Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Η δυναμική σχέση κεφαλαίου-εργασίας στο UK

Το κείμενο γράφτηκε από τον Henri Simon για την ομάδα Echanges et Mouvement (βλ. γαλλικά: http://www.mondialisme.org/spip.php?rubrique3 – αγγλικά: http://libcom.org/tags/echanges-et-mouvement) το 1980, και περιέχεται στη μπροσούρα Shake it and Break it! στην οποία θα επανέλθουμε μελλοντικά σε σχέση με τους απεργιακούς αγώνες του 1977-80 και την άνοδο του θατσερισμού, σημεία κομβικά για μια κατανόηση της σημερινής κατάστασης σ αυτή τη χώρα...

Το να εκφράζουμε την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο σήμερα (1980) με όρους μιας “καπιταλιστικής κρίσης” και μιας “επαναστασης” συνδεδεμένης μ' αυτήν, προϋποθέτει από την μία μια κατάσταση κατάρρευσης του συστήματος κι απ' την άλλη μια συνειδητοποίηση από τους εργαζομένους της ανάγκης για δημιουργία ενός νέου κόσμου, πράγμα που εγείρει δύο κριτικά ερωτήματα:

  1. Γιατί ο καπιταλισμός στην Αγγλία παραμένει ακλόνητος;

  2. Πώς συντελούν σε μια τέτοια κατάσταση οι τελευταίοι αγώνες που διήρκεσαν κοντά 20 χρόνια χωρίς ωστόσο να κατορθώσουν μια αποφασιστική ρήξη με αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα;

Ο αγγλικός καπιταλισμός παραμένει ανέπαφος χάρη στην κυρίαρχη παγκόσμια θέση του, καθώς παραμένει παρά τη σαφή παρακμή του τα τελευταία 50 χρόνια, η δεύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο. Από την παλιά αυτοκρατορία του, το ΗΒ διατηρεί την οικονομική κυριαρχία του σε περιοχές διαφορετικές μεταξύ τους αλλά εξίσου προσοδοφόρες όπως το Hong Kong, η Σιγκαπούρη, η Ινδία, η Νότια Αφρική. Αυτή η θέση ισχύος διασφαλίζεται κατά κύριο λόγο χάρη στην στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ (πράγμα που εξηγεί την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Αγγλίας, στην καρδιά της οποίας βρίσκεται ένας καχύποπτος ανταγωνισμός). Αυτή η συσσώρευση δύναμης έχει επιτρέψει ως τώρα να εξαγοράζει τη συναίνεση της εργατικής τάξης, πράγμα που δούλεψε καλά για μια μακρά περίοδο κατά την οποία το σύστημα μπορούσε να της παρέχει μια “προνομιακή” κατάσταση. Μπορούμε να πούμε σήμερα ότι ένα σημαντικό μερίδιο της υπεραξίας που λεηλατούσε το αγγλικό κεφάλαιο στο παρελθόν χρησίμευε στο να καλύψει τα χαμηλά επίπεδα παραγωγικότητας στο εσωτερικό. Όμως μια τέτοια κατάσταση δε θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα: Οι παγκόσμιες κρίσεις επιτάχυναν την υποχώρηση του βρετανικού καπιταλισμού στο εξωτερικό, κάνοντας την κατάσταση στο εσωτερικό του, πολύ πιο εύθραυστη. Ο διεθνής ανταγωνισμός είναι πριν απ' όλα ένα ζήτημα παραγωγικότητας, δηλαδή εκμοντερνισμού και αύξησης της έντασης της εργασίας. Ανάλογα με την περίσταση μπορεί να είναι αποτέλεσμα ή προϋπόθεσή της. Ελάχιστη σημασία έχει αν θεωρεί κανείς σημαντικότερο πρόβλημα του κεφαλαίου στην Αγγλία σήμερα το πως θα υπερνικήσει την αντίσταση στον εκμοντερνισμό και την εντατικοποίηση της εργασίας. Ο αγγλικός καπιταλισμός έχει τις ίδιες προοπτικές με τον καπιταλισμό γενικά οπουδήποτε στον κόσμο. Όπως σημείωναν οι “Financial Times” στη διάρκεια μιας συνόδου τραπεζιτών στο Βελιγράδι “Ο κόσμος είναι καταδικασμένος σε χρόνια αύξοντος πληθωρισμού, χαμηλά επίπεδα παραγωγικότητας και υψηλά επίπεδα ανεργίας ενώ οι Κυβερνήσεις και οι πολιτικοί δεν φαίνεται να μπορούν να κάνουν κάτι γι' αυτό”.

Για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους απομένει μία πάντα επιλογή, οσοδήποτε δύσκολη κι αν είναι, κι αυτή είναι πάντοτε προσδιορισμένη από τη συνεχή τάση για αύξηση της υπεραξίας που εξάγουν – δηλαδή, μεγαλύτερη παραγωγή για λιγότερα χρήματα. Είναι σ' αυτή τη φάση που το ερώτημα που τίθεται και από τις δυο μεριές εγείρεται: που μας πήγαν οι αγώνες που διεξήχθησαν στο ΗΒ τα τελευταία 20 χρόνια, οσοδήποτε παραδειγματικοί κι αν υπήρξαν; Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση παρείχε στον καπιταλισμό ικανά εφόδια να διαχειριστεί τις κρίσεις του, μέσα από 1000 διαφορετικά πρόσωπα (καθώς δεν εκφράστηκαν ποτέ με όρους διαρκούς ανοιχτής σύγκρουσης παρά τις όποιες βίαιες μορφές). Το άμεσο αποτέλεσμα για τους άγγλους εργαζομένους ήταν ότι για ένα επίπεδο διαβίωσης ανάλογο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, εργάζονται περίπου ένα τρίτο λιγότερο.

Επίσης οφείλεται σε δυο βασικά σημεία που αν και δεν είναι “επαναστατικά” από μόνα τους, δεν είναι μικρότερης σημασίας καθώς σηματοδοτούν το τέλος της αστικής δημοκρατίας και την ανάδειξη μιας κοινωνικής δύναμης στην πολιτική. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε 10 χρόνια που ένα ευρέους φάσματος κίνημα προκάλεσε την πτώση μιας κυβέρνησης: Η πρώτη φορά ήταν με την Κυβέρνηση των Συντηρητικών, και τώρα πρόκειται για την Κυβέρνηση των Εργατικών. Το πρόβλημα που κατατρύχει όλη την κλίμακα από τα αφεντικά μέχρι τους ηγέτες των συνδικάτων και την Κρατική εξουσία, γίνεται επιτέλους ουσιωδώς, στην παραμικρή του όψη, ένα πρόβλημα πολιτικό, καθώς τείνει να συμπεριλάβει ολόκληρο το σύμπλεγμα της εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. (Θα μπορούσε κανείς να κάνει έναν παραλληλισμό με συγκεκριμένα χαρακρητιστικά των όσων συνέβησαν στην Πολωνία το '70/71 και το 1976). Η “Πολιτική” με την παραδοσιακή έννοια του όρου δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν μια “λυση” για τους εργαζόμενους αλά σαν κάτι στο οποίο μπορούν να επιβληθούν και να επιρρεάσουν, όχι ψηφίζοντας ή μέσω αντιπροσώπων, αλλά μέσα από έναν άμεσο συσχετισμό δυνάμεων. Επίσης, η σχέση ο συσχετισμός δυνάμεων αυτός δεν τίθεται με όρους ανοιχτού ανταγωνισμού αλλά με όρους συμφέροντος και άμεσης δράσης για την προώθηση αυτού του συμφέροντος.

(...)

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατεύθυνση που θα πάρουν οι επόμενοι αγώνες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα δυναμικό σύστημα και εν όψει αυτής της κατάστασης, θα προσπαθεί διαρκώς να λάβει μέτρα σύμφωνα με τις συνθήκες παρά με κάποιο μακροπρόθεσμο πολιτικό σκεπτικό (πέραν βεβαίως από τη γενική προοπτική της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου). Μπορεί κανείς να διακρίνει στα κλεισίματα εργοστασίων που δεν ήταν αρκετά παραγωγικά (και στα οποία οι εργάτες αντιστέκονταν στον εκμοντερνισμό, την εντατικοποίηση ή απαιτούσαν μια ανάλογη αύξηση στους μισθούς τους) τα πλαίσια μιας νέας πολιτικής. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει επίσης σε χώρες που δεν επιρρεάζονται από την αγγλική νόσο, ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου που επιταχύνεται από τις κρίσεις. Φαίνεται πάντως ότι μόνο εδώ υπάρχει μια προσπάθεια επιτάχυνσης των κρίσεων προκειμένου να τσακιστεί η αντίσταση στα πιο μαχητικά εργοστάσια. (για παράδειγμα το Leylands). Όμως με κάτι τέτοιο συνδέεται επίσης μια επενδυτική ύφεση (κι όχι απλά σε επίπεδο δημοσίου) αλλά επίσης σε παραδοσιακούς τομείς της βιομηχανίας, και μια αύξηση σε τομείς στο εξωτερικό τους οποίους διαχειρίζεται το αγγλικό κεφάλαιο.

Για να επιστρέψουμε στο σημαντικό ζήτημα που αναφέραμε πριν, η κατάσταση στην Αγγλία θα μπορούσε να είναι μόνο μια ιδιαίτερη και οδυνηρή προσαρμογή σε μια ευρείας κλίμακας αναδιάρθρωση από την οποία διαφεύγουν προς το παρόν μόνο οι ίδιοι οι καπιταλιστές, αναδιάρθρωση που ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες συνθήκες του αγγλικού κεφαλαίου παντού στον κόσμο. Όμως μια τέτοια κατάσταση φέρει μέσα της δυο άγνωστα στοιχεία που την καθιστούν εξαιρετικά απρόβλεπτη. Οι διεθνείς κρίσεις δεν ανοίγουν προοπτικές για καμιά μορφή καπιταλιστικής ανανέωσης στην οποία θα απευθύνονταν τα προβλήματα που έχουμε δεί, στα πλαίσια ενός σκληρού διεθνούς ανταγωνισμού.Όσο για τα “αδύναμα σημεία” του καπιταλισμού, αυτά είναι εκε΄να που σε μια δεδομένη στιγμή αφήνουν να ανοιχτούν πιθανές προοπτικές που οδηγούν σ' έναν νέο κόσμο και που στη γέννησή τους είναι αδύνατο να πει κανείς αν αναπτύσσονται ή αν θα καταστραφούν από την καταστολή, ή από κάθε διαφορετική όψη της.

