Όποιος επιθυμεί την ειρήνη προετοιμάζεται για πόλεμο

Τον τελευταίο καιρό εξελίσσεται στην Αγγλία μια πρωτόγνωρη για τα τελευταία χρόνια αύξηση της έντασης της καταστολής. Μερικά μόνο παραδείγματα θα αναφέρω παρακάτω:

1) Το 2008, καταγράφηκε μια αύξηση της τάξης του 266% σε επιτόπιους ελέγχους (stoρ and search) για "τρομοκρατία". Μόνο στην Αγγλία 124.687 τέτοιοι έλεγχοι έγιναν κατά κύριο λόγο (90%) στο Λονδίνο, από την Metropolitan Police. Γύρω στους 1.000 οδήγησαν τελικά σε μια σύλληψη, αλλά μόνο κάπου 70 για κάποια σχετική ένδειξη. 2.3 εκατομύρια (αριθμός ρεκόρ) "εξακριβώσεις" έλαβαν χώρα στο δρόμο, ενώ κατά 20 φορές συχνότερα θύματα ήταν μαύροι, 1 στους 10 εκ των οποίων ανακρίθηκε πρόχειρα από κάποιον μπάτσο στο δρόμο τουλάχιστον μία φορά πέρισι. 53.250 ακόμα εξακριβώσεις περαστικών δικαιολογήθηκαν από την αστυνομία λόγω "υποψίας ότι το άτομο θα μπορούσε να γίνει βίαιο" (anticipating violence). [Πηγές: telegraph και sky]

2) Ήδη από τον Νοέμβρη του 2008 και ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, πάνω από 30.000 "μη-φονικά" όπλα tasers χορηγούνται σε διάφορες αστυνομικές δυνάμεις για να επιστρατευτούν "στην μάχη κατά της μικρο-παραβατικότητας". Η φονικότητα του συγκεκριμένου όπλου, για όση σημασία έχει αυτό, έχει αποδειχτεί πολλάκις με μακάβριο τρόπο.

3) Από τις 16 Φλεβάρη 2009, σύμφωνα με την παράγραφο 76 του νέου αντιτρομοκρατικού νόμου του 2008, η αστυνομία μπορεί να συλλαμβάνει, να επιδίδει πρόστιμο και να φυλακίζει για μέχρι και 10 χρόνια όποιον -διαδηλωτή ή άλλον- τραβήξει φωτογραφία αστυνομικού (ως έμμεση παρότρυνση σε πράξεις βίας). Γενικά μέχρι τώρα η λήψη φωτογραφιών ήταν μια συνήθης άμυνα των διαδηλωτών απέναντι στις επελάσεις της αστυνομίας, δεδομένων των συσχετισμών στο δρόμο, νομικά/ποινικά, κοινωνικά κλπ που δεν επιτρέπουν και πολλούς ηρωισμούς. Επίσης, η αστυνομία πλέον θα παρεμβαίνει σε όσους θεωρεί ύποπτους που φωτογραφίζουν δημόσιους χώρους, ενώ ειδικές καμπάνιες ζητούν τη συνεργασία του κοινού για την ενημέρωση της αστυνομίας σχετικά με ατομα (τρομοκράτες;) που βγάζουν φωτογραφίες των καμερών CCTV ή άλλων κρατικών κτιρίων (οι σχετικές καμπάνιες προώθησης ενός ανθρώπινου προφίλ της αστυνομίας και της αναγκαιότητας -ένεκα τρομο-απειλών- συνεργασίας μαζί της έχουν πολλαπλασιαστεί). Στην αρχή τσίνισαν κάπως οι δημοσιογράφοι για το θέμα με τις φωτογραφίες μπάτσων, αλλά φαντάζομαι κάπως θα καταφέρουν να εξαιρεθούν τελικά από τα σχετικά μέτρα.

4) Σύμφωνα με την guardian η αστυνομία κρατάει για έως και 7 χρόνια βάσεις δεδομένων με ονοματεπώνυμα, αναλυτικές περιγραφές και βίντεο από άτομα που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, είτε αυτά έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα είτε όχι. Τις μέρες αυτές αυξάνεται το χρονικό διάστημα που ένα άτομο ύποπτο για "εξτρεμισμό" (παρακάτω αναλυτικότερα) μπορεί να κρατηθεί "κρυφά" χωρίς επαφή με δικηγόρους, συγγενείς κλπ στις 42 μέρες. Επίσης από την guardian μια ενδιαφέρουσα ιστορία ακτιβίστριας κατά της επέκτασης των αεροδιαδρόμων από την ομάδα plane stupid που κατάφερε να ηχογραφήσει μπάτσους του Kent να της ζητούν να τους προσφέρει πληροφορίες για διάφορες διαδηλώσεις και ακτιβιστές, με αντάλλαγμα χρήματα. Σε ερωτήσεις σχετικά με το θέμα η αστυνομία δήλωσε ότι όντως χρησιμοποιεί καθ' αυτόν τον τρόπο "εκατοντάδες" ακτιβιστές (όπου ακούς πολλά κεράσια πάντως...). (Σημείωση: ήδη από το 2005, με αφορμή διάφορα μετανοημένα πρώην μέλη συμμοριών, σύμφωνα με την "Serious and Organised Crime and Police Act" ορίζεται επισήμως ολόκληρο νομικό και πρακτικό πλάισιο για τη διαχείριση από την αστυνομία "καρφιών" και λοιπών συνεργαζομένων).

5) Καθιέρωση και πρακτικά των "προληπτικών" (πριν δηλαδή εκδηλωθεί οποιαδήποτε "έκνομη" πράξη) αστυνομικών εισβολών και συλλήψεων σε πολιτικά γεγονότα με πιο τρανταχτή περίπτωση το σπάσιμο της κατάληψης του Climate Camp σ'ένα εργοστάσιο του Nottinghamshire πριν ένα μήνα, όπου 200 μπάτσοι συνέλαβαν 114 άτομα που προετοιμάζονταν για δράση του Camp (παρά τα διάφορα μέτρα που είχαν πάρει, πχ στόμα-με-στόμα συνεννοήσεις, χωρίς κινητά, μυστικοπάθεια κλπ) που δεν προέβαλαν κάποια αντίσταση. Ακολούθησαν εισβολές σε σπίτια αρκετών ακτιβιστών. Σ' αυτό πρέπει να προστεθεί η ρουτινιάρικη πλέον παρενόχληση ακτιβιστών σε καθημερινή βάση.
Επίσης, μόλις σήμερα, η αστυνομία ακύρωσε ετσιθελικά μια αντιφασιστική συζήτηση στο πανεπιστήμιο του Luton από τη Stop The War Coalition, την Hope not Hate κι άλλες ομάδες, με μόνη δικαιολογία το "εξτρεμιστικό" περιεχόμενο της εκδήλωσης (ενδεχομένως να προέτρεπε σε πράξεις βίας;). Όσον αφορά φυσικά τις διαδηλώσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, τα τελευταία χρόνια είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθούν, καθώς η αστυνομία επεμβαίνει άμεσα θέτοντας σε κλοιό τους διαδηλωτές, και συχνά εξασκώντας ανεξέλεγκτη βία απέναντί τους, όπως στην περίπτωση της αντισυνόδου G20, που ένας περαστικός, ο Ιan Tomlinson έχασε τη ζωή του στη διάρκεια εφόρμησης των μπάτσων στο περιορισμένο πλήθος.

6) Εκτός από τα 4,2 εκατομμύρια κάμερες CCTV (παρά την παραδοχή της κυβέρνησης ότι τελικά τα επίπεδα εγκληματικότητας δε φαίνεται να κάμπτονται από τη λειτουργία καμερών), η κυβέρνηση σχεδιάζει την νομιμοποίηση των παρακολουθήσεων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, e-mail, του διαδικτύου και ιδιαίτερα ιστοσελίδων κοινωνικών επαφών πχ facebook. Επίσης, σχεδιάζονται βάσεις καταγραφής DNA με πρόσχημα απ' ότι φαίνεται όσους συλλαμβάνονται για οδήγηση σε κατάσταση μέθης, αν και το μέτρο εφόσον θεσμοθετηθεί, θα επεκταθεί άμεσα και σε άλλα κομμάτια του πληθυσμού.

Τα παραπάνω μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνονται ως εσωτερικές αντιφάσεις ή ακόμα ως στιγμές αποσάθρωσης μιας "παραδοσιακά φιλελεύθερης δημοκρατίας"(;) όπως αρέσκεται να παρουσιάζεται η Βρετανία, ωστόσο δεν είναι παρά στιγμές ενός πολεμικού μετασχηματισμού του βρετ. κράτους που στην παρούσα του φάση ξεκινά αρκετά πριν την 11/9/2001. (Αν θέλουμε βέβαια να αναζητήσουμε τις ρίζες αυτής της κίνησης θα πρέπει μάλλον να πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, στο τσάκισμα της εγχώριας κοινωνικής αναταραχής του '70-'80).

