητή, που οι αστυνομικές δυνάμεις ολόκληρης της χώρας είχαν λιγότερους από 20αριά μαύρους αστυνομικούς. Περιπτώσεις μαζικών συλλήψεων μόνο στο Λονδίνο, οι 9 του Mangrove, 4 του Metro, 4 του Oval, 3 του Brockwell Park, 7 του Swan Disco, 12 του Cricklewood, 10 του Stockwell, περιπτώσεις που συμπεριλαμβάνουν σκευωρίες και αστυνομική κακοποίηση, είναι ακραίες περιπτώσεις της παρενόχλησης που υφίστανται οι νεαροί μαύροι. Μεμονωμένα περιστατικά, τυχαίες εξακριβώσεις στοιχείων και αστυνομικοί ξυλοδαρμοί πρέπει να ξεπερνούν τις δεκάδες χιλιάδες. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα του πόσοι αστυνομικοί θα έπρεπε να είναι εκεί, αυτό είναι ένα ερώτημα για τις λογομαχίες των φιλελεύθερων, το πραγματικό ερώτημα είναι: Τί δουλειά είχε η αστυνομία εκεί; Μόνο οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο καρναβάλι μπορούν να το απαντήσουν αυτό. Οποιοσδήποτε συμμετείχε στην εκδήλωση θα πρεπε να προσβληθεί από τη θάλασσα αστυνομικών κρανών και στολών, όπως και να χει επρόκειτο για ένα καρναβάλι κι όχι μια πολιτική διαδήλωση.<br /></span></p> <p><span style="font-size:85%;">Ας ρίξουμε μια ματιά τώρα στις οδομαχίες. Οι πραγματικές συγκρούσεις ήταν οι πιο δυναμικές και ανεξέλεγκτες οδομαχίες στη Βρετανία από τις ταραχές της Cable Street του 1936. Ποιός κέρδισε; Από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων φαίνεται σαν να πήραν οι μπάτσοι ένα καλό μάθημα. Οι μάχες που μαίνονταν εκείνη την ημέρα δεν έμοιαζαν με τις κλασσικές αντιπαραθέσεις αστυνομίας Vs αριστερών, αλλά μάλλων περισσότερο με τις οδομαχίες της Falls Road των αρχών του '70. Οι μπάτσοι σωριάζονταν σαν κορίνες από καταιγισμούς τούβλων και μπουκαλιών (οι γειτονικές οικοδομές παρείχαν άπλετα πολεμοφόδια). Τα χτυπήματα με ρόπαλο δεν μπορούσαν να κάμψουν αποτελεσματικά τον ενθουσιασμό των ταραξιών καθώς έπαιρναν την εκδίκησή τους από την αστυνομία για χρόνια κακοποίησης. Παρά το ότι η απόπειρα να υψωθούν οδοφράγματα δεν τελεσφόρησε, το φλογερό μίσος και η κινητικότητα των ταραξιών μαζί με το συνεχή καταιγισμό πετρών κατάφερε την υποχώρηση της αστυνομίας. Οι αστυνομικοί δεν είχαν εξοπλισμό αστικών ταραχών, όπως ασπίδες, κι έπρεπε να πάρουν καπάκια από σκουπιδοτενεκέδες και πινακίδες του δρόμου για να προστατευτούν, ενώ προσπάθησαν ακόμα και να χτυπήσουν το πλήθος με τα οχήματά τους, πατώντας κόρνες, αλλά ήταν τόσο έντονος ο πετροπόλεμος που οι μπάτσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν αρκετά απ' αυτά, τα οποία πυρπολήθηκαν και αρκετά έγιναν στάχτη. Το παιχνίδι ήταν στα χέρια της νεολαίας μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν οι ταραχοποιοί αποσύρθηκαν.<br /></span></p><p><span style="font-size:85%;">Την επόμενη μέρα, μαθεύτηκε ότι αρκετά μαγαζιά είχαν λεηλατηθεί, αλλά αυτό ήταν μια απλή παρενέργεια, στην οποία συμμετείχαν εξίσου λευκοί και μαύροι. Οι περισσότεροι από τον κόσμο που είχε βρεθεί εκεί προσπαθούσαν είτε να βρουν μια διέξοδο από το πεδίο των ταραχών είτε πολεμούσαν τους μπάτσους. Οι εγκαταστάσεις κάτω από το Portobello δεν λεηλατήθηκαν, αλλά σπάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως όπλα. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε τον μεγάλο αριθμό αστυνομικών της μισητής Transport Police που τραυματίστηκαν και πυρπολήθηκαν τα οχήματά τους. (H Transport Police παραδοσιακά συμμετείχε σε ξυλοδαρμούς και σκευωρίες εις βάρος νεαρών μαύρων ιδιαίτερα στο νότιο Λονδίνο). Η Special Patrol Group φαίνεται να προκάλεσε τους περισσότερους τραυματισμούς, χτυπώντας τυχαία -κατά κύριο λόγο- μέσα στο πλήθος, βοηθώντας έτσι την εξάπλωση των ταραχών, αλλά η κανονική αστυνομία ήταν αποφασισμένη να πάρει την κατάσταση υπό τον έλεγχό της. Οι γέφυρες του Τάμεση αποκλείστηκαν από την αστυνομία και αμάξια με νεαρούς μαύρους μέσα δεν αφήνονταν να προσεγγίσουν. Ήταν όμως αργά, μιας και μαύροι από ολόκληρο το Λονδίνο, και ίσως ολόκληρη τη χώρα βρίσκονταν ήδη στο Notting Hill.<br /></span></p> <p><span style="font-size:85%;">Οι ταραχές του Notting Hill ήταν μια συλλογική απάντηση της νεολαιίστικης μαύρης κοινότητας στα χρόνια αστυνομικής καταπίεσης. Δεν είχαν φυλετικό περιεχόμενο αλλά αντι-αστυνομικό, καθώς συμμετείχαν εκτός από τους (συχνά) άνεργους, ή από κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, νεαρούς μαύρους, οι άνθρωποι από τον πάτο του οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος. Δυο βδομάδες αργότερα στο Birmingham 300 νεαροί από τις δυτικές ινδίες συγκεντρώθηκαν στο δημαρχείο μετά τη σύλληψη ενός νέου για την κλοπή ενός σταχτοδοχείου. Μερικές μέρες αργότερα 50 πιτσιρικάδες επιτεθηκαν με πέτρες εναντίον ενός αστυνομικού τμήματος μετά από μερικές συλλήψεις, ενώ δεν κατορθώθηκε να τους απωθήσουν παρά μόνο το επόμενο πρωί. Φαίνεται ότι ανάλογα περιστατικά θα γίνονται όλο και πιο συχνά, πιθανώς να διαχέονται και σε άλλα τμήματα του πληθυσμού που δυσανασχετούν. Το Notting Hill ήταν μόνο η αρχή.<br /></span></p><span style="font-size:85%;">Πηγή: εφημερίδα Anarchy του 1976</span>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-91285727561371038202009-02-22T13:11:00.002+00:002009-02-22T14:07:25.298+00:00Κύμα άγριων απεργιών στην Αγγλία (Φλεβάρης 2009)<div class="field field-type-text field-field-introduction"> <div class="field-items"> <div class="field-item odd"> <div class="field field-type-text field-field-introduction"> <div class="field-items"> <div class="field-item odd"> <p>Πηγές: www.bearfacts.co.uk (σάιτ απεργών!), www.libcom.org, uk.indymedia.org</p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaFb3wwr_8I/AAAAAAAAAMM/xgVmCdXqR8w/s1600-h/uk.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 292px; height: 207px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaFb3wwr_8I/AAAAAAAAAMM/xgVmCdXqR8w/s320/uk.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305622849559199682" border="0" /></a></p><p>Αρχές Φλεβάρη: Κύμα άγριων απεργιών σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Πορεία εκατοντάδων εργατών ενάντια στις περικοπές "βρετανικών θέσεων εργασίας για τους βρετανούς εργάτες" (Οι περισσότερες εταιρίες προσλαμβάνουν από εργολαβικές ξένους εργάτες που συχνά δέχονται να εργαστούν με χαμηλότερο μισθό και σε χειρότερες συνθήκες εργασίας. Γύρω στα 3,8 εκατομμύρια μη-βρετανών εργάζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το "κίνημα" εδώ έχει ξενερώσει άσχημα -έχουν ανάψει τα πληκτρολόγια- και αρκετοί θεωρούν τους άγριους απεργούς υποκινούμενους από το ΒΝΡ, το ναζιστικό κόμμα, το οποίο πράγματι προσπαθεί να ανοιχτεί προς τους απεργούς). Εργάτες κατασκευαστικών από έξι υπό ανέγερση πυρηνικά εργοστάσια ενώνονται σε μια ανεπίσημη δράση ενάντια στην πρόσληψη ιταλών και πορτογάλων εργατών στο εργοστάσιο ενέργειας του Lincolnshire όπου δεν δόθηκε δικαίωμα σε βρετανούς εργάτες να ζητήσουν δουλειά. Αρκετοί ακόμα έφυγαν από τη δουλειά το ίδιο πρωί. Παρόμοια σκηνικά στην Ουαλία. Ο πρωθυπουργός Gordon Brown κατηγόρησε το κύμα απεργιών που σαρώνει τη χώρα ως "αντι-παραγωγικό". Δήλωσε πως πρωτεραιότητά του είναι να εξασφαλίσει τις θέσεις εργασίας των βρετανών εργατών εν όψει της ύφεσης. Κινητοποιήσεις από διάφορους κλάδους. Τεράστιες συνελεύσεις εργατών. Σε ορισμένες ψηφίζεται αποχή από την εργασία για 24 ώρες. Άγριες απεργίες στη Σκωτία. Κινητοποιήσεις ενάντια στην ποινική δίωξη των απεργών, την κάλυψη όλων όσων εργαζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο από τις υπάρχουσες συμβάσεις, έλεγχο των συνδικάτων στις προσλήψεις, επενδύσεις κυβέρνησης και εργοδοτών στην εργασία και την εκπαίδευση, ένταξη στα συνδικάτα των ξένων εργαζομένων.</p><p>3/2: Άγριες απεργίες με συμμετοχή εκατοντάδων πολωνών εργατών. Μετά από λίγες μέρες μια ομάδα πολωνών εργατών απελαύνεται πίσω στην πολωνία.<br /></p></div></div></div><p>6/2: Ανακοίνωση για περικοπές χιλιάδων θέσεων από τις αυτοκινητοβιομηχανίες στην Αγγλία. Άγρια διήμερη απεργία εργατών στην International Automotive Components στο Λίβερπουλ.