Μια πρωτοβουλία συντρόφων κάλεσε με αφίσσα και κείμενα στο διαδίκτυο σε διαδήλωση στο Dalston Kingsland (Hackney). Προφανώς δεν είχε ζητηθεί κάποια σχετική άδεια από την αστυνομία. Περισσότερα γι αυτό παρακάτω όμως. Τα γειτονικά Sainsbury's και το Shopping Center κλείνουν (πριν προλάβουν ακόμα οι πελάτες που είχαν μέσα να ολοκληρώσουν τα ψώνια τους) εσπευσμένα στις 4 το απόγευμα(!), από φόβο επεισοδίων όπως ανακοινώνουν από μεγάφωνα στην πελατεία τους. Η αστυνομία κλείνει την είσοδο του σταθμού του London Overground, εκτρέπει την κυκλοφορία των αστικών, προκειμένου να μην περνούν μπροστά από τη συγκέντρωση, και κλείνει το junction (διασταύρωση) ενημερώνοντας τους οδηγούς ότι υπάρχει φόβος για ζημιές στα οχήματά τους λόγω συγκέντρωσης αναρχικών. Ανάλογες συμβουλές δίνονται και στους περαστικούς, η διέλευση των οποίων παρεμποδίζεται προκειμένου να μην έρθουν σε επαφή με τους διαδηλωτές.
Ενώ σιγά σιγά μαζεύονται μερικές δεκάδες άτομα μπροστά στο σταθμό, η αστυνομία αρχικά κάνει ένα νοητό "κορδόνι" γύρω από τους συγκεντρωμένους με 15αριά μπάτσους (άνδρες και γυναίκες, ενώ αρκετοί ήταν εμφανώς αφρικανικής ή ασιατικής καταγωγής) χωρίς εξάρτηση, ενώ περισσότεροι μπάτσοι καταφτάνουν συνέχεια. Ωστόσο ο κόσμος ακόμη μπορεί να μπαινοβγαίνει στο "κορδόνι", να μοιράζονται προκηρύξεις κλπ. Καθώς μαζεύεται περισσότερος κόσμος (γύρω στα 60-80 άτομα), η αστυνομία φέρνει υπεράριθμες δυνάμεις (από γειτονικά τμήματα, metropolitan police, και άλλα σώματα). Το αρχικό "κορδόνι" πλέον κλείνει γύρω από τους συγκεντρωμένους, ενώ πιέζονται από την μια μεριά (με το βελάκι στο χάρτη) προκειμένου η αστυνομία να "διασφαλίσει την πρόσβαση στο σταθμό". Στο σημείο πίεσης, οι μπάτσοι πραγματοποιούν 2 ελέγχους (αντίστοιχο των εξακριβώσεων στοιχείων) μέσα από το σώμα των συγκεντρωμένων, προκειμένου ο κόσμος να "σπάσει" (μάλλον ακούγεται αδιανόητο για τα ελλαδικά δεδομένα να μπαίνουν μπάτσοι μέσα σε συγκέντρωση για να κάνουν εξακριβώσεις κατά βούληση και οι σύντροφοι να κάνουνε στην μπάντα ή να βγάζουν φωτογραφίες: http://mylondondiary.co.uk/2008/12/dec14-03.htm αλλά τέλος πάντων... Για το ζήτημα της χρήσης της κάμερας ως απειλή χρήσης βίας και από τις δυο πλευρές τα γράφει ωραία ο σύντροφας εδώ: http://revolutionaryboredom.wordpress.com/2008/12/14/a-quick-report-on-the-greek-solidarity-demo-at-dalston-kingsland-station-141208/).
Τελικά οι διαδηλωτές κλείνονται σε μια γωνία δίπλα στην είσοδο του σταθμού όπου ίσα ίσα χωράνε, περικυκλωμένοι από το αρχικό "κορδόνι" και ένα ακόμη από πίσω. Ταυτόχρονα, η αστυνομία δημιουργεί ακόμα ένα κορδόνι για τον κόσμο απέναντι (ακόμα μια κατοστάρα άτομα που δεν πρόλαβαν να ενωθούν με τους αρχικούς συγκεντρωμένους), ενώ φέρνει τουλάχιστον 6 βανάκια/κλούβες που τα παρκάρει το ένα πίσω από το άλλο (φωτογραφίες http://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/415383.html και http://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/415484.html?c=on#comments). Έτσι, εκτός του ότι η διαδήλωση έχασε κάθε ελευθερία κίνησης, πλέον δεν είχε καμιά επαφή με τυχόν διερχόμενο κόσμο. Δυο τρείς απόπειρες να ξεφύγει ο κόσμος από τον κλοιό των μπάτσων έχουν απογοητευτικά αποτελέσματα. 2 διαδηλώτριες χτυπήθηκαν (οι μπάτσοι δεν τις άφησαν να βγουν από το κορδόνι ακόμα και μετά τον εμφανή τραυματισμό τους), πάνω στα σπρωξίδια τα χουλιγκάνια της metropolitan police μας πήραν κι ένα πανό(...), έκαναν 2 εξευτελιστικές συλλήψεις, αρκετοί διαδηλωτές φάγανε μπουκέτα κρατώντας στωικά παθητική αντίσταση (αυτό μάλλον έχει να κάνει με τις χοντροειδείς ποινές που επιφέρει η παραμικρή επίθεση σε όργανο της τάξης, κάτι που παίζει τεράστιο ρόλο στο συσχετισμό δυνάμεων στο δρόμο, κι όλη αυτή η κατάσταση σου δημιουργεί ένα αίσθημα ανημποριάς και ξεφτίλας)... Τέλος πάντων μείναμε για κανα δύωρο 80αριά άτομα σε ένα χώρο γύρω στα 50 τετραγωνικά (κυριολεκτικά στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον), οι μπάτσοι κάθε λίγο κάνανε καλαμπούρια του στυλ "μα γιατί είστε τόσο οργισμένοι;" για να μας αφήσουν τελικά να φύγουμε ένας ένας, αφού μας βιντεοσκοπούσαν, κι όλο αυτό μετά από διάφορες διαπραγματεύσεις. Εντωμεταξύ, είχε σκάσει μύτη και η FIT-ομάδα μπάτσων με βιντεοκάμερες που λέγεται ότι κρατούν αρχεία με διαδηλωτές, περισσότερα εδώ http://fitwatch.blogspot.com). Φεύγοντας κάποιοι από τη συγκέντρωση φάγανε και λίγο κράξιμο από "την κοινωνία" γιατί τους χαλάσανε λέει τα ψώνια τους.
Τελικά η διαδήλωση -τεχνικά- δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Πάντως, η κύρια επιτυχία της αστυνομίας δεν εντοπίζεται τόσο στο τεχνικό επίπεδο όπου πιθανώς η αστυνομική καταστολή να λειτούργησε και αντίστροφα, παράγοντας τελικά μεγαλύτερο "θόρυβο" για την υπόθεση, ενώ το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τη διαταραχή της κυκλοφορίας και της καταναλωτικής ζωής. Ωστόσο, η νίκη της αστυνομίας ήταν κύρια σε ψυχολογικό επίπεδο, μετατρέποντας μια στιγμή επανοικειοποήσης του δρόμου και επικοινωνίας σε μια εμπειρία προσβλητική, οδυνηρή και τελικά δυσάρεστη, την οποία δύσκολα θα θελήσει να ξαναγευτεί κανείς (τουλάχιστον χωρίς να νιώθει κάπως μαλάκας... ηθική της αυτοθυσίας δηλαδή). Το ότι μια διαδήλωση εκτός από το προφανές περιεχόμενο της επικοινωνίας ενός μηνύματος έχει κι ένα βαθύτερο, αυτό της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων που συμμετέχουν σχηματίζοντας μια εφήμερη κοινότητα -που όμως θα ξανασυναντιέται και θα αναπτύσσεται- (πάνω σ αυτό έχω στο μυαλό μου τις συναντήσεις σε "κεντρικές" πορείες στην ελλάδα, όπου ταραχοποιοί ξαναβρίσκονται για να μοιραστούν τα κοινά "σέα", ανάμεσα σε συζητήσεις για τον ενδεδειγμένο τρόπο δράσης στην περίσταση και εξιστορήσεις παλιών μπαχάλων κλπ-ας μην ξεχνάμε το ρόλο που παίζει ένα συλλογικό γόητρο στη συγκρότηση μιας τέτοιας πολεμικής, κατ' ουσίαν, κοινότητας). Έχω την εντύπωση ότι για την βρετανική ριζοσπαστική νεολαία, η διαδεδομένη κουλτούρα των drugs και των parties καλύπτει ακριβώς αυτήν την έλλειψη.