Στα 1998, η βρετ. κυβέρνηση εισάγει τις "ASBOs" (Anti-Social Behaviour Order) με την Crime and Disorder Act, ποινικοποιώντας ένα πλήθος διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών και πράξεων, από τις ντίλιες ναρκωτικών στο δρόμο, μέχρι μικρο-βανδαλισμούς, γκραφίτι, αφισοκολήσεις, κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους και μέσα συγκοινωνίας, απόπειρες αυτοκτονίας (ούτε να τα τινάξεις δε σ' αφήνουν δλδ...), προκλητικές/οχληρές "yobbish" συμπεριφορές κλπ. Όλα αυτά μετά από μια σύντομη ανάνηψη των πολιτικών κινητοποιήσεων (πχ Reclaim the Streets, το κίνημα ενάντια στην επέκταση των αυτοκινητοδρόμων και γενικότερα οι περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις) την ίδια δεκαετία, κι ενώ η αστυνομία οργανώνεται προκειμένου να αντιμετωπίσει την νέα κατάσταση. Ένα παράδειγμα αυτής της αναδιοργάνωσης είναι η Public Order Ιntelligence Unit, που ενώ είχε συσταθεί στα 80es προκειμένου να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, στα τέλη της δεκαετίας του '90 χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για την πάταξη των παραπάνω πολιτικών κινητοποιήσεων. Ακολούθησαν σχετικά νομοθετικά και αστυνομικά μέτρα, πάντα σε μια φαινομενικά "ουδέτερη" πολιτικά κατεύθυνση του περιορισμού των "εντάσεων" και τυχόν βίαιων -στο εξής "εξτρεμιστικών"- συμπεριφορών.

Το γιατί η βρετανική κοινωνία, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στην Ευρώπη ανέθεσε στο κράτος της και την αστυνομία την ολοκληρωτική ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων και συμπεριφορών (δηλαδή απέτυχε να αυτορυθμίζει κάπως τις εντάσεις μεταξύ των μελών της) μάλλον έχει να κάνει με το ότι αυτή η κοινωνία δεν είναι παρά ένα σύνολο διαχωρισμένων ατόμων που προέρχονται από διαφορετικές καταστροφές: Είτε μιλάμε για τις γενιές των σαξόνων που στιβάχτηκαν στις πόλεις λιμοκτονώντας καθώς η βιομηχανική επανάσταση κατέστρεφε τα χωριά τους εκμηδενίζοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους, είτε για όσους προέρχονται από τις λεηλατημένες πρώην αποικίες του στέμματος... Και φυσικά το ότι η σύνδεση ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία υπήρξε εντελώς προβληματική παίζει αναμφίβολα έναν τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη.

Mε την επίθεση της 11/9 (η ίδια φάρσα θα επαναληφθεί αργότερα αποκλειστικά για το βρετανικό κοινό με τις επιθέσεις αυτοκτονίας "ισλαμιστών εξτρεμιστών" στις 7/7/2005 στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας στο Λονδίνο) και το φοβικό κλίμα που κυριάρχησε μπρος στο ενδεχόμενο επανάληψης μιας ανάλογης αόριστης "απειλής" (και για κάθε τέτοια "απειλή" ακόμα κι αν ο φορέας της δεν είναι άμεσα στημένος από το ίδιο το κράτος, η επιρροή της στη δημόσια σφαίρα δρα προωθητικά των επιδιώξεών του κράτους), τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν προκειμένου να ξεμπερδέυει με κάθε δημόσια πολιτική έκφραση, στο όνομα πάντα της καταπολέμησης του "εξτρεμισμού".

Ραγδαία ήταν η αλλαγή της συμπεριφοράς της αστυνομίας απέναντι στις διαδηλώσεις και κάθε πολιτική έκφραση στο δημόσιο χώρο. Από την προηγούμενη "διευκόλυνση", δηλαδή την αποστείρωση, απονοηματοδότηση και τελικά περιθωριοποίησή τους σε μια ακίνδυνη γραφικότητα, περνάμε στην αντιμετώπισή τους σαν πρώτης τάξεως απειλή για τη δημόσια ζωή (δηλαδή την ομαλή κυκλοφορία εμπορευμάτων και παραγωγών-καταναλωτών), με άμεσο περιορισμό και καταστολή τους. Με δεδομένη την ανεπάρκεια του "κινήματος" να αντιπαρατεθεί με τους όρους του, οι συσχετισμοί διαμεσολαβούνται κατά κύριο λόγο από έναν "ελεγκτικό" ρόλο των μίντια, κι ενός κάποιου δημοσίου διαλόγου που ενίοτε βλέπει το δρόμο των κοινοβουλευτικών επερωτήσεων κι επερωτήσεων...

Προκειμένου να διαφύγει η αστυνομική καταστολή αυτόν τον επιπλέον μπελά, προέκυψαν με "ημιεπίσημες" διαδικασίες τα ιδιωτικά αστυνομικά σώματα NETCU, WECTU NPOIU κλπ, παραρτήματα του ACPO, κάτι μεταξύ συνδικάτου των αρχηγών της αστυνομίας και ιδιωτικής εταιρίας. Μεταξύ των αρμοδιοτήτων τους είναι η αντιμετώπιση διαδηλώσεων αλλά και του "φοιτητικού εξτρεμισμού". Όλα αυτά πέραν νομοθετικού ή όποιου άλλου δημόσιου ελέγχου. Παράλληλα με την αύξηση των ιδιωτικών αστυνομιών (και συνακόλουθα την έκρηξη του αριθμού των φυλακισμένων, παρά την μείωση των επιπέδων εγκληματικότητας), αυξάνονται κατά πολύ οι δαπάνες οι σχετικές με τα μέσα επιτήρησης και καταστολής, σε βαθμό που υπολογίζεται (από ΜΚΟ και ακτιβιστές) ότι με τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να "σωθούν" οι θέσεις εργασίας των βρετανών εργαζομένων που βρίσκονται μπροστά στην απόλυση, ή να μειωθούν αποτελεσματικά οι ρύποι που εκπέμπει ολόκληρη η Μ. Βρετανία. Περισσότερα στοιχεία:

http://www.fraw.org.uk/download/ehippies/q02/q02-britains_secretive_police_force.pdf

Ωστόσο, φαίνεται ότι μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση του "κοινωνικού συμβολαίου" δεν είναι η ζητούμενη, από την μεριά που έχει στα χέρια της την εξουσία τουλάχιστον. Πιθανό, σε αντίθεση με τις ΜΚΟ και τους καλοκάγαθους ακτιβιστές, επειδή η τάξη που έχει την εξουσία έχει και τη συνείδηση, και τη συνείδηση του ότι βαδίζουμε προς τη δύση της καπιταλιστικής κοινωνίας, και οι αξίες που την κρατούσαν ενωμένη σύντομα θα τεθούν σε κρίση. Η καταναλωτική κουλτούρα, το κυνήγι της ανέλιξης, η υποτιθέμενη αειφορία του περιβάλλοντος και της οικονομίας αποδεικνύονται χίμαιρες. Ειδικά η Βρετανία, που ιστορικά υπήρξε πάντοτε αυτάρκης σε καύσιμες ύλες και βασικά είδη διατροφής, θα γνωρίσει μεσα στην επόμενη γενιά, για πρώτη φορά βασικές ελλείψεις, λειψυδρία, ύφεση ενώ η κυρίαρχη τάξη της θα έχει να κάνει με μια γενικευμένη δυσαρέσκεια μπρος στην οποία οι μέχρι τώρα απειλές της θα μοιάζουν αστείο. Και αν θέλει, και όλα συγκλίνουν στο ότι θέλει, να βγει νικηφόρα από την κρίση, προετοιμάζεται εδώ και καιρό γι' αυτή.

Έτσι:

Με την κατηγοριοποίηση ακτιβιστών και άλλων ως "εξτρεμιστές", κατηγοριοποιούν το ίδιο το ζήτημα (κρίση οικονομική, περιβαλλοντική, πολιτική) ως "ακραίο" (δηλαδή: ταμπού), κλείνοντας αυτόματα κάθε δημόσια συζήτηση σχετικά μ' αυτό, που δε διεξάγεται στο απονευρωτικό θέατρο των μίντια ή του κοινοβουλίου. (Οι επιθέσεις της αστυνομίας στο Climate Camp και στο Luton είναι ενδεικτικές).

Με το φόβητρο αόριστων "απειλών" και τη διαχείρηση του, επιδιώκουν την περαιτέρω προσήλωση του πληθυσμού στο κράτος που σε μια τέτοια έκτακτη κατάσταση αναδεικνύεται -παρά το ένα ή το άλλο αποτρόπαιο μέτρο- ο μόνος υπεύθυνος για τη ζωή και την ασφάλεια μπρος στην πιθανότητα εξάλειψης των οποίων, μπορεί πια να του παραδοθεί ολοκληρωτικά το άτομο.

Κάθε προσπάθεια αποσώβησης της έντασης, σύμφωνα με μια "λύση" προτεινόμενη από ΜΚΟ, πράσινους, αριστερούς, προοδευτικούς πανεπιστημιακούς κλπ που τείνει σε μια κατάσταση οικονομικής εγκράτειας, θα απέφερε στην ουσία τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς η αποσάθρωση των αξιών (κατανάλωση κλπ) που όριζαν αυτήν την κοινωνία θα επέλθει με έναν ίσως πιο παρατεταμένο αλλά όχι λιγότερο επώδυνο τρόπο.

Βαδίζουμε προς ανοιχτό πόλεμο.