Αυτό που συμβαίνει στην Αγγλία σήμερα (1980) σύμφωνα με μια τέτοια προοπτική είναι ότι κρίσιμοι αγώνες είναι “στον αέρα” χωρίς ωστόσο να έχουν εμφανιστεί ακόμη. Το υψηλό επίπεδο των αγώνων του 1979 είναι δίχως αμφιβολία μόνο μια προεικόνιση των αγώνων ενάντια στην Κυβέρνηση και τα συνδικάτα που ακονίζουν ήδη τα μαχαίρια τους – ενάντιά τους, βρίσκεται ένα προλεταριάτο που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο που τράβηξε τα προηγούμενα χρόνια.

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Φλας μπακ (Ταραχές του Oldham, 2001)


"Η Βρετανία μπορεί να βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο εξάπλωσης των ταραχών αν συνεχίσει να διώκει την ισλαμική μαντίλα" (από σχετική συνέντευξη ενός υπεύθυνου δια-φυλετικών σχέσεων στην The sun)

"Κορυφαίος ειδικός για το Ισλάμ αποκαλύπτει ότι μουσουλμάνοι ιερείς στο Oldham προωθούν Ταλιμπάν και αντάρτες του Κασμίρ" (από άρθρο στην christianvoice.org)


"Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλη αυτή η αγριότητα των ταραχοποιών" πρόσθεσε ο Eric Hewitt, αρχηγός της αστυνομίας του Oldham. "Γιατί οι νεαροί ασιάτες μας επιτέθηκαν με κοκτέιλ μολότοφ;".
"Για όλα φταίνε εξωτερικοί προβοκάτορες. Μέλη του NF (Εθνικό Μέτωπο) και του BNP (το εθνικιστικό κόμμα) έρχονται στην πόλη για να αναμοχλεύσουν τα πάθη. Δε θα συνέβαινε τίποτε διαφορετικά" δηλώνουν οι δημοτικοί σύμβουλοι. "Το Oldham είναι μια ήσυχη πολυπολιτισμική κοινότητα". Αρχίδια. Οι ταραχές ήταν αναμενόμενες από καιρό και η αγριότητά τους δε θα πρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Το Oldham είναι μια βαθιά διασπασμένη πόλη όπου οι διαφορετικές εθνικές κοινότητες συνυπάρχουν αλλά δυσκολεύονται να βρουν οποιοδήποτε σημείο επαφής έξω απ' τη δουλειά, το σχολείο, τα μέσα μεταφοράς ή τα φαστφουντάδικα. Το άμεσο αίτιο των ταραχών ήταν η εκδίκηση. Εκδίκηση για μια ρατσιστική αστυνομία που χτυπούσε τα παιδιά των ασιατών όταν την καλούσαν να τα προστατεύσει από επιθέσεις ρατσιστών. Εκδίκηση ενάντια σε μια αστυνομία που παρακολουθούσε επί δύο μέρες τους ίδιους ρατσιστές να χτυπούν ασιατόπαιδα και να επιτίθενται σε σπίτια και στους κατοίκους τους. Εκδίκηση ενάντια στην αστυνομία που ρουτινιάρικα σταματούσε νεαρούς ασιάτες και τους υπέβαλλε στην πιο ρατσιστική κακομεταχείριση.
Η ένταση αυξήθηκε με τις συνεχόμενες εισβολές στην πόλη φασιστών με σκοπό να προκαλέσουν μπελάδες. Η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και η υστερία κατέβαλλε κάθε πλευρά της κοινότητας του Oldham. Υστερία που ενορχηστρώθηκε από τον τοπικό τύπο, με επαναλαμβανόμενες ιστορίες για την έλευση του NF. Οι άνθρωποι τρομοκρατούνταν να κατέβουν στο κέντρο της πόλης.
Η τοπική φυλλάδα, η Evening Chronicle είχε ήδη κλείσει αρκετά χρόνια αναφέροντας εκτενώς πώς τόσοι λευκοί είχαν πέσει θύματα ασιατών πορτοφολάδων ως ρατσιστικές επιθέσεις, παρά ως αντικοινωνικά προβλήματα. Μια τέτοια εξιστόρηση συμβάδιζε και με την εκδοχή της αστυνομίας που ισχυριζόταν ότι ένα 60% των ρατσιστικών επιθέσεων στο Oldham προέρχονται από ασιάτες, εις βάρος λευκών!
Το ρατσιστικό συμβούλιο στέγασης του Oldham διασφάλιζε πως οι τόποι κατοικίας θα έμεναν εθνοτικά "καθαροί". Αυτή η πολιτική δημιουργούσε εκτεταμένες απομονωμένες ζώνες κατοικίας για την λευκή εργατική τάξη, μακριά από το κέντρο της πόλης, με λιγοστές υπηρεσίες. Μεγαλώνοντας ξεχωριστά, οι άνθρωποι έφταναν να μην έχουν τίποτα κοινό ο ένας με τον άλλον. Η ανεργία και οι μισθοί πείνας είναι κοινός τόπος στο Oldham. Πολύ χειρότερα στις περιοχές των ασιατών απ' ότι στων λευκών, αλλά κατατρύχουν την πόλη διασχίζοντάς την, αναβλύζοντας μια αίσθηση θλίψης. Η μιζέρια αυτή οδηγεί την μια ομάδα ανθρώπων να ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη για τα προβλήματά της, παρά να εντοπίσει τον κοινό εχθρό στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά. Οι άνθρωποι καθοδηγούνται σε μια ταύτιση με τη φυλή τους, παρά με την τάξη τους. (απόσπασμα από κείμενο της Anarchist Federation)

Το Oldham είναι μια περιοχή του Manchester με μεγάλο αριθμό μεταναστών (πρώτης και δεύτερης γενιάς), κυρίως από ασιατικές χώρες και την Αφρική. Οι μετανάστες κάτοικοι απολαμβάνουν την καθημερινή παρενόχληση της αστυνομίας καθώς και τις "διαμαρτυρίες" και προσβολές των εθνικιστών. Τα περισσότερα σχολεία είναι είτε 99% λευκών ή 99% ασιατών-αφρικανών, η ανεργεία σε άνοδο, φτώχεια, μια οικονομία που παρακμάζει με την πτώση της παραδοσιακής βιομηχανίας, θλιβερά κτίρια και δρόμοι του 1940, ενώ το τοπικό συμβούλιο (και μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής) απασχολεί κατά κύριο λόγο λευκούς, σ' ένα τέτοιο περιβάλλον καχυποψίας και μιζέριας, δεν είναι περίεργη η ανάδυση διαφόρων μύθων, όπως "τα λεφτά των φόρων των λευκών -εργαζομένων- τα σκορπάει το κράτος στους -άνεργους/τεμπέληδες- ασιάτες, πχ για να τους χτίσει τζαμί". (Σύμφωνα πάντως με τη σχετική αναφορά Ritchie που έγινε για λογαριασμό των αρχών μετά τις ταραχές, 53 εκ. λίρες δαπανήθηκαν στις συνοικείες που κατοικούσαν κατά κύριο λόγο λευκοί στα 1995/6, σε αντίθεση με 16 εκ. στις αντίστοιχες συνοικείες μεταναστών).

Αν και δεν είναι ξεκάθαρο πως ακριβώς ξεκίνησαν όλα, κάποια προσβολή σε έναν νεαρό ασιάτη από αστυνομικό ή εθνικιστή πιθανότατα, οι ταραχές επεκτάθηκαν σε όλο το Oldham και μέρος του γειτονικού Chadderton, με κορύφωση το Σάββατο 26 Μάη 2001 (πυρπόληση της -κατειλημένης εντωμεταξύ- παμπ λευκών Live and Let Live και αρκετών ΙΧ κι ενός αστυνομικού βαν, άλλα 32 περιπολικά σπάστηκαν αργότερα), και συνεχίστηκαν την Κυριακή 27, και τη Δευτέρα 28 (επίθεση στα γραφεία της Evening Chronicle), κυρίως γύρω από το Glodwick όπου εκατοντάδες ασιάτες (κυρίως από το Πακιστάν, Μπαγκλαντές κ.α.) με μολότοφ, τούβλα, μπουκάλια κλπ αντιμετώπισαν δεκάδες διμοιρίες καταστολής ταραχών, τραυματίζοντας τουλάχιστον 15 μπάτσους.
Η πρώτη αντίδραση των ΜΜΕ και του κράτους ήταν να αποδώσουν τις ταραχές σ' έναν αδιανόητο φανατισμό των μεταναστών, να τις μετατρέψουν σε κάτι ξένο, αν όχι άμεσα εχθρικό προς την λευκή εργατική τάξη...

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Όποιος επιθυμεί την ειρήνη προετοιμάζεται για πόλεμο

Τον τελευταίο καιρό εξελίσσεται στην Αγγλία μια πρωτόγνωρη για τα τελευταία χρόνια αύξηση της έντασης της καταστολής. Μερικά μόνο παραδείγματα θα αναφέρω παρακάτω:

1) Το 2008, καταγράφηκε μια αύξηση της τάξης του 266% σε επιτόπιους ελέγχους (stoρ and search) για "τρομοκρατία". Μόνο στην Αγγλία 124.687 τέτοιοι έλεγχοι έγιναν κατά κύριο λόγο (90%) στο Λονδίνο, από την Metropolitan Police. Γύρω στους 1.000 οδήγησαν τελικά σε μια σύλληψη, αλλά μόνο κάπου 70 για κάποια σχετική ένδειξη. 2.3 εκατομύρια (αριθμός ρεκόρ) "εξακριβώσεις" έλαβαν χώρα στο δρόμο, ενώ κατά 20 φορές συχνότερα θύματα ήταν μαύροι, 1 στους 10 εκ των οποίων ανακρίθηκε πρόχειρα από κάποιον μπάτσο στο δρόμο τουλάχιστον μία φορά πέρισι. 53.250 ακόμα εξακριβώσεις περαστικών δικαιολογήθηκαν από την αστυνομία λόγω "υποψίας ότι το άτομο θα μπορούσε να γίνει βίαιο" (anticipating violence). [Πηγές: telegraph και sky]