Όπως έγραψα και στην αρχή, για τη διαδήλωση δεν είχε παρθεί σχετική άδεια από την αστυνομία. (Για να διαδηλώσεις στο Λονδίνο χρειάζεται να ενημερώσεις ως "υπεύθυνος" κάποια 24ωρα πριν το τοπικό αστυνομικό τμήμα με ειδική αίτηση, ώστε να σου ορίσει ημερομηνία, ώρα και ενδεδειγμένη διαδρομή. Εξαίρεση αποτελεί η περιοχή γύρω από το κοινοβούλιο όπου μετά από νόμο του 2005 -...για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος- οι διαδηλώσεις πρακτικά απαγορεύονται). Κατά συνέπεια η αστυνομία αντιμετώπισε τη διαδήλωση σαν μια απειλή για τη δημόσια τάξη. Σε αντίθετη περίπτωση, (πρόταση που έγινε και τελικά πραγματοποιήθηκε από τους τούρκους και κούρδους σταλίνες που κάλεσαν την επόμενη πορεία -με άδεια απ' την αστυνομία- στο Hackney) οι μπάτσοι ξανά βρίσκονται παρόντες, αλλά αυτή τη φορά για να καθορίσουν την ενδεδειγμένη διαδρομή (που θα προκαλέσει λιγότερη συμφόρηση στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των καταναλωτών τους με λίγα λόγια) και να κάνουν φυσικά ένα ανάλογο κορδόνι, αυτή τη φορά όμως "προς τα έξω", για να προστατεύσουν το δικαίωμα στη διαδήλωση από τυχόν αντιφρονούντες... Προφανώς, μια τέτοια επιλογή δεν εξασφαλίζει ούτε την επιτυχία της διαδήλωσης, μιας και δεν υπάρχει και πάλι η ελευθερία κινήσεων και η επικοινωνία με τον κόσμο, ούτε το περιεχόμενο, μιας και χάνεται κάθε αυθορμητισμός και νόημα (η ίδια η νόμιμη διαδήλωση που έγινε τις επόμενες μέρες ήταν εντελώς ψόφια).
Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι και στην "παράνομη" διαδήλωση δεν κάνει το παν η αστυνομία προκειμένου να απονοηματοδοτήσει, να περιθωριοποιήσει και να παραδώσει στη γραφικότητα, αν όχι στη βία της καταστολής τους διαδηλωτές, αυτό που ήθελα να πώ είναι ότι τουλάχιστον εκεί είμαστε εμείς κι αυτοί. Τέλος.
Ήθελα να γράψω και κάποια πράγματα ακόμα, γιατί φαίνεται πως μερικοί νομίζουν ότι μια λύση από το αδιέξοδο αυτό είναι εφικτή μέσα από τακτικούς ελιγμούς (πχ. οι συγκεντρωμένοι να κάνουν κύκλους γύρω από το σημείο της συγκέντρωσης αντί να μένουν ακίνητοι...), αλλά βγήκε ολόκληρο σεντόνι. Υπόψην πάντως ότι ο σοβαρότερος ανασταλτικός παράγοντας που δε ξηλώσαμε και τους μπάτσους και τα κορδόνια τους δεν είναι ούτε η αριθμητική υπεροχή τους, ούτε το νομικό οπλοστάσιο, ούτε η ηττοπαθής κουλτούρα του "κινήματος" εδώ, αλλά η εξωφρενική απάθεια αυτού του υπνωτισμένου πλήθους που σέρνει τα πόδια του από τη δουλειά στο σπίτι παραπονούμενο που έχασε τα ψώνια του με τις μαλακίες μας. Εδώ βέβαια σηκώνει μια μεγαλύτερη κουβέντα, καθώς αισθάνομαι πως για τους περισσότερους απ' αυτούς το να πάνε στο σούπερμάρκετ με την οικογένεια ίσως να ταν ό,τι πιο ενδιαφέρον κάναν εκείνη την μέρα, αλλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου