Λοιπόν, έχω αφήσει τη Σερβία από τα τέλη του 2005. Θα μπορούσα να βρω δεκάδες λόγους (η διαμέλιση της Γιουγκοσλαβίας άφησε πίσω της μπόλικη φτώχια και μηδαμινό μέλλον), όμως ο ισχυρότερος λόγος είναι μάλλον ο ένας χρόνος φυλακής στον οποίο καταδικάστηκα τον Οκτώβρη του 2005, για παράνομη μεταφορά από τα σύνορα 4 γραμμαρίων κάνναβης. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παράνομο, καθώς οι παράνομοι είναι άνθρωποι που έχουν διαλέξει αυτόν τον «κλάδο» από παιδιά, για το υπόλοιπο της ζωής τους. Συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής μου με έσπρωξαν κατά καιρούς στην παρανομία, προκειμένου να επιβιώσω. Τις μέρες του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, ήμουν στα 17, οι γονείς δούλευαν σε ένα εργοστάσιο για κάπου 1 ευρώ τον μήνα, οπότε άρχισα τις μπούκες σε μερικά «κυριλέ» σπίτια προκειμένου να εξασφαλίσω κάποια χρήματα για φαγητό και για έξοδα του σχολείου. Τώρα, γυρνώντας στα 30 μου βλέπω ότι είναι πια πολύ αργά και ούτως ή άλλως χωρίς νόημα να ψάξω για «μια καλή δουλειά», οπότε πρέπει να δράσω μόνος μου ώστε να εξασφαλίσω κάποια χρήματα. Μόνο έτσι μπορώ να απελευθερώσω το μυαλό μου από την μέριμνα των χρημάτων, του σπιτιού, του φαγητού… Θα βρεθώ με τον αναρχισμό (κι αργότερα με αναρχικούς) γύρω στο 2001. Τα επόμενα 2-3 χρόνια συμμετέχουμε σε διάφορες δράσεις: διαδηλώσεις (αποκλεισμούς πρεσβειών, των McDonalds κλπ), στήνουμε την εφημερίδα «Άμεση Δράση»… Το καλοκαίρι του 2003 μένω άστεγος και τον επόμενο χρόνο μαζί με άλλους ακτιβιστές περνάμε στην κατάληψη ενός σπιτιού. Από το καλοκαίρι του 2004 χάνω τις επαφές μου, μετά από 3 μήνες στη Γερμανία, όπου έμενα κυρίως σε εγκαταλελειμμένα σπίτια στο Βερολίνο (δεν έβρισκα να κοιμηθώ στις καταλήψεις των εγωκεντρικών γερμανών). Εκεί συμμετέχω στις κινητοποιήσεις των απόρων (ενάντια στην κοινωνική μεταρρύθμιση Hartz IV), για να συλληφθώ τελικά στη Βασιλεία τον Οκτώβρη του 2004 και να περάσω 5 μήνες σε κέντρο απέλασης μεταναστών. Θα μας στείλουν τελικά αεροπορικά στη Σερβία με συνοδεία μπάτσων, όπου μένω προφυλακισμένος άλλους 2 μήνες, ενώ καταδικάζομαι σε ένα ακόμη έτος φυλάκισης. Αποφασίζω να το σκάσω ξανά προς τη Δύση.
Έτσι περνάω τα σύνορα (Σερβίας-Ουγγαρίας, Ουγγαρίας-Αυστρίας), μόνος μου, χωρίς χαρτιά, το Δεκέμβρη του 2005. Είχα χρήματα για τα τραίνα μέχρι το Σάλτσμπουργκ κι από κει θα συνέχιζα μέχρι τη Βασίλεια χωρίς χρήματα. Ήθελα να πάω στη Βασίλεια για να εκδικηθώ το δικαστή, ήμουν έτοιμος να τον κοπανήσω μέχρι θανάτου με ένα ξύλο που είχα αλλά τελικά σκέφτηκα πως δεν είμαι και τόσο βίαιος άνθρωπος, οπότε του τη χάρισα (τουλάχιστον μέχρι να βρω κανα πιστόλι!)… Η αδυναμία μου και η παθητικότητά μου να τον αφήσω να συνεχίσει τις βρωμοδουλειές του με γέμισαν απογοήτευση, πάντως κάθε μελλοντική τιμωρία του θα είναι εν μέρει και δική μου ευθύνη. Έμαθα πως λίγες μέρες μετά, είχε καταδικάσει μια ακτιβίστρια γιατί ενόχλησε κάτι μπάτσους που έλεγχαν αφρικανούς μετανάστες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν είμαστε παθητικοί, τους αφήνουμε να μας χτυπάνε χωρίς να παίζει πρόβλημα. Ελπίζω λοιπόν μια μέρα να βρω εκείνο το MP5K. Πολλά απ’ τα κοπρόσκυλα της κυρίαρχης τάξης θα κόψουν τότε. Τέλος πάντων, μένω σε μια κατάληψη της Βασιλείας για 2 μήνες, και ταξιδεύω άλλους 2 μήνες στην Ε.Ε. χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό. Στη Βασίλεια, δεν περίμενα τίποτα παραπάνω απ’ τους καταληψίες, από ένα μέρος να την πέσω, πράγμα που τελικά βρήκα. Συμβαίνει συχνά πολλοί άνθρωποι να δέχονται νέες ιδέες κι ωστόσο να παραμένουν προϊόντα της κοινωνίας τους (η γερμανική ιδιοσυγκρασία, για παράδειγμα, προϊόν μιας ιδιαίτερης παιδαγωγικής, κουλτούρας κλπ, είναι τόσο εγωπαθής, ιδιοτελής, που το να βρεις ένα μέρος να κοιμηθείς στο γερμανόφωνο μέρος της Ευρώπης είναι ήδη μια «επανάσταση»). Μια νέα ιδέα οφείλει να πραγματώνεται και σε μια αλλαγή στη συμπεριφορά, διαφορετικά παραμένει σε θεωρητικό επίπεδο... Τους επόμενους 2 μήνες γύρισα τις Βρυξέλες, το Αμβούργο, το Άαρχους και το Μάλμε. Μόνο στις Βρυξέλες έψαξα να βρεθώ με αναρχικούς ή ακτιβιστές και ήταν εκατό τοις εκατό λάθος μου. Ήταν ίδιοι με τους γερμανούς. Οι άνθρωποι του ιντυμίντια αρνήθηκαν να μου δώσουν χώρο για ύπνο, το ίδιο και η κατειλημμένη πρεσβεία καθώς και η κατειλημμένη εκκλησία. Μιας και ήταν Φλεβάρης έπρεπε να κοιμάμαι έξω από σταθμούς του μετρό όπου έχει σχετική ζέστη, καθώς και σε κάποιες ανεγειρόμενες οικοδομές, μέχρι τελικά να βρω μια εστία για αστέγους. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε, οι αριστεριστές είναι γενικά ελαφρώς μαλάκες. Ο Κροπότκιν είχε γράψει για την αναρχική ηθική, πάντως αυτή τη στιγμή στο κίνημα έχουν ενσωματωθεί τόσο πολλοί μοδάτοι τύποι της μεσαίας τάξης που οι περισσότερες συλλογικότητες στη δυτική Ευρώπη αποτελούν απαράλλαχτα προϊόντα της κοινωνίας που αντιμάχονται.
Από το καλοκαίρι του 2003, ζω χωρίς να χω χρήματα. Πράγμα κουραστικό και ηλίθιο, καθώς εξαρτώμαι από το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, από τις εστίες για αστέγους (π.χ. για τις ώρες για το φαγητό, τον ύπνο, τους εργαζομένους της που είναι σε εκνευριστική συχνότητα φασίστες κλπ). Στη Κοπεγχάγη, πέρασα γύρω στους 13 μήνες, κατά τους οποίους πήγα λιγότερες από 10 φορές σε μαγαζί να πάρω κάτι της αρεσκείας μου να φάω. Μια τέτοια ζωή ήταν ηλίθια, καθώς ανά πάσα στιγμή εξαρτάσαι. Στη δυτική Ευρώπη, υπάρχουν ακτιβιστές που επιλέγουν να είναι άποροι, ωστόσο αυτοί μπορούν να το γυρίσουν ανά πάσα στιγμή, συνεπώς δεν είναι το ίδιο με το να είσαι φτωχός από μια περιοχή που έχει διαλυθεί από τον πόλεμο ή τη φτώχεια, να βρίσκεσαι στην Ε.Ε. παράνομα κλπ. Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους να βγάλω κάποια χρήματα προκειμένου να αγοράσω ένα διαβατήριο, ώστε να είμαι λίγο καλύτερα. Φυσικά, ως άστεγος παράνομος μετανάστης δεν είχα και πολλές προοπτικές. Εννοείται πως δεν περίμενα κάποια παραπάνω βοήθεια από τους αναρχικούς, καθώς αυτοί με το ζόρι μου προσέφεραν κάπου να κοιμηθώ, οπότε και δεν ζήτησα… Πίσω στην εστία, το μέρος είχε γεμίσει τόσο με ντόπιους (κυρίως αλκοολικοί, τζάνκια που συνέβαινε να είναι όλοι εθνικιστές και πατριώτες, μόνιμα έτοιμοι να λιντσάρουν όποιον κριτικάρει το σύστημά τους) αλλά και κάποιους ξένους (κυρίως από την Πολωνία και τη Ρουμανία, φτωχοδιάβολοι που δεν είχαν καταφέρει να βρουν μια δουλειά στη Δύση). Μόνο στη Σουηδία δεν συνάντησα ξένους, μιας και δεν τους παραχωρούν χώρο στις εστίες τους. Οι σουηδοί είναι συχνά ρατσιστές, δεν το κρύβουν, αλλά το καμουφλάρουν δικαιολογώντας το με διάφορες ορθολογιστικές μαλακίες. Όντας στη Δανία τώρα, συμμετείχα στις διαδηλώσεις για την κατάληψη Ungdomshuset στη Κοπεγχάγη (είχα μείνει εκεί μια βδομάδα, και μου φαίνονταν πιο συμπαθείς από τους γερμανούς καταληψίες, ωστόσο δεν είχα και τόσο καλή τύχη με τους «συγκατοίκους» που έμεναν εκεί. Ο κόσμος της κατάληψης δεν αποτελείται μόνο από αναρχικούς ή επαναστάτες, αλλά από διάφορους ανθρώπους ας πούμε για παράδειγμα, ένας από αυτούς μου έκανε παρατήρηση που είχα φέρει να φάω φαγητό από έξω, οπότε την έκανα ξανά για την εστία της πρόνοιας). Σε κάθε περίπτωση, οι οδομαχίες με τους μπάτσους τις επόμενες μέρες ήταν εξαίσιες. Ωστόσο, μετά από λίγες μέρες αποσύρθηκα από τις συγκρούσεις, καθώς σκέφτηκα τη θέση μου που ήταν ήδη πιο βεβαρημένη από αυτή των μαχητών από την Ε.Ε., αλλά και το γεγονός ότι οι ταραχές είχαν πλέον γίνει υπολογίσιμη ρουτίνα για τους μπάτσους, που τις 3 πρώτες μέρες μόνο συνέλαβαν πάνω από 650 άτομα. Βέβαια, οι περισσότεροι από αυτούς αφέθηκαν ελεύθεροι τις επόμενες μέρες, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται για ανθρώπους από τις χώρες του «τρίτου κόσμου». Κι όσον αφορά μια σύλληψη λοιπόν, οι ντόπιοι είναι σε λίγο καλύτερη θέση από τους ξένους.
Εκτός από κάποια μικροπροβλήματα με ελάχιστους ρατσιστές αστέγους δεν είχα ιδιαίτερους μπελάδες με μπάτσους ή φασίστες. Αν εξαιρέσουμε ίσως κάποιες φορές που «καθωσπρέπει» άνθρωποι σχολίαζαν σε τοπικές διαλέκτους τους, ή έναν παλαβιάρη που με προκαλούσε συνεχώς αλλά όταν τον χτύπησα το ‘κοψε. Στη Σουηδία τώρα, μου αρνήθηκαν χώρο για ύπνο σε μια εστία λόγω διαμαρτυρίας ρατσιστών εργαζομένων που δε γούσταραν να «φροντίζουν» ξένους. Ο ρατσισμός σε ατομικό επίπεδο φυσικά και υπάρχει, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο θεσμικός ρατσισμός της Ε.Ε. που δημιουργεί πολλά προβλήματα τόσο στους ξένους όσο και στους ντόπιους. Θέλω να πω, οι ξένοι ωθούνται να περάσουν στην παρανομία προκειμένου να επιβιώσουν (να πληρώσουν γιατρούς, φαγητό, χώρο διαμονής κλπ) και φυσικά, σε πολλές περιπτώσεις οι παράνομες δραστηριότητές τους θα στραφούν εναντίον των ντόπιων. Έτσι, ο θεσμικός ρατσισμός παράγει και ανακυκλώνει την εγκληματικότητα και τη βία προς κάθε μια μεριά.
Έχω ήδη αναφερθεί στις σχέσεις μου με τους επαναστάτες εδώ. Εντάξει, εγώ τους δυτικοευρωπαίους τους αποκαλώ συχνά θεωρητικά επαναστάτες, καθώς τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα στα μεγάλα λόγια παρά σε πραγματικές δράσεις. Λένε συχνά «όλοι για έναν, κι ένας για όλους», ωστόσο πολύ δύσκολα θα βοηθήσουν κάποιον. Στην κατάληψή μας στο Βελιγράδι είχαμε φιλοξενήσει για παράδειγμα από ολλανδούς κι αμερικανούς αναρχικούς μέχρι γάλλους φτωχο-τουρίστες. Δεν κάνουμε διακρίσεις στους ανθρώπους που ζητάνε βοήθεια από μας. Οι επαναστάτες λοιπόν πρέπει να δουλέψουν περισσότερο στο να αλλάξουν και τον εαυτό τους. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος του «χώρου» εδώ είναι εναλλακτικοί μοδάτοι τύποι, πρόκειται δηλαδή για άτομα πρόθυμα να ακολουθήσουν αυτήν την κοινότητα χωρίς να ασκήσουν καμιά κριτική στο εσωτερικό της. Οπότε το αναφέρω αυτό για όλους μας: Δεν υπάρχει καμιά συνεργασία όταν δεν υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον όταν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα. Σε πολλές χώρες, οι αριστεριστές αντικρύζουν τους ξένους σαν ένα νέο επαναστατικό δυναμικό ωστόσο η δυτική ιδιοσυγκρασία τους δεν τους αφήνει να γνωριστούν πραγματικά με τους ξένους. Μερικές πράξεις από κοινού, κάποιες διαδηλώσεις ας πούμε, μπορούν να γίνουν έτσι, μιας και υπάρχουν κοινά συμφέροντα, όμως τίποτα παραπάνω από αυτό. Από την εμπειρία μου μέσα στον αναρχικό και τον μαρξιστικό «χώρο», όταν είσαι ξένος σου δίνεται ελάχιστα η ευκαιρία να αποφασίζεις ισότιμα με τους άλλους στη λήψη αποφάσεων, τη συμμετοχή σε δράσεις ή ακόμα και στη χρήση ενός χώρου (μου έτυχε ακόμα να βρίσκομαι έναν χρόνο σε ένα μέρος όπου έπρεπε να ρωτήσω τους ντόπιους καταληψίες αν με άφηναν να δω τηλεόραση). Όπως ξαναείπα, για μένα γίνονται το ίδιο με τους καπιταλιστές, ακόμα κι αν αυτοί καταλαμβάνουν τα σπίτια τους και δεν τα αγοράζουν, δεν είναι πολύ διαφορετικοί από κάθε καπιταλιστή ιδιοκτήτη. Κατά συνέπεια, τα τελευταία χρόνια περνάω τον καιρό μου με πραγματικά ωραίους τύπους, όπως για παράδειγμα πολωνούς αλκοολικούς του δρόμου, κι όχι τόσο με δυτικοευρωπαίους ακτιβιστές. Οι πολωνοί και οι νησιώτες άστεγοι μου φαίνονται πολύ πιο ευγενείς άνθρωποι, και τους κατατάσσω αυτόματα σε περισσότερο αναρχικούς από τους δυτικούς ακτιβιστές. Ίσως φανεί ανώριμο ή αφελές κάτι τέτοιο, πάντως πολλοί ωραίοι άνθρωποι κάνουν πράξη στην καθημερινή τους ζωή αναρχικά ιδανικά, ακόμη κι αν θεωρητικά δεν έχουν ιδέα για τον αναρχισμό. Έτσι, οι πολωνοί μετανάστες εδώ μοιράστηκαν το φαγητό τους μαζί μου, μου έδωσαν χρήματα να πάρω τρόφιμα, ενώ με έβλεπαν πρώτη φορά στη ζωή τους (όχι βέβαια από φιλανθρωπία κι αδιάφορο αν δεν ήμουν «συμπατριώτης» τους), οι νησιώτες με δέχτηκαν στην παρέα τους σεβόμενοι απόλυτα την αυτονομία μου, τη στιγμή που οι αναρχικοί προσπαθούσαν να με κάνουν καθρέφτη τους (η ιδιοσυγκρασία του δυτικού τείνει να επιβάλλεται στον καθένα). Οι δυτικοί γενικά περιμένουν από τους ξένους που ζουν εδώ, ακόμη κι απ’ αυτούς που παντρεύονται, να τους φιλάνε τον κώλο, να είναι σκυλάκια τους. Περιμένουν να κάνεις τα πάντα όπως τα έχουν στο μυαλό τους αυτοί, δεν τους καίγεται καρφί για σένα. Αυτά κάπως εμπειρικά για το πρόβλημα μεταξύ ντόπιων και ξένων στη Δύση.
Από κείνο το σημείο και μετά, παρακολούθησα περισσότερο τις κινητοποιήσεις «μη-πολιτικοποιημένων» ας το πούμε ανθρώπων, όπως στο Βερολίνο το 2004, στη Βασίλεια για τα δικαιώματα των παράνομων μεταναστών, στις πρωτομαγιάτικες συγκρούσεις στη Βέρνη. Ακόμα στην υπεράσπιση της κατάληψης στη Κοπεγχάγη, και τελευταία πάλι με σουηδούς ακτιβιστές ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ. Πάντως δεν κατέβηκα την πρωτομαγιά στη Στοκχόλμη, καθώς το μόνο που έχει είναι ομιλίες που ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνω (στα σουηδικά). Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τις διαδηλώσεις, και ακόμα τις πιο μαχητικές, να γίνονται προβλέψιμη ρουτίνα για τους μπάτσους. Πρέπει οι άνθρωποι να εξελίσσουν τις τακτικές τους. Για παράδειγμα, στις συγκρούσεις στην Κοπεγχάγη, αν αποσπόταν μια ομάδα από την κεντρική πορεία θα μπορούσε εύκολα να πλήξει απομονωμένους μπάτσους, κλούβες κλπ, σε παράπλευρους δρόμους της διαδήλωσης, να αποσπάσει πολύτιμο υλικό κλπ. Ωστόσο, αυτό που έκαναν οι άνθρωποι, ήταν να πετάνε πέτρες μέσα από τον κύριο κορμό της διαδήλωσης. Τώρα, ας πούμε αν είχα εκείνο το MP5K, θα μπορούσα ακόμα και να βγάλω απ’ την μέση το δήμαρχο της Κοπεγχάγης (τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν και μεγάλες απαντήσεις), ωστόσο κάτι τέτοιο γνωρίζουν όλοι από την αρχή ότι είναι απίθανο, όχι γιατί οι δυτικοί δε βρίσκουν τα χρήματα να αγοράσουν ένα, αλλά γιατί είναι εξαρχής δεσμευμένοι στην μεσοαστική ζωή τους (εκτός βέβαια από εξαιρέσεις όπως η RAF και άλλοι) και θα χορέψουν μόνο στο ρυθμό και την ένταση που τους επιτρέπει το σύστημα...
Τον Ιούλη του 2008 κλείνω 5 χρόνια παρουσίας στο internet, για το site μου και 1 χρόνο για το blog. Το blog προορίζεται για προσωπικές μου απόψεις και σχόλια, ενώ το site για ενημέρωση και νέα, ενδιαφέροντος για αναρχικούς, αλλά και γενικότερα. Κάτι ακόμα που μου δίνει χαρά, είναι η on-line βιβλιοθήκη, όπου έχω ανεβάσει βιβλία και κείμενα στην μητρική μου γλώσσα, που δεν είχαν την ευκαιρία να εκδοθούν σε έντυπη μορφή, οπότε μπορεί να τα βρει κάθε ενδιαφερόμενος, δεδομένης της ευρείας χρήσης του internet, της πρόσβασης από ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. Επιπλέον, επέλεξα το internet μιας και ως άστεγος δεν μπορούσα να πληρώνω για εκδόσεις ή κάτι άλλο, αλλά το internet μπορούσε να βρεθεί δωρεάν, πίσω στη Σερβία. Εκτός αυτού, οι περισσότεροι σέρβοι αναρχικοί ήταν την περίοδο εκείνη (2001-2005) αρκετά απασχολημένοι με τις σπουδές τους, οπότε ήταν λίγο δύσκολο να μαζευτούν για κάποια σοβαρή δράση (συν τις διάφορες προσωπικές συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών στο Βελιγράδι). Τώρα που αυτή η γενιά αναρχικών ξεμπέρδεψε με τις σπουδές της, είναι πολύ πιο συνεπείς στις δράσεις τους βέβαια. Άξιζε τον κόπο η δουλειά μέσω του site; Δε ξέρω απόλυτα. Τον τελευταίο χρόνο συνεισφέρουν στο φόρουμ του ακόμα 30 άνθρωποι, οι μισοί σχεδόν είναι αναρχικοί που γνώριζα από την πρώην Γιουγκοσλαβία, οι υπόλοιποι είναι νέοι αναγνώστες του site. Κάποιοι που επικοινωνούν ενδιαφέρονται για καταλύματα στο Βελιγράδι, άλλοι για αναρχικά θεωρητικά έργα. Γενικά είμαι ευχαριστημένος που βλέπω καινούριους ανθρώπους να βρίσκονται με τις αναρχικές ιδέες, να αποκτούν μια άνεση να συμμετέχουν σε πράγματα… Υπάρχουν φυσικά προβληματικές με τους ακτιβιστές του internet (βλέπεις ότι χρησιμοποιώ αυτή τη συζήτηση για να θίξω διάφορα πράγματα που έχω στο μυαλό μου). Η δουλειά που γίνεται στο internet δεν πρέπει να υποκαθιστά τη δουλειά στην καθημερινή ζωή. Κάτι ενδιαφέρον είναι τα διάφορα μπινελίκια που χώνουν διάφοροι ακτιβιστές σε φόρουμ του internet, πράγματα που δε θα έλεγαν φυσικά ποτέ σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση… Κάτι που αποκόμισα είναι ότι πρέπει συνεχώς να αναλύουμε το τι κάνουμε και το τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε. Και κάτι ακόμα, ότι όταν είσαι παράνομος και άστεγος μπορείς να κάνεις πολύ λίγα πράγμα ενάντια σ αυτό το σύστημα, καθώς το ζήτημα της επιβίωσης σου κλέβει τον περισσότερο χρόνο.
Η αλήθεια είναι ότι μετέφρασα και δημοσίευσα πολλές από τις ενέργειες άμεσης δράσης από την Ελλάδα. Τέτοιες δράσεις δεν είναι συχνές στην Ευρώπη. Το ενδιαφέρον τους για μένα, βρίσκεται στο ότι τέτοιες ενέργειες εξελίσσουν τα άτομα και τις ομάδες που τις πραγματοποιούν: οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα τους εαυτούς τους και τους άλλους, δένονται περισσότερο, υποστηρίζουν περισσότερο τους άλλους, αποκτούν πίστη στις δυνάμεις τους και βλέπουν ότι μπορούν να φέρουν αποτελέσματα… Μοιάζει σαν μια διαρκής εξάσκηση για ακόμα σπουδαιότερες πράξεις. Ταυτόχρονα υπονομεύουν την κυρίαρχη τάξη. Εννοείται πως η άμεση δράση δεν πρέπει να γίνεται ρουτίνα, να μένει πάντα η ίδια, οι στόχοι και οι τακτικές της πρέπει να ανανεώνονται συνεχώς. Καθ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται και δυσκολότερο για το σύστημα να καταστείλει τους ανθρώπους. Δεν ξέρω πάλι αν είναι καλό ή όχι οι άνθρωποι να αναπτύσσουν μια τέτοια δράση χωρίς κάποια δημόσια αναφορά. Χωρίς μια τέτοια αναφορά, είναι σαν κάποιου είδους προσωπικός πόλεμος με την κυρίαρχη τάξη και τα σκυλιά της, ωστόσο δεν μπορώ να προτείνω πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, χωρίς να παγιδευτούμε σε μια ατελείωτη αναμονή για την ανάπτυξη μιας μαζικής βάσης που να εξασκήσει τη δική της δράση, προκειμένου να χτυπήσει το κράτος, οπότε θα πρέπει να δεχτούμε και τις δράσεις χωρίς κάποια ανοιχτή αναφορά. Για μένα είναι καλό να υπάρχει πάντοτε μια ανοιχτή αναφορά για τη δράση, ακόμα κι αν η επιρροή της είναι περιορισμένη στους (ακτιβιστές ή μη) ανθρώπους του σήμερα. Πρέπει να συνυπολογίσουμε την προπαγάνδα των ΜΜΕ εναντίον μας. Μια ή περισσότερες διαδηλώσεις ή ενέργειες άμεσης δράσης δεν θα ανατρέψουν το παρόν σύστημα, σίγουρα, όμως αποτελούν εργαλεία για να επικεντρώσουμε την προσοχή σε κοινωνικά ζητήματα και να χτυπήσουμε την εξουσία της κυρίαρχης τάξης (πολιτική, στρατιωτική, επιχειρηματική, μιντιακή, και τους «λαϊκούς» ρατσιστές). Οι δράσεις αυτές οφείλουν συνέχεια να βελτιώνονται, πρέπει να διδαχτούμε από τις εμπειρίες της RAF, των Ερυθρών Ταξιαρχιών, της 17 Νοέμβρη… Ελπίζω τα επόμενα νέα που θα έχουμε από τους αναρχικούς στην Ελλάδα θα έχουν να κάνουν με απελευθερώσεις αγωνιστών κρατουμένων, τη συσκότιση της μιντιακής προπαγάνδας (π.χ. ταυτόχρονα σαμποτάζ πομπών/κεραιών) και άλλα τέτοια ωραία και ευφάνταστα πράγματα.
Από τον Μάρτιο του 2008 βρίσκομαι στη Σουηδία, κάπου 300 χιλιόμετρα από τη Στοκχόλμη. Δεν κατάφερα να βρω μέρος να κοιμηθώ στο Γκέτεμποργκ (απ’ την μια οι ρατσιστές εργαζόμενοι στην εστία, από την άλλη η ομάδα No One Is Illegal που απαιτούσε να κάνω αίτηση ασύλου), είχα ήδη έναν μήνα πνευμονία, έξω χιόνιζε ασταμάτητα, οπότε με τα πολλά πήγα να ζητήσω άσυλο. Ένιωθα τόσο χάλια, σαν Εβραίος που πήγαινε να παρουσιαστεί στη Γκεστάπο του Χίτλερ. Εκεί ήρθα σε επαφή με τη σουηδική γραφειοκρατία, από τους χριστιανούς του No One Is Illegal μέχρι τη Διεθνή Αμνηστία, όλοι τους κατασκοπεύουν τους μετανάστες, ενώ τους κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις που κάνουν οι αρχές. Το σουηδικό κράτος μοιάζει με το γερμανικό και το βελγικό, είναι από τα πιο οργανωμένα αστυνομικά κράτη της Ε.Ε. Έτσι, οι πολίτες έχουν γενικά αποκτήσει μια ιδιοσυγκρασία τόσο φοβική όσο και ατομικιστική. Στη Κοπεγχάγη μπορείς να περπατήσεις μόνος σου την νύχτα, κανείς δε θα σε σταματήσει αν δεν κάνεις φασαρία. Στη Σουηδία, οι μπάτσοι πραγματοποιούν συνεχώς ελέγχους όλη την νύχτα, το internet είναι απολύτως ελεγχόμενο (π.χ. οι βιβλιοθήκες παρέχουν πρόσβαση μόνο σε καταγεγραμμένους χρήστες που μπαίνουν με το ονοματεπώνυμο και τον κωδικό τους, κάτι που δεν ισχύει στη Κοπεγχάγη ή στη Βασίλεια), οι ντόπιοι αναρχικοί είναι αρκετά μουδιασμένοι (όταν ρώτησα μέσω email κάποιους χώρους στη Στοκχόλμη αν μπορούσα να κοιμηθώ εκεί για λίγες μέρες, κανείς δεν μου απάντησε, εκτός από ένα καφέ του «χώρου» που μου έστειλαν: «δεν είμαστε κατάληψη εδώ»). Επίσης, αναγκάστηκα να περπατήσω μια διαδρομή 40 χιλιομέτρων, καθώς κανένα αμάξι δε σταματούσε να με πάρει με ωτοστόπ.
Οι μετανάστες που συναναστρέφομαι εδώ είναι κυρίως σομαλοί και ιρακινοί, όλοι τους πολύ φιλικοί και ευχάριστοι, ωστόσο δεν ενδιαφέρονται για την αναρχία. Έχουν βέβαια κοντινή ιδιοσυγκρασία με τους ανατολικοευρωπαίους, τους αρέσει να μοιράζονται πράγματα, κι ακόμα μερικοί έχουν μια αντι-ιμπεριαλιστική πολιτική συνείδηση, ωστόσο φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά γι αυτό. Όπως και με τους πολωνούς, προτιμώ να κάνω παρέα με τους άραβες παρά με τους σουηδούς. Στο χωριό που βρίσκομαι τώρα, όπου μου παραχώρησε ένα δωμάτιο το γραφείο μετανάστευσης, δε συμβαίνει ποτέ τίποτα, τα πάντα είναι εντελώς βαρετά. Αν και έχει αρκετούς μετανάστες σε άθλια κατάσταση, δύσκολα θα κάνουν μια διαδήλωση ή κάτι άλλο εδώ, καθώς είναι όλοι αιτούντες ασύλου, κι έτσι εξαρτώνται άμεσα από τις αρχές. Όσον αφορά τους άραβες πάλι, αν και είναι εδώ ως θύματα του ιμπεριαλισμού, και συγγενείς τους στις πατρίδες τους έχουν πάρει τα όπλα, πολλοί από αυτούς έχουν στο μυαλό τους μόνο το πώς θα βγάλουν χρήματα και θα πλουτίσουν εδώ…
Πεποίθησή μου είναι πως το γραφείο μετανάστευσης βρίσκει τρόπους για να ελέγχει όλους τους αιτούντες ασύλου, να τους εποπτεύει. Θα χρειαζόμουν αρκετό χρόνο για να το αποδείξω αυτό, που δεν μπορώ να βρω, καθώς έτσι όπως είναι στημένος αυτός ο μηχανισμός, κάθε διερεύνηση του θέματος μου προκαλεί περισσότερο άγχος. Ένας λόγος παραπάνω είναι που εκτός από το θέμα της ταυτότητάς μου, με ελέγχουν και για ζητήματα «τρομοκρατίας». Έτσι πρέπει να ανέχομαι έναν ηλίθιο χαφιέ πάνω από το κεφάλι μου, χώρια τυχόν κοριούς ή παρακολουθήσεις. Ο ρατσισμός αυτός ξεκινά από τις κρατικές υπηρεσίες, κι όχι απλώς από το γραφείο μετανάστευσης. Όταν είχα προσπαθήσει να πουλήσω κάτι σε κάποιους μουσουλμάνους στην Κοπεγχάγη προκειμένου να βγάλω λίγα χρήματα, την επόμενη μέρα οι μπάτσοι επισκέφτηκαν τα μέρη που είχα επισκεφτεί την προηγουμένη, με τη φωτογραφία μου. Οπότε μου φαίνεται πολύ πιθανό να είμαι υπό παρακολούθηση ήδη πριν έρθω στη Σουηδία. Παρακολούθηση βέβαια από την οποία μπορώ να αποδράσω, αν βρω χρήματα να αλλάξω τελείως ντύσιμο και τόπο διαμονής (το να αγοράσω διαβατήριο παραμένει ακόμα όνειρο). Παρόλα αυτά αν κάνω οτιδήποτε, πέφτει σήμα οπότε μπορούν να έρθουν να με μαζέψουν. Αν και συμπαθώ δράσεις όπως της RAF, δεν τα πάω καλά με τις σημερινές αναρχικές συλλογικότητες στη δυτική Ευρώπη. Όσον αφορά πάλι τον ισλαμικό αντι-ιμπεριαλισμό, αν και δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τη θρησκεία ή το σύστημα ιδεών απ’ όπου πηγάζει, μου φαίνεται κάπως συμπαθής, όταν στοχεύει αυστηρά την κυρίαρχη τάξη. Ωστόσο σε τέτοιες δράσεις είναι εξαιρετικά πιθανό να κάνεις λάθη. Επίσης, δεν μπορείς να προσεγγίσεις έναν τέτοιο χώρο, χωρίς να στοχοποιηθείς από τις αρχές. Τέλος πάντων, η μόνη λύση για μένα είναι να δράσω βάσει των δικών μου δυνάμεων. Αυτό που προσπαθώ τώρα είναι με κάποιους φίλους από τη χώρα μου που είμαστε στην ίδια θέση να βρούμε έναν τρόπο ώστε να ξεφύγουμε από την εποπτεία των αρχών. Έτσι θα μπορούμε να περάσουμε από τη θέση του αδύναμου άστεγου στη θέση της επίθεσης.
Πάντοτε τα καλύτερα!
Rebel Mouse
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου