Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Party Party στις 7 του Μάρτη

Χθες το βράδυ, η Victoria Occupied Pub -ένα κατειλημένο συναυλιάδικο στα νότια, έκανε το αποχαιρετιστήριο πάρτυ του πριν την τελική έξωσή του. Οι μπάτσοι, ως είθισται στην πολιτισμένη ευρώπη ήρθαν καταρχήν να διώξουν τον κόσμο στο χαλαρό, όπως ένας συγκροτημένος παιδαγωγός ένα σκανδαλιάρικο παιδί, κι αυτό πιθανόν μετά από κάποιο παράπονο γειτόνων για την μουσική (γενικά είναι αρκετά διαδεδομένο να καλεί ο καθένας τους μπάτσους για να την πέσουν στο γείτονα, ή σε όποιον κινείται ύποπτα ρε παιδί μου, με το παραμικρό. Η αστυνομία χρηματοδοτεί άπειρα προγράμματα, γραμμές επικοινωνίας κλπ υποστηρίζοντας έναν τέτοιο κοινωνικό μηχανισμό αλληλο-καρφώματος)... Παραδόξως, οι καταληψίες οχυρώθηκαν στο κτίριο και δεν άφησαν τους μπάτσους να μπουν, κι έτσι κατέφτασαν γύρω στα 30 βανάκια που ξεφόρτωσαν κάτι μεταλλάγματα μεταξύ ματάδων και εκαμιτών, άλλα με φουλ-φέις και φουτουριστική ανάρτηση, κάτι που μάλλον ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους καθώς και το δέος του αντιπάλου.

Από την μεριά των μπάτσων η διαδικασία ήταν παρόμοια με αυτή που κρατούν απέναντι στις πολιτικές συγκεντρώσεις και μάλλον σε κάθε διαταραχή στο δημόσιο χώρο. Δηλαδή: άοπλοι μπάτσοι χωρίς ανάρτηση (φιλικοί προς τους γείτονες και τους περαστικούς) αποκλείουν το δρόμο στον οποίο διεξάγεται η επιχείρηση εφαρμόζοντας μια τακτική μηδενικής ανοχής σε τυχόν συγκεντρωμένους από την έξω μεριά του κορδονιού. Συγκεκριμένα, καταστέλλουν άμεσα κάθε υποψία αμφισβήτησης της εξουσίας τους στο δρόμο.

Για να γυρίσουμε στα χθεσινοβραδυνά, ένα παλικάρι -εμφανώς μεθυσμένο- πλησίασε στο κορδόνι, ρωτώντας δυνατά τους μπάτσους γιατί δεν τους άφηναν να κάνουν το πάρτυ. Οι μπάτσοι τον προειδοποίησαν ότι αν συνεχίσει θα συλληφθεί (γενικά, με τις σχετικές νομοθεσίες περί "αντι-κοινωνικής συμπεριφοράς", ή "public disorded"-διατάραξη δημόσιας τάξης ας πούμε κι άλλων αφηρημένων κατηγοριών, τα χέρια των μπάτσων είναι εντελώς λυμένα να συλλαμβάνουν και στη συνέχεια να απαγγέλονται κατηγορίες στον καθένα) , ωστόσο αυτός επαναλάμβανε δυνατά την ερώτησή του, με πιο επιθετικό τόνο στη φωνή του. Η αρχιμπατσίνα του κορδονιού τότε έτρεξε προς το μέρος του να τον συλλάβει, ο ίδιος έτρεξε πίσω από τους 50αριά συγκεντρωμένους -σημειωτέον κάποιοι εκ των οποίων εμπόδισαν τη μπατσίνα με τα σώματά τους να περάσει (πράγμα αξιοσημείωτο δεδομένων των ολοσχερώς ατομιστικών σχέσεων που κυριαρχούν εδώ πέρα), ο ίδιος κρύφτηκε σε ένα διπλανό παρκάκι, όπου τελικά τον δέσανε μετά από μισό λεπτό μπάτσοι με πολιτικά για να τον χώσουν τελικά στο παρακάτω εικονιζόμενο υπηρεσιακό όχημα με συμβατικές πινακίδες (=κώλι=KC 58 PFH), όχι χωρίς έντονες διαμαρτυρίες από μικρή μερίδα των συγκεντρωμένων για το πάρτυ.

Μετά από αρκετή ώρα, κι αφού ο κόσμος είχε ξενερώσει, οι μπάτσοι αποχώρησαν σαν να μην τρέχει τίποτα... Κάτι πιτσιρίκια με ποδήλατα μας δούλευαν λίγο σε φάση "ολα οκ τώρα ε; μπορείτε να κάνετε πάρτυυυ;"... Μ' αυτά και μ' αυτά, άλλη μια χαμηλής έντασης αντιπαράθεση ήρθε να προστεθεί στις εκατοντάδες σαν κι αυτή που διεξάγονται κάθε παρασκευοσάββατο, μεταξύ δυο τάσεων γεννημένων εντός της αναπαραγωγής και κυκλοφορίας του κεφαλαίου, αυτής για τον απόλυτο έλεγχό της και μιας αντίρροπής της.

Μιας και δεν συνέβη και κάτι το συγκλονιστικό, ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν αυτού του παιχνιδιού γάτας και ποντικιού που λένε και τα ταμπλόιντ. Μετά την υποχώρηση του παλιού επαναστατικού κινήματος, πανευρωπαϊκά, στα τέλη του '70, οι μηχανές της επαναφομοίωσης δουλεύουν στο φουλ, κι ένα φάσμα συμπεριφορών, σχέσεων κι εκφράσεων που αναδύθηκαν στην κοινωνική αναταραχή του 1960-70, αδειάζουν από το αρχικό τους περιεχόμενο για να ξαναπλασαριστούν στην αγορά αυτή τη φορά με διάφορα ιδεολογικά περιτυλίγματα.

Προφανώς μια τέτοια διαδικασία δεν τέθηκε σε κίνηση (αποκλειστικά) από τα πάνω, ως αποτέλεσμα κάποιας σκοτεινής συνομωσίας μερικών ανήθικων πολυεθνικών, αλλά και από τα κάτω, πολλές φορές μάλιστα από τα ίδια τα υποκείμενα των αγώνων και των κοινοτήτων που δημιουργήθηκαν σ' αυτούς, που πλέον "έπρεπε κάπως να ανταποκριθούν" στην ήττα τους. Να βρουν δηλαδή ατομικές διεξόδους απ' αυτήν. Εξ' ού και η ανάδειξη της ατομικότητας, της ταυτότητας/αυθεντικότητας, και της κοινωνικής επιβεβαίωσής τους: του στυλ. Το κεφάλαιο μιλούσε στους ηττημένους πρώην πολέμιούς του στη δική τους γλώσσα, πλασάροντας όμως τη δική του λογική. Την οικονομία. Η προηγούμενη ανταρσία -που πραγματωνόταν βέβαια σε ένα υλικό επίπεδο πχ της καπιταλιστικής (ανα)παραγωγής (ή καλύτερα εναντίον της) ή στο δρόμο, εξατμίστηκε χωρίς να αφήσει παρά τα συντρίμια μιας στυλιζαρισμένης ανταρσίας που δεν κοστίζει τίποτα, κι έτσι μπορεί να πωληθεί οσοδήποτε ακριβά.

Πολύ χονδρικά οπωσδήποτε, φτάνουμε κάπως έτσι στα μέσα του '80. Οι διάφορες αντικουλτούρες του '60-'70, έχουν στο μεταξύ απαλλαχθεί από κάθε ριζοσπαστική αναφορά που κρατούσε πίσω την αφομοίωσή τους στον εμπορευματικό κύκλο κι έχουν γίνει ευπώλητα στυλάκια για τους ανήσυχους ή βαριεστημένους νεολαίους των μητροπόλεων. Πάνκηδοι, χίππηδες, φρικιά, σκινάδες κλπ θα ξαναβρεθούν στα πρώτα free parties (παίζοντας κυρίως Acid House), όπου free εννοείται ελεύθερο από τους περιορισμούς που επιβάλλουν τα κλαμπς και τα διάφορα μαγαζιά. Τα free parties δαιμονοποιούνται γρήγορα από τα μίντια, που τα ονομάζουν raves μάλλον από κάποια παλιότερα σκανδαλώδη πάρτυ των μπιτνικς, και γίνονται στόχος αστυνομικής καταστολής. Κάτι τέτοιο δεν έχει να κάνει τόσο με το όποιο ανατρεπτικό περιεχόμενο των parties, όπως ίσως φαντάζονταν οι διοργανωτές τους, το οποίο αποτυπωνόταν στο λογότυπο PLUR (peace, love, unity, respect), όσο με τις παράπλευρες απώλειες του εμπορευματικού κύκλου από τη διεξαγωγή τους: την έξοδο δηλαδή μεγάλου μέρους της νεολαίας (τα πρώτα ηπαίθρια free parties μάζευαν δεκάδες χιλιάδες κόσμο πχ στα φεστιβάλ στον αυτοκινητόδρομο Orbital -εξ ού και το όνομα της ομώνυμης μπάντας) από τα μαγαζιά του εμπορικού κέντρου των πόλεων, όπου προορίζονταν κανονικά να καταναλώνουν το (έντονα φορολογούμενο) αλκοόλ τους, υπό την "φυσιολογική" επιτήρηση της αστυνομίας.

Δηλαδή, τα πάρτυ δημιούργησαν μια κατάσταση όχι απαραίτητα ανταγωνιστική προς τον καπιταλισμό, αλλά σίγουρα "αχαρτογράφητη" για το κεφάλαιο, που φάνηκε να μην είναι σε θέση να επωφεληθεί άμεσα. Μετά από κάποιες καταγγελίες γειτόνων για την μουσική (γενικά στην Αγγλία η επαρχία μοιάζει να 'ναι πολυ ήσυχη, δεν κινείται φύλλο λέμε...) κινητοποιήθηκε η αστυνομία ξεκινόντας ένα ιδιότυπο κυνηγητό. Καταδιώκοντας όμως τους ravers (όπως καλούνταν στο μεταξύ καταχρηστικά όλες οι σχετικές υποκουλτούρες από τα μίντια) η αστυνομία πετυχαίνει την εξάπλωση των parties (μόλις έκλειναν το ένα, οι διοργανωτές άλλαζαν τοποθεσία πχ σε μια γειτονική πόλη, κι ενημέρωναν τον κόσμο μέσα από ένα δίκτυο προσωπικών γνωριμιών) σε ολόκληρο το νησί.


Το 1992 η "σκηνή" φαίνεται πιο ενισχυμένη από ποτέ, και διοργανώνεται ανοιχτά το μεγαλύτερο φεστιβάλ του free party movement στους πρόποδες των Malvern Hills, με συμμετοχή άνω των 25.000 ατόμων. Οι σκανδαλοθηρικές φυλλάδες ξεσαλώνουν. Αιτία φαίνεται να προκαλεί η διαδεδομένη χρήση Ecstacy (MDMA) και άλλων soft drugs, η διακίνηση των οποίων γίνεται ανοιχτά στα parties. Η αλήθεια είναι ότι το Ecstacy εισήχθηκε στη "σκηνή" στα τέλη του 1980 κι έγινε άμεσα ενδημικό της νυχτερινής ζωής στο ηνωμένο βασίλειο (ως τότε κυριαρχούσαν το LSD και τα διάφορα ψυχοδηλωτικά που όμως καλλιεργούν μάλλον μια τάση προς απομόνωση και ησυχία που γενικά δεν είναι και ότι καλύτερο για την οικονομία. Έτσι το LSD για παράδειγμα είναι class A drug, η κατοχή του επιφέρει δηλαδή σοβαρότατες ποινές, ενώ ας πούμε η κεταμίνη -ναρκωτικό αλόγων- που έχει αποκτηνώσει τη μισή Αγγλία είναι class C, επαφίεται στην κρίση του μπάτσου με λίγα λόγια...). Γενικά η χρήση ναρκωτικών αποτελεί ένα κοινωνικά αποδεκτό συμπλήρωμα της διασκέδασης, και η αστυνομία συνήθως "κάνει τα στραβά μάτια", αν και φυσικά δεν είναι νόμιμα, ούτως ώστε ο μπάτσος έχει πάντοτε το πάνω χέρι, μιας και επαφίεται στην κρίση του το πως θα "τρέξει" την κάθε περίπτωση...

Τέλος πάντων, μετά την δαιμονοποίηση από τα μμε, έρχεται η ωμή αστυνομική καταστολή. Έξοδος των sound systems στην Ευρώπη, όπου διαδίδονται σαν πυρκαγιά σε ξερολίβαδο. Στη Βρετανία, ψηφίζεται η Criminal Justice and Public Order Act 1994 για την οποία το rave καθίσταται παράνομο και συνίστατο σε "μουσική που περιλαμβάνει εξολοκλήρου ή κατά κύριο λόγο την εκπομπή επαναλαμβανόμενων χτύπων (beats)". Σύμφωνα με τις παραγράφους 63, 64, 65 απαγορεύεται κάθε rave πάρτυ όπου παρευρίσκονται πάνω από 100 άνθρωποι ή πάνω από ένας διοργανωτής. Επίσης, η αστυνομία εξουσιοδοτείται να σταματά κάθε άνθρωπο που θεωρεί ύποπτο για προσέλευση σε rave παρτυ εντός 5 μιλίων, και να τον οδηγεί μακριά από την περιοχή.