2) Ήδη από τον Νοέμβρη του 2008 και ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, πάνω από 30.000 "μη-φονικά" όπλα tasers χορηγούνται σε διάφορες αστυνομικές δυνάμεις για να επιστρατευτούν "στην μάχη κατά της μικρο-παραβατικότητας". Η φονικότητα του συγκεκριμένου όπλου, για όση σημασία έχει αυτό, έχει αποδειχτεί πολλάκις με μακάβριο τρόπο.

3) Από τις 16 Φλεβάρη 2009, σύμφωνα με την παράγραφο 76 του νέου αντιτρομοκρατικού νόμου του 2008, η αστυνομία μπορεί να συλλαμβάνει, να επιδίδει πρόστιμο και να φυλακίζει για μέχρι και 10 χρόνια όποιον -διαδηλωτή ή άλλον- τραβήξει φωτογραφία αστυνομικού (ως έμμεση παρότρυνση σε πράξεις βίας). Γενικά μέχρι τώρα η λήψη φωτογραφιών ήταν μια συνήθης άμυνα των διαδηλωτών απέναντι στις επελάσεις της αστυνομίας, δεδομένων των συσχετισμών στο δρόμο, νομικά/ποινικά, κοινωνικά κλπ που δεν επιτρέπουν και πολλούς ηρωισμούς. Επίσης, η αστυνομία πλέον θα παρεμβαίνει σε όσους θεωρεί ύποπτους που φωτογραφίζουν δημόσιους χώρους, ενώ ειδικές καμπάνιες ζητούν τη συνεργασία του κοινού για την ενημέρωση της αστυνομίας σχετικά με ατομα (τρομοκράτες;) που βγάζουν φωτογραφίες των καμερών CCTV ή άλλων κρατικών κτιρίων (οι σχετικές καμπάνιες προώθησης ενός ανθρώπινου προφίλ της αστυνομίας και της αναγκαιότητας -ένεκα τρομο-απειλών- συνεργασίας μαζί της έχουν πολλαπλασιαστεί). Στην αρχή τσίνισαν κάπως οι δημοσιογράφοι για το θέμα με τις φωτογραφίες μπάτσων, αλλά φαντάζομαι κάπως θα καταφέρουν να εξαιρεθούν τελικά από τα σχετικά μέτρα.

4) Σύμφωνα με την guardian η αστυνομία κρατάει για έως και 7 χρόνια βάσεις δεδομένων με ονοματεπώνυμα, αναλυτικές περιγραφές και βίντεο από άτομα που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, είτε αυτά έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα είτε όχι. Τις μέρες αυτές αυξάνεται το χρονικό διάστημα που ένα άτομο ύποπτο για "εξτρεμισμό" (παρακάτω αναλυτικότερα) μπορεί να κρατηθεί "κρυφά" χωρίς επαφή με δικηγόρους, συγγενείς κλπ στις 42 μέρες. Επίσης από την guardian μια ενδιαφέρουσα ιστορία ακτιβίστριας κατά της επέκτασης των αεροδιαδρόμων από την ομάδα plane stupid που κατάφερε να ηχογραφήσει μπάτσους του Kent να της ζητούν να τους προσφέρει πληροφορίες για διάφορες διαδηλώσεις και ακτιβιστές, με αντάλλαγμα χρήματα. Σε ερωτήσεις σχετικά με το θέμα η αστυνομία δήλωσε ότι όντως χρησιμοποιεί καθ' αυτόν τον τρόπο "εκατοντάδες" ακτιβιστές (όπου ακούς πολλά κεράσια πάντως...). (Σημείωση: ήδη από το 2005, με αφορμή διάφορα μετανοημένα πρώην μέλη συμμοριών, σύμφωνα με την "Serious and Organised Crime and Police Act" ορίζεται επισήμως ολόκληρο νομικό και πρακτικό πλάισιο για τη διαχείριση από την αστυνομία "καρφιών" και λοιπών συνεργαζομένων).

5) Καθιέρωση και πρακτικά των "προληπτικών" (πριν δηλαδή εκδηλωθεί οποιαδήποτε "έκνομη" πράξη) αστυνομικών εισβολών και συλλήψεων σε πολιτικά γεγονότα με πιο τρανταχτή περίπτωση το σπάσιμο της κατάληψης του Climate Camp σ'ένα εργοστάσιο του Nottinghamshire πριν ένα μήνα, όπου 200 μπάτσοι συνέλαβαν 114 άτομα που προετοιμάζονταν για δράση του Camp (παρά τα διάφορα μέτρα που είχαν πάρει, πχ στόμα-με-στόμα συνεννοήσεις, χωρίς κινητά, μυστικοπάθεια κλπ) που δεν προέβαλαν κάποια αντίσταση. Ακολούθησαν εισβολές σε σπίτια αρκετών ακτιβιστών. Σ' αυτό πρέπει να προστεθεί η ρουτινιάρικη πλέον παρενόχληση ακτιβιστών σε καθημερινή βάση.
Επίσης, μόλις σήμερα, η αστυνομία ακύρωσε ετσιθελικά μια αντιφασιστική συζήτηση στο πανεπιστήμιο του Luton από τη Stop The War Coalition, την Hope not Hate κι άλλες ομάδες, με μόνη δικαιολογία το "εξτρεμιστικό" περιεχόμενο της εκδήλωσης (ενδεχομένως να προέτρεπε σε πράξεις βίας;). Όσον αφορά φυσικά τις διαδηλώσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, τα τελευταία χρόνια είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθούν, καθώς η αστυνομία επεμβαίνει άμεσα θέτοντας σε κλοιό τους διαδηλωτές, και συχνά εξασκώντας ανεξέλεγκτη βία απέναντί τους, όπως στην περίπτωση της αντισυνόδου G20, που ένας περαστικός, ο Ιan Tomlinson έχασε τη ζωή του στη διάρκεια εφόρμησης των μπάτσων στο περιορισμένο πλήθος.

6) Εκτός από τα 4,2 εκατομμύρια κάμερες CCTV (παρά την παραδοχή της κυβέρνησης ότι τελικά τα επίπεδα εγκληματικότητας δε φαίνεται να κάμπτονται από τη λειτουργία καμερών), η κυβέρνηση σχεδιάζει την νομιμοποίηση των παρακολουθήσεων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, e-mail, του διαδικτύου και ιδιαίτερα ιστοσελίδων κοινωνικών επαφών πχ facebook. Επίσης, σχεδιάζονται βάσεις καταγραφής DNA με πρόσχημα απ' ότι φαίνεται όσους συλλαμβάνονται για οδήγηση σε κατάσταση μέθης, αν και το μέτρο εφόσον θεσμοθετηθεί, θα επεκταθεί άμεσα και σε άλλα κομμάτια του πληθυσμού.

Τα παραπάνω μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνονται ως εσωτερικές αντιφάσεις ή ακόμα ως στιγμές αποσάθρωσης μιας "παραδοσιακά φιλελεύθερης δημοκρατίας"(;) όπως αρέσκεται να παρουσιάζεται η Βρετανία, ωστόσο δεν είναι παρά στιγμές ενός πολεμικού μετασχηματισμού του βρετ. κράτους που στην παρούσα του φάση ξεκινά αρκετά πριν την 11/9/2001. (Αν θέλουμε βέβαια να αναζητήσουμε τις ρίζες αυτής της κίνησης θα πρέπει μάλλον να πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, στο τσάκισμα της εγχώριας κοινωνικής αναταραχής του '70-'80).

Στα 1998, η βρετ. κυβέρνηση εισάγει τις "ASBOs" (Anti-Social Behaviour Order) με την Crime and Disorder Act, ποινικοποιώντας ένα πλήθος διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών και πράξεων, από τις ντίλιες ναρκωτικών στο δρόμο, μέχρι μικρο-βανδαλισμούς, γκραφίτι, αφισοκολήσεις, κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους και μέσα συγκοινωνίας, απόπειρες αυτοκτονίας (ούτε να τα τινάξεις δε σ' αφήνουν δλδ...), προκλητικές/οχληρές "yobbish" συμπεριφορές κλπ. Όλα αυτά μετά από μια σύντομη ανάνηψη των πολιτικών κινητοποιήσεων (πχ Reclaim the Streets, το κίνημα ενάντια στην επέκταση των αυτοκινητοδρόμων και γενικότερα οι περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις) την ίδια δεκαετία, κι ενώ η αστυνομία οργανώνεται προκειμένου να αντιμετωπίσει την νέα κατάσταση. Ένα παράδειγμα αυτής της αναδιοργάνωσης είναι η Public Order Ιntelligence Unit, που ενώ είχε συσταθεί στα 80es προκειμένου να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, στα τέλη της δεκαετίας του '90 χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για την πάταξη των παραπάνω πολιτικών κινητοποιήσεων. Ακολούθησαν σχετικά νομοθετικά και αστυνομικά μέτρα, πάντα σε μια φαινομενικά "ουδέτερη" πολιτικά κατεύθυνση του περιορισμού των "εντάσεων" και τυχόν βίαιων -στο εξής "εξτρεμιστικών"- συμπεριφορών.

Το γιατί η βρετανική κοινωνία, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στην Ευρώπη ανέθεσε στο κράτος της και την αστυνομία την ολοκληρωτική ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων και συμπεριφορών (δηλαδή απέτυχε να αυτορυθμίζει κάπως τις εντάσεις μεταξύ των μελών της) μάλλον έχει να κάνει με το ότι αυτή η κοινωνία δεν είναι παρά ένα σύνολο διαχωρισμένων ατόμων που προέρχονται από διαφορετικές καταστροφές: Είτε μιλάμε για τις γενιές των σαξόνων που στιβάχτηκαν στις πόλεις λιμοκτονώντας καθώς η βιομηχανική επανάσταση κατέστρεφε τα χωριά τους εκμηδενίζοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους, είτε για όσους προέρχονται από τις λεηλατημένες πρώην αποικίες του στέμματος... Και φυσικά το ότι η σύνδεση ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία υπήρξε εντελώς προβληματική παίζει αναμφίβολα έναν τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη.

Mε την επίθεση της 11/9 (η ίδια φάρσα θα επαναληφθεί αργότερα αποκλειστικά για το βρετανικό κοινό με τις επιθέσεις αυτοκτονίας "ισλαμιστών εξτρεμιστών" στις 7/7/2005 στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας στο Λονδίνο) και το φοβικό κλίμα που κυριάρχησε μπρος στο ενδεχόμενο επανάληψης μιας ανάλογης αόριστης "απειλής" (και για κάθε τέτοια "απειλή" ακόμα κι αν ο φορέας της δεν είναι άμεσα στημένος από το ίδιο το κράτος, η επιρροή της στη δημόσια σφαίρα δρα προωθητικά των επιδιώξεών του κράτους), τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν προκειμένου να ξεμπερδέυει με κάθε δημόσια πολιτική έκφραση, στο όνομα πάντα της καταπολέμησης του "εξτρεμισμού".

Ραγδαία ήταν η αλλαγή της συμπεριφοράς της αστυνομίας απέναντι στις διαδηλώσεις και κάθε πολιτική έκφραση στο δημόσιο χώρο. Από την προηγούμενη "διευκόλυνση", δηλαδή την αποστείρωση, απονοηματοδότηση και τελικά περιθωριοποίησή τους σε μια ακίνδυνη γραφικότητα, περνάμε στην αντιμετώπισή τους σαν πρώτης τάξεως απειλή για τη δημόσια ζωή (δηλαδή την ομαλή κυκλοφορία εμπορευμάτων και παραγωγών-καταναλωτών), με άμεσο περιορισμό και καταστολή τους. Με δεδομένη την ανεπάρκεια του "κινήματος" να αντιπαρατεθεί με τους όρους του, οι συσχετισμοί διαμεσολαβούνται κατά κύριο λόγο από έναν "ελεγκτικό" ρόλο των μίντια, κι ενός κάποιου δημοσίου διαλόγου που ενίοτε βλέπει το δρόμο των κοινοβουλευτικών επερωτήσεων κι επερωτήσεων...

Προκειμένου να διαφύγει η αστυνομική καταστολή αυτόν τον επιπλέον μπελά, προέκυψαν με "ημιεπίσημες" διαδικασίες τα ιδιωτικά αστυνομικά σώματα NETCU, WECTU NPOIU κλπ, παραρτήματα του ACPO, κάτι μεταξύ συνδικάτου των αρχηγών της αστυνομίας και ιδιωτικής εταιρίας. Μεταξύ των αρμοδιοτήτων τους είναι η αντιμετώπιση διαδηλώσεων αλλά και του "φοιτητικού εξτρεμισμού". Όλα αυτά πέραν νομοθετικού ή όποιου άλλου δημόσιου ελέγχου. Παράλληλα με την αύξηση των ιδιωτικών αστυνομιών (και συνακόλουθα την έκρηξη του αριθμού των φυλακισμένων, παρά την μείωση των επιπέδων εγκληματικότητας), αυξάνονται κατά πολύ οι δαπάνες οι σχετικές με τα μέσα επιτήρησης και καταστολής, σε βαθμό που υπολογίζεται (από ΜΚΟ και ακτιβιστές) ότι με τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να "σωθούν" οι θέσεις εργασίας των βρετανών εργαζομένων που βρίσκονται μπροστά στην απόλυση, ή να μειωθούν αποτελεσματικά οι ρύποι που εκπέμπει ολόκληρη η Μ. Βρετανία. Περισσότερα στοιχεία:

http://www.fraw.org.uk/download/ehippies/q02/q02-britains_secretive_police_force.pdf

Ωστόσο, φαίνεται ότι μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση του "κοινωνικού συμβολαίου" δεν είναι η ζητούμενη, από την μεριά που έχει στα χέρια της την εξουσία τουλάχιστον. Πιθανό, σε αντίθεση με τις ΜΚΟ και τους καλοκάγαθους ακτιβιστές, επειδή η τάξη που έχει την εξουσία έχει και τη συνείδηση, και τη συνείδηση του ότι βαδίζουμε προς τη δύση της καπιταλιστικής κοινωνίας, και οι αξίες που την κρατούσαν ενωμένη σύντομα θα τεθούν σε κρίση. Η καταναλωτική κουλτούρα, το κυνήγι της ανέλιξης, η υποτιθέμενη αειφορία του περιβάλλοντος και της οικονομίας αποδεικνύονται χίμαιρες. Ειδικά η Βρετανία, που ιστορικά υπήρξε πάντοτε αυτάρκης σε καύσιμες ύλες και βασικά είδη διατροφής, θα γνωρίσει μεσα στην επόμενη γενιά, για πρώτη φορά βασικές ελλείψεις, λειψυδρία, ύφεση ενώ η κυρίαρχη τάξη της θα έχει να κάνει με μια γενικευμένη δυσαρέσκεια μπρος στην οποία οι μέχρι τώρα απειλές της θα μοιάζουν αστείο. Και αν θέλει, και όλα συγκλίνουν στο ότι θέλει, να βγει νικηφόρα από την κρίση, προετοιμάζεται εδώ και καιρό γι' αυτή.

Έτσι:

Με την κατηγοριοποίηση ακτιβιστών και άλλων ως "εξτρεμιστές", κατηγοριοποιούν το ίδιο το ζήτημα (κρίση οικονομική, περιβαλλοντική, πολιτική) ως "ακραίο" (δηλαδή: ταμπού), κλείνοντας αυτόματα κάθε δημόσια συζήτηση σχετικά μ' αυτό, που δε διεξάγεται στο απονευρωτικό θέατρο των μίντια ή του κοινοβουλίου. (Οι επιθέσεις της αστυνομίας στο Climate Camp και στο Luton είναι ενδεικτικές).

Με το φόβητρο αόριστων "απειλών" και τη διαχείρηση του, επιδιώκουν την περαιτέρω προσήλωση του πληθυσμού στο κράτος που σε μια τέτοια έκτακτη κατάσταση αναδεικνύεται -παρά το ένα ή το άλλο αποτρόπαιο μέτρο- ο μόνος υπεύθυνος για τη ζωή και την ασφάλεια μπρος στην πιθανότητα εξάλειψης των οποίων, μπορεί πια να του παραδοθεί ολοκληρωτικά το άτομο.

Κάθε προσπάθεια αποσώβησης της έντασης, σύμφωνα με μια "λύση" προτεινόμενη από ΜΚΟ, πράσινους, αριστερούς, προοδευτικούς πανεπιστημιακούς κλπ που τείνει σε μια κατάσταση οικονομικής εγκράτειας, θα απέφερε στην ουσία τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς η αποσάθρωση των αξιών (κατανάλωση κλπ) που όριζαν αυτήν την κοινωνία θα επέλθει με έναν ίσως πιο παρατεταμένο αλλά όχι λιγότερο επώδυνο τρόπο.


Βαδίζουμε προς ανοιχτό πόλεμο.

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Η μέρα των ζωντανών νεκρών

Πρωτομαγιά σήμερα και οι νεκροθάφτες του εργατικού κινήματος τίμησαν τις θυσίες του με περιφορά ιερών εικόνων, κομματικών και πολιτικών λειψάνων (μιλάμε για πάνω από 50 κόμματα και οργανώσεις στους 600-700 διαδηλωτές, κάθε παρέα και κόμμα δηλαδή) και του συνδικαλιστικού επιταφείου πλαισιωμένου από wannabe κόκκινα στρατιωτικά αγήματα και μπάντες γάμων και κηδειών.


Η πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν μέλη τουρκικών οργανώσεων απ' όλες τις παραλλαγές του σταλινισμού, κι αρκετοί ταμίλ, ιρανοί, παλαιστίνιοι, λατιναμερικάνοι. Μάλλον μηδενική επαφή ανάμεσα στις διαφορετικές οργανώσεις (απ' οτι φαίνεται η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου κατέβηκε ως ζωντανή διαφήμιση της οργάνωσής ή του κόμματός του και τίποτα παραπάνω), καμία συνεννόηση με αποτέλεσμα κενά χιλιομέτρων στην πορεία, απουσία προκηρύξεων/σπρέυ κλπ, κανένα κοινό σύνθημα (κι ακόμα χειρότερα, ο καθένας στη γλώσσα του, κι αυτό μέσα στο κέντρο του Λονδίνου, δημόσιος αυνανισμός δηλαδή), συνεννοήσεις των "διοργανωτών" ξεχωριστά με την αστυνομία κι ούτε καν μεταξύ τους, άντε να βγούμε και μια φωτογραφία να στείλουμε στην πατρίδα, να βγουμε κι απ' την υποχρέωση. Σκατά.

Το parade (γιατί περί τέτοιου πρόκειται), αν και δεν έχει κάτι που να τραβά έναν "τρίτο" να συμμετάσχει είναι καλοοργανωμένο και με σαφώς ορισμένους ρόλους μιας και αποτελεί ιδανική ευκαιρία για κάθε οργάνωση να φτιάξει το image της και να εμπεδώσει την κομματική πειθαρχία και δουλειά στα νεώτερα μέλη της, από νωρίς.

πολύ νωρίςλούφα...OMFG!Άπο! ;ρτο μπλοκ των εργατών του υπό κατάληψη εργοστασίου Visteon της Ford (βλ. libcom για περισσότερα)"πολέμοι ξερονήσια λονδίνα φυλακές, ποτέ τους δε μασήσανε οι κομμουνιστές" ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Γενικότερα, είχε διάφορα καρναβάλια, ζογκλέρ, οικολόγους ντυμένους δένδρα, χίππηδες ντυμένους "πολύχρωμο πλήθος", απ' όλα...
παρ' όλα αυτά έλειπαν τα πάντα.