</p><p>8/2: Κινητοποιήσεις σε όλη την χώρα. Εκατοντάδες εργάτες (κυρίως στην ενέργεια, κατασκευές, αυτοκινητοβιομηχανία) αποχωρούν από τις δουλειές τους χωρίς την κάλυψη των συνδικάτων, και συμμετέχουν σε πικετοφορίες και μπλόκα στις εισόδους εργοστασίων. Αρκετοί εργάτες κατεβαίνουν με κύριο σλόγκαν το British works for british workers (βρετανικές δουλειές για τους βρετανούς εργάτες) κατά τα λόγια του πρωθυπουργού Gordon Brown, ωστόσο σε κάποιες περιπτώσεις έρχονται σε επαφή με ξένους εργάτες όπως στο Plymouth που οι απεργοί ενώθηκαν με εκατοντάδες πολωνούς εργάτες.</p><p>10/2: Τα συνδικάτα προσπαθούν να στρέψουν τις κινητοποιήσεις σε μια αντιπαράθεση με τους ξένους εργαζομένους, προωθώντας παντού το σύνθημα British works for british workers, ενώ συνδικαλιστές λογομαχούν με απεργούς όταν τους κατηγορούν ότι έχουν ξένους εργάτες μαζί τους. Τα μίντια, που συνήθως αποσιωπούν ή συκοφαντούν κάθε παράνομη εργατική δράση, αυτή τη φορά ασχολούνται με εκτενή αφιερώματα εστιάζονται στο British της υπόθεσης.<br /></p><p>13/2: Εργάτες στην κατασκευή ενος νέου σταθμού ηλ. ενέργειας κατέβηκαν σε ανεπίσημη απεργία μετά από απειλή της ισπανικής εργολαβικής φίρμας ότι όποιος συμμετέχει στην πικετοφορία θα αντιμετωπίσει ποινικές διώξεις, ενώ εκατοντάδες απ' αυτούς τελικά συμμετείχαν με σημαίες και πλακάτ μπλοκάροντας την κύρια είσοδο στο εργοστάσιο του Newark στο Nottinghamshire, τα χαράματα. Κατέφτασαν μονάδες της αστυνομίας, και οι διαδηλωτές τελικά εκδιώχτηκαν προς το κέντρο του Newark, λίγα μίλια παρακάτω. Αρκετοί αποκόπηκαν από την πορεία και κατευθύνθηκαν στο τοπικό κέντρο εύρεσης εργασίας, όπου έκαναν μια ανοιχτή συζήτηση. Ανάλογες κινητοποιήσεις σε διάφορα μέρη.<br /></p><p>Από τα μέσα Φλεβάρη και μετά τα πράγματα έχουν πέσει στην Αγγλία, ενώ η αναταραχή φαίνεται να έχει μεταφερθεί στην Ιρλανδία όπου σήμερα είχε διαδήλωση 120.000 παράλληλα με αρκετές απεργίες...<br /></p></div></div></div>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-14820944687346763882009-02-22T05:10:00.003+00:002009-02-27T20:33:24.325+00:00Για την Εξέγερση του BrixtonΤο παρακάτω άρθρο είναι ένας προσωπικός απολογισμός ενος συμμετέχοντα τόσο των γεγονότων κατά τις ταραχές ενάντια στην αστυνομία που ξέσπασαν στο Brixton τον Απρίλη του 1981, όσο και των ίδιων των ταραχών.<div class="field field-type-text field-field-introduction"><div class="field-items"><div class="field-item odd"><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaC_7PVC1-I/AAAAAAAAALk/b-ecDf8UfB0/s1600-h/riotbrixton851lg.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 212px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaC_7PVC1-I/AAAAAAAAALk/b-ecDf8UfB0/s320/riotbrixton851lg.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305451385490429922" border="0" /></a></p><p>Πλέον, το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο των ταραχών του Brixton θα είναι γνωστό στους περισσότερους ανθρώπους. Μια λίστα αναμονής για στέγαση, που στο δήμο του Brixton φτάνει τα 18.000 άτομα. Το ένα τρίτο των σπιτιών είναι κάτω του αποδεκτού. Υψηλή ανεργία, με σχεδόν 2 στους 3 ανέργους να είναι μαύροι. Ένας υψηλός βαθμός ληστειών (στην πραγματικότητα ο υψηλότερος στο Λονδίνο, με τον δεύτερο υψηλότερο να είναι κάτω του μισού του). Κι αυτό πλάι σε μηδαμινές κοινωνικές παροχές. Όλα αυτά είναι πολύ πολύ αληθινά.</p> </div> </div> </div> <p>Αυτή τη φορά η φωτιά...</p><p>Η περιοχή γύρω από την Railton Road (Frontline/Mayall Road triangle) κατοικείται πρωταρχικά από μαύρους που νοικιάζουν σε οικοδομικά συγκροτήματα του δήμου, και λευκούς καταληψίες (αριστεριστές/αναρχικούς/περιθωριακούς). Τα άδεια σπίτια χρησιμοποιούνται επίσης από τους μαύρους της γειτονιάς σαν στέκια για ποτό και τζόγο, χώρους για ντίλιες αλλά και μπλουζ πάρτυ με ηχοσυστήματα που παίζουν ασταμάτητα reggae μουσική. Προς την Frontline ένα κέντρο τεχνών των μαύρων άνοιξε σε ένα άδειο κτίριο και λίγο πιο κάτω ένα παλιό νέγρικο βιβλιοπωλείο μετατράπηκε σε αναρχική κατάληψη και βιβλιοπωλείο.</p><p>Οι άνθρωποι εδώ τείνουν να ζουν από τα απομεινάρια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Για χρόνια το Triangle απασχολούσε το δημοτικό συμβούλιο με το ζήτημα της κατεδάφισής του, αλλά μόνο την τελευταία διετία έγιναν κάποιες απόπειρες για να γίνει κάτι τέτοιο. Κι όμως, το συμβούλιο ξεμένοντας συνέχεια από πόρους το άφησε να σαπίσει, κάνοντας μια σκληρή περιοχή να δείχνει ακόμα σκληρότερη. Ωστόσο, οι δρόμοι δυτικά του Frontline μοιάζουν πιο αστραφτεροί καθώς έχουν περιέλθει στην κατοχή λευκών, φιλελεύθερων επαγγελματιών και αυτοδημιούργητων, αξιοσέβαστων πια μαύρων.</p> <p>Στο μήκος της Frontline αναπτύσσονται δυο ξεχωριστές κουλτούρες -η λευκή και η μαύρη- και είναι η μαύρη που κυριαρχεί στις αποδράσεις στις οποίες συμμετέχουν οι νεαροί λευκοί: Τα ναρκωτικά και η reggae. Οι μαύροι έχουν τη δική τους διάλεκτο -τα Patois- κι αυτό τους δίνει μια ανεξάρτητη πολιτιστική ταυτότητα που δεν αφομοιώνεται και δε διαλύεται εύκολα. Ίσως η πιο σχετική (όσον αφορά τις ταραχές) όψη αυτής της κουλτούρας είναι τό ότι αποτελεί μια κατά βάση κουλτούρα του δρόμου (παρά τον βρεττανικό καιρό). Καλοκαίρι ή χειμώνα, υπάρχουν συνεχώς πλήθη μαύρων που αράζουν στην Frontline, κάνοντας rap, καπνίζοντας, γελώντας, καταλαμβάνοντας εμφανώς το δικό τους δημόσιο χώρο. Αλλά είναι οι μπάτσοι αυτοί που αξιώνουν τον έλεγχο των δρόμων του Λονδίνου.<br /></p> <p>Στα δύο χρόνια που έζησα στην Frontline, παρατήρησα άπειρες φορές τους μπάτσους να προσπαθούν να φοβερίσουν την κοινότητα της Frontline με συνεχείς περιπολίες πεζές ή σε οχήματα ή λιγότερο συχνά σε άλογα. Το πιο περίεργο τέτοιο περιστατικό που έχω δεί συνέβη λίγους μήνες πριν, όταν ένας μπάτσος κυνηγούσε κάποιον καβάλα στο άλογο μέσα στο δρόμο Mayall Road. Στην πραγματικότητα, οι μπάτσοι ξέρουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν απόλυτα την Frontline. Παρά τους ισχυρισμούς τους και τις περιπολίες τους, η πολιτική της αστυνομίας στην Frontline είχε να κάνει περισσότερο με τον εκτοπισμό -περιοδικές εισβολές ώστε να υπενθυμίζεται στους ντόπιους ποιός είναι το αφεντικό, και να δρα προειδοποιητικά ώστε τα πράγματα να μη ξεφύγουν απ' τα χέρια της.<br /></p> <p>Επιχειρήσεις όπως αυτή του 1978, όταν οι SPG (Special Patrol Group units) απέκλεισαν ολόκληρη την Frontline και πραγματοποίησαν σωματικούς ελέγχους στους πάντες, προκάλεσαν οργή. Οι μαύροι, ιδιαίτερα η δεύτερη γενιά, δείχνουν μεγάλη περιφρόνηση. Έναν μήνα πριν, ένας μαυρος μοτοσυκλετιστής έσκισε μια κλήση που του έδωσε ένας μπάτσος και του την πέταξε στη μούρη, ενώ ο κόσμος είχε μαζευτεί και ζητωκραύγαζε. Οι μπάτσοι συνεχώς χρησιμοποιούν την νομοθεσία SUS για να σταματήσουν και να ψάξουν νεαρούς μαύρους. Και το κάνουνε με μίσος. Ένα ακόμα περιστατικό στην Frontline βοηθάει να καταλάβουμε την εικόνα. Δυο οχήματα συγκρούστηκαν και οι μπάτσοι που έτρεξαν στο σκηνικό αμέσως κατέβασαν τους οδηγούς και τους επιβάτες για να τους κάνουν σωματικό έλεγχο. Το ίδιο το ατύχημα μπήκε σε δεύτερη μοίρα.<br /></p><p>Με τέτοια καθημερινή στέρηση και έναν απερίσκεπτο κρατικό τραμπουκισμό, αυτό που ένωνε τα ανομοιογενή στοιχεία της κοινότητας της Frontline ήταν ένα πύρινο μίσος για τους μπάτσους. Αυτό που παραξένεψε τους ντόπιους όταν ξέσπασαν οι ταραχές του Bristol έναν χρόνο πριν, ήταν πώς και δε συνέβη κάτι τέτοιο εδώ νωρίτερα. Μια ακόμη έκπληξη ήταν εκείνο το αναρχικό γκράφιτι που έλεγε "Bristol yesterday, Brixton today" (Χθές το Bristol, σήμερα το Brixton), και χρειάστηκε τελικά έναν ολόκληρο χρόνο να πραγματοποιηθεί. Το καθεστώς το ήξερε αυτό επίσης: Μόνο μερικούς μήνες πριν, το τοπικό συμβούλιο του Lambeth δημοσίευσε μια αναφορά του που ασκούσε κριτική στους μπάτσους και προμήνυε μπελάδες.</p><p>Η διαρκής έντατική αστυνόμευση του Brixton και της Frontline ιδιαίτερα, αυξήθηκε τις εβδομάδες που οδήγησαν στις ταραχές. Στις 11 το πρωτί της Παρασκευής 3 Απρίλη, η περιοχή της Frontline γύρω από τις οδούς Dexter και Leeson Road αποκλείστηκε από τους μπάτσους, ενώ η είσοδος απαγορεύτηκς στους πάντες για πάνω από μια ώρα. Πάνω από 20 συλλήψεις έγιναν τότε. Έπειτα, την επόμενη εβδομάδα, η Operation Swamp 81 (επιχείρηση "Βάλτος" 81) συμπεριλάμβανε τον επί τόπου σωματικό έλεγχο ("stop and search") άνω των 1000 ανθρώπων (κυρίως νεαρών μαύρων). Όλα αυτά ενέτειναν την απογοήτευση των ντόπιων κατοίκων.<br /></p> <p>Γύρω στις 2:30 το απόγευμα της Παρασκευής 10/4 μου την έπεσαν με μπουκάλια τρεις νεαροί μαύροι, γεγονός που με μπέρδεψε και με εκνεύρισε (ήταν η πρώτη φορά που με ενοχλούσε κανείς στην Frontline) για να μάθω τελικά μετά από λίγο ότι ήταν όλοι θύματα της επιχείρησης Swamp 81, λίγα λεπτά ίσως πριν συναντηθούμε. Γύρω στις 5 ένας νεαρός μαύρος τραυματισμένος από μαχαίρι σταματήθηκε από μπάτσους στη Frontline. Το τί ακολούθησε ποικίλοι ανάλογα με την πηγή που εξιστορεί κάθε φορά το περιστατικό.<br /></p> <p>Αυτό που ακολούθησε πάντως (και δεν είναι απαραίτητο να ψάχνουμε εδώ μια αιτιολόγηση για το τί ακολούθησε) είναι ότι οι μπάτσοι δέχτηκαν επίθεση από μια ομάδα ντόπιων, ο νεαρός τραυματίας απελευθερώθηκε και τον πήγαν στο νοσοκομείο. Μια σύντομη μάχη με τους μπάτσους χρησιμοποιήθηκε ως πρόκληση κι έτσι την επόμενη μέρα, Σάββατο 11/4, ολόκληρη η Frontline ήταν υπό αστυνομική κατοχή. Συνήθως οι μπάτσοι απλώς περιπολούν την Frontline. Αλλά το Σάββατο πάρκαραν σε όλο το μήκος της, κάθε 50 γιάρδες, και κάθονταν στα βανάκια τους περιμένοντας να γίνει κάτι. Ήταν μια θερμή μέρα, κι έτσι η Frontline ήταν γεμάτη ανθρώπους που άραζαν εκεί με τις συνήθεις ασχολίες τους, αυτή τη φορά αντικρύζοντας τις κατοχικές δυνάμεις με μίσος.</p><p>Ολόκληρο το απόγευμα οι περισσότεροι άνθρωποι περίμεναν να γίνει κάποιου είδους φασαρία. Γύρω στις 5 το απόγευμα ένας μπάτσος με πολιτικά φιλοδωρήθηκε με ένα τούβλο στο κεφάλι καθώς προσπαθούσε να ψάξει μέσα στο αμάξι ενός μαύρου νέου. Ψηλότερα, στην Atlantic Road έγινε μια απόπειρα σύλληψης κι αυτό εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο το ήδη αγριεμένο πλήθος. Οι περισσότεροι είχαν μαζευτεί ήδη στην μιά άκρη της πλατείας και στην αρχή της Atlantic Road. Μερικά τούβλα έφυγαν προς τους μπάτσους που είχαν απομονωθεί στην μέση του πλήθους. Ένα παράθυρο έσπασε. Τσιτωμένα νεύρα. Ηλεκτρισμένα. Έπειτα μπάτσοι με πολιτικά εμφανίστηκαν μέσα από το πλήθος και ενώθηκαν με τους ένστολους.<br /></p><p>Η γραμμή της μάχης είχε πλέον χαραχτεί ξεκάθαρα και η πρώτη επίθεση με τούβλα έγινε προς την μεριά των μπάτσων. Πέταξαν πίσω μερικά τούβλα και επιτέθηκαν. Στην αρχή υποχωρήσαμε λίγο, αλλά -συνειδητοποιώντας ότι είμαστε πολλοί, σταματήσαμε. Έπειτα, αυθόρμητα, ολόκληρη η ένταση του απογεύματος απελευθερώθηκε σαν μια άνοιξη, τους επιτεθήκαμε εμείς. Ό,τι ακολουθεί ίσως φανεί μπερδεμένο και ασυνάρτητο. Όμως είναι έτσι που βίωσα εγώ την ταραχή. Αναφέρω μόνο όσα είδα και άκουσα. Αρκετά περιστατικά λοιπόν λείπουν. Μια μαζική έκρηξη αδρεναλίνης. Πολεμικές κραυγές. Κραυγές ταξικούς πολέμου! Ένας πανικός να βρούμε τούβλα. Πρέπει να βρώ ένα τούβλο. Πού είναι τα τούβλα; Ένας σωρός από τούβλα. Οι μπάτσοι είναι μπερδεμένοι καθώς καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν πλέον τον έλεγχο της κατάστασης. Μαριονέτες που χάσαν τον ρόλο τους. Μας κοιτάνε, κοιτάνε ο ένας τον άλλον τους, κοιτάνε γύρω τους. Νά τοι. Τρέχουν. Μακριά. Κάτω στην Mayall Road, αφήνοντας πίσω τα οχήματά τους στα χέρια μας.</p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaDAPIN5o3I/AAAAAAAAAME/6Bql0_bH5xw/s1600-h/riot7.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 206px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaDAPIN5o3I/AAAAAAAAAME/6Bql0_bH5xw/s320/riot7.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305451727178802034" border="0" /></a></p> <p>Μέσα σε ένα βλεφάρισμα του ταραχοποιού ματιού, τα οχήματά τους σπάζονται και αναποδογυρίζονται. Κάποιος προσφέρει γρήγορα μια φωτιά και πάφ! Φώκωσε το μπατσικό! Ιαχές άγριας χαράς. Γέλια, χοροί γιορτινοί. Βλέπω ένα σύντροφο και ακτινοβολούμε αλληλεγγύη ο ένας προς τον άλλον. Οι άγριες γιορτές μας διακόπτονται από μια επίθεση των μπάτσων (είχαν στο μεταξύ αναδιοργανωθεί με τον ερχομό ενισχύσεων). Το πλήθος χωρίζεται. Οι μπάτσοι είναι έξαλλοι. Κοπανάν με τα ρόπαλα τα πάντα. Τρέχω να βρω καταφύγιο σε έναν παράδρομο και βρίσκω έναν ακόμη σύντροφο. Καθώς δείχνουμε με το δάχτυλο σαν παιδάκια προς ένα σημείο που έβγαινε καπνός. Ένας λευκός είχε φάει ένα τούβλο στο κεφάλι, για ανεξήγητο λόγο. Νεαροί μαύροι τον υπερασπίστηκαν και τα μάτια όλων έψαχναν για τον ηλίθιο ρίπτη του τούβλου.</p><p>Ένας φίλος είχε μεταφορικό μέσο, κι όπως πηγαίνω να δω αν είναι διαθέσιμο ένας μαύρος που μου κρατούσε μνησικακία από παλιότερα με τραβάει, βλέπω το πάθος για εκδίκηση στο βλέμμα του. Πριν καλά καλά μπορέσει να βρει μια δικαιολογία για να μου ρίξει κανά τούβλο (ήταν άραγε το τούβλο που έφαγε ο άλλος πριν, για μένα;) του κάνω σαφές ότι χρειάζεται άμεσα βοήθεια. Βρήκαμε ένα φορτηγάκι. Οι φίλοι μου κάνουν ερωτήσεις. Συντονιζόμαστε στο ράδιο της αστυνομίας. Έχουνε ξεφύγει. Ακούγονται να σπάζονται τζαμαρίες στην Coldharbour Lane. Πίσω στους δρόμους. Στην Coldharbour Lane, ένα φορτηγό της SPG είναι αναποδογυρισμένο στο πλάι σαν καμιά ξεβρασμένη φάλαινα.</p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaDAKVMyB8I/AAAAAAAAAL8/y7xun0qwXTM/s1600-h/riot6.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaDAKVMyB8I/AAAAAAAAAL8/y7xun0qwXTM/s320/riot6.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305451644764424130" border="0" /></a></p><p>Ένα κατάστημα είχε τις βιτρίνες του κατεβασμένες και πεταμένες κούκλες στο πεζοδρόμιο. Περαστικοί κοιτούσαν. Σπασμένες βιτρίνες στην Electric Avenue. Ένα κοσμηματοπωλείο λεηλατήθηκε. Ακόμα ένα πιο πέρα. Μαύρα και λευκά παιδιά σπάζουν τα ρολά των μαγαζιών για να εισβάλουν μέσα. Προσέχοντας για μπάτσους στην Brixton Road, ανακοινώνω στους περαστικούς που βγήκαν για τα ψώνια τους, κοιτάζοντας τις βιτρίνες, ότι μοιράζουν δωρεάν κοσμήματα αν θέλουν. Με αγνοούν. Υπόψιν ότι τα κοσμηματοπωλεία είναι, κοίτα σύμπτωση, ακριβώς δίπλα σε ένα κέντρο καταναλωτών. Βραχιόλια, κολιέ, δαχτυλίδια και ρολόγια πετάγονται στα πεζοδρόμια. Κοσμήματα ρίχνονται στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Κάποιοι τσακώνονται για τις λεηλασίες. Καταθλιπτικό.<br /></p> <p>Προχωράω στη Brixton Road. Τα ρούχα του Burton's έχουν ήδη γίνει, και μια κούκλα στη βιτρίνα έχει λαμπαδιάσει. Μαγική λάμψη. Καταφτάνουν οι μπάτσοι. Τραβούν τη κούκλα έξω στο πεζοδρόμιο. Ο σταθμός του μετρό κλείνει αλλά η Brixton Road είναι ακόμα ανοιχτή για τα αυτοκίνητα. Οι αυτοκινητιστές και οι οδηγοί των λεωφορείων κοιτάνε έξω συγχυσμένοι καθώς οι λεηλασίες εξαπλώνονται και στις δυο πλευρές του δρόμου. Ένας νεαρός μαύρος κοπανάει τις βιτρίνες σαν να σκότωνε μύγες. Κι άλλοι μπάτσοι. Αντικλεπτικοί συναγερμοί ουρλιάζουν μέσα στ' αυτιά μας και μας ξεκουφαίνουν. Κι άλλοι, κι άλλοι μπάτσοι. Οι οδομαχίες μεταφέρονται από στενό σε στενό. Οι λεηλασίες το ίδιο. Έπειτα παρατήρησα ότι είχανε κόψει την κίνηση. Οι μπάτσοι είχαν αποκλείσει την κεντρική οδό από το μπατσάδικο προς το δημαρχείο. Λεηλασίες και βανδαλισμοί επεκτείνονταν σε όλο το μήκος της Brixton Road και της γύρω περιοχής, στην αγορά και στην Acre Lane. Κάποιος φωνάζει το όνομά μου. Ένας άλλο σύντροφος. Δίνουμε τα χέρια και μουρμουρίζουμε Σπουδαία! Σπουδαία! του κάνω μια γρήγορη περίληψη. Λαοθάλασσα έξω από το Brixton Oval. Σπάζονται και λεηλατούνται τα Woolworths. Τηλεοράσεις, στερεοφονικά, τα πάντα. Μερικά σπάζονται επί τόπου. Που και πού περνάει κανένα μπατσικό γκαζόνοντας και σπάζεται αμέσως.</p> <p>Αρκετοί από το πλήθος καταλαβαίνουν ότι οι μπάτσοι πρέπει να περάσουν από μας για να φτάσουν στο πεδίο της μάχης οπότε το πλήθος ανοίγει στα δύο και καταλαμβάνει τα πεζοδρόμια της Brixton Road με πέτρες και μπουκάλια στα χέρια. "Πάρτε κι αυτό ρε" Κράτς! "Πάρτε κι άλλο ένα" Κράτς! Μια παιδική χαρά για το προλεταριάτο. "Και το επόμενο παρακαλώ! Κράτς. Παντού κι ένας νικητής. Οι μπάτσοι συμμαζεύονται και έρχεται ένα κομβόι, σταματάει και αμολάνε τις ορδές των ενισχύσεων, με ρόπαλα να κοπανάνε τους πάντες και τα πάντα. Το πλήθος διαλύεται αλλά ακόμα μπορούμε να τους πάρουμε. Μια γρήγορη αντεπίθεση, και ξεφεύγουμε σε ένα στενάκι. Όλοι χαλαρώνουμε, αποφασίζουμε να μπούμε σε μια παμπ, για ένα ποτό. Κυκλοφορεί μια φήμη ότι ένας μπάτσος έχει απαχθεί. Ο σύντροφός μου κι εγώ χαμογελάμε πίσω απ' τα μουστάκια μας. Αποφασίζουμε να πάμε προς την Frontline.</p><p>Έχει πλέον νυχτώσει και κινούμαστε από στενάκια, αποφεύγοντας τα κορδόνια των μπάτσων. Πλησιάζουν την άκρη της Frontline στην Kellet Road για να αντικρύσουμε ένα απίστευτο θέαμα. Τρεις σειρές μπάτσων απλωμένοι στην Frontline με το πρόσωπο σε έναν ασταμάτητο καταιγισμό τούβλων που πέφτουν στις ασπίδες τους. Τότε, ξαφνικά μια μολότοφ (η πρώτη που είχα δει ποτέ) σηκώνεται και πέφτει και κραατς! προσγειώνεται σε μερικές ασπίδες τις οποίες ρίχνουν αμέσως κάτω. Ρίχνω μια ματιά προς την Mayall Road και αντικρύζω την παμπ Windsor Castle τυλιγμένη στις φλόγες.<br /></p><p>Η Frontline είναι οχυρωμένη με οδοφράγματα από φλεγόμενα οχήματα. Είμαι ενθουσιασμένος και τσατισμένος μαζί. Ενθουσιασμένος που η Frontline είναι άβατο, και τσατισμένος που έμεινα από την έξω μεριά. Βλέπω γύρω μου. Εξαντλημένοι και τραυματισμένοι μπάτσοι κάθονται στο δρόμο κατάκοποι. Οι φωτιές, οι μπάτσοι, η ατμόσφαιρα. Ταξικός πόλεμος. "Θα φέρουν και το στρατό τώρα;" όπως στο Belfast.</p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaDAFxBy2eI/AAAAAAAAAL0/daDrsRvJN0I/s1600-h/riot1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 210px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaDAFxBy2eI/AAAAAAAAAL0/daDrsRvJN0I/s320/riot1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305451566335187426" border="0" /></a></p> <p>Κάνουμε μια παράκαμψη προς την νότια μεριά της Frontline, η οποία είναι επίσης αποκλεισμένη. Βλέπουμε ένα μαγαζί να καίγεται. Το ταχυδρομείο έχει ισοπεδωθεί. Πίσω προς την περιοχή του δημαρχείου. Οι μπάτσοι πλέον επανέκτησαν στρατηγικές θέσεις: την μεγάλη διασταύρωση στο δημαρχείο, το μπατσάρικο κλπ. Οι λεηλασίες συνεχίζονται. Περισσότεροι φίλοι φτάνουν από αλλού. Μιλάμε. Επιστροφή στη Frontline. Όλες οι φωτιές έχουν πλέον σβήσει. Πλησιάζουν μεσάνυχτα. Τα πράγματα πολύ πιο ήσυχα. Οι μπάτσοι σταδιακά επανακτούν τον έλεγχο. Πίσω στο μπατσάδικο. Οδοφράγματα από αστυνομικά βαν. Κατάσταση πολιορκίας. Οι μπάτσοι μας επιτίθενται και μας κυνηγάνε σε ένα δρομάκι. Ξυλοδαρμοί. Συλλήψεις. Χωριζόμαστε.<br /></p> <p>Τριγυρνώ πίσω στη Brixton Road επιθεωρώντας τις ζημιές. Μόνο λίγοι κάτοικοι έμειναν τώρα. Οι μπάτσοι πήραν τον έλεγχο. Αφήνω τους δρόμους. Μιλώ σε φίλους για ώρες, κι έπειτα πάλι πίσω στη Frontline για ένα ποτό να το γιορτάσουμε. Μια τελευταία ματιά στις στάχτες της Frontline και με το χάραμα πέφτω για ύπνο. Ονειρεύομαι μπάτσους, μπάτσους και ακόμα περισσότερους μπάτσους.</p> <p>Μετά:</p> <p>Κυριακή 12/4. Κούραση. Χανγκόβερ. Λύσσα στις εφημερίδες. Ο επίτροπος McNee και άλλοι έχουνε το θράσσος να κατηγορούν "προβοκάτορες από έξω από την κοινότητα" (οι μπάτσοι ήταν οι μόνοι τέτοιοι). Η Frontline είναι γεμάτη με κόσμο που συζητάει. Άπειροι μπάτσοι περιπολούν ετοιμοπόλεμοι. Πυροσβέστες επιθεωρούν τις ζημιές. Συζητάμε τα γεγονότα με φίλους. Νέα για τις συλλήψεις. Απόγευμα. Κι άλλοι μπελάδες, αν και πιο απλοί αυτοί, καθώς πάνω από 1000 νέοι μπάτσοι έρχονται στην περιοχή. Το Brixton αποκλείεται μέχρι το Kennington Oval. Φασίστες επιτίθενται στη Villa Road (γνωστή κατάληψη). Το μπατσάδικο ξανά σε έντονο κλοιό προστασίας. Οι μπάτσοι χρησιμοποιούν νυχτερινά ελικόπτερα Nightsun για πρώτη φορά. (Μπορούν να φωτίσουν μια περιοχή έκτασης ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου με υπέρυθρες ακτίνες). κι άλλοι μπάτσοι παντού. Κερδίζουνε το πάνω χέρι.<br /></p> <p> Μετά το σαββατοκύριακο επικρατησε σύγχυσυ και παράνοια. Οι κίτρινες φυλλάδες δεν έμειναν μόνο στους προβοκάτορες από έξω, αλλά εφηύραν μια "συνομωσία λευκών αναρχικών" πίσω από τα γεγονότα. Εισβολές σε σπίτια συντρόφων. (Ποιός θα είναι ο επόμενος;). Πού τους κρατάνε; Σε ποιό δικαστήριο θα τους πάνε; Οι πρώτες ποινές είναι βαριές. 200 λίρες. Μάχες για να βγουν με εγγύηση. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν φωτογραφίες όπου φαίνονται καθαρά πρόσωπα (ποιός θα είναι ο επόμενος;). Η Frontline είναι τώρα πιο ήσυχη απ' ότι συνήθως. Μαζική αστυνομική παρουσία που δε γίνεται αντιληπτή άμεσα. Κλούβες στα γύρω στενάκια, σε μια απόσταση 2 μιλιών.<br /></p><p>Νέα για την αντιμετώπιση των συλληφθέντων. Άσχημη. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. (Πώς μπόρεσε ο λαός της Β. Ιρλανδίας να επιβιώσει 10 χρόνια αυτό το πράγμα χωρίς να σπάσει;). Η μαύρη κοινότητα είναι χωρισμένη στα δύο. Η πορεία για την Κυριακή του πάσχα ακυρώνεται. Αλληλοκατηγορίες. Η Brixton Defence Committee και το Lambeth Law Centre οργανώνουν την αντιπληροφόρηση και δημοσιεύουν μια λίστα υποθέσεων ενάντια στην αστυνομία. Είναι ακόμα νωρίς.<br /></p> <p>Σαββατοκύριακο του πάσχα. Η Frontline πολύ πιο ήσυχη και το Brixton ακόμα κατεχόμενο. Όλες οι ποικιλίες των πολιτικών ομάδων προσπαθούν να αποικίσουν τις τοπικές κινήσεις. Η χειρότερη τέτοια απόπειρα που είδα ήταν της Militant που κυκλοφόρησε με επικεφαλίδα Brixton Blame the Tories (Brixton κατηγόρησε τους Torries-το κυβερνόν κόμμα). Δύσκολο να περιγράψεις την ατμόσφαιρα. Οι άνθρωποι πρέπει να ξανασκεφτούν, να βάλουν αυτά τα εξαιρετικά γεγονότα σε μια προοπτική. Είναι πλέον υψηλότερο το επίπεδο της σύγκρουσης. Όλα τα μαγαζιά στην αγορά και τη κεντρική λεωφόρο ξαναφτιάχνονται. Για πόσο ακόμα; Γίνονται συζητήσεις για περισσότερη "βοήθεια" στην κοινότητα. Σαν να ζητάς γάζες για λεπρούς. Η ταξική κοινωνία σαπίζει ολοένα και περισσότερο μέσα της. Πού θα ξεσπάσει η επόμενη έκρηξη; Ο αγώνας δεν τελείωσε.<br /></p> <p>Από την κολλεκτίβα: We Want to Riot, Not To Work, Riot Not To Work Collective, 1982 </p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaDABYWDiZI/AAAAAAAAALs/GGkKnBX35vM/s1600-h/riot.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 222px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaDABYWDiZI/AAAAAAAAALs/GGkKnBX35vM/s320/riot.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305451490989803922" border="0" /></a></p>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-41587978530030742492009-02-22T00:39:00.005+00:002009-05-25T22:55:44.167+01:00Από τις διεργασίες του Παγκόσμιου Κοινωνικού Κουκουλοφόρουμ...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaCjPOkOZxI/AAAAAAAAALc/uni7RqV9km8/s1600-h/banksy_chequebook.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 198px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaCjPOkOZxI/AAAAAAAAALc/uni7RqV9km8/s320/banksy_chequebook.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305419843045844754" border="0" /></a><br /><span style="font-size:85%;">Παραθέτω μετεφρασμένες (εκτός από μία που δημοσιεύτηκε στα ελληνικά) τις νυχτερινές δράσεις αλληλεγγύης στην Εξέγερση στην ελλάδα που έλαβαν χώρα στο Λονδίνο, από 20/12 μέχρι την πρωτοχρονιά, από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=951499 και το http://325collective.com . Διατηρώ την πεποίθηση ότι οι δράσεις αυτές είναι μια ζωτική ανάσα σ' ένα τοπίο όπου κάθε συλλογική κινητοποίηση δεν μπορεί να εκφραστεί ανοιχτά.<br /><br />20/12: Κόκκινη μπογιά στο Hellenic Center του Λονδίνου, 20/12<br /></span><div class="small"><span style="font-size:85%;">από UP YOURS! LONDON <i>1:00μμ, Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008</i></span></div> <blockquote><p class="small"><span style="font-size:85%;">εξοστρακίστηκε.</span></p></blockquote><p><span style="font-size:85%;">Το ξημέρωμα του Σαββάτου 20 Δεκέμβρη, οι συνέπειες χτύπησαν την πόρτα του κτιρίου στην Paddington Street που στεγάζει το Hellenic Center και τα γραφεία της Hellenic Bankers Association, παραρτημάτων του -ανοιχτά πλέον- δολοφονικού ελληνικού κράτους και κεφαλαίου. 3 κιλά κόκκινου χρώματος πετάχτηκαν στην είσοδο και τις σκάλες, ώστε να αποτυπώσουν το γεγονός. Ζούμε, αναπνέουμε, περπατάμε στην νύχτα της κατανάλωσης και του life-style (γαλανόλευκο σαν του Hellenic Center ή και λιγότερο κιτς, δεν έχει σημασία) μιας ακόμα πόλης που η αστυνομία ορίζει τα πάντα, και η σκέψη μας δεν μπορεί παρά να είναι στους εξεγερμένους και τις εξεγερμένες της Ελλάδας, που ρίχνουν μερικές πρώτες αχτίδες ήλιου: στους φλεγόμενους δρόμους, στις πολιορκίες των αστυνομικών τμημάτων και τις λεηλασίες των εμπορευματικών ναών, στα κατειλημένα κτίρια και κέντρα πληροφόρησης.</span></p> <p><span style="font-size:85%;">Δύναμη στους εξεγερμένους στην Ελλάδα και στους διεθνείς αλληλέγγυους!</span></p> <p><span style="font-size:85%;">Λευτεριά στους συλληφθέντες και φυλακισμένους σε Ελλάδα, Μαδρίτη και παντού!</span></p> <p><span style="font-size:85%;"><em>"Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη, εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη"</em></span></p><p><span style="font-size:85%;">21/12: "Αλληλεγγύη με την ελληνική εξέγερση φέρνοντας το χάος στο Λονδίνο". Μικρές δράσεις σε όλη την πόλη: 4 τράπεζες και αρκετά ΑΤΜ με ζημιές, αρκετοί κάδοι πυρπολήθηκαν καθώς και 2 οχήματα, "σε αλληλεγγύη επίσης με όλους όσους βρίσκονται στη φυλακή για ενέργειες άμεσης δράσης, δε ξεχνάμε δε συγχωρούμε, η ώρα είναι τώρα A.C.A.B.".<br /></span><span style="font-size:85%;"><em></em></span></p><p><span style="font-size:85%;">Λίγες μέρες αργότερα: Βανδαλισμοί σε οχήματα της αστυνομίας, τράπεζες, ΑΤΜ, πυρπόληση κάδων και μιας BMW. Κάποια συνθήματα γράφτηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης. "Αλληλεγγύη με την ελληνική εξέγερση, δε ξεχνάμε, δε συγχωρούμε, δεν υποχωρούμε".<br /></span></p><span style="font-size:85%;">27/12: Δράσεις αλληλεγγύης με την ελληνική εξέγερση και για την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων: 2 ΑΤΜ και μια τράπεζα με βανδαλισμούς, ένα πολυτελές αυτοκίνητο και 2 μεγάλοι κάδοι πυρπολήθηκαν."<i>COMRADES FROM ALL THE WORLD UNITED WE STAND DIVIDED WE FALL SOLIDARITY MEANS ATTACK @"</i><br /><br />1/1: Βανδαλισμοί σε 2 τράπεζες στην περιοχή της old street, και αρκετά συνθήματα σε τοίχους σε αλληλεγγύη με την εξέγερση στην ελλάδα και για να ενώσουμε το αναρχικό κίνημα στο ηνωμένο βασίλειο. "<i>UNITED WE STAND DIVIDED WE FALL ...... vandals united @"</i></span><p> </p>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-59040358106558169732009-02-22T00:34:00.003+00:002009-02-27T00:45:01.925+00:00Σημειώσεις για τη συγκέντρωση στο HackneyΣχετικό βίντεο:<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/TSoGNOXTka4&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/TSoGNOXTka4&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Μια πρωτοβουλία συντρόφων κάλεσε με αφίσσα και κείμενα στο διαδίκτυο σε διαδήλωση στο Dalston Kingsland (Hackney). Προφανώς δεν είχε ζητηθεί κάποια σχετική άδεια από την αστυνομία. Περισσότερα γι αυτό παρακάτω όμως. Τα γειτονικά Sainsbury's και το Shopping Center κλείνουν (πριν προλάβουν ακόμα οι πελάτες που είχαν μέσα να ολοκληρώσουν τα ψώνια τους) εσπευσμένα στις 4 το απόγευμα(!), από φόβο επεισοδίων όπως ανακοινώνουν από μεγάφωνα στην πελατεία τους. Η αστυνομία κλείνει την είσοδο του σταθμού του London Overground, εκτρέπει την κυκλοφορία των αστικών, προκειμένου να μην περνούν μπροστά από τη συγκέντρωση, και κλείνει το junction (διασταύρωση) ενημερώνοντας τους οδηγούς ότι υπάρχει φόβος για ζημιές στα οχήματά τους λόγω συγκέντρωσης αναρχικών. Ανάλογες συμβουλές δίνονται και στους περαστικούς, η διέλευση των οποίων παρεμποδίζεται προκειμένου να μην έρθουν σε επαφή με τους διαδηλωτές.<br /><br />Ενώ σιγά σιγά μαζεύονται μερικές δεκάδες άτομα μπροστά στο σταθμό, η αστυνομία αρχικά κάνει ένα νοητό "κορδόνι" γύρω από τους συγκεντρωμένους με 15αριά μπάτσους (άνδρες και γυναίκες, ενώ αρκετοί ήταν εμφανώς αφρικανικής ή ασιατικής καταγωγής) χωρίς εξάρτηση, ενώ περισσότεροι μπάτσοι καταφτάνουν συνέχεια. Ωστόσο ο κόσμος ακόμη μπορεί να μπαινοβγαίνει στο "κορδόνι", να μοιράζονται προκηρύξεις κλπ. Καθώς μαζεύεται περισσότερος κόσμος (γύρω στα 60-80 άτομα), η αστυνομία φέρνει υπεράριθμες δυνάμεις (από γειτονικά τμήματα, metropolitan police, και άλλα σώματα). Το αρχικό "κορδόνι" πλέον κλείνει γύρω από τους συγκεντρωμένους, ενώ πιέζονται από την μια μεριά (με το βελάκι στο χάρτη) προκειμένου η αστυνομία να "διασφαλίσει την πρόσβαση στο σταθμό". Στο σημείο πίεσης, οι μπάτσοι πραγματοποιούν 2 ελέγχους (αντίστοιχο των εξακριβώσεων στοιχείων) μέσα από το σώμα των συγκεντρωμένων, προκειμένου ο κόσμος να "σπάσει" (μάλλον ακούγεται αδιανόητο για τα ελλαδικά δεδομένα να μπαίνουν μπάτσοι μέσα σε συγκέντρωση για να κάνουν εξακριβώσεις κατά βούληση και οι σύντροφοι να κάνουνε στην μπάντα ή να βγάζουν φωτογραφίες: http://mylondondiary.co.uk/2008/12/dec14-03.htm αλλά τέλος πάντων... Για το ζήτημα της χρήσης της κάμερας ως απειλή χρήσης βίας και από τις δυο πλευρές τα γράφει ωραία ο σύντροφας εδώ: http://revolutionaryboredom.wordpress.com/2008/12/14/a-quick-report-on-the-greek-solidarity-demo-at-dalston-kingsland-station-141208/).<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaB65-A6P6I/AAAAAAAAALA/bhZ9yeW65NI/s1600-h/dalston.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 548px; height: 179px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaB65-A6P6I/AAAAAAAAALA/bhZ9yeW65NI/s320/dalston.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305375497360392098" border="0" /></a><br />Τελικά οι διαδηλωτές κλείνονται σε μια γωνία δίπλα στην είσοδο του σταθμού όπου ίσα ίσα χωράνε, περικυκλωμένοι από το αρχικό "κορδόνι" και ένα ακόμη από πίσω. Ταυτόχρονα, η αστυνομία δημιουργεί ακόμα ένα κορδόνι για τον κόσμο απέναντι (ακόμα μια κατοστάρα άτομα που δεν πρόλαβαν να ενωθούν με τους αρχικούς συγκεντρωμένους), ενώ φέρνει τουλάχιστον 6 βανάκια/κλούβες που τα παρκάρει το ένα πίσω από το άλλο (φωτογραφίες http://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/415383.html και http://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/415484.html?c=on#comments). Έτσι, εκτός του ότι η διαδήλωση έχασε κάθε ελευθερία κίνησης, πλέον δεν είχε καμιά επαφή με τυχόν διερχόμενο κόσμο. Δυο τρείς απόπειρες να ξεφύγει ο κόσμος από τον κλοιό των μπάτσων έχουν απογοητευτικά αποτελέσματα. 2 διαδηλώτριες χτυπήθηκαν (οι μπάτσοι δεν τις άφησαν να βγουν από το κορδόνι ακόμα και μετά τον εμφανή τραυματισμό τους), πάνω στα σπρωξίδια τα χουλιγκάνια της metropolitan police μας πήραν κι ένα πανό(...), έκαναν 2 εξευτελιστικές συλλήψεις, αρκετοί διαδηλωτές φάγανε μπουκέτα κρατώντας στωικά παθητική αντίσταση (αυτό μάλλον έχει να κάνει με τις χοντροειδείς ποινές που επιφέρει η παραμικρή επίθεση σε όργανο της τάξης, κάτι που παίζει τεράστιο ρόλο στο συσχετισμό δυνάμεων στο δρόμο, κι όλη αυτή η κατάσταση σου δημιουργεί ένα αίσθημα ανημποριάς και ξεφτίλας)... Τέλος πάντων μείναμε για κανα δύωρο 80αριά άτομα σε ένα χώρο γύρω στα 50 τετραγωνικά (κυριολεκτικά στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον), οι μπάτσοι κάθε λίγο κάνανε καλαμπούρια του στυλ "μα γιατί είστε τόσο οργισμένοι;" για να μας αφήσουν τελικά να φύγουμε ένας ένας, αφού μας βιντεοσκοπούσαν, κι όλο αυτό μετά από διάφορες διαπραγματεύσεις. Εντωμεταξύ, είχε σκάσει μύτη και η FIT-ομάδα μπάτσων με βιντεοκάμερες που λέγεται ότι κρατούν αρχεία με διαδηλωτές, περισσότερα εδώ http://fitwatch.blogspot.com). Φεύγοντας κάποιοι από τη συγκέντρωση φάγανε και λίγο κράξιμο από "την κοινωνία" γιατί τους χαλάσανε λέει τα ψώνια τους.<br /><br />Τελικά η διαδήλωση -τεχνικά- δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Πάντως, η κύρια επιτυχία της αστυνομίας δεν εντοπίζεται τόσο στο τεχνικό επίπεδο όπου πιθανώς η αστυνομική καταστολή να λειτούργησε και αντίστροφα, παράγοντας τελικά μεγαλύτερο "θόρυβο" για την υπόθεση, ενώ το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τη διαταραχή της κυκλοφορίας και της καταναλωτικής ζωής. Ωστόσο, η νίκη της αστυνομίας ήταν κύρια σε ψυχολογικό επίπεδο, μετατρέποντας μια στιγμή επανοικειοποήσης του δρόμου και επικοινωνίας σε μια εμπειρία προσβλητική, οδυνηρή και τελικά δυσάρεστη, την οποία δύσκολα θα θελήσει να ξαναγευτεί κανείς (τουλάχιστον χωρίς να νιώθει κάπως μαλάκας... ηθική της αυτοθυσίας δηλαδή). Το ότι μια διαδήλωση εκτός από το προφανές περιεχόμενο της επικοινωνίας ενός μηνύματος έχει κι ένα βαθύτερο, αυτό της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων που συμμετέχουν σχηματίζοντας μια εφήμερη κοινότητα -που όμως θα ξανασυναντιέται και θα αναπτύσσεται- (πάνω σ αυτό έχω στο μυαλό μου τις συναντήσεις σε "κεντρικές" πορείες στην ελλάδα, όπου ταραχοποιοί ξαναβρίσκονται για να μοιραστούν τα κοινά "σέα", ανάμεσα σε συζητήσεις για τον ενδεδειγμένο τρόπο δράσης στην περίσταση και εξιστορήσεις παλιών μπαχάλων κλπ-ας μην ξεχνάμε το ρόλο που παίζει ένα συλλογικό γόητρο στη συγκρότηση μιας τέτοιας πολεμικής, κατ' ουσίαν, κοινότητας). Έχω την εντύπωση ότι για την βρετανική ριζοσπαστική νεολαία, η διαδεδομένη κουλτούρα των drugs και των parties καλύπτει ακριβώς αυτήν την έλλειψη.<br /><br />Όπως έγραψα και στην αρχή, για τη διαδήλωση δεν είχε παρθεί σχετική άδεια από την αστυνομία. (Για να διαδηλώσεις στο Λονδίνο χρειάζεται να ενημερώσεις ως "υπεύθυνος" κάποια 24ωρα πριν το τοπικό αστυνομικό τμήμα με ειδική αίτηση, ώστε να σου ορίσει ημερομηνία, ώρα και ενδεδειγμένη διαδρομή. Εξαίρεση αποτελεί η περιοχή γύρω από το κοινοβούλιο όπου μετά από νόμο του 2005 -...για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος- οι διαδηλώσεις πρακτικά απαγορεύονται). Κατά συνέπεια η αστυνομία αντιμετώπισε τη διαδήλωση σαν μια απειλή για τη δημόσια τάξη. Σε αντίθετη περίπτωση, (πρόταση που έγινε και τελικά πραγματοποιήθηκε από τους τούρκους και κούρδους σταλίνες που κάλεσαν την επόμενη πορεία -με άδεια απ' την αστυνομία- στο Hackney) οι μπάτσοι ξανά βρίσκονται παρόντες, αλλά αυτή τη φορά για να καθορίσουν την ενδεδειγμένη διαδρομή (που θα προκαλέσει λιγότερη συμφόρηση στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των καταναλωτών τους με λίγα λόγια) και να κάνουν φυσικά ένα ανάλογο κορδόνι, αυτή τη φορά όμως "προς τα έξω", για να προστατεύσουν το δικαίωμα στη διαδήλωση από τυχόν αντιφρονούντες... Προφανώς, μια τέτοια επιλογή δεν εξασφαλίζει ούτε την επιτυχία της διαδήλωσης, μιας και δεν υπάρχει και πάλι η ελευθερία κινήσεων και η επικοινωνία με τον κόσμο, ούτε το περιεχόμενο, μιας και χάνεται κάθε αυθορμητισμός και νόημα (η ίδια η νόμιμη διαδήλωση που έγινε τις επόμενες μέρες ήταν εντελώς ψόφια).<br /><br />Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι και στην "παράνομη" διαδήλωση δεν κάνει το παν η αστυνομία προκειμένου να απονοηματοδοτήσει, να περιθωριοποιήσει και να παραδώσει στη γραφικότητα, αν όχι στη βία της καταστολής τους διαδηλωτές, αυτό που ήθελα να πώ είναι ότι τουλάχιστον εκεί είμαστε εμείς κι αυτοί. Τέλος.<br /><br />Ήθελα να γράψω και κάποια πράγματα ακόμα, γιατί φαίνεται πως μερικοί νομίζουν ότι μια λύση από το αδιέξοδο αυτό είναι εφικτή μέσα από τακτικούς ελιγμούς (πχ. οι συγκεντρωμένοι να κάνουν κύκλους γύρω από το σημείο της συγκέντρωσης αντί να μένουν ακίνητοι...), αλλά βγήκε ολόκληρο σεντόνι. Υπόψην πάντως ότι ο σοβαρότερος ανασταλτικός παράγοντας που δε ξηλώσαμε και τους μπάτσους και τα κορδόνια τους δεν είναι ούτε η αριθμητική υπεροχή τους, ούτε το νομικό οπλοστάσιο, ούτε η ηττοπαθής κουλτούρα του "κινήματος" εδώ, αλλά η εξωφρενική απάθεια αυτού του υπνωτισμένου πλήθους που σέρνει τα πόδια του από τη δουλειά στο σπίτι παραπονούμενο που έχασε τα ψώνια του με τις μαλακίες μας. Εδώ βέβαια σηκώνει μια μεγαλύτερη κουβέντα, καθώς αισθάνομαι πως για τους περισσότερους απ' αυτούς το να πάνε στο σούπερμάρκετ με την οικογένεια ίσως να ταν ό,τι πιο ενδιαφέρον κάναν εκείνη την μέρα, αλλά...Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-79663729993587372262009-02-21T23:20:00.008+00:002009-03-01T21:22:04.470+00:00Πολιορκία της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο<span style="font-size:85%;">8/12/2008. Κατατοπιστικό βίντεο:<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/FCjHnHrm9x4&hl=en&fs=1&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/FCjHnHrm9x4&hl=en&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /></span><span style="font-size:85%;"><br />Από Sky News, βία, κακία και μια συμμορία επιδράμει στην πρεσβεία ("Gang Storms London Greek Embassy")</span><span style="font-size:85%;">: </span><h2 style="font-weight: normal;"><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >"Up to 100 protesters have clashed with police after trying to storm the Greek embassy in London. (</span><span style="font-size:85%;">eh, μάλλον η police συγκρούστηκε με τους διαδηλωτές, αυτό θα ήταν πιο ακριβές</span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >).</span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" > Sky News' Leah Borromeo said the group was at the embassy "to show solidarity with the dead teenager" (</span><span style="font-size:85%;">γειά σου ρε Leah διαννοούμενη...</span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >). "This anarchist group has adopted him as a martyr (</span><span style="font-size:85%;">ε έτσι είναι αυτοί οι αναρχικοί όπως και όλοι οι ισλαμιστές τρομοκράτες, έχουν κι από έναν μάρτυρ<span>α</span></span><span style="font-size:85%;"> η κάθε ταξιαρχία</span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >), and has raised an anarchy flag over the embassy," she said.<br /></span></h2><span style="font-size:85%;">Τέλος πάντων, δε θα ασχοληθώ παραπάνω με τους εμετούς των βρετανικών μίντια, η αηδία των οποίων ας θεωρείται δεδομένη. Μια παρατήρηση μόνο: Η αστυνομική βία παρουσιάζεται πάντοτε ως κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο (πχ "οι συγκρούσεις ξέσπασαν όταν οι διαδηλωτές έπρεπε να απομακρυνθούν από το οδόστρωμα..."), ενώ αντίθετα η όποια αντίδραση των διαδηλωτών (κανά σπρωξίδι δηλαδή) αντιμετωπίζεται κάτω από ένα ηθικοποιητικό πρίσμα. Ο διαδηλωτής δεν μοιάζει σε τίποτα όχι μόνο με τον "κοινό άνθρωπο", αλλά γενικά με άτομο συγκροτημένο. Όχι μόνο οι αντιδράσεις του απέναντι στην καταστολή, αλλά και η ίδια η δράση του, δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν κάποιας ανερμήνευτης ψυχολογίας.<br /><br /></span><span style="font-size:85%;">Παρεπιμπτόντως, αρκετά μίντια κατηγόρησαν την metropolitan</span><span style="font-size:85%;"> police για υπερβολική βία, όχι βέβαια για την καταστολή της συγκέντρωσης (που ούτως ή άλλως δεν είχε πάρει άδεια οπότε θα πρεπε να μασταν κι ευχαριστημένοι που δε μας φύτεψαν και καμια σφαίρα τα παλικάρια που σκάσαν μύτη με τα αυτόματα και τα κέβλαρ), αλλά γιατί σε κάποια φάση ένα γουρουνόπουλο ενοχλήθηκε από έναν κάμεραμαν και του τράβηξε τη κάμερα... (http://cosmodaddy.wordpress.com/2008/12/13/metropolitan-police-continue-harassment-of-journalists/). Η NUJ (ένωση δημοσιογράφων) έκανε μάλιστα επίσημη καταγγελία, καθώς τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν περιστατικά παρενόχλησης δημοσιογράφων σε διαδηλώσεις, πράγμα που δεν σημαίνει βέβαια κι ότι δεν υπάρχει απόλυτη συνεργασία αστυνομίας-δημοσιογράφων, απλά οι μπάτσοι έχουν λίγο άγχος να έχουν πάντοτε αυτοί το πάνω χέρι στη σχέση αυτή, πράγμα που αντιστοιχεί γενικά στην αντίληψή τους για τον έλεγχο των δρόμων.<br /><br />Κάποια στιγμιότυπα απ' τη συγκέντρωση(http://london.indymedia.org.uk/articles/372 και http://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/414613.html?c=on): Για τεχνικούς λόγους τελικά δεν επετεύχθη η κατάληψη της πρεσβείας, παρολα αυτά μπλοκαρίστηκε για ολόκληρη την μέρα η λειτουργία της. Πάνω από 100 συγκεντρωμένοι, κυρίως έλληνες από διάφορες πόλεις της Αγγλίας. Οι περισσότεροι ήρθαν από τη προσυγκέντρωση στο speaker's corner (με συνοδεία μπάτσων ακόμη και στο μετρό) ενώ μια ομάδα είχε ήδη αποκλείσει την πρεσβεία. Αρκετός κόσμος που είχε έρθει για έγγραφα κλπ εξέφρασε τη συμπάθειά του. Κοκκινόμαυρη στον ιστό και το εθνικό κουρελόπανο στις φλόγες. Πρώτη επαφή (οπτική) με την αντιτρομοκρατική. Επέμβαση των μπάτσων σε "ελληνικό" τεχνικά έδαφος, ξύλο και 5 συλλήψεις στο προαύλιο της πρεσβείας. Η αλληλεγγύη των εργατών στις οικοδομές απέναντι που προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν να ξαναμπώ στον αποκλεισμένο δρόμο μπροστά απ' την πρεσβεία, μέσα από τις οικοδομές, μετά το πέταγμα έξω (κυριολεκτικά) από 2 φουσκωτούς μπάτσους. Στη συνεχεια ο συγκεντρωμένος κόσμος, αποκλεισμένος ανάμεσα σε δεκάδες μπάτσους, βανάκια (μέχρι και πυροσβεστικά είχανε κουβαλήσει), πιεζόταν ολοένα και περισσότερο στην μια άκρη της πρεσβείας, ενώ οι μπάτσοι ξεκίνησαν και 2-3 μικρο-συμπλοκές στις οποίες συνέλαβαν κ 2 συντροφους που αντιστάθηκαν. Τελικά "επέτρεψαν" στον κόσμο να φύγει με τον όρο να διαλυθεί ειρηνικά, αλλά και πάλι την έπεφταν από πίσω στον κόσμο όπως αποχωρούσε. Τόσο στην πρεσβεία όσο και στη <a href="http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/02/hackney.html">συγκέντρωση στο Hackney</a>, έβγαλα 2-3 πρόχειρα συμπεράσματα: πρώτον, ότι η αστυνομία εδώ έχει συνηθίσει να έχει στο 100% τον έλεγχο του δρόμου και αντιδρά βάσει σχεδίου σε κάθε -έστω και δυνητική- αμφισβήτηση αυτού του ελέγχου. Έτσι, στην περίπτωση διαδηλώσεων, α) αποκλείει το κύριο σώμα της διαδήλωσης, β) το κατευθύνει προς έναν περιορισμένο χώρο ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο "αόρατο", με ελάχιστη αλληλεπίδραση με τον "δημόσιο χώρο" ή με τυχόν στόχους της διαδήλωσης. Αυτό το πετυχαίνει επιβάλλοντας (μέσω ομάδων μπάτσων με κάμερες, ή με επί τόπου εξακριβώσεις στοιχείων) "σημεία πίεσης" από τα οποία σιγά σιγά "σπάνε" οι διαδηλωτές, παραχωρώντας το έδαφος στις προελαύνουσες αστυνομικές δυνάμεις. Κάτι ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η αστυνομία επιδιώκει συνειδητά μια αύξηση της έντασης από την οποία βγαίνει πάντα κερδισμένη αφού έχει την υπεροπλία -τουλάχιστον σε τέτοιο επίπεδο-, κι αυτό φαίνεται να ισχύει σε ιστορικό βάθος (πχ δες την τακτική της αστυνομίας στις εξεγέρσεις του <a href="http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/02/brixton_22.html">Brixton</a> και του <a href="http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/02/notting-hill-1958-1976-2008.html">Notting Hill</a>).<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaCR3ATiPcI/AAAAAAAAALU/DMJ9SkfDXr8/s1600-h/embac.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SaCR3ATiPcI/AAAAAAAAALU/DMJ9SkfDXr8/s320/embac.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305400735203212738" border="0" /></a></span><span style="font-size:85%;">Τις επόμενες μέρες έγιναν μερικές ακόμα συγκεντρώσεις λιγότερο δυναμικές. Σε μία από αυτές αφού οι μπάτσοι έδιωξαν τους λιγοστούς συγκεντρωμένους ακολούθησαν μερικούς στο καφέ και κάθησαν στο διπλανό τραπέζι, ενώ μία ακόμη (στις 19/12) την ακύρωσαν εντελώς κλείνοντας απο νωρίς το χώρο και παρενοχλώντας/διώχνοντας κάθε έναν που πλησίαζε. Τους τροτσκιστές (25αριά άτομα στις 12/12) τους στείλανε στο απέναντι πεζοδρόμιο να φωνάζουνε μόνοι τους, 40 μέτρα μακριά από την πρεσβεία σε έναν αποκλεισμένο από τους μπάτσους δρόμο (γενικά η αστυνομία έχει το δικαίωμα να μετακινεί κατά βούληση μια συγκέντρωση με ανόητες νομότυπες δικαιολογίες)... Στου ΚΚΕ πάντως (καμιά 30αριά άτομα στις 10/12) ήταν πιο διακριτικοί. (βιντεάκια στο γιουτιούμπ για του λόγου το αληθές...)<br /></span>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-61462486105930516942009-02-21T23:09:00.001+00:002009-02-21T23:11:49.142+00:00Χαιρετισμούς από το Brixton: στους αγωνιστές κρατουμένους της ελλάδας<span style="font-size:78%;"><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >(Το κείμενο και οι φωτογραφίες στάλθηκαν σε συντρόφους και φίλους στις ελληνικές φυλακές)</span><br /><br /></span><a href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-NIRBhBfI/AAAAAAAAAHg/xrhMwwgMo4o/s1600-h/DSC00105.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269085262195000818" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 201px; height: 152px; text-align: center;" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-NIRBhBfI/AAAAAAAAAHg/xrhMwwgMo4o/s400/DSC00105.JPG" border="0" /></a>Το Σάββατο 15 Νοέμβρη έγινε στον Brixton, στην νότια όχθη του Λονδίνου μια παρέμβαση αντιπληροφόρησης για τον αγώνα των κρατουμένων στην ελλάδα. Υπενθυμίζω ότι τις προηγούμενες μέρες αυγοκόπηκε ο Αλογοσκούφης σε διάρκεια ομιλίας του στο London School of Economics (13/11, βίντεο και κείμενο: <a href="http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=924379">http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=924379</a>), ενώ κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, δέχτηκε και γιαούρτια face to face στο αεροδρόμιο, απ' ότι έγινε γνωστό. Επίσης, η ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο φαίνεται να πέφτει επανειλημένα θύμα βανδαλισμών τις τελευταίες μέρες, ενώ συνθήματα αλληλεγγύης εμφανίστηκαν στον περίγυρό της. Εντωμεταξύ, οι αξιολύπητες διαφημιστικές αφίσες που έχουν κατακλύσει το Λονδίνο, προτρέποντας τον κόσμο να ζήσει αληθινές εμπειρίες (=να γίνει κομμάτια) στην ελλάδα, συνεχίζουν να μεταστρέφονται, προς τιμήν των αγωνιστών κρατουμένων (για παράδειγμα <a href="http://bezmotivnik.blogspot.com/2008/11/test.html">http://bezmotivnik.blogspot.com/2008/11/test.html</a>). Ακόμα, όλη την εβδομάδα που πέρασε, οι φίλοι/ες από το Act For Freedom και Elephant Press που τρέξαν την όλη φάση της συγκέντρωσης, κυκλοφόρησαν χιλιάδες τρικάκια, δυο από τα οποία παραθέτω εδώ: <div><div><div><div><div><div><div><div><br /><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269059515262483170" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; height: 150px; text-align: center;" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR91tmOcuuI/AAAAAAAAAFo/xgPLrCC44BI/s400/DSC00107.JPG" border="0" /></div><br /><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269060455163587794" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 198px; height: 149px; text-align: center;" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR92kToVbNI/AAAAAAAAAFw/UXJSRdEAKj8/s400/DSC00106.JPG" border="0" /></p><p>Από τις τρεις είχε στηθεί τραπεζάκι με έντυπα, όπου υπήρχαν μεταφράσεις των αιτημάτων των κρατουμένων και πληροφορίες για τη κατάσταση στις ελληνικές φυλακές, προκηρυξεις αλληλεγγύης από Act For Freedom και Random Anarchists και μεταφράσεις γραμμάτων από τη φυλακή των αναρχικών Π. Γεωργιάδη, Γ. Βούτση-Βογιατζή και Γ. Δημητράκη, καθώς κι ένα χρονικό των κινητοποιήσεων μέσα κι έξω απ' τις φυλακές από το <a href="http://anarcores.blogspot.com/">http://anarcores.blogspot.com/</a>.<br /></p><p>Η συγκέντρωση έγινε όχι τυχαία στο Brixton, προλεταριακή γειτονιά με κατοίκους κατά κύριο λόγο αφρο-καραϊβικανής καταγωγής, μάλλον γνωστής για τα σπουδαία μπάχαλα των 80es, που έχει όμως φάει τρελή καταστολή τα τελευταία χρόνια, με τους αστυνομικούς ελέγχους να είναι σε καθημερινή βάση, και μάλιστα στην κεντρική πλατεία όπου γινόταν χαμός από κίνηση, έξω από τον κινηματογράφο Ritzy όπου εκείνη την ώρα προβαλλόταν η καινούρια ταινία του Steve McQueen "Hunger" για την απεργία πείνας των κρατουμένων του IRA κατα την οποία έχασε τη ζωή του ο Bobby Sands. Ιδού:</p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269066616774345282" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 300px; text-align: center;" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR98K9a0QkI/AAAAAAAAAGA/rLfOrwkD_iU/s400/DSC00097.JPG" border="0" /><br />από τις προετοιμασίες... Πίσω, ο κινηματογράφος. Δεξιά όπως και κάτω, το τραπεζάκι.</div><br /><div><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269066821208598770" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 300px; text-align: center;" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR98W2_vaPI/AAAAAAAAAGI/LFCYzzD6dfg/s400/DSC00103.JPG" border="0" /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269067491600676178" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 300px; text-align: center;" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR9894ZqtVI/AAAAAAAAAGQ/Aj-2zd1tLi4/s400/DSC00100.JPG" border="0" /><br />Από την μεριά τους οι μπάτσοι ήταν μάλλον διακριτικοί, αν εξαιρέσουμε τις 2 κλούβες που έκαναν τον κύκλο της πλατείας ανα 5', και το για κανα μισάωρο σταματημένο κώλι στα 10 μέτρα από το τραπεζάκι (φωτό μάλλον αργότερα). Μετά τις 6:30, κι αφού μερικές εκατοντάδες κείμενα είχαν μοιραστεί στους περαστικούς (υπήρξε σχετικό ενδιαφέρον) και μερικά συνθήματα με σπρέυ γράφτηκαν στην περιοχή, ενώ ο κόσμος στο τραπεζάκι κυμαινόταν από 15-25αρια άτομα, οι εναπομείναντες αποφασίσαμε να βολτάρουμε προς τις φυλακές του Brixton, που καταφέρνουν να βρίσκονται μέσα στον ιστό της πόλης και ταυτόχρονα να μην υπάρχει ούτε ένα σημείο που να έχεις οπτική ή ακουστική επαφή με τους φυλακισμένους. Η φυλακή είναι από το 1819 (οι σύγχρονες π.χ. οι σχεδιαζόμενες Titan prisons χτίζονται μακριά από κατοικημένες περιοχές, ώστε οι κρατούμενοι να νιώθουν περισσότερο απομονωμένοι και στο έλεος των φρουρών). Γύρω στους 800 άνδρες κρατούνται στη φυλακή του Brixton, καταδικασμένοι συνήθως από κάποιο τοπικό δικαστήριο, ενώ έχουν περάσει και προσωπικότητες όπως ο Bertand Russel, που φυλακίστηκε εδώ κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, λόγω της αντιπολεμικής δραστηριότητάς του. Μερικές εικόνες από την πολιορκία των φυλακών:</div><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269072351841623506" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 204px; height: 153px; text-align: center;" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-BYyNaHdI/AAAAAAAAAGY/AxYX9ocBAh4/s400/DSC00087.JPG" border="0" /> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269074116219578338" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 208px; height: 152px; text-align: center;" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-C_fB5J-I/AAAAAAAAAGg/dLU2EHdQ7D0/s400/DSC00089.JPG" border="0" />Η είσοδος και το γραφείο των δεσμοφυλάκων. Ως εκεί μπορεί να πλησιάσει το κοινό. "<em>Κι εγώ `μαι αιώνια-Την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε</em>" (κατά την επιγραφή στην είσοδο της κόλασης, στον Δάντη). Όμως το καλό το παλικάρι...<br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269077007410979842" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 204px; height: 153px; text-align: center;" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-Fnxjo5AI/AAAAAAAAAGo/0uMutlpff1E/s400/DSC00094.JPG" border="0" /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269077599039809410" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 205px; height: 157px; text-align: center;" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-GKNi8Z4I/AAAAAAAAAGw/_rIFAPi3sEA/s400/DSC00095.JPG" border="0" /><br />Με τα πολλά, φτάσαμε κοντά σ' ένα κτίριο που στεγάζονταν τα πλυντήρια. Αντί για τους τυπικούς πυργίσκους με φρουρούς, παντού κάμερες. Η επιγραφή είναι από τον πίσω τοίχο.<br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269078641895073474" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 214px; height: 153px; text-align: center;" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-HG6fA5sI/AAAAAAAAAHA/YZLNsW2tTPM/s400/DSC00092.JPG" border="0" /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269078237770443906" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 207px; height: 152px; text-align: center;" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-GvZAMbII/AAAAAAAAAG4/aw_GNP9OhMY/s400/DSC00090.JPG" border="0" /><br />Μετά από αρκετή ώρα γύρω-γύρω, η αποχώρηση έγινε συγκροτημένα σε μπλοκ με μεγαλειώδη περίπατο προς το κέντρο, αφού σταθήκαμε αρκετή ώρα στη κεντρική λεωφόρο μπροστά από τις φυλακές με το πανώ.<br /><br /></div><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269081750575664050" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 300px; text-align: center;" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-J73OOS7I/AAAAAAAAAHI/b0XJ6J1_A5E/s400/DSC00085.JPG" border="0" /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269083129071040482" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 300px; text-align: center;" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-LMGhId-I/AAAAAAAAAHQ/A0fu7H1-6qo/s400/DSC00079.JPG" border="0" /> </div><br /><div>Χαιρετισμούς στους αγωνιστές φυλακισμένους λοιπόν! Επαγρύπνηση στους υπόλοιπους.</div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5269083569900541634" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 204px; height: 151px; text-align: center;" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SR-LlwvE1sI/AAAAAAAAAHY/HQMIRmlCXr0/s400/DSC00083.JPG" border="0" /> </div></div></div></div>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-37233411924493922712009-02-21T23:06:00.001+00:002009-02-21T23:09:32.290+00:00Greece: The true experience...<a href="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SQ4Hhw2huMI/AAAAAAAAAFI/HyGJ3X551I8/s1600-h/DSC00060.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5264153291073370306" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 300px; text-align: center;" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SQ4Hhw2huMI/AAAAAAAAAFI/HyGJ3X551I8/s400/DSC00060.JPG" border="0" /></a><br /><div><br />14.000 κρατούμενοι αποκλείεται να κάνουν λάθος. Ρωτήστε αυτούς...</div><div> </div><div>Κινητοποιήσεις στις ελληνικές φυλακές από τις 3 Νοέμβρη. Δείτε:</div><div> </div><div><a href="http://kratoumenoi.ath.cx/node/297">http://kratoumenoi.ath.cx/node/297</a> και <a href="http://halastor.blogspot.com/2008/10/blog-post_30.html">http://halastor.blogspot.com/2008/10/blog-post_30.html</a> . Ένα χρονικό του αγώνα μπορείτε να βρείτε στο http://anarcores.blogspot.com<br /></div><br />Παραθέτω και βιντεάκι από μια σχετική δράση συντρόφων στο <span>London School Of Economics (LSE):</span><br /><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/N47hQyxAPzw&hl=en&fs=1&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/N47hQyxAPzw&hl=en&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4024787447140603047.post-27646900283912414932009-02-21T23:04:00.003+00:002009-05-25T22:58:26.228+01:00Επιγραφές με στυλό σε τουαλέτες νοσοκομείουΤις παρακάτω επιγραφές τις βρήκα σε τουαλέτες νοσοκομείου στην νότια όχθη του Λονδίνου.<br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SOFKg2yrv5I/AAAAAAAAADE/qJgEnT8DwgA/s1600-h/hospital3.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5251560568815075218" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center;" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SOFKg2yrv5I/AAAAAAAAADE/qJgEnT8DwgA/s320/hospital3.JPG" border="0" /></a>1. Στο κέντρο: "<em>Σκέψη της ημέρας: Η ελπίδα είναι το πρώτο βήμα στο δρόμο για την απελπισία</em>". Στα δεξιά ένα αφαιρετικό σκίτσο ανθρώπου με ευμεγέθες πέος. Κάτω (ελεύθερη μετάφραση): "<em>Ρίξε ένα χέσιμο χωρίς φόβο και πάθος</em>". Χα! Ειρωνία μέσα απ' την αδιαφορία: ή αλλιώς "το προλεταριάτο δεν είναι μόνο μια τάξη που υποφέρει, αντιθέτως η ίδια η επαίσχυντη οικονομική κατάστασή του το σπρώχνει ακατάσχετα προς τα μπρος" ... "Και το αγωνιζόμενο προλεταριάτο θα βοηθήσει μόνο του τον εαυτό του...". (όλως περιέργως έγραφε για το έργο του Ένγκελς ο Λένιν πριν αποφασίσει πως τελικά η ταξική συνείδηση έρχεται από τα "έξω": την επιστήμη, τους αστούς διανοουμένους και βέβαια το Κόμμα). Το να γελάς με την αδυναμία σου μαζί μ' αυτούς που την μοιράζεστε, μπορεί να είναι κι ένα πρώτο βήμα για να την αντιμετωπίσεις.<br /><br /><br /><div><div><a href="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SOFI3pcGYPI/AAAAAAAAAC0/Or1xMI316S0/s1600-h/hospital1.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5251558761344426226" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center;" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SOFI3pcGYPI/AAAAAAAAAC0/Or1xMI316S0/s320/hospital1.JPG" border="0" /></a>2. "<em>ΒΝΡ για μια ζωή" -> ..."ρουφήγματος ψωλών μικρών αγοριών</em>". Το ΒΝΡ είναι το (επίσημα) εθνικιστικό/αντι-μεταναστευτικό κόμμα "μόνο για λευκούς" στη Βρετανία. Αν θέλουμε να μιλάμε από τη σκοπιά μιας επαναστατικής αντίληψης, ο ρατσισμός δεν είναι παρά μια αντίδραση κομματιού της εργατικής τάξης στην υποβάθμιση της κοινωνικής και εργασιακής της δύναμης. Προφανώς ολέθρια για την ίδια τη τάξη. Κάθε ψυχολογικοποίηση του προβλήματος που κρύβει τις αναγκαστικά ταξικές θέσεις κάτω από το χαλί της εξατομίκευσης (και άρα της ανάθεσης στους ειδικούς της αστυνομίας ή της ψυχιατρικής, εν πάσει περιπτώσει του Κράτους), δεν δημιουργεί προϋποθέσεις παρά για την ανάδειξη των "αντιρατσιστικών" στελεχών του κρατικού μηχανισμού: Αυτή πρέπει πρώτη να πολεμηθεί.<br /><br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5251580184348847250" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center;" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_mpU9PpvyojY/SOFcWoWX7JI/AAAAAAAAADM/ISppOlAHiPE/s320/hospital2.JPG" border="0" /><br /><div>3. Όσοι μυξοκλαίν που οι εργαζόμενοι δεν είναι ενωμένοι σήμερα, απλώς αποκρύπτουν το ουσιώδες: ότι σε ολόκληρη την κοινωνία της κατανάλωσης δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο να βιώνεται μια αυθεντική κοινότητα. Οι εργαζόμενοι μπορούν να είναι πραγματικά -από ανάγκη όσο και από ευχαρίστηση- ενωμένοι μονάχα στην επίθεση εναντίον αυτής της κοινωνίας. Ως τότε: "<em>όλοι εσείς οι ρατσιστές λευκοί γαμιόληδες γλύψτε τον μαύρο τριχωτό μου κώλο και ρουφήξτε το μεγάλο μαύρο καυλί μου</em>". </div></div></div>Bezmotivnikhttp://www.blogger.com/profile/13512162016484064559noreply@blogger.com0