Η εφαρμογή μιας πολιτικής μηδενικής ανοχής από την μεριά της αστυνομίας, συρρικνώνει τη "σκηνή" σε μια κλειστή κλίκα "σκληροπυρηνικών" υπό συνεχή αστυνομική πίεση, που διαρκώς φυλλοροεί προς τις πιο ενδεδειγμένες εναλλακτικές (πχ παρεμφερή events σε μεγάλα εμπορικά club). Μπρος σ' αυτήν την αποσάθρωση, παρακμάζει φυσικά κάθε αίσθηση συλλογικότητας. Άνοδος των σκληρών ναρκωτικών, όπως η κόκα, η κεταμίνη (αναλυτικά βλ. εδώ: http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/03/blog-post.html), η ηρωίνη αλλά και του αλκοολισμού. Άλωση των parties από μικρο-συμμορίες, ναρκεμπόδους, "ψειριστικές" και ξυλοδαρμοί μεταξύ των συμμετεχόντων δίνουν και παίρνουν. Ανάδυση μιας πλήρως κερδοσκοπικής λογικής από τα μέσα από την "σκηνή". Σαφής διαχωρισμός ρόλων (DJ's, διοργανωτές, security κλπ) και μετατροπή/αντικατασταση από επαγγελματίες.


Μέχρι το 2000, η σκηνή έχει παρακμάσει εντελώς, ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των πρώην ravers, έχει μετατραπεί πλέον σε clubbers. To 2003 περνάει η Anti-social Behaviour act, που ποινικοποιεί στην ουσία κάθε συνάθροιση για party άνω των 20 ατόμων (επαφίεται στην κρίση των μπάτσων αν θα διαλύσουν τη συνάθροιση ή όχι, με άλλα λόγια στο πόσο πρόθυμοι είναι οι παριστάμενοι να ικετεύσουν...). Συνοδεύεται, φυσικά, από τις υστερίες των ταμπλόιντ. Τον Ιούλη του 2005, η αστυνομία επιτίθεται βίαια στο ετήσιο φεστιβάλ στο CzechTec, ενώ ο τσέχος πρωθυπουργός θα δηλώσει για το ζήτημα ότι "Δεν πρόκειται για παιδιά που απλώς χορεύουν αλλά για επικίνδυνα άτομα, φανατισμένα με αναρχικά κηρύγματα, που με καύσιμο το αλκοόλ και τα ναρκωτικά στρέφονται ενάντια στην φιλήσυχη κοινωνία". Το κυνηγητό συνεχίζεται με λύσσα, και τον Αύγουστο του 2006, σ' ένα πάρτυ των Aztek, One Love & Brainskan Sound Systems στο Essex, οι μπάτσοι επεμβαίνουν με 800 ματάδες, μετά από άρνηση των παρευρισκόμενων να διαλυθούν ησύχως. Ακολουθούν συμπλοκές με αρκετούς τραυματίες καί από τις δυο πλευρές.

Για να έρθουμε τελικά στις μέρες μας, όπου τα περισσότερα ανάλογα parties φιλοξενούνται σε καταλήψεις, που είτε τις ανοίγουν οι ίδιοι οι ρειβάδες για 1-2 μέρες (συνήθως μέχρι να τους διώξουν οι μπάτσοι), είτε δρα μια συμβιωτική σχέση με τους "πολιτικοποιημένους" και τις καταλήψεις τους -στην περίπτωση αυτή με λίγα λόγια ο καθένας απ' τους δυο πνιγμένους πιάνεται από τα μαλλιά του άλλου...

Πηγές (ενδεικτικά):
http://history-is-made-at-night.blogspot.com
http://www.experiencefestival.com
http://www.thecnj.co.uk/islington/040607/news040607_04.html

1 σχόλιο:

  1. μια υποσημειωση: με αφορμη μια αφισα που ειδα σημερα: η απουσια οικονομικου αντιτιμου στην εισοδο, πορτιερη κλπ δε διασφαλιζει την αντι-εμπορευματικοτητα. (δες το σε σχεση με την αναδυση της εμπορευματικης μορφης απο τα "μεσα" κι οχι τα "εξω" στη ρειβ σκηνη).
    Κατι μου θυμιζει ομως και μαλλον εχουν γραψει αλλοι περισσοτερα, οποτε το αφηνω εδω προς το παρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή