Για τα μπάχαλα στο Notting Hill 1958, 1976, 2008...

μικρή εισαγωγή: Μετά το '50, πλήθος μεταναστών από τα νησιά της Καραϊβικής κατέφτασαν στη Βρετανία, πλημμυρίζοντας τους δρόμους γειτονιών του Λονδίνου (μετά από κάλεσμα της "μητέρας πατρίδας" που είχε στο μεταξύ ξεκληρίσει μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης της στον πόλεμο, πάνω από 100.000 εγκαταστάθηκαν εδώ μέχρι το 1961) και συχνά κεντρίζοντας τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά του ντόπιου στοιχείου. Δεν ήταν σπάνιες οι επιθέσεις σε μεμονωμένους μαύρους από φασιστικές ομάδες ή ακόμα και παρέες teddy-boys (κωλοπαιδαρίστικη υποκουλτούρα της εποχής και πιθανόν η πρώτη στιγμή που ένα νεολαιίστικο υποκείμενο εισβάλλει στο προσκήνιο συνειδητά ως όχημα της ανταλακτικής αξίας, ως καταναλωτές στυλ δηλαδή. Τα επόμενα χρόνια οι καυγάδες με τους punks θα μείνουν ιστορικοί, στα πλαίσια πάντα των υποκουλτούρων του δρόμου). Το καλοκαίρι του 1958 (στο μεταξύ η βιομηχανική ανάπτυξη του μεταπολέμου είχε ξεφουσκώσει ολότελα) οι επιθέσεις συμμοριών λευκών σε μαύρους θα ενταθούν με την ανοχή της αστυνομίας (σύμφωνα με στοιχεία που ήρθαν στο φώς το 2002), οδηγώντας στο πολυήμερο ξέσπασμα της μαύρης νεολαίας του Notting Hill, που θα καταστείλει τελικά η Metropolitan Police με εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις. Προκειμένου να καταλαγιάσουν τα πνεύματα, οργανώνεται έκτοτε το ετήσιο καρναβάλι του Notting Hill από την Claudia Jones (αναγνωρισμένη περσόνα του φεμινιστικού και του μαύρου κινήματος και στελεχάρα του κομμουνιστικού κόμματος, με λίγα λόγια επαναφομιώτρια πρώτου βεληνεκούς). Και πράγματι, με την "πρόσκληση" στην περιοχή του επίσημου κράτους (μέσω του καρναβαλιού και άλλων διορθωτικών μέτρων-7 χρόνια αργότερα θα ψηφιστεί η πρώτη Race Relations Act που ποινικοποιούσε τις ρατσιστικές επιθέσεις ως αντιστάθμισμα στον νόμο του '62 για τον έλεγχο και περιορισμό των μεταναστών, με λίγα λόγια η σύγκρουση πλέον ρυθμίζεται σε κεντρικό επίπεδο, ενώ το ίδιο το Notting Hill θα μετατραπεί από γκέττο της εργατικής τάξης σε μια τρέντυ και "ασφαλή" γειτονιά) οι φασιστικές συμμορίες παραχωρούν τη θέση τους σ' έναν επαγγελματία επιτέλους: Τα χρόνια που θ' ακολουθήσουν η Metropolitan Police αναλαμβάνει τον έλεγχο των δρόμων και μαζί την υποτίμηση και την τρομοκράτηση του αφρο-καραιβικού πληθυσμού. Το επόμενο ξέσπασμα δε θα αργήσει, και στα 1976 με την λήξη του καρναβαλιού ομάδες μαύρων νεολαίων επιτίθενται σε μπάτσους που είχαν μόλις συλλάβει βίαια έναν πορτοφολά. Οι οδομαχίες επεκτείνονται και οι μπάτσοι μετράνε πάνω από 100 τραυματίες. Στις συγκρούσεις συμμετέχουν και δυο μετέπειτα γνωστά μέλη των The Clash, οι Paul Simonon και Joe Strummer, ενώ το τραγούδι τους White Riot αναφέρεται ακριβώς σ' αυτά τα γεγονότα. Τα κείμενα που ακολουθούν δίνουν καλά το πνεύμα της εποχής. Ας σημειωθεί ότι στα 2008 ανάλογες ταραχές ξέσπασαν και πάλι μετά το καρναβάλι του Notting Hill, αν και αυτή τη φορά πιο περιορισμένες σε έκταση και σε συμμετοχή, οι μηχανισμοί της αφομοίωσης πλέον δουλεύουν ρολόι, κι έτσι "αυτές οι ταραχές ήταν απλά βίτσιο ορισμένων παιδιών, που προφανώς έχουν ανάλογη συμπεριφορά κάθε μέρα του χρόνου, όχι μόνο σήμερα, και δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες του '70 που είχαν ένα ταξικό περιεχόμενο"-από συνέντευξη ενός παρευρισκομένου στην τηλεόραση, ή κι αντίστροφα (προσοχή στο ρόλο που παίζει η αντιπαραβολή με το παλιό, εξιλεωμένο πλέον γεγονός, στην απαξίωση του σημερινού).

Πηγές: en.wikipedia.org, www.geocities.com/londonriots, www.libcom.org



1958: Ένα μικρό χρονικό:

Οι επιθέσεις ξέσπασαν πρώτα στο Nottingham, όπου πάνω από 1.000 λευκοί προκάλεσαν βανδαλισμούς γύρω από την περιοχή της St Ann, εξοργισμένοι στη θέα ενός μαύρου άνδρα να έχει πιάσει κουβέντα με μια λευκή γυναίκα σε μια παμπ. Το επόμενο σαββατοκύριακο οι επιθέσεις μεταφέρονται προς το Notting Hill. Στις 30 Αυγούστου, η σουηδή Majbritt Morrison, δέχεται επίθεση από μια συμμορία λευκών νέων, επειδή ήταν παντρεμένη με έναν τζαμαϊκανό "Nigger lover! Kill her!" Ενώ την ίδια νύχτα πάνω από 400 άτομα συμμετείχαν σε ένα "nigger hunt" (κυνήγι αράπηδων) επιτιθέμενοι σε μαύρους στο δρόμο, ενώ έριχναν πέτρες και μολότοφ μέσα σε παράθυρα σπιτιών μαύρων, με τη διακριτική ανοχή της αστυνομίας. Οι μαύροι και ορισμένοι λευκοί αντιφασίστες για πρώτη φορά απαντούν ανοιχτά στις προκλήσεις. Οι μάχες κρατούν για πέντε μερόνυχτα.

Την επόμενη χρονιά ένας μαύρος ξυλουργός απ' την Αντίγκουα, ο Kelso Cochrane, θα μαχαιρωθεί από μια συμμορία νεαρών λευκών στην Notting Hill Gate. Η αστυνομία κάνει λόγο για "απόπειρα κλοπής" ως το μόνο κίνητρο, αποφεύγοντας κάθε υπόνοια για ρατσιστικό κίνητρο. Πάνω από 1.200 μαύροι και λευκοί θα παραβρεθούν στην κηδεία του Cochrane.

Αναμνήσεις από τις μάχες με ρατσιστές και φασίστες, του Baker Baron
κατοίκου της περιοχής και πρώην στρατιωτικού της RAF (βασιλική στρατιωτική αεροπορία) για τέσσερα χρόνια (από τα 15 του). Στη συνέχεια ο Baker επέστρεψε στο Λονδίνο, έπιασε δουλειά στους σιδηροδρόμους και συμμετείχε ενεργά στο αντιφασιστικό κίνημα στις γειτονιές του δυτικού Λονδίνου.

"Ο Mosley προσπάθησε να υποδαυλίσει μια αντιπαράθεση μεταξύ λευκών και μαύρων μιας και ο σκοπός του ήταν να διώξει τους μαύρους από το βόρειο Kensington, να τους πετάξει έξω από τις ακτές της Αγγλίας. Δεν συμφωνούσα με κάτι τέτοιο, αν και είχα γυρίσει κι εγώ στην πατρίδα... Ο Mosley ξεκίνησε μια ολόκληρη εκστρατεία μίσους, οι υποστηρικτές του, οι Teddy Boys έτρεχαν πάνω-κάτω με αλυσίδες μοτοσυκλετών φωνάζοντας Keep Britain White-κρατήστε τη βρετανία λευκή. Τριγυρίζαν σε ομάδες ψάχνοντας για κάποιον έγχρωμο να δείρουν, να επιτεθούν, να εκφοβίσουν τους έγχρωμους άνδρες και γυναίκες, τριγύριζαν κλωτσώντας τους και δέρνοντάς τους.

Λοιπόν, οι μαύροι, ήταν τόσο τρομοκρατημένοι εκείνη την εποχή που δεν έβγαιναν από τα σπίτια τους, δεν τολμούσαν να βγουν, δεν τολμούσαν να περπατήσουν στα δρομάκια της Portobello Road. Έτσι αποφασίσαμε να σχηματίσουμε μια αμυντική δύναμη για να πολεμήσουμε αυτή τη συμπεριφορά και το κάναμε. Οργανώσαμε μια ομάδα για να συνοδεύουμε σπίτι του κάθε έγχρωμο όπου κι αν έμενε στην περιοχή. Δεν ήταν ότι θα βγαίναμε από το σπίτι μας να πάμε να χτυπήσουμε κάποιον, αλλά, αν χτυπούσες το σπίτι μας θα σε βρίσκαμε, αυτός ήταν ο τύπος της ομάδας κρούσης μας. Μας πληροφορούσαν ότι ήταν να έρθει κανείς και πάντοτε φυλάγαμε τα αρχηγεία μας.

Όταν μας είπαν ότι έρχονται να μας χτυπήσουν εκείνη την νύχτα βγήκα στους δρόμους και είπα σε όλον τον κόσμο που έμενε στην περιοχή να φυλάγεται εκείνο το βράδυ. Είπα στις γυναίκες να κρατήσουν γλάστρες, κατσαρόλες με καυτό νερό να βράζει, να βρουν λίγη καυστική σόδα κι αν προσπαθούσε κανείς να παραβιάσει την πόρτα τους να του τα αδειάσουν στη μούρη. Όσο για τους άνδρες, ημασταν που λέτε οπλισμένοι. Στη διάρκεια της μέρας έβγαιναν κι έπαιρναν το γάλα τους, ότι μπορούσαν να βρουν, και τα υλικά για κοκτέιλ μολότοφ. Μην νομίζετε, είχαμε σιδερόβεργες, ματσέτες, είχαμε απ' όλα τα όπλα, είχαμε όπλα, είχαμε πιστόλια.

Προετοιμαζόμασταν στα αρχηγεία για την επίθεση. Είχαμε δικούς μας ανθρώπους στην ταράτσα που τους περίμεναν, εγώ στεκόμουν στο δεύτερο όροφο με σβησμένα τα φώτα, σαν καρτέρι, όταν είδα ένα σωρό κόσμο από μακριά. Παρατηρούσα τη συμπεριφορά του όχλου πίσω από τις κουρτίνες, έλεγαν "Πάμε να κάψουμε τους αράπηδες, πάμε να τους λιντσάρουμε". Τότε έδωσα εντολή να ανοίξουν οι πόρτες και να τους στείλουμε από κει που ήρθαν. Ήμουν πρώην στρατιωτικός, ήξερα από ανταρτοπόλεμο, ήξερα τα πάντα για το παιχνίδι τους και ήταν πολύ, πολύ αποτελεσματικό.

Είπα "Ρίχτε τους τις βόμβες". Όταν είδαν τις μολότοφ να τους έρχονται πανικοβλήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν. Ήταν πολύ τρομακτικά εκείνη την νύχτα, ήμασταν αποφασισμένοι να πολεμήσουμε με όλα τα μέσα, όλα τα όπλα, οτιδήποτε μπορούσαμε να βρούμε για την ελευθερία μας. Δεν επρόκειτο να τους περιμένουμε σαν αρρωστιάρικα σκυλιά που αργοπεθαίνουν. Και τελικά δούλεψε, ρίξαμε στον Sir Oswald Μosley και στους teddy boys του ένα τέτοιο βρωμόξυλο που δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ στο Notting Hill. Ένα πράγμα ξέρω, το επόμενο μεσημέρι βγήκαμε στους δρόμους και περπατούσαμε ελεύθεροι γιατί ήξεραν ότι δε θα ανεχόμασταν τέτοιες συμπεριφορές ξανά.

1976: Σχετικό βίντεο:

Ένας απολογισμός των ταραχών

...στο δημοφιλές καρναβάλι του Δυτικού Λονδίνου που εκπυρσοκροτήθηκαν από την αστυνομική αυθαιρεσία και το κύμα συλλήψεων νεαρών μαύρων παρευρισκομένων. Αν τις δούμε συνολικά, μαζί με τις ταραχές στο Broadwater Farm και το Brixton στα 1981 σηματοδοτούν μια τομή στις μεθόδους αστυνόμευσης στην πρωτεύουσα.

Κάθε χρόνο, μετά τις διακοπές του Αυγούστου, η κοινότητα των δυτικών ινδιών στη Βρετανία οργανώνει ένα καραϊβικού στυλ καρναβάλι με πολύχρωμα άρματα, μουσική, χορό και δεκάδες παράλληλων εκδηλώσεων. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απ' όλη τη χώρα προσέρχονται για το γεγονός στο Βόριο Kensington.

Το 1976 ωστόσο, οι εκδηλώσεις διακόπηκαν την τελευταία μέρα. Νεαροί μαύροι που παρενοχλούνταν από αστυνομικούς η παρουσία των οποίων αριθμούσε 1.600 άτομα, υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους ενάντια στις προληπτικές συλλήψεις των μπάτσων. Γύρω στις 5 το απόγευμα ξέσπασαν συγκρούσεις, που απλώθηκαν σε ολόκληρο το Ladbroke Grove και κράτησαν μέχρι την νύχτα. Πάνω από 300 μπάτσοι τραυματίστηκαν, 35 οχήματα της αστυνομίας καταστράφηκαν, αρκετά μαγαζιά λεηλατήθηκαν και 60 άνθρωποι συνελήφθησαν.

Αυτή είναι μια προσπάθεια να δούμε πέρα από τα γεγονότα όπως παρουσιάστηκαν στα μίντια. Η τεράστια αστυνομική παρουσία "δικαιολογήθηκε" με σκιώδεις ισχυρισμούς για δραματική αύξηση του μικρο-εγκλήματος από νεαρούς μαύρους μέσα στο πλήθος. Όμως κάτι τέτοιο δεν αποτελεί δικαιολογία για την μαζική αστυνομική παρουσία. Οι νεαροί μαύροι, άνθρωποι με καλή μνήμη, γνωρίζουν ότι η αστυνομία βρισκόταν εκεί με μόνο σκοπό την τρομοκράτησή τους. Η μαζικές συλλήψεις νεαρών μαύρων ήταν (και είναι ακόμη) τόσο κοινότυπες και η αστυνομία τόσο μισητή, που οι αστυνομικές δυνάμεις ολόκληρης της χώρας είχαν λιγότερους από 20αριά μαύρους αστυνομικούς. Περιπτώσεις μαζικών συλλήψεων μόνο στο Λονδίνο, οι 9 του Mangrove, 4 του Metro, 4 του Oval, 3 του Brockwell Park, 7 του Swan Disco, 12 του Cricklewood, 10 του Stockwell, περιπτώσεις που συμπεριλαμβάνουν σκευωρίες και αστυνομική κακοποίηση, είναι ακραίες περιπτώσεις της παρενόχλησης που υφίστανται οι νεαροί μαύροι. Μεμονωμένα περιστατικά, τυχαίες εξακριβώσεις στοιχείων και αστυνομικοί ξυλοδαρμοί πρέπει να ξεπερνούν τις δεκάδες χιλιάδες. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα του πόσοι αστυνομικοί θα έπρεπε να είναι εκεί, αυτό είναι ένα ερώτημα για τις λογομαχίες των φιλελεύθερων, το πραγματικό ερώτημα είναι: Τί δουλειά είχε η αστυνομία εκεί; Μόνο οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο καρναβάλι μπορούν να το απαντήσουν αυτό. Οποιοσδήποτε συμμετείχε στην εκδήλωση θα πρεπε να προσβληθεί από τη θάλασσα αστυνομικών κρανών και στολών, όπως και να χει επρόκειτο για ένα καρναβάλι κι όχι μια πολιτική διαδήλωση.

Ας ρίξουμε μια ματιά τώρα στις οδομαχίες. Οι πραγματικές συγκρούσεις ήταν οι πιο δυναμικές και ανεξέλεγκτες οδομαχίες στη Βρετανία από τις ταραχές της Cable Street του 1936. Ποιός κέρδισε; Από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων φαίνεται σαν να πήραν οι μπάτσοι ένα καλό μάθημα. Οι μάχες που μαίνονταν εκείνη την ημέρα δεν έμοιαζαν με τις κλασσικές αντιπαραθέσεις αστυνομίας Vs αριστερών, αλλά μάλλων περισσότερο με τις οδομαχίες της Falls Road των αρχών του '70. Οι μπάτσοι σωριάζονταν σαν κορίνες από καταιγισμούς τούβλων και μπουκαλιών (οι γειτονικές οικοδομές παρείχαν άπλετα πολεμοφόδια). Τα χτυπήματα με ρόπαλο δεν μπορούσαν να κάμψουν αποτελεσματικά τον ενθουσιασμό των ταραξιών καθώς έπαιρναν την εκδίκησή τους από την αστυνομία για χρόνια κακοποίησης. Παρά το ότι η απόπειρα να υψωθούν οδοφράγματα δεν τελεσφόρησε, το φλογερό μίσος και η κινητικότητα των ταραξιών μαζί με το συνεχή καταιγισμό πετρών κατάφερε την υποχώρηση της αστυνομίας. Οι αστυνομικοί δεν είχαν εξοπλισμό αστικών ταραχών, όπως ασπίδες, κι έπρεπε να πάρουν καπάκια από σκουπιδοτενεκέδες και πινακίδες του δρόμου για να προστατευτούν, ενώ προσπάθησαν ακόμα και να χτυπήσουν το πλήθος με τα οχήματά τους, πατώντας κόρνες, αλλά ήταν τόσο έντονος ο πετροπόλεμος που οι μπάτσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν αρκετά απ' αυτά, τα οποία πυρπολήθηκαν και αρκετά έγιναν στάχτη. Το παιχνίδι ήταν στα χέρια της νεολαίας μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν οι ταραχοποιοί αποσύρθηκαν.

Την επόμενη μέρα, μαθεύτηκε ότι αρκετά μαγαζιά είχαν λεηλατηθεί, αλλά αυτό ήταν μια απλή παρενέργεια, στην οποία συμμετείχαν εξίσου λευκοί και μαύροι. Οι περισσότεροι από τον κόσμο που είχε βρεθεί εκεί προσπαθούσαν είτε να βρουν μια διέξοδο από το πεδίο των ταραχών είτε πολεμούσαν τους μπάτσους. Οι εγκαταστάσεις κάτω από το Portobello δεν λεηλατήθηκαν, αλλά σπάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως όπλα. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε τον μεγάλο αριθμό αστυνομικών της μισητής Transport Police που τραυματίστηκαν και πυρπολήθηκαν τα οχήματά τους. (H Transport Police παραδοσιακά συμμετείχε σε ξυλοδαρμούς και σκευωρίες εις βάρος νεαρών μαύρων ιδιαίτερα στο νότιο Λονδίνο). Η Special Patrol Group φαίνεται να προκάλεσε τους περισσότερους τραυματισμούς, χτυπώντας τυχαία -κατά κύριο λόγο- μέσα στο πλήθος, βοηθώντας έτσι την εξάπλωση των ταραχών, αλλά η κανονική αστυνομία ήταν αποφασισμένη να πάρει την κατάσταση υπό τον έλεγχό της. Οι γέφυρες του Τάμεση αποκλείστηκαν από την αστυνομία και αμάξια με νεαρούς μαύρους μέσα δεν αφήνονταν να προσεγγίσουν. Ήταν όμως αργά, μιας και μαύροι από ολόκληρο το Λονδίνο, και ίσως ολόκληρη τη χώρα βρίσκονταν ήδη στο Notting Hill.

Οι ταραχές του Notting Hill ήταν μια συλλογική απάντηση της νεολαιίστικης μαύρης κοινότητας στα χρόνια αστυνομικής καταπίεσης. Δεν είχαν φυλετικό περιεχόμενο αλλά αντι-αστυνομικό, καθώς συμμετείχαν εκτός από τους (συχνά) άνεργους, ή από κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, νεαρούς μαύρους, οι άνθρωποι από τον πάτο του οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος. Δυο βδομάδες αργότερα στο Birmingham 300 νεαροί από τις δυτικές ινδίες συγκεντρώθηκαν στο δημαρχείο μετά τη σύλληψη ενός νέου για την κλοπή ενός σταχτοδοχείου. Μερικές μέρες αργότερα 50 πιτσιρικάδες επιτεθηκαν με πέτρες εναντίον ενός αστυνομικού τμήματος μετά από μερικές συλλήψεις, ενώ δεν κατορθώθηκε να τους απωθήσουν παρά μόνο το επόμενο πρωί. Φαίνεται ότι ανάλογα περιστατικά θα γίνονται όλο και πιο συχνά, πιθανώς να διαχέονται και σε άλλα τμήματα του πληθυσμού που δυσανασχετούν. Το Notting Hill ήταν μόνο η αρχή.

Πηγή: εφημερίδα Anarchy του 1976

Κύμα άγριων απεργιών στην Αγγλία (Φλεβάρης 2009)

Πηγές: www.bearfacts.co.uk (σάιτ απεργών!), www.libcom.org, uk.indymedia.org

Αρχές Φλεβάρη: Κύμα άγριων απεργιών σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Πορεία εκατοντάδων εργατών ενάντια στις περικοπές "βρετανικών θέσεων εργασίας για τους βρετανούς εργάτες" (Οι περισσότερες εταιρίες προσλαμβάνουν από εργολαβικές ξένους εργάτες που συχνά δέχονται να εργαστούν με χαμηλότερο μισθό και σε χειρότερες συνθήκες εργασίας. Γύρω στα 3,8 εκατομμύρια μη-βρετανών εργάζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το "κίνημα" εδώ έχει ξενερώσει άσχημα -έχουν ανάψει τα πληκτρολόγια- και αρκετοί θεωρούν τους άγριους απεργούς υποκινούμενους από το ΒΝΡ, το ναζιστικό κόμμα, το οποίο πράγματι προσπαθεί να ανοιχτεί προς τους απεργούς). Εργάτες κατασκευαστικών από έξι υπό ανέγερση πυρηνικά εργοστάσια ενώνονται σε μια ανεπίσημη δράση ενάντια στην πρόσληψη ιταλών και πορτογάλων εργατών στο εργοστάσιο ενέργειας του Lincolnshire όπου δεν δόθηκε δικαίωμα σε βρετανούς εργάτες να ζητήσουν δουλειά. Αρκετοί ακόμα έφυγαν από τη δουλειά το ίδιο πρωί. Παρόμοια σκηνικά στην Ουαλία. Ο πρωθυπουργός Gordon Brown κατηγόρησε το κύμα απεργιών που σαρώνει τη χώρα ως "αντι-παραγωγικό". Δήλωσε πως πρωτεραιότητά του είναι να εξασφαλίσει τις θέσεις εργασίας των βρετανών εργατών εν όψει της ύφεσης. Κινητοποιήσεις από διάφορους κλάδους. Τεράστιες συνελεύσεις εργατών. Σε ορισμένες ψηφίζεται αποχή από την εργασία για 24 ώρες. Άγριες απεργίες στη Σκωτία. Κινητοποιήσεις ενάντια στην ποινική δίωξη των απεργών, την κάλυψη όλων όσων εργαζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο από τις υπάρχουσες συμβάσεις, έλεγχο των συνδικάτων στις προσλήψεις, επενδύσεις κυβέρνησης και εργοδοτών στην εργασία και την εκπαίδευση, ένταξη στα συνδικάτα των ξένων εργαζομένων.

3/2: Άγριες απεργίες με συμμετοχή εκατοντάδων πολωνών εργατών. Μετά από λίγες μέρες μια ομάδα πολωνών εργατών απελαύνεται πίσω στην πολωνία.

6/2: Ανακοίνωση για περικοπές χιλιάδων θέσεων από τις αυτοκινητοβιομηχανίες στην Αγγλία. Άγρια διήμερη απεργία εργατών στην International Automotive Components στο Λίβερπουλ.

8/2: Κινητοποιήσεις σε όλη την χώρα. Εκατοντάδες εργάτες (κυρίως στην ενέργεια, κατασκευές, αυτοκινητοβιομηχανία) αποχωρούν από τις δουλειές τους χωρίς την κάλυψη των συνδικάτων, και συμμετέχουν σε πικετοφορίες και μπλόκα στις εισόδους εργοστασίων. Αρκετοί εργάτες κατεβαίνουν με κύριο σλόγκαν το British works for british workers (βρετανικές δουλειές για τους βρετανούς εργάτες) κατά τα λόγια του πρωθυπουργού Gordon Brown, ωστόσο σε κάποιες περιπτώσεις έρχονται σε επαφή με ξένους εργάτες όπως στο Plymouth που οι απεργοί ενώθηκαν με εκατοντάδες πολωνούς εργάτες.

10/2: Τα συνδικάτα προσπαθούν να στρέψουν τις κινητοποιήσεις σε μια αντιπαράθεση με τους ξένους εργαζομένους, προωθώντας παντού το σύνθημα British works for british workers, ενώ συνδικαλιστές λογομαχούν με απεργούς όταν τους κατηγορούν ότι έχουν ξένους εργάτες μαζί τους. Τα μίντια, που συνήθως αποσιωπούν ή συκοφαντούν κάθε παράνομη εργατική δράση, αυτή τη φορά ασχολούνται με εκτενή αφιερώματα εστιάζονται στο British της υπόθεσης.

13/2: Εργάτες στην κατασκευή ενος νέου σταθμού ηλ. ενέργειας κατέβηκαν σε ανεπίσημη απεργία μετά από απειλή της ισπανικής εργολαβικής φίρμας ότι όποιος συμμετέχει στην πικετοφορία θα αντιμετωπίσει ποινικές διώξεις, ενώ εκατοντάδες απ' αυτούς τελικά συμμετείχαν με σημαίες και πλακάτ μπλοκάροντας την κύρια είσοδο στο εργοστάσιο του Newark στο Nottinghamshire, τα χαράματα. Κατέφτασαν μονάδες της αστυνομίας, και οι διαδηλωτές τελικά εκδιώχτηκαν προς το κέντρο του Newark, λίγα μίλια παρακάτω. Αρκετοί αποκόπηκαν από την πορεία και κατευθύνθηκαν στο τοπικό κέντρο εύρεσης εργασίας, όπου έκαναν μια ανοιχτή συζήτηση. Ανάλογες κινητοποιήσεις σε διάφορα μέρη.

Από τα μέσα Φλεβάρη και μετά τα πράγματα έχουν πέσει στην Αγγλία, ενώ η αναταραχή φαίνεται να έχει μεταφερθεί στην Ιρλανδία όπου σήμερα είχε διαδήλωση 120.000 παράλληλα με αρκετές απεργίες...

Για την Εξέγερση του Brixton

Το παρακάτω άρθρο είναι ένας προσωπικός απολογισμός ενος συμμετέχοντα τόσο των γεγονότων κατά τις ταραχές ενάντια στην αστυνομία που ξέσπασαν στο Brixton τον Απρίλη του 1981, όσο και των ίδιων των ταραχών.

Πλέον, το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο των ταραχών του Brixton θα είναι γνωστό στους περισσότερους ανθρώπους. Μια λίστα αναμονής για στέγαση, που στο δήμο του Brixton φτάνει τα 18.000 άτομα. Το ένα τρίτο των σπιτιών είναι κάτω του αποδεκτού. Υψηλή ανεργία, με σχεδόν 2 στους 3 ανέργους να είναι μαύροι. Ένας υψηλός βαθμός ληστειών (στην πραγματικότητα ο υψηλότερος στο Λονδίνο, με τον δεύτερο υψηλότερο να είναι κάτω του μισού του). Κι αυτό πλάι σε μηδαμινές κοινωνικές παροχές. Όλα αυτά είναι πολύ πολύ αληθινά.

Αυτή τη φορά η φωτιά...

Η περιοχή γύρω από την Railton Road (Frontline/Mayall Road triangle) κατοικείται πρωταρχικά από μαύρους που νοικιάζουν σε οικοδομικά συγκροτήματα του δήμου, και λευκούς καταληψίες (αριστεριστές/αναρχικούς/περιθωριακούς). Τα άδεια σπίτια χρησιμοποιούνται επίσης από τους μαύρους της γειτονιάς σαν στέκια για ποτό και τζόγο, χώρους για ντίλιες αλλά και μπλουζ πάρτυ με ηχοσυστήματα που παίζουν ασταμάτητα reggae μουσική. Προς την Frontline ένα κέντρο τεχνών των μαύρων άνοιξε σε ένα άδειο κτίριο και λίγο πιο κάτω ένα παλιό νέγρικο βιβλιοπωλείο μετατράπηκε σε αναρχική κατάληψη και βιβλιοπωλείο.

Οι άνθρωποι εδώ τείνουν να ζουν από τα απομεινάρια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Για χρόνια το Triangle απασχολούσε το δημοτικό συμβούλιο με το ζήτημα της κατεδάφισής του, αλλά μόνο την τελευταία διετία έγιναν κάποιες απόπειρες για να γίνει κάτι τέτοιο. Κι όμως, το συμβούλιο ξεμένοντας συνέχεια από πόρους το άφησε να σαπίσει, κάνοντας μια σκληρή περιοχή να δείχνει ακόμα σκληρότερη. Ωστόσο, οι δρόμοι δυτικά του Frontline μοιάζουν πιο αστραφτεροί καθώς έχουν περιέλθει στην κατοχή λευκών, φιλελεύθερων επαγγελματιών και αυτοδημιούργητων, αξιοσέβαστων πια μαύρων.

Στο μήκος της Frontline αναπτύσσονται δυο ξεχωριστές κουλτούρες -η λευκή και η μαύρη- και είναι η μαύρη που κυριαρχεί στις αποδράσεις στις οποίες συμμετέχουν οι νεαροί λευκοί: Τα ναρκωτικά και η reggae. Οι μαύροι έχουν τη δική τους διάλεκτο -τα Patois- κι αυτό τους δίνει μια ανεξάρτητη πολιτιστική ταυτότητα που δεν αφομοιώνεται και δε διαλύεται εύκολα. Ίσως η πιο σχετική (όσον αφορά τις ταραχές) όψη αυτής της κουλτούρας είναι τό ότι αποτελεί μια κατά βάση κουλτούρα του δρόμου (παρά τον βρεττανικό καιρό). Καλοκαίρι ή χειμώνα, υπάρχουν συνεχώς πλήθη μαύρων που αράζουν στην Frontline, κάνοντας rap, καπνίζοντας, γελώντας, καταλαμβάνοντας εμφανώς το δικό τους δημόσιο χώρο. Αλλά είναι οι μπάτσοι αυτοί που αξιώνουν τον έλεγχο των δρόμων του Λονδίνου.

Στα δύο χρόνια που έζησα στην Frontline, παρατήρησα άπειρες φορές τους μπάτσους να προσπαθούν να φοβερίσουν την κοινότητα της Frontline με συνεχείς περιπολίες πεζές ή σε οχήματα ή λιγότερο συχνά σε άλογα. Το πιο περίεργο τέτοιο περιστατικό που έχω δεί συνέβη λίγους μήνες πριν, όταν ένας μπάτσος κυνηγούσε κάποιον καβάλα στο άλογο μέσα στο δρόμο Mayall Road. Στην πραγματικότητα, οι μπάτσοι ξέρουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν απόλυτα την Frontline. Παρά τους ισχυρισμούς τους και τις περιπολίες τους, η πολιτική της αστυνομίας στην Frontline είχε να κάνει περισσότερο με τον εκτοπισμό -περιοδικές εισβολές ώστε να υπενθυμίζεται στους ντόπιους ποιός είναι το αφεντικό, και να δρα προειδοποιητικά ώστε τα πράγματα να μη ξεφύγουν απ' τα χέρια της.

Επιχειρήσεις όπως αυτή του 1978, όταν οι SPG (Special Patrol Group units) απέκλεισαν ολόκληρη την Frontline και πραγματοποίησαν σωματικούς ελέγχους στους πάντες, προκάλεσαν οργή. Οι μαύροι, ιδιαίτερα η δεύτερη γενιά, δείχνουν μεγάλη περιφρόνηση. Έναν μήνα πριν, ένας μαυρος μοτοσυκλετιστής έσκισε μια κλήση που του έδωσε ένας μπάτσος και του την πέταξε στη μούρη, ενώ ο κόσμος είχε μαζευτεί και ζητωκραύγαζε. Οι μπάτσοι συνεχώς χρησιμοποιούν την νομοθεσία SUS για να σταματήσουν και να ψάξουν νεαρούς μαύρους. Και το κάνουνε με μίσος. Ένα ακόμα περιστατικό στην Frontline βοηθάει να καταλάβουμε την εικόνα. Δυο οχήματα συγκρούστηκαν και οι μπάτσοι που έτρεξαν στο σκηνικό αμέσως κατέβασαν τους οδηγούς και τους επιβάτες για να τους κάνουν σωματικό έλεγχο. Το ίδιο το ατύχημα μπήκε σε δεύτερη μοίρα.

Με τέτοια καθημερινή στέρηση και έναν απερίσκεπτο κρατικό τραμπουκισμό, αυτό που ένωνε τα ανομοιογενή στοιχεία της κοινότητας της Frontline ήταν ένα πύρινο μίσος για τους μπάτσους. Αυτό που παραξένεψε τους ντόπιους όταν ξέσπασαν οι ταραχές του Bristol έναν χρόνο πριν, ήταν πώς και δε συνέβη κάτι τέτοιο εδώ νωρίτερα. Μια ακόμη έκπληξη ήταν εκείνο το αναρχικό γκράφιτι που έλεγε "Bristol yesterday, Brixton today" (Χθές το Bristol, σήμερα το Brixton), και χρειάστηκε τελικά έναν ολόκληρο χρόνο να πραγματοποιηθεί. Το καθεστώς το ήξερε αυτό επίσης: Μόνο μερικούς μήνες πριν, το τοπικό συμβούλιο του Lambeth δημοσίευσε μια αναφορά του που ασκούσε κριτική στους μπάτσους και προμήνυε μπελάδες.

Η διαρκής έντατική αστυνόμευση του Brixton και της Frontline ιδιαίτερα, αυξήθηκε τις εβδομάδες που οδήγησαν στις ταραχές. Στις 11 το πρωτί της Παρασκευής 3 Απρίλη, η περιοχή της Frontline γύρω από τις οδούς Dexter και Leeson Road αποκλείστηκε από τους μπάτσους, ενώ η είσοδος απαγορεύτηκς στους πάντες για πάνω από μια ώρα. Πάνω από 20 συλλήψεις έγιναν τότε. Έπειτα, την επόμενη εβδομάδα, η Operation Swamp 81 (επιχείρηση "Βάλτος" 81) συμπεριλάμβανε τον επί τόπου σωματικό έλεγχο ("stop and search") άνω των 1000 ανθρώπων (κυρίως νεαρών μαύρων). Όλα αυτά ενέτειναν την απογοήτευση των ντόπιων κατοίκων.

Γύρω στις 2:30 το απόγευμα της Παρασκευής 10/4 μου την έπεσαν με μπουκάλια τρεις νεαροί μαύροι, γεγονός που με μπέρδεψε και με εκνεύρισε (ήταν η πρώτη φορά που με ενοχλούσε κανείς στην Frontline) για να μάθω τελικά μετά από λίγο ότι ήταν όλοι θύματα της επιχείρησης Swamp 81, λίγα λεπτά ίσως πριν συναντηθούμε. Γύρω στις 5 ένας νεαρός μαύρος τραυματισμένος από μαχαίρι σταματήθηκε από μπάτσους στη Frontline. Το τί ακολούθησε ποικίλοι ανάλογα με την πηγή που εξιστορεί κάθε φορά το περιστατικό.

Αυτό που ακολούθησε πάντως (και δεν είναι απαραίτητο να ψάχνουμε εδώ μια αιτιολόγηση για το τί ακολούθησε) είναι ότι οι μπάτσοι δέχτηκαν επίθεση από μια ομάδα ντόπιων, ο νεαρός τραυματίας απελευθερώθηκε και τον πήγαν στο νοσοκομείο. Μια σύντομη μάχη με τους μπάτσους χρησιμοποιήθηκε ως πρόκληση κι έτσι την επόμενη μέρα, Σάββατο 11/4, ολόκληρη η Frontline ήταν υπό αστυνομική κατοχή. Συνήθως οι μπάτσοι απλώς περιπολούν την Frontline. Αλλά το Σάββατο πάρκαραν σε όλο το μήκος της, κάθε 50 γιάρδες, και κάθονταν στα βανάκια τους περιμένοντας να γίνει κάτι. Ήταν μια θερμή μέρα, κι έτσι η Frontline ήταν γεμάτη ανθρώπους που άραζαν εκεί με τις συνήθεις ασχολίες τους, αυτή τη φορά αντικρύζοντας τις κατοχικές δυνάμεις με μίσος.

Ολόκληρο το απόγευμα οι περισσότεροι άνθρωποι περίμεναν να γίνει κάποιου είδους φασαρία. Γύρω στις 5 το απόγευμα ένας μπάτσος με πολιτικά φιλοδωρήθηκε με ένα τούβλο στο κεφάλι καθώς προσπαθούσε να ψάξει μέσα στο αμάξι ενός μαύρου νέου. Ψηλότερα, στην Atlantic Road έγινε μια απόπειρα σύλληψης κι αυτό εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο το ήδη αγριεμένο πλήθος. Οι περισσότεροι είχαν μαζευτεί ήδη στην μιά άκρη της πλατείας και στην αρχή της Atlantic Road. Μερικά τούβλα έφυγαν προς τους μπάτσους που είχαν απομονωθεί στην μέση του πλήθους. Ένα παράθυρο έσπασε. Τσιτωμένα νεύρα. Ηλεκτρισμένα. Έπειτα μπάτσοι με πολιτικά εμφανίστηκαν μέσα από το πλήθος και ενώθηκαν με τους ένστολους.

Η γραμμή της μάχης είχε πλέον χαραχτεί ξεκάθαρα και η πρώτη επίθεση με τούβλα έγινε προς την μεριά των μπάτσων. Πέταξαν πίσω μερικά τούβλα και επιτέθηκαν. Στην αρχή υποχωρήσαμε λίγο, αλλά -συνειδητοποιώντας ότι είμαστε πολλοί, σταματήσαμε. Έπειτα, αυθόρμητα, ολόκληρη η ένταση του απογεύματος απελευθερώθηκε σαν μια άνοιξη, τους επιτεθήκαμε εμείς. Ό,τι ακολουθεί ίσως φανεί μπερδεμένο και ασυνάρτητο. Όμως είναι έτσι που βίωσα εγώ την ταραχή. Αναφέρω μόνο όσα είδα και άκουσα. Αρκετά περιστατικά λοιπόν λείπουν. Μια μαζική έκρηξη αδρεναλίνης. Πολεμικές κραυγές. Κραυγές ταξικούς πολέμου! Ένας πανικός να βρούμε τούβλα. Πρέπει να βρώ ένα τούβλο. Πού είναι τα τούβλα; Ένας σωρός από τούβλα. Οι μπάτσοι είναι μπερδεμένοι καθώς καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν πλέον τον έλεγχο της κατάστασης. Μαριονέτες που χάσαν τον ρόλο τους. Μας κοιτάνε, κοιτάνε ο ένας τον άλλον τους, κοιτάνε γύρω τους. Νά τοι. Τρέχουν. Μακριά. Κάτω στην Mayall Road, αφήνοντας πίσω τα οχήματά τους στα χέρια μας.

Μέσα σε ένα βλεφάρισμα του ταραχοποιού ματιού, τα οχήματά τους σπάζονται και αναποδογυρίζονται. Κάποιος προσφέρει γρήγορα μια φωτιά και πάφ! Φώκωσε το μπατσικό! Ιαχές άγριας χαράς. Γέλια, χοροί γιορτινοί. Βλέπω ένα σύντροφο και ακτινοβολούμε αλληλεγγύη ο ένας προς τον άλλον. Οι άγριες γιορτές μας διακόπτονται από μια επίθεση των μπάτσων (είχαν στο μεταξύ αναδιοργανωθεί με τον ερχομό ενισχύσεων). Το πλήθος χωρίζεται. Οι μπάτσοι είναι έξαλλοι. Κοπανάν με τα ρόπαλα τα πάντα. Τρέχω να βρω καταφύγιο σε έναν παράδρομο και βρίσκω έναν ακόμη σύντροφο. Καθώς δείχνουμε με το δάχτυλο σαν παιδάκια προς ένα σημείο που έβγαινε καπνός. Ένας λευκός είχε φάει ένα τούβλο στο κεφάλι, για ανεξήγητο λόγο. Νεαροί μαύροι τον υπερασπίστηκαν και τα μάτια όλων έψαχναν για τον ηλίθιο ρίπτη του τούβλου.

Ένας φίλος είχε μεταφορικό μέσο, κι όπως πηγαίνω να δω αν είναι διαθέσιμο ένας μαύρος που μου κρατούσε μνησικακία από παλιότερα με τραβάει, βλέπω το πάθος για εκδίκηση στο βλέμμα του. Πριν καλά καλά μπορέσει να βρει μια δικαιολογία για να μου ρίξει κανά τούβλο (ήταν άραγε το τούβλο που έφαγε ο άλλος πριν, για μένα;) του κάνω σαφές ότι χρειάζεται άμεσα βοήθεια. Βρήκαμε ένα φορτηγάκι. Οι φίλοι μου κάνουν ερωτήσεις. Συντονιζόμαστε στο ράδιο της αστυνομίας. Έχουνε ξεφύγει. Ακούγονται να σπάζονται τζαμαρίες στην Coldharbour Lane. Πίσω στους δρόμους. Στην Coldharbour Lane, ένα φορτηγό της SPG είναι αναποδογυρισμένο στο πλάι σαν καμιά ξεβρασμένη φάλαινα.

Ένα κατάστημα είχε τις βιτρίνες του κατεβασμένες και πεταμένες κούκλες στο πεζοδρόμιο. Περαστικοί κοιτούσαν. Σπασμένες βιτρίνες στην Electric Avenue. Ένα κοσμηματοπωλείο λεηλατήθηκε. Ακόμα ένα πιο πέρα. Μαύρα και λευκά παιδιά σπάζουν τα ρολά των μαγαζιών για να εισβάλουν μέσα. Προσέχοντας για μπάτσους στην Brixton Road, ανακοινώνω στους περαστικούς που βγήκαν για τα ψώνια τους, κοιτάζοντας τις βιτρίνες, ότι μοιράζουν δωρεάν κοσμήματα αν θέλουν. Με αγνοούν. Υπόψιν ότι τα κοσμηματοπωλεία είναι, κοίτα σύμπτωση, ακριβώς δίπλα σε ένα κέντρο καταναλωτών. Βραχιόλια, κολιέ, δαχτυλίδια και ρολόγια πετάγονται στα πεζοδρόμια. Κοσμήματα ρίχνονται στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Κάποιοι τσακώνονται για τις λεηλασίες. Καταθλιπτικό.

Προχωράω στη Brixton Road. Τα ρούχα του Burton's έχουν ήδη γίνει, και μια κούκλα στη βιτρίνα έχει λαμπαδιάσει. Μαγική λάμψη. Καταφτάνουν οι μπάτσοι. Τραβούν τη κούκλα έξω στο πεζοδρόμιο. Ο σταθμός του μετρό κλείνει αλλά η Brixton Road είναι ακόμα ανοιχτή για τα αυτοκίνητα. Οι αυτοκινητιστές και οι οδηγοί των λεωφορείων κοιτάνε έξω συγχυσμένοι καθώς οι λεηλασίες εξαπλώνονται και στις δυο πλευρές του δρόμου. Ένας νεαρός μαύρος κοπανάει τις βιτρίνες σαν να σκότωνε μύγες. Κι άλλοι μπάτσοι. Αντικλεπτικοί συναγερμοί ουρλιάζουν μέσα στ' αυτιά μας και μας ξεκουφαίνουν. Κι άλλοι, κι άλλοι μπάτσοι. Οι οδομαχίες μεταφέρονται από στενό σε στενό. Οι λεηλασίες το ίδιο. Έπειτα παρατήρησα ότι είχανε κόψει την κίνηση. Οι μπάτσοι είχαν αποκλείσει την κεντρική οδό από το μπατσάδικο προς το δημαρχείο. Λεηλασίες και βανδαλισμοί επεκτείνονταν σε όλο το μήκος της Brixton Road και της γύρω περιοχής, στην αγορά και στην Acre Lane. Κάποιος φωνάζει το όνομά μου. Ένας άλλο σύντροφος. Δίνουμε τα χέρια και μουρμουρίζουμε Σπουδαία! Σπουδαία! του κάνω μια γρήγορη περίληψη. Λαοθάλασσα έξω από το Brixton Oval. Σπάζονται και λεηλατούνται τα Woolworths. Τηλεοράσεις, στερεοφονικά, τα πάντα. Μερικά σπάζονται επί τόπου. Που και πού περνάει κανένα μπατσικό γκαζόνοντας και σπάζεται αμέσως.

Αρκετοί από το πλήθος καταλαβαίνουν ότι οι μπάτσοι πρέπει να περάσουν από μας για να φτάσουν στο πεδίο της μάχης οπότε το πλήθος ανοίγει στα δύο και καταλαμβάνει τα πεζοδρόμια της Brixton Road με πέτρες και μπουκάλια στα χέρια. "Πάρτε κι αυτό ρε" Κράτς! "Πάρτε κι άλλο ένα" Κράτς! Μια παιδική χαρά για το προλεταριάτο. "Και το επόμενο παρακαλώ! Κράτς. Παντού κι ένας νικητής. Οι μπάτσοι συμμαζεύονται και έρχεται ένα κομβόι, σταματάει και αμολάνε τις ορδές των ενισχύσεων, με ρόπαλα να κοπανάνε τους πάντες και τα πάντα. Το πλήθος διαλύεται αλλά ακόμα μπορούμε να τους πάρουμε. Μια γρήγορη αντεπίθεση, και ξεφεύγουμε σε ένα στενάκι. Όλοι χαλαρώνουμε, αποφασίζουμε να μπούμε σε μια παμπ, για ένα ποτό. Κυκλοφορεί μια φήμη ότι ένας μπάτσος έχει απαχθεί. Ο σύντροφός μου κι εγώ χαμογελάμε πίσω απ' τα μουστάκια μας. Αποφασίζουμε να πάμε προς την Frontline.

Έχει πλέον νυχτώσει και κινούμαστε από στενάκια, αποφεύγοντας τα κορδόνια των μπάτσων. Πλησιάζουν την άκρη της Frontline στην Kellet Road για να αντικρύσουμε ένα απίστευτο θέαμα. Τρεις σειρές μπάτσων απλωμένοι στην Frontline με το πρόσωπο σε έναν ασταμάτητο καταιγισμό τούβλων που πέφτουν στις ασπίδες τους. Τότε, ξαφνικά μια μολότοφ (η πρώτη που είχα δει ποτέ) σηκώνεται και πέφτει και κραατς! προσγειώνεται σε μερικές ασπίδες τις οποίες ρίχνουν αμέσως κάτω. Ρίχνω μια ματιά προς την Mayall Road και αντικρύζω την παμπ Windsor Castle τυλιγμένη στις φλόγες.

Η Frontline είναι οχυρωμένη με οδοφράγματα από φλεγόμενα οχήματα. Είμαι ενθουσιασμένος και τσατισμένος μαζί. Ενθουσιασμένος που η Frontline είναι άβατο, και τσατισμένος που έμεινα από την έξω μεριά. Βλέπω γύρω μου. Εξαντλημένοι και τραυματισμένοι μπάτσοι κάθονται στο δρόμο κατάκοποι. Οι φωτιές, οι μπάτσοι, η ατμόσφαιρα. Ταξικός πόλεμος. "Θα φέρουν και το στρατό τώρα;" όπως στο Belfast.

Κάνουμε μια παράκαμψη προς την νότια μεριά της Frontline, η οποία είναι επίσης αποκλεισμένη. Βλέπουμε ένα μαγαζί να καίγεται. Το ταχυδρομείο έχει ισοπεδωθεί. Πίσω προς την περιοχή του δημαρχείου. Οι μπάτσοι πλέον επανέκτησαν στρατηγικές θέσεις: την μεγάλη διασταύρωση στο δημαρχείο, το μπατσάρικο κλπ. Οι λεηλασίες συνεχίζονται. Περισσότεροι φίλοι φτάνουν από αλλού. Μιλάμε. Επιστροφή στη Frontline. Όλες οι φωτιές έχουν πλέον σβήσει. Πλησιάζουν μεσάνυχτα. Τα πράγματα πολύ πιο ήσυχα. Οι μπάτσοι σταδιακά επανακτούν τον έλεγχο. Πίσω στο μπατσάδικο. Οδοφράγματα από αστυνομικά βαν. Κατάσταση πολιορκίας. Οι μπάτσοι μας επιτίθενται και μας κυνηγάνε σε ένα δρομάκι. Ξυλοδαρμοί. Συλλήψεις. Χωριζόμαστε.

Τριγυρνώ πίσω στη Brixton Road επιθεωρώντας τις ζημιές. Μόνο λίγοι κάτοικοι έμειναν τώρα. Οι μπάτσοι πήραν τον έλεγχο. Αφήνω τους δρόμους. Μιλώ σε φίλους για ώρες, κι έπειτα πάλι πίσω στη Frontline για ένα ποτό να το γιορτάσουμε. Μια τελευταία ματιά στις στάχτες της Frontline και με το χάραμα πέφτω για ύπνο. Ονειρεύομαι μπάτσους, μπάτσους και ακόμα περισσότερους μπάτσους.

Μετά:

Κυριακή 12/4. Κούραση. Χανγκόβερ. Λύσσα στις εφημερίδες. Ο επίτροπος McNee και άλλοι έχουνε το θράσσος να κατηγορούν "προβοκάτορες από έξω από την κοινότητα" (οι μπάτσοι ήταν οι μόνοι τέτοιοι). Η Frontline είναι γεμάτη με κόσμο που συζητάει. Άπειροι μπάτσοι περιπολούν ετοιμοπόλεμοι. Πυροσβέστες επιθεωρούν τις ζημιές. Συζητάμε τα γεγονότα με φίλους. Νέα για τις συλλήψεις. Απόγευμα. Κι άλλοι μπελάδες, αν και πιο απλοί αυτοί, καθώς πάνω από 1000 νέοι μπάτσοι έρχονται στην περιοχή. Το Brixton αποκλείεται μέχρι το Kennington Oval. Φασίστες επιτίθενται στη Villa Road (γνωστή κατάληψη). Το μπατσάδικο ξανά σε έντονο κλοιό προστασίας. Οι μπάτσοι χρησιμοποιούν νυχτερινά ελικόπτερα Nightsun για πρώτη φορά. (Μπορούν να φωτίσουν μια περιοχή έκτασης ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου με υπέρυθρες ακτίνες). κι άλλοι μπάτσοι παντού. Κερδίζουνε το πάνω χέρι.

Μετά το σαββατοκύριακο επικρατησε σύγχυσυ και παράνοια. Οι κίτρινες φυλλάδες δεν έμειναν μόνο στους προβοκάτορες από έξω, αλλά εφηύραν μια "συνομωσία λευκών αναρχικών" πίσω από τα γεγονότα. Εισβολές σε σπίτια συντρόφων. (Ποιός θα είναι ο επόμενος;). Πού τους κρατάνε; Σε ποιό δικαστήριο θα τους πάνε; Οι πρώτες ποινές είναι βαριές. 200 λίρες. Μάχες για να βγουν με εγγύηση. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν φωτογραφίες όπου φαίνονται καθαρά πρόσωπα (ποιός θα είναι ο επόμενος;). Η Frontline είναι τώρα πιο ήσυχη απ' ότι συνήθως. Μαζική αστυνομική παρουσία που δε γίνεται αντιληπτή άμεσα. Κλούβες στα γύρω στενάκια, σε μια απόσταση 2 μιλιών.

Νέα για την αντιμετώπιση των συλληφθέντων. Άσχημη. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. (Πώς μπόρεσε ο λαός της Β. Ιρλανδίας να επιβιώσει 10 χρόνια αυτό το πράγμα χωρίς να σπάσει;). Η μαύρη κοινότητα είναι χωρισμένη στα δύο. Η πορεία για την Κυριακή του πάσχα ακυρώνεται. Αλληλοκατηγορίες. Η Brixton Defence Committee και το Lambeth Law Centre οργανώνουν την αντιπληροφόρηση και δημοσιεύουν μια λίστα υποθέσεων ενάντια στην αστυνομία. Είναι ακόμα νωρίς.

Σαββατοκύριακο του πάσχα. Η Frontline πολύ πιο ήσυχη και το Brixton ακόμα κατεχόμενο. Όλες οι ποικιλίες των πολιτικών ομάδων προσπαθούν να αποικίσουν τις τοπικές κινήσεις. Η χειρότερη τέτοια απόπειρα που είδα ήταν της Militant που κυκλοφόρησε με επικεφαλίδα Brixton Blame the Tories (Brixton κατηγόρησε τους Torries-το κυβερνόν κόμμα). Δύσκολο να περιγράψεις την ατμόσφαιρα. Οι άνθρωποι πρέπει να ξανασκεφτούν, να βάλουν αυτά τα εξαιρετικά γεγονότα σε μια προοπτική. Είναι πλέον υψηλότερο το επίπεδο της σύγκρουσης. Όλα τα μαγαζιά στην αγορά και τη κεντρική λεωφόρο ξαναφτιάχνονται. Για πόσο ακόμα; Γίνονται συζητήσεις για περισσότερη "βοήθεια" στην κοινότητα. Σαν να ζητάς γάζες για λεπρούς. Η ταξική κοινωνία σαπίζει ολοένα και περισσότερο μέσα της. Πού θα ξεσπάσει η επόμενη έκρηξη; Ο αγώνας δεν τελείωσε.

Από την κολλεκτίβα: We Want to Riot, Not To Work, Riot Not To Work Collective, 1982

Από τις διεργασίες του Παγκόσμιου Κοινωνικού Κουκουλοφόρουμ...

Παραθέτω μετεφρασμένες (εκτός από μία που δημοσιεύτηκε στα ελληνικά) τις νυχτερινές δράσεις αλληλεγγύης στην Εξέγερση στην ελλάδα που έλαβαν χώρα στο Λονδίνο, από 20/12 μέχρι την πρωτοχρονιά, από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=951499 και το http://325collective.com . Διατηρώ την πεποίθηση ότι οι δράσεις αυτές είναι μια ζωτική ανάσα σ' ένα τοπίο όπου κάθε συλλογική κινητοποίηση δεν μπορεί να εκφραστεί ανοιχτά.

20/12: Κόκκινη μπογιά στο Hellenic Center του Λονδίνου, 20/12

από UP YOURS! LONDON 1:00μμ, Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

εξοστρακίστηκε.

Το ξημέρωμα του Σαββάτου 20 Δεκέμβρη, οι συνέπειες χτύπησαν την πόρτα του κτιρίου στην Paddington Street που στεγάζει το Hellenic Center και τα γραφεία της Hellenic Bankers Association, παραρτημάτων του -ανοιχτά πλέον- δολοφονικού ελληνικού κράτους και κεφαλαίου. 3 κιλά κόκκινου χρώματος πετάχτηκαν στην είσοδο και τις σκάλες, ώστε να αποτυπώσουν το γεγονός. Ζούμε, αναπνέουμε, περπατάμε στην νύχτα της κατανάλωσης και του life-style (γαλανόλευκο σαν του Hellenic Center ή και λιγότερο κιτς, δεν έχει σημασία) μιας ακόμα πόλης που η αστυνομία ορίζει τα πάντα, και η σκέψη μας δεν μπορεί παρά να είναι στους εξεγερμένους και τις εξεγερμένες της Ελλάδας, που ρίχνουν μερικές πρώτες αχτίδες ήλιου: στους φλεγόμενους δρόμους, στις πολιορκίες των αστυνομικών τμημάτων και τις λεηλασίες των εμπορευματικών ναών, στα κατειλημένα κτίρια και κέντρα πληροφόρησης.

Δύναμη στους εξεγερμένους στην Ελλάδα και στους διεθνείς αλληλέγγυους!

Λευτεριά στους συλληφθέντες και φυλακισμένους σε Ελλάδα, Μαδρίτη και παντού!

"Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη, εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη"

21/12: "Αλληλεγγύη με την ελληνική εξέγερση φέρνοντας το χάος στο Λονδίνο". Μικρές δράσεις σε όλη την πόλη: 4 τράπεζες και αρκετά ΑΤΜ με ζημιές, αρκετοί κάδοι πυρπολήθηκαν καθώς και 2 οχήματα, "σε αλληλεγγύη επίσης με όλους όσους βρίσκονται στη φυλακή για ενέργειες άμεσης δράσης, δε ξεχνάμε δε συγχωρούμε, η ώρα είναι τώρα A.C.A.B.".

Λίγες μέρες αργότερα: Βανδαλισμοί σε οχήματα της αστυνομίας, τράπεζες, ΑΤΜ, πυρπόληση κάδων και μιας BMW. Κάποια συνθήματα γράφτηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης. "Αλληλεγγύη με την ελληνική εξέγερση, δε ξεχνάμε, δε συγχωρούμε, δεν υποχωρούμε".

27/12: Δράσεις αλληλεγγύης με την ελληνική εξέγερση και για την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων: 2 ΑΤΜ και μια τράπεζα με βανδαλισμούς, ένα πολυτελές αυτοκίνητο και 2 μεγάλοι κάδοι πυρπολήθηκαν."COMRADES FROM ALL THE WORLD UNITED WE STAND DIVIDED WE FALL SOLIDARITY MEANS ATTACK @"

1/1: Βανδαλισμοί σε 2 τράπεζες στην περιοχή της old street, και αρκετά συνθήματα σε τοίχους σε αλληλεγγύη με την εξέγερση στην ελλάδα και για να ενώσουμε το αναρχικό κίνημα στο ηνωμένο βασίλειο. "UNITED WE STAND DIVIDED WE FALL ...... vandals united @"

Σημειώσεις για τη συγκέντρωση στο Hackney

Σχετικό βίντεο:



Μια πρωτοβουλία συντρόφων κάλεσε με αφίσσα και κείμενα στο διαδίκτυο σε διαδήλωση στο Dalston Kingsland (Hackney). Προφανώς δεν είχε ζητηθεί κάποια σχετική άδεια από την αστυνομία. Περισσότερα γι αυτό παρακάτω όμως. Τα γειτονικά Sainsbury's και το Shopping Center κλείνουν (πριν προλάβουν ακόμα οι πελάτες που είχαν μέσα να ολοκληρώσουν τα ψώνια τους) εσπευσμένα στις 4 το απόγευμα(!), από φόβο επεισοδίων όπως ανακοινώνουν από μεγάφωνα στην πελατεία τους. Η αστυνομία κλείνει την είσοδο του σταθμού του London Overground, εκτρέπει την κυκλοφορία των αστικών, προκειμένου να μην περνούν μπροστά από τη συγκέντρωση, και κλείνει το junction (διασταύρωση) ενημερώνοντας τους οδηγούς ότι υπάρχει φόβος για ζημιές στα οχήματά τους λόγω συγκέντρωσης αναρχικών. Ανάλογες συμβουλές δίνονται και στους περαστικούς, η διέλευση των οποίων παρεμποδίζεται προκειμένου να μην έρθουν σε επαφή με τους διαδηλωτές.

Ενώ σιγά σιγά μαζεύονται μερικές δεκάδες άτομα μπροστά στο σταθμό, η αστυνομία αρχικά κάνει ένα νοητό "κορδόνι" γύρω από τους συγκεντρωμένους με 15αριά μπάτσους (άνδρες και γυναίκες, ενώ αρκετοί ήταν εμφανώς αφρικανικής ή ασιατικής καταγωγής) χωρίς εξάρτηση, ενώ περισσότεροι μπάτσοι καταφτάνουν συνέχεια. Ωστόσο ο κόσμος ακόμη μπορεί να μπαινοβγαίνει στο "κορδόνι", να μοιράζονται προκηρύξεις κλπ. Καθώς μαζεύεται περισσότερος κόσμος (γύρω στα 60-80 άτομα), η αστυνομία φέρνει υπεράριθμες δυνάμεις (από γειτονικά τμήματα, metropolitan police, και άλλα σώματα). Το αρχικό "κορδόνι" πλέον κλείνει γύρω από τους συγκεντρωμένους, ενώ πιέζονται από την μια μεριά (με το βελάκι στο χάρτη) προκειμένου η αστυνομία να "διασφαλίσει την πρόσβαση στο σταθμό". Στο σημείο πίεσης, οι μπάτσοι πραγματοποιούν 2 ελέγχους (αντίστοιχο των εξακριβώσεων στοιχείων) μέσα από το σώμα των συγκεντρωμένων, προκειμένου ο κόσμος να "σπάσει" (μάλλον ακούγεται αδιανόητο για τα ελλαδικά δεδομένα να μπαίνουν μπάτσοι μέσα σε συγκέντρωση για να κάνουν εξακριβώσεις κατά βούληση και οι σύντροφοι να κάνουνε στην μπάντα ή να βγάζουν φωτογραφίες: http://mylondondiary.co.uk/2008/12/dec14-03.htm αλλά τέλος πάντων... Για το ζήτημα της χρήσης της κάμερας ως απειλή χρήσης βίας και από τις δυο πλευρές τα γράφει ωραία ο σύντροφας εδώ: http://revolutionaryboredom.wordpress.com/2008/12/14/a-quick-report-on-the-greek-solidarity-demo-at-dalston-kingsland-station-141208/).


Τελικά οι διαδηλωτές κλείνονται σε μια γωνία δίπλα στην είσοδο του σταθμού όπου ίσα ίσα χωράνε, περικυκλωμένοι από το αρχικό "κορδόνι" και ένα ακόμη από πίσω. Ταυτόχρονα, η αστυνομία δημιουργεί ακόμα ένα κορδόνι για τον κόσμο απέναντι (ακόμα μια κατοστάρα άτομα που δεν πρόλαβαν να ενωθούν με τους αρχικούς συγκεντρωμένους), ενώ φέρνει τουλάχιστον 6 βανάκια/κλούβες που τα παρκάρει το ένα πίσω από το άλλο (φωτογραφίες http://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/415383.html και http://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/415484.html?c=on#comments). Έτσι, εκτός του ότι η διαδήλωση έχασε κάθε ελευθερία κίνησης, πλέον δεν είχε καμιά επαφή με τυχόν διερχόμενο κόσμο. Δυο τρείς απόπειρες να ξεφύγει ο κόσμος από τον κλοιό των μπάτσων έχουν απογοητευτικά αποτελέσματα. 2 διαδηλώτριες χτυπήθηκαν (οι μπάτσοι δεν τις άφησαν να βγουν από το κορδόνι ακόμα και μετά τον εμφανή τραυματισμό τους), πάνω στα σπρωξίδια τα χουλιγκάνια της metropolitan police μας πήραν κι ένα πανό(...), έκαναν 2 εξευτελιστικές συλλήψεις, αρκετοί διαδηλωτές φάγανε μπουκέτα κρατώντας στωικά παθητική αντίσταση (αυτό μάλλον έχει να κάνει με τις χοντροειδείς ποινές που επιφέρει η παραμικρή επίθεση σε όργανο της τάξης, κάτι που παίζει τεράστιο ρόλο στο συσχετισμό δυνάμεων στο δρόμο, κι όλη αυτή η κατάσταση σου δημιουργεί ένα αίσθημα ανημποριάς και ξεφτίλας)... Τέλος πάντων μείναμε για κανα δύωρο 80αριά άτομα σε ένα χώρο γύρω στα 50 τετραγωνικά (κυριολεκτικά στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον), οι μπάτσοι κάθε λίγο κάνανε καλαμπούρια του στυλ "μα γιατί είστε τόσο οργισμένοι;" για να μας αφήσουν τελικά να φύγουμε ένας ένας, αφού μας βιντεοσκοπούσαν, κι όλο αυτό μετά από διάφορες διαπραγματεύσεις. Εντωμεταξύ, είχε σκάσει μύτη και η FIT-ομάδα μπάτσων με βιντεοκάμερες που λέγεται ότι κρατούν αρχεία με διαδηλωτές, περισσότερα εδώ http://fitwatch.blogspot.com). Φεύγοντας κάποιοι από τη συγκέντρωση φάγανε και λίγο κράξιμο από "την κοινωνία" γιατί τους χαλάσανε λέει τα ψώνια τους.

Τελικά η διαδήλωση -τεχνικά- δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Πάντως, η κύρια επιτυχία της αστυνομίας δεν εντοπίζεται τόσο στο τεχνικό επίπεδο όπου πιθανώς η αστυνομική καταστολή να λειτούργησε και αντίστροφα, παράγοντας τελικά μεγαλύτερο "θόρυβο" για την υπόθεση, ενώ το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τη διαταραχή της κυκλοφορίας και της καταναλωτικής ζωής. Ωστόσο, η νίκη της αστυνομίας ήταν κύρια σε ψυχολογικό επίπεδο, μετατρέποντας μια στιγμή επανοικειοποήσης του δρόμου και επικοινωνίας σε μια εμπειρία προσβλητική, οδυνηρή και τελικά δυσάρεστη, την οποία δύσκολα θα θελήσει να ξαναγευτεί κανείς (τουλάχιστον χωρίς να νιώθει κάπως μαλάκας... ηθική της αυτοθυσίας δηλαδή). Το ότι μια διαδήλωση εκτός από το προφανές περιεχόμενο της επικοινωνίας ενός μηνύματος έχει κι ένα βαθύτερο, αυτό της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων που συμμετέχουν σχηματίζοντας μια εφήμερη κοινότητα -που όμως θα ξανασυναντιέται και θα αναπτύσσεται- (πάνω σ αυτό έχω στο μυαλό μου τις συναντήσεις σε "κεντρικές" πορείες στην ελλάδα, όπου ταραχοποιοί ξαναβρίσκονται για να μοιραστούν τα κοινά "σέα", ανάμεσα σε συζητήσεις για τον ενδεδειγμένο τρόπο δράσης στην περίσταση και εξιστορήσεις παλιών μπαχάλων κλπ-ας μην ξεχνάμε το ρόλο που παίζει ένα συλλογικό γόητρο στη συγκρότηση μιας τέτοιας πολεμικής, κατ' ουσίαν, κοινότητας). Έχω την εντύπωση ότι για την βρετανική ριζοσπαστική νεολαία, η διαδεδομένη κουλτούρα των drugs και των parties καλύπτει ακριβώς αυτήν την έλλειψη.

Όπως έγραψα και στην αρχή, για τη διαδήλωση δεν είχε παρθεί σχετική άδεια από την αστυνομία. (Για να διαδηλώσεις στο Λονδίνο χρειάζεται να ενημερώσεις ως "υπεύθυνος" κάποια 24ωρα πριν το τοπικό αστυνομικό τμήμα με ειδική αίτηση, ώστε να σου ορίσει ημερομηνία, ώρα και ενδεδειγμένη διαδρομή. Εξαίρεση αποτελεί η περιοχή γύρω από το κοινοβούλιο όπου μετά από νόμο του 2005 -...για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος- οι διαδηλώσεις πρακτικά απαγορεύονται). Κατά συνέπεια η αστυνομία αντιμετώπισε τη διαδήλωση σαν μια απειλή για τη δημόσια τάξη. Σε αντίθετη περίπτωση, (πρόταση που έγινε και τελικά πραγματοποιήθηκε από τους τούρκους και κούρδους σταλίνες που κάλεσαν την επόμενη πορεία -με άδεια απ' την αστυνομία- στο Hackney) οι μπάτσοι ξανά βρίσκονται παρόντες, αλλά αυτή τη φορά για να καθορίσουν την ενδεδειγμένη διαδρομή (που θα προκαλέσει λιγότερη συμφόρηση στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των καταναλωτών τους με λίγα λόγια) και να κάνουν φυσικά ένα ανάλογο κορδόνι, αυτή τη φορά όμως "προς τα έξω", για να προστατεύσουν το δικαίωμα στη διαδήλωση από τυχόν αντιφρονούντες... Προφανώς, μια τέτοια επιλογή δεν εξασφαλίζει ούτε την επιτυχία της διαδήλωσης, μιας και δεν υπάρχει και πάλι η ελευθερία κινήσεων και η επικοινωνία με τον κόσμο, ούτε το περιεχόμενο, μιας και χάνεται κάθε αυθορμητισμός και νόημα (η ίδια η νόμιμη διαδήλωση που έγινε τις επόμενες μέρες ήταν εντελώς ψόφια).

Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι και στην "παράνομη" διαδήλωση δεν κάνει το παν η αστυνομία προκειμένου να απονοηματοδοτήσει, να περιθωριοποιήσει και να παραδώσει στη γραφικότητα, αν όχι στη βία της καταστολής τους διαδηλωτές, αυτό που ήθελα να πώ είναι ότι τουλάχιστον εκεί είμαστε εμείς κι αυτοί. Τέλος.

Ήθελα να γράψω και κάποια πράγματα ακόμα, γιατί φαίνεται πως μερικοί νομίζουν ότι μια λύση από το αδιέξοδο αυτό είναι εφικτή μέσα από τακτικούς ελιγμούς (πχ. οι συγκεντρωμένοι να κάνουν κύκλους γύρω από το σημείο της συγκέντρωσης αντί να μένουν ακίνητοι...), αλλά βγήκε ολόκληρο σεντόνι. Υπόψην πάντως ότι ο σοβαρότερος ανασταλτικός παράγοντας που δε ξηλώσαμε και τους μπάτσους και τα κορδόνια τους δεν είναι ούτε η αριθμητική υπεροχή τους, ούτε το νομικό οπλοστάσιο, ούτε η ηττοπαθής κουλτούρα του "κινήματος" εδώ, αλλά η εξωφρενική απάθεια αυτού του υπνωτισμένου πλήθους που σέρνει τα πόδια του από τη δουλειά στο σπίτι παραπονούμενο που έχασε τα ψώνια του με τις μαλακίες μας. Εδώ βέβαια σηκώνει μια μεγαλύτερη κουβέντα, καθώς αισθάνομαι πως για τους περισσότερους απ' αυτούς το να πάνε στο σούπερμάρκετ με την οικογένεια ίσως να ταν ό,τι πιο ενδιαφέρον κάναν εκείνη την μέρα, αλλά...

Πολιορκία της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο

8/12/2008. Κατατοπιστικό βίντεο:




Από Sky News, βία, κακία και μια συμμορία επιδράμει στην πρεσβεία ("Gang Storms London Greek Embassy"):

"Up to 100 protesters have clashed with police after trying to storm the Greek embassy in London. (eh, μάλλον η police συγκρούστηκε με τους διαδηλωτές, αυτό θα ήταν πιο ακριβές). Sky News' Leah Borromeo said the group was at the embassy "to show solidarity with the dead teenager" (γειά σου ρε Leah διαννοούμενη...). "This anarchist group has adopted him as a martyr (ε έτσι είναι αυτοί οι αναρχικοί όπως και όλοι οι ισλαμιστές τρομοκράτες, έχουν κι από έναν μάρτυρα η κάθε ταξιαρχία), and has raised an anarchy flag over the embassy," she said.

Τέλος πάντων, δε θα ασχοληθώ παραπάνω με τους εμετούς των βρετανικών μίντια, η αηδία των οποίων ας θεωρείται δεδομένη. Μια παρατήρηση μόνο: Η αστυνομική βία παρουσιάζεται πάντοτε ως κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο (πχ "οι συγκρούσεις ξέσπασαν όταν οι διαδηλωτές έπρεπε να απομακρυνθούν από το οδόστρωμα..."), ενώ αντίθετα η όποια αντίδραση των διαδηλωτών (κανά σπρωξίδι δηλαδή) αντιμετωπίζεται κάτω από ένα ηθικοποιητικό πρίσμα. Ο διαδηλωτής δεν μοιάζει σε τίποτα όχι μόνο με τον "κοινό άνθρωπο", αλλά γενικά με άτομο συγκροτημένο. Όχι μόνο οι αντιδράσεις του απέναντι στην καταστολή, αλλά και η ίδια η δράση του, δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν κάποιας ανερμήνευτης ψυχολογίας.

Παρεπιμπτόντως, αρκετά μίντια κατηγόρησαν την metropolitan police για υπερβολική βία, όχι βέβαια για την καταστολή της συγκέντρωσης (που ούτως ή άλλως δεν είχε πάρει άδεια οπότε θα πρεπε να μασταν κι ευχαριστημένοι που δε μας φύτεψαν και καμια σφαίρα τα παλικάρια που σκάσαν μύτη με τα αυτόματα και τα κέβλαρ), αλλά γιατί σε κάποια φάση ένα γουρουνόπουλο ενοχλήθηκε από έναν κάμεραμαν και του τράβηξε τη κάμερα... (http://cosmodaddy.wordpress.com/2008/12/13/metropolitan-police-continue-harassment-of-journalists/). Η NUJ (ένωση δημοσιογράφων) έκανε μάλιστα επίσημη καταγγελία, καθώς τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν περιστατικά παρενόχλησης δημοσιογράφων σε διαδηλώσεις, πράγμα που δεν σημαίνει βέβαια κι ότι δεν υπάρχει απόλυτη συνεργασία αστυνομίας-δημοσιογράφων, απλά οι μπάτσοι έχουν λίγο άγχος να έχουν πάντοτε αυτοί το πάνω χέρι στη σχέση αυτή, πράγμα που αντιστοιχεί γενικά στην αντίληψή τους για τον έλεγχο των δρόμων.

Κάποια στιγμιότυπα απ' τη συγκέντρωση(http://london.indymedia.org.uk/articles/372 και http://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/414613.html?c=on): Για τεχνικούς λόγους τελικά δεν επετεύχθη η κατάληψη της πρεσβείας, παρολα αυτά μπλοκαρίστηκε για ολόκληρη την μέρα η λειτουργία της. Πάνω από 100 συγκεντρωμένοι, κυρίως έλληνες από διάφορες πόλεις της Αγγλίας. Οι περισσότεροι ήρθαν από τη προσυγκέντρωση στο speaker's corner (με συνοδεία μπάτσων ακόμη και στο μετρό) ενώ μια ομάδα είχε ήδη αποκλείσει την πρεσβεία. Αρκετός κόσμος που είχε έρθει για έγγραφα κλπ εξέφρασε τη συμπάθειά του. Κοκκινόμαυρη στον ιστό και το εθνικό κουρελόπανο στις φλόγες. Πρώτη επαφή (οπτική) με την αντιτρομοκρατική. Επέμβαση των μπάτσων σε "ελληνικό" τεχνικά έδαφος, ξύλο και 5 συλλήψεις στο προαύλιο της πρεσβείας. Η αλληλεγγύη των εργατών στις οικοδομές απέναντι που προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν να ξαναμπώ στον αποκλεισμένο δρόμο μπροστά απ' την πρεσβεία, μέσα από τις οικοδομές, μετά το πέταγμα έξω (κυριολεκτικά) από 2 φουσκωτούς μπάτσους. Στη συνεχεια ο συγκεντρωμένος κόσμος, αποκλεισμένος ανάμεσα σε δεκάδες μπάτσους, βανάκια (μέχρι και πυροσβεστικά είχανε κουβαλήσει), πιεζόταν ολοένα και περισσότερο στην μια άκρη της πρεσβείας, ενώ οι μπάτσοι ξεκίνησαν και 2-3 μικρο-συμπλοκές στις οποίες συνέλαβαν κ 2 συντροφους που αντιστάθηκαν. Τελικά "επέτρεψαν" στον κόσμο να φύγει με τον όρο να διαλυθεί ειρηνικά, αλλά και πάλι την έπεφταν από πίσω στον κόσμο όπως αποχωρούσε. Τόσο στην πρεσβεία όσο και στη συγκέντρωση στο Hackney, έβγαλα 2-3 πρόχειρα συμπεράσματα: πρώτον, ότι η αστυνομία εδώ έχει συνηθίσει να έχει στο 100% τον έλεγχο του δρόμου και αντιδρά βάσει σχεδίου σε κάθε -έστω και δυνητική- αμφισβήτηση αυτού του ελέγχου. Έτσι, στην περίπτωση διαδηλώσεων, α) αποκλείει το κύριο σώμα της διαδήλωσης, β) το κατευθύνει προς έναν περιορισμένο χώρο ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο "αόρατο", με ελάχιστη αλληλεπίδραση με τον "δημόσιο χώρο" ή με τυχόν στόχους της διαδήλωσης. Αυτό το πετυχαίνει επιβάλλοντας (μέσω ομάδων μπάτσων με κάμερες, ή με επί τόπου εξακριβώσεις στοιχείων) "σημεία πίεσης" από τα οποία σιγά σιγά "σπάνε" οι διαδηλωτές, παραχωρώντας το έδαφος στις προελαύνουσες αστυνομικές δυνάμεις. Κάτι ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η αστυνομία επιδιώκει συνειδητά μια αύξηση της έντασης από την οποία βγαίνει πάντα κερδισμένη αφού έχει την υπεροπλία -τουλάχιστον σε τέτοιο επίπεδο-, κι αυτό φαίνεται να ισχύει σε ιστορικό βάθος (πχ δες την τακτική της αστυνομίας στις εξεγέρσεις του Brixton και του Notting Hill).


Τις επόμενες μέρες έγιναν μερικές ακόμα συγκεντρώσεις λιγότερο δυναμικές. Σε μία από αυτές αφού οι μπάτσοι έδιωξαν τους λιγοστούς συγκεντρωμένους ακολούθησαν μερικούς στο καφέ και κάθησαν στο διπλανό τραπέζι, ενώ μία ακόμη (στις 19/12) την ακύρωσαν εντελώς κλείνοντας απο νωρίς το χώρο και παρενοχλώντας/διώχνοντας κάθε έναν που πλησίαζε. Τους τροτσκιστές (25αριά άτομα στις 12/12) τους στείλανε στο απέναντι πεζοδρόμιο να φωνάζουνε μόνοι τους, 40 μέτρα μακριά από την πρεσβεία σε έναν αποκλεισμένο από τους μπάτσους δρόμο (γενικά η αστυνομία έχει το δικαίωμα να μετακινεί κατά βούληση μια συγκέντρωση με ανόητες νομότυπες δικαιολογίες)... Στου ΚΚΕ πάντως (καμιά 30αριά άτομα στις 10/12) ήταν πιο διακριτικοί. (βιντεάκια στο γιουτιούμπ για του λόγου το αληθές...)

Χαιρετισμούς από το Brixton: στους αγωνιστές κρατουμένους της ελλάδας

(Το κείμενο και οι φωτογραφίες στάλθηκαν σε συντρόφους και φίλους στις ελληνικές φυλακές)

Το Σάββατο 15 Νοέμβρη έγινε στον Brixton, στην νότια όχθη του Λονδίνου μια παρέμβαση αντιπληροφόρησης για τον αγώνα των κρατουμένων στην ελλάδα. Υπενθυμίζω ότι τις προηγούμενες μέρες αυγοκόπηκε ο Αλογοσκούφης σε διάρκεια ομιλίας του στο London School of Economics (13/11, βίντεο και κείμενο: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=924379), ενώ κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, δέχτηκε και γιαούρτια face to face στο αεροδρόμιο, απ' ότι έγινε γνωστό. Επίσης, η ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο φαίνεται να πέφτει επανειλημένα θύμα βανδαλισμών τις τελευταίες μέρες, ενώ συνθήματα αλληλεγγύης εμφανίστηκαν στον περίγυρό της. Εντωμεταξύ, οι αξιολύπητες διαφημιστικές αφίσες που έχουν κατακλύσει το Λονδίνο, προτρέποντας τον κόσμο να ζήσει αληθινές εμπειρίες (=να γίνει κομμάτια) στην ελλάδα, συνεχίζουν να μεταστρέφονται, προς τιμήν των αγωνιστών κρατουμένων (για παράδειγμα http://bezmotivnik.blogspot.com/2008/11/test.html). Ακόμα, όλη την εβδομάδα που πέρασε, οι φίλοι/ες από το Act For Freedom και Elephant Press που τρέξαν την όλη φάση της συγκέντρωσης, κυκλοφόρησαν χιλιάδες τρικάκια, δυο από τα οποία παραθέτω εδώ:

Από τις τρεις είχε στηθεί τραπεζάκι με έντυπα, όπου υπήρχαν μεταφράσεις των αιτημάτων των κρατουμένων και πληροφορίες για τη κατάσταση στις ελληνικές φυλακές, προκηρυξεις αλληλεγγύης από Act For Freedom και Random Anarchists και μεταφράσεις γραμμάτων από τη φυλακή των αναρχικών Π. Γεωργιάδη, Γ. Βούτση-Βογιατζή και Γ. Δημητράκη, καθώς κι ένα χρονικό των κινητοποιήσεων μέσα κι έξω απ' τις φυλακές από το http://anarcores.blogspot.com/.

Η συγκέντρωση έγινε όχι τυχαία στο Brixton, προλεταριακή γειτονιά με κατοίκους κατά κύριο λόγο αφρο-καραϊβικανής καταγωγής, μάλλον γνωστής για τα σπουδαία μπάχαλα των 80es, που έχει όμως φάει τρελή καταστολή τα τελευταία χρόνια, με τους αστυνομικούς ελέγχους να είναι σε καθημερινή βάση, και μάλιστα στην κεντρική πλατεία όπου γινόταν χαμός από κίνηση, έξω από τον κινηματογράφο Ritzy όπου εκείνη την ώρα προβαλλόταν η καινούρια ταινία του Steve McQueen "Hunger" για την απεργία πείνας των κρατουμένων του IRA κατα την οποία έχασε τη ζωή του ο Bobby Sands. Ιδού:

από τις προετοιμασίες... Πίσω, ο κινηματογράφος. Δεξιά όπως και κάτω, το τραπεζάκι.

Από την μεριά τους οι μπάτσοι ήταν μάλλον διακριτικοί, αν εξαιρέσουμε τις 2 κλούβες που έκαναν τον κύκλο της πλατείας ανα 5', και το για κανα μισάωρο σταματημένο κώλι στα 10 μέτρα από το τραπεζάκι (φωτό μάλλον αργότερα). Μετά τις 6:30, κι αφού μερικές εκατοντάδες κείμενα είχαν μοιραστεί στους περαστικούς (υπήρξε σχετικό ενδιαφέρον) και μερικά συνθήματα με σπρέυ γράφτηκαν στην περιοχή, ενώ ο κόσμος στο τραπεζάκι κυμαινόταν από 15-25αρια άτομα, οι εναπομείναντες αποφασίσαμε να βολτάρουμε προς τις φυλακές του Brixton, που καταφέρνουν να βρίσκονται μέσα στον ιστό της πόλης και ταυτόχρονα να μην υπάρχει ούτε ένα σημείο που να έχεις οπτική ή ακουστική επαφή με τους φυλακισμένους. Η φυλακή είναι από το 1819 (οι σύγχρονες π.χ. οι σχεδιαζόμενες Titan prisons χτίζονται μακριά από κατοικημένες περιοχές, ώστε οι κρατούμενοι να νιώθουν περισσότερο απομονωμένοι και στο έλεος των φρουρών). Γύρω στους 800 άνδρες κρατούνται στη φυλακή του Brixton, καταδικασμένοι συνήθως από κάποιο τοπικό δικαστήριο, ενώ έχουν περάσει και προσωπικότητες όπως ο Bertand Russel, που φυλακίστηκε εδώ κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, λόγω της αντιπολεμικής δραστηριότητάς του. Μερικές εικόνες από την πολιορκία των φυλακών:

Η είσοδος και το γραφείο των δεσμοφυλάκων. Ως εκεί μπορεί να πλησιάσει το κοινό. "Κι εγώ `μαι αιώνια-Την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε" (κατά την επιγραφή στην είσοδο της κόλασης, στον Δάντη). Όμως το καλό το παλικάρι...



Με τα πολλά, φτάσαμε κοντά σ' ένα κτίριο που στεγάζονταν τα πλυντήρια. Αντί για τους τυπικούς πυργίσκους με φρουρούς, παντού κάμερες. Η επιγραφή είναι από τον πίσω τοίχο.



Μετά από αρκετή ώρα γύρω-γύρω, η αποχώρηση έγινε συγκροτημένα σε μπλοκ με μεγαλειώδη περίπατο προς το κέντρο, αφού σταθήκαμε αρκετή ώρα στη κεντρική λεωφόρο μπροστά από τις φυλακές με το πανώ.

Χαιρετισμούς στους αγωνιστές φυλακισμένους λοιπόν! Επαγρύπνηση στους υπόλοιπους.

Greece: The true experience...

14.000 κρατούμενοι αποκλείεται να κάνουν λάθος. Ρωτήστε αυτούς...

Κινητοποιήσεις στις ελληνικές φυλακές από τις 3 Νοέμβρη. Δείτε:

http://kratoumenoi.ath.cx/node/297 και http://halastor.blogspot.com/2008/10/blog-post_30.html . Ένα χρονικό του αγώνα μπορείτε να βρείτε στο http://anarcores.blogspot.com

Παραθέτω και βιντεάκι από μια σχετική δράση συντρόφων στο London School Of Economics (LSE):

Επιγραφές με στυλό σε τουαλέτες νοσοκομείου

Τις παρακάτω επιγραφές τις βρήκα σε τουαλέτες νοσοκομείου στην νότια όχθη του Λονδίνου.

1. Στο κέντρο: "Σκέψη της ημέρας: Η ελπίδα είναι το πρώτο βήμα στο δρόμο για την απελπισία". Στα δεξιά ένα αφαιρετικό σκίτσο ανθρώπου με ευμεγέθες πέος. Κάτω (ελεύθερη μετάφραση): "Ρίξε ένα χέσιμο χωρίς φόβο και πάθος". Χα! Ειρωνία μέσα απ' την αδιαφορία: ή αλλιώς "το προλεταριάτο δεν είναι μόνο μια τάξη που υποφέρει, αντιθέτως η ίδια η επαίσχυντη οικονομική κατάστασή του το σπρώχνει ακατάσχετα προς τα μπρος" ... "Και το αγωνιζόμενο προλεταριάτο θα βοηθήσει μόνο του τον εαυτό του...". (όλως περιέργως έγραφε για το έργο του Ένγκελς ο Λένιν πριν αποφασίσει πως τελικά η ταξική συνείδηση έρχεται από τα "έξω": την επιστήμη, τους αστούς διανοουμένους και βέβαια το Κόμμα). Το να γελάς με την αδυναμία σου μαζί μ' αυτούς που την μοιράζεστε, μπορεί να είναι κι ένα πρώτο βήμα για να την αντιμετωπίσεις.

2. "ΒΝΡ για μια ζωή" -> ..."ρουφήγματος ψωλών μικρών αγοριών". Το ΒΝΡ είναι το (επίσημα) εθνικιστικό/αντι-μεταναστευτικό κόμμα "μόνο για λευκούς" στη Βρετανία. Αν θέλουμε να μιλάμε από τη σκοπιά μιας επαναστατικής αντίληψης, ο ρατσισμός δεν είναι παρά μια αντίδραση κομματιού της εργατικής τάξης στην υποβάθμιση της κοινωνικής και εργασιακής της δύναμης. Προφανώς ολέθρια για την ίδια τη τάξη. Κάθε ψυχολογικοποίηση του προβλήματος που κρύβει τις αναγκαστικά ταξικές θέσεις κάτω από το χαλί της εξατομίκευσης (και άρα της ανάθεσης στους ειδικούς της αστυνομίας ή της ψυχιατρικής, εν πάσει περιπτώσει του Κράτους), δεν δημιουργεί προϋποθέσεις παρά για την ανάδειξη των "αντιρατσιστικών" στελεχών του κρατικού μηχανισμού: Αυτή πρέπει πρώτη να πολεμηθεί.

3. Όσοι μυξοκλαίν που οι εργαζόμενοι δεν είναι ενωμένοι σήμερα, απλώς αποκρύπτουν το ουσιώδες: ότι σε ολόκληρη την κοινωνία της κατανάλωσης δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο να βιώνεται μια αυθεντική κοινότητα. Οι εργαζόμενοι μπορούν να είναι πραγματικά -από ανάγκη όσο και από ευχαρίστηση- ενωμένοι μονάχα στην επίθεση εναντίον αυτής της κοινωνίας. Ως τότε: "όλοι εσείς οι ρατσιστές λευκοί γαμιόληδες γλύψτε τον μαύρο τριχωτό μου κώλο και ρουφήξτε το μεγάλο μαύρο καυλί μου".

Αποδελτίωση τύπου #1

)()(

Ο εθελοντισμός ρίχνει τα μεροκάματα

Από το BBC, από τις 12/09/2008 αυτό:
2.15 εκατομμύρια λίρες θα δαπανηθούν προκειμένου "ενθαρρύνουν" ικανό αριθμό ανέργων να εργαστεί εθελοντικά στην προετοιμασία των ολυμπιακών του Λονδίνου, του 2012. Θα μετρήσει και στο βιογραφικό τους... Φαίνεται η πρόσληψη εργαζομένων θα κόστιζε αρκετά περισσότερα, οπότε...

)()(

Απόστρατοι αξιωματικοί θα παίρνουν έως και 9.000 λίρες για να "ξαναγυρίσουν στα θρανία" προκειμένου να εντοπίζουν μαθητές με "αντικοινωνική συμπεριφορά", ούτως ώστε να καταπολεμηθούν και ενδεχομένως να προβλεφτούν εκδηλώσεις βίας. Όλα αυτά υπό το φως βεντέτας μεταξύ νεολαίων στο Λονδίνο που μετράει μέχρι τώρα 20 μαχαιρωμένους εφήβους.

Δευτέρα 29/09/2008, από άρθρο του Gabriel Milland στην Daily Express
( http://www.dailyexpress.co.uk/posts/view/63618)

)()(

Από το Sky news (03/10/2008)

Ο 35χρονος Darryn Walker που περιέγραφε πέρισι στο blog του μια φανταστική απαγωγή, βασανισμό και φόνο των μελών του ποπ συγκροτήματος Girls Aloud, συνελήφθη από την Obscene Publications Unit της Scotland Yard, για να δικαστεί στο τέλος του μήνα...

)()(

Από το BBC (03/10/2008):

Μέσα σε ενάμισι χρόνο 6 άτομα από 26 έως 34 ετών από το νοτιοδυτικό Λονδίνο, είχαν καταφέρει γύρω στις 21 ληστείες τραπεζών και χρηματαποστολών, με συνολική λεία 500.000 λίρες. Έξω από μια τράπεζα του Hampshire, μπάτσοι (της Flying Squad της μητροπολιτικής αστυνομίας) εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες τους 2, καθώς ο ένας από τους ληστές (Nunes) έστρεψε το όπλο του προς έναν σεκιουριτά (βλ. φωτό παρακάτω), ενώ στη συνέχεια ο δεύτερος (Markland) κίνησε να πάρει το όπλο του Nunes. Στη διάρκεια της τριήμερης δίκης ακούστηκαν συνομιλίες από κινητά τηλέφωνα που αποδίδονται στους υπόλοιπους τέσσερεις και τους συνδέουν όλους με τον έναν δολοφονημένο ληστή. "Δεν υπήρξαν ενδείξεις ότι οι αστυνομικοί διέπραξαν κάποια παρατυπία".

)()(

5/10/2008: Από http://libcom.org/news/eleven-london-bus-garages-join-strike-action-04102008

Απεργία 3.500 εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία του Λονδίνου στις 10 και 22 Οκτώβρη εξήγγειλε το συνδικάτο Unite, μετά απο ψηφοφορία μελών του με 88,5 % υπέρ, με αίτημα την εξίσωση των μισθών οδηγών με παρεμφερή καθήκοντα, στις 30.000 λίρες το χρόνο και 38ωρη εργασία την εβδομάδα. Προς το παρόν η κάθε εταιρία καθορίζει τους δικούς της μισθούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν διαφορές μέχρι και 6.000 λίρες από εταιρία σε εταιρία, ενώ αρκετοί οδηγοί εργάζονται μέχρι και 60 ώρες την εβδομάδα...

)()(

5/10/2008 - Από το BBC:
Διήμερη εκπαίδευση στο Gloucestershire για μπάτσους από όλη την νότια όχθη του Λονδίνου, με άλογα, σκυλιά και ελικόπτερα, για την αντιμετώπιση ταραχών. Περιλαμβάνονται ασκήσεις με εκτόξευση πυραύλων και μολότωφ.

)()(

13-17/10 - "Not in my neighborhood": Εβδομάδα εξοικίωσης του πολίτη με το έργο της αστυνομίας. Περιορισμένος αριθμός υπερτυχερών θα συμμετάσχουν σε πραγματική περιπολία της λονδρέζικης αστυνομίας, ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι θα κεραστούν αναψυκτικά, τσάι και συμπάθεια. Αγαπημένο μου event είναι της Τετάρτης 15/10, κατά το οποίο οι συμμετέχοντες θα διασκεδάσουν κάνοντας αυτοσχέδιες εξακριβώσεις στοιχείων σε ανθρώπους που βρίσκονται σε κάποιο χώρο εργασίας χωρίς να φέρουν διακριτικά στοιχεία της ταυτότητάς τους.

από το www.cityoflondon.police.uk

)()(

Πάνω από 650.000 άνθρωποι συλλαμβάνονται κάθε χρόνο στη Βρετανία για ψείρισμα/shoplifting (αρπαγή εμπορευμάτων). Ένας στους δύο καταστηματάρχες αδιαφορεί να κινηθεί νομικά εναντίον τους συνήθως θεωρώντας πως πρόκειται για μάταιο κόπο. Στις περισσότερες φορές η ποινή είναι ένα πρόστιμο 80 λιρών, το οποίο σπάνια καταβάλλεται, καθώς με την υπογραφή ενός συμφωνητικού "Acceptable Behaviour Contract", αν κατά τους επόμενους 3 μήνες δεν υποπέσει ο παραβάτης στο ίδιο αδίκημα, απαλάσσεται από τις επιπτώσεις, ενώ μόνο 1 στους 8 είναι αρκετά άτυχος ώστε η υπόθεσή του να φτάσει μέχρι κάποιο δικαστήριο. Η εκτεταμένη χρήση καμερών CCTV δε φαίνεται να πτοεί ιδιαίτερα τους ενδιαφερόμενους, αφού "δουλεύοντας" συχνότερα σε ζευγάρια ή και μικρές ομάδες (όσον αφορά τη δεύτερη περίπτωση, εκεί το ψείρισμα γίνεται ενίοτε και εν είδει επαγγέλματος). Αφού κάνουν κάποιες αναγνωριστικές επισκέψεις στο κατάστημα της αρεσκείας τους ώστε να εντοπίσουν τις κάμερες ασφαλείας, συνήθως ο ένας τους καβατζώνει τα πράγματα σε κάποιο σημείο εκτός του οπτικού πεδίου των καμερών ενώ ο άλλος εκτελεί χρέη τσιλιαδόρου, είτε προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή του προσωπικού ασφαλείας (συχνά χωρίς διακριτικά), που διαθέτουν τα περισσότερα μεγάλα καταστήματα και σούπερ-μάρκετ.

)()(

Από www.guardian.co.uk και www.justice.gov.uk - Πάνω από 95.000 άνθρωποι -περισσότεροι από ποτέ- κρατούνται στις φυλακές του Ηνωμένου Βασιλείου (περίπου 1 στους 700). Ο αριθμός αυτός αναμένεται να ξεπεράσει τις 110.000 μέσα στα επόμενα χρόνια, ενώ κυβέρνηση και αντιπολίτευση αναζητούν εναλλακτικές ποινές (π.χ. βραχιόλια εντοπισμού) προκειμένου να αποσυμφορηθεί ο υπερπληθυσμός των φυλακών. Μόνο στην Αγγλία και την Ουαλία, 80.000 κρατούμενοι βρίσκονται διασπαρμένοι σε 140 φυλακές. 1,4 εκατομύρια άνθρωποι συνελήφθησαν μέσα στο 2006/7 μόνο στην Αγγλία και την Ουαλία για κάποια παράβαση, ενώ 1,78 οδηγήθηκαν στα δικαστήρια.

)()(

Από την Sunday Times (12/10): 300.000 μαθήτριες εμβολιάστηκαν υποχρεωτικά στα σχολεία τους κατά του ιού papilloma που σχετίζεται με τον καρκίνο της μήτρας, και είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενος. Ανακίνησε μια σχετική δημόσια συζήτηση η περίπτωση μητέρας μαθήτριας (Debbie Jones) που κατέθεσε αγωγή, καθώς η κόρη της εμβολιάστηκε χωρίς τη συναίνεση της ίδιας ή της μητέρας της. Αντιρρήσεις στον υποχρεωτικό εμβολιασμό των μαθητρών φέρουν και διάφορες ομάδες χριστιανών και μουσουλμάνων συντηρητικών θεωρώντας πως προτρέπει τις κόρες τους σε σεξουαλικές επαφές.

)()(

Εντωμεταξύ, σύμφωνα με ένα άρθρο στην times(timesonline.co.uk/tol/life_and_style/health/expert_advice/article4877055.ece), φαίνεται πως όσο επιδεινώνεται η οικονομική κρίση, παρατηρείται μια εντυπωσιακή αύξηση των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νόσων,πιθανώς σχετική με κάποια σεξουαλική ελευθεριότητα ως τάση φυγής από προβλήματα όπως η ανεργία/αναζήτηση εργασίας...

)()(

Σάββατο 18 Οκτώβρη: Anarchist Bookfair 2008 στο Queen Mary College, (Mile End Road, London). Περισσότερα στο http://www.anarchistbookfair.org/ . Κι ένα αφισάκι που κολλήθηκε στα πέριξ του bookfair...

)()(

One nation under one guard: 4,2 εκατομμύρια κάμερες CCTV επιβλέπουν τον πληθυσμό της βρετανίας, λίγο πάνω από μία κάμερα ανά 14 κατοίκους. Πάνω από 600 υπηρεσίες έχουν νόμιμη πρόσβαση στα τηλεφωνήματα, τα e-mails και τα websites που έχει επισκεφτεί κανείς. Κάθε διαδρομή με όχημα στα αστικά κέντρα καταγράφεται μέσω ενός συστήματος ανάγνωσης των πινακίδων των οχημάτων και μένει στο αρχείο για τουλάχιστον 2 χρόνια. 4 εκατομμύρια άτομα έχουνκαταγραφεί στην εθνική βάση DNA μόνιμα, το μεγαλύερο ποσοστό στον κόσμο, 40% των μαύρων κατοίκων, 13% των ασιατών και 9% των λευκών (Δεν είναι απαραίτητο να κατηγορείσαι για κάτι για να σου ζητηθεί να δώσεις δείγμα DNA, ενώ αποτελεί αδίκημα να αρνηθείς). Η National Identity Register θα αποτελέσει μέρος του δελτίου ταυτότητας καθενός και καθεμιάς, και σταδιακά θα καταγράφει κάθε δοσοληψία που έχει το άτομο με το κράτος, την υπηρεσία υγείας (NHS) και την εκπαίδευση, το ιατρικό ιστορικό του/της, τους σχολικούς βαθμούς και οτιδήποτε σχετικό με το επαγγελματικό του προφίλ. Πληροφορίες που ήδη η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι σκοπεύει να μεταπωλεί σε επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τους ισχύοντες τρομονόμους, κάθε άτομο μπορεί να κρατηθεί μέχρι και 28 μέρες (σχεδιάζεται η παράτασή τους στις 42) χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία. 75.000 άνθρωποι υποβλήθηκαν σε stop and search (κάτι ανάλογο της εξακρίβωσης στοιχείων, οι μπάτσοι έχουν δικαίωμα να σε ψάξουν αν και δεν είσαι υποχρεωμένος να δηλώσεις το όνομά σου) μόνο στο Λονδίνο, σύμφωνα με την παράγραφο 44 του βρετ. τρομονόμου. (όλα τα στοιχεία προέρχονται από την μπροσούρα του The cans festival, stencil art street battle May 2008, London)

)()(

)()(

Remember, remember the 5th of November...

Την νύχτα της 4ης προς 5 Νοέμβρη 1605, συλλαμβάνεται ο Guy (ή Guido) Fawkes σ' ένα κελάρι του βρετανικού κοινοβουλίου, όπου είχε κρύψει σχεδόν δυο τόνους πυρίτιδας σε 36 βαρέλια, πυροδοτώντας τα οποία ήλπιζε τινάζοντας το κοινοβούλιο στον αέρα να εξοντώσει τον βασιλιά James τον πρώτο, διαβόητο για τη σκληρή τυραννία του και ειδικά την καταπίεση εναντίον των άγγλων καθολικών, ένας από τους οποίους ήταν και ο Guy. Η "Συνομωσία της Πυρίτιδας" απέτυχε, αφού κάποιοι από τους συνομώτες θέλοντας να προφυλάξουν ομόθρησκους καθολικούς της άρχουσας τάξης που ίσως βρίσκονταν στο κοινοβούλιο, έστειλαν γράμμα προειδοποιώντας τον Λόρδο Monteagle, ο οποίος φυσικά και αποκάλυψε τη συνομωσία, με αποτέλεσμα τη σύλληψη και εκτέλεση του Guy και ακόμη 12 συνομωτών. Έτσι πάνε αυτά όταν οι καταπιεσμένοι εμπιστεύονται επίπλαστες ενότητες με τους καταπιεστές τους. Τα επόμενα χρόνια μέχρι και τις μέρες μας, ευσυνειδητοι υπήκοοι απ' όλο το Λονδίνο, έφτιαχναν σκιάχτρα Guy, τα οποία πυρπολούσαν με πυροτεχνήματα, παρακαλώντας τον κόσμο να θυμηθεί το κακό που θα προκαλούσαν οι συνομώτες. "Remember, remember, the 5th of November - The Gunpowder Treason and plot; - I know of no reason why Gunpowder Treason - Should ever be forgot. - Guy Fawkes, Guy Fawkes, This was his intent - To blow up the King and the Parliament"...

)()(

Rebelmouse: μια συζήτηση

Το κείμενο παρακάτω αποτελείται από αποσπάσματα από μια συζήτηση με τον RebelMouse που βρίσκεται πίσω από το site www.inventati.org/anarhizam, αναρχικό από τη Σερβία σε «περιπλάνηση» στη βόρεια Ευρώπη (Οι φωτογραφίες από τις συγκρούσεις στην Κοπεγχάγη). To know us better...

Λοιπόν, έχω αφήσει τη Σερβία από τα τέλη του 2005. Θα μπορούσα να βρω δεκάδες λόγους (η διαμέλιση της Γιουγκοσλαβίας άφησε πίσω της μπόλικη φτώχια και μηδαμινό μέλλον), όμως ο ισχυρότερος λόγος είναι μάλλον ο ένας χρόνος φυλακής στον οποίο καταδικάστηκα τον Οκτώβρη του 2005, για παράνομη μεταφορά από τα σύνορα 4 γραμμαρίων κάνναβης. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παράνομο, καθώς οι παράνομοι είναι άνθρωποι που έχουν διαλέξει αυτόν τον «κλάδο» από παιδιά, για το υπόλοιπο της ζωής τους. Συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής μου με έσπρωξαν κατά καιρούς στην παρανομία, προκειμένου να επιβιώσω. Τις μέρες του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, ήμουν στα 17, οι γονείς δούλευαν σε ένα εργοστάσιο για κάπου 1 ευρώ τον μήνα, οπότε άρχισα τις μπούκες σε μερικά «κυριλέ» σπίτια προκειμένου να εξασφαλίσω κάποια χρήματα για φαγητό και για έξοδα του σχολείου. Τώρα, γυρνώντας στα 30 μου βλέπω ότι είναι πια πολύ αργά και ούτως ή άλλως χωρίς νόημα να ψάξω για «μια καλή δουλειά», οπότε πρέπει να δράσω μόνος μου ώστε να εξασφαλίσω κάποια χρήματα. Μόνο έτσι μπορώ να απελευθερώσω το μυαλό μου από την μέριμνα των χρημάτων, του σπιτιού, του φαγητού… Θα βρεθώ με τον αναρχισμό (κι αργότερα με αναρχικούς) γύρω στο 2001. Τα επόμενα 2-3 χρόνια συμμετέχουμε σε διάφορες δράσεις: διαδηλώσεις (αποκλεισμούς πρεσβειών, των McDonalds κλπ), στήνουμε την εφημερίδα «Άμεση Δράση»… Το καλοκαίρι του 2003 μένω άστεγος και τον επόμενο χρόνο μαζί με άλλους ακτιβιστές περνάμε στην κατάληψη ενός σπιτιού. Από το καλοκαίρι του 2004 χάνω τις επαφές μου, μετά από 3 μήνες στη Γερμανία, όπου έμενα κυρίως σε εγκαταλελειμμένα σπίτια στο Βερολίνο (δεν έβρισκα να κοιμηθώ στις καταλήψεις των εγωκεντρικών γερμανών). Εκεί συμμετέχω στις κινητοποιήσεις των απόρων (ενάντια στην κοινωνική μεταρρύθμιση Hartz IV), για να συλληφθώ τελικά στη Βασιλεία τον Οκτώβρη του 2004 και να περάσω 5 μήνες σε κέντρο απέλασης μεταναστών. Θα μας στείλουν τελικά αεροπορικά στη Σερβία με συνοδεία μπάτσων, όπου μένω προφυλακισμένος άλλους 2 μήνες, ενώ καταδικάζομαι σε ένα ακόμη έτος φυλάκισης. Αποφασίζω να το σκάσω ξανά προς τη Δύση.

Έτσι περνάω τα σύνορα (Σερβίας-Ουγγαρίας, Ουγγαρίας-Αυστρίας), μόνος μου, χωρίς χαρτιά, το Δεκέμβρη του 2005. Είχα χρήματα για τα τραίνα μέχρι το Σάλτσμπουργκ κι από κει θα συνέχιζα μέχρι τη Βασίλεια χωρίς χρήματα. Ήθελα να πάω στη Βασίλεια για να εκδικηθώ το δικαστή, ήμουν έτοιμος να τον κοπανήσω μέχρι θανάτου με ένα ξύλο που είχα αλλά τελικά σκέφτηκα πως δεν είμαι και τόσο βίαιος άνθρωπος, οπότε του τη χάρισα (τουλάχιστον μέχρι να βρω κανα πιστόλι!)… Η αδυναμία μου και η παθητικότητά μου να τον αφήσω να συνεχίσει τις βρωμοδουλειές του με γέμισαν απογοήτευση, πάντως κάθε μελλοντική τιμωρία του θα είναι εν μέρει και δική μου ευθύνη. Έμαθα πως λίγες μέρες μετά, είχε καταδικάσει μια ακτιβίστρια γιατί ενόχλησε κάτι μπάτσους που έλεγχαν αφρικανούς μετανάστες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν είμαστε παθητικοί, τους αφήνουμε να μας χτυπάνε χωρίς να παίζει πρόβλημα. Ελπίζω λοιπόν μια μέρα να βρω εκείνο το MP5K. Πολλά απ’ τα κοπρόσκυλα της κυρίαρχης τάξης θα κόψουν τότε. Τέλος πάντων, μένω σε μια κατάληψη της Βασιλείας για 2 μήνες, και ταξιδεύω άλλους 2 μήνες στην Ε.Ε. χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό. Στη Βασίλεια, δεν περίμενα τίποτα παραπάνω απ’ τους καταληψίες, από ένα μέρος να την πέσω, πράγμα που τελικά βρήκα. Συμβαίνει συχνά πολλοί άνθρωποι να δέχονται νέες ιδέες κι ωστόσο να παραμένουν προϊόντα της κοινωνίας τους (η γερμανική ιδιοσυγκρασία, για παράδειγμα, προϊόν μιας ιδιαίτερης παιδαγωγικής, κουλτούρας κλπ, είναι τόσο εγωπαθής, ιδιοτελής, που το να βρεις ένα μέρος να κοιμηθείς στο γερμανόφωνο μέρος της Ευρώπης είναι ήδη μια «επανάσταση»). Μια νέα ιδέα οφείλει να πραγματώνεται και σε μια αλλαγή στη συμπεριφορά, διαφορετικά παραμένει σε θεωρητικό επίπεδο... Τους επόμενους 2 μήνες γύρισα τις Βρυξέλες, το Αμβούργο, το Άαρχους και το Μάλμε. Μόνο στις Βρυξέλες έψαξα να βρεθώ με αναρχικούς ή ακτιβιστές και ήταν εκατό τοις εκατό λάθος μου. Ήταν ίδιοι με τους γερμανούς. Οι άνθρωποι του ιντυμίντια αρνήθηκαν να μου δώσουν χώρο για ύπνο, το ίδιο και η κατειλημμένη πρεσβεία καθώς και η κατειλημμένη εκκλησία. Μιας και ήταν Φλεβάρης έπρεπε να κοιμάμαι έξω από σταθμούς του μετρό όπου έχει σχετική ζέστη, καθώς και σε κάποιες ανεγειρόμενες οικοδομές, μέχρι τελικά να βρω μια εστία για αστέγους. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε, οι αριστεριστές είναι γενικά ελαφρώς μαλάκες. Ο Κροπότκιν είχε γράψει για την αναρχική ηθική, πάντως αυτή τη στιγμή στο κίνημα έχουν ενσωματωθεί τόσο πολλοί μοδάτοι τύποι της μεσαίας τάξης που οι περισσότερες συλλογικότητες στη δυτική Ευρώπη αποτελούν απαράλλαχτα προϊόντα της κοινωνίας που αντιμάχονται.

Από το καλοκαίρι του 2003, ζω χωρίς να χω χρήματα. Πράγμα κουραστικό και ηλίθιο, καθώς εξαρτώμαι από το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, από τις εστίες για αστέγους (π.χ. για τις ώρες για το φαγητό, τον ύπνο, τους εργαζομένους της που είναι σε εκνευριστική συχνότητα φασίστες κλπ). Στη Κοπεγχάγη, πέρασα γύρω στους 13 μήνες, κατά τους οποίους πήγα λιγότερες από 10 φορές σε μαγαζί να πάρω κάτι της αρεσκείας μου να φάω. Μια τέτοια ζωή ήταν ηλίθια, καθώς ανά πάσα στιγμή εξαρτάσαι. Στη δυτική Ευρώπη, υπάρχουν ακτιβιστές που επιλέγουν να είναι άποροι, ωστόσο αυτοί μπορούν να το γυρίσουν ανά πάσα στιγμή, συνεπώς δεν είναι το ίδιο με το να είσαι φτωχός από μια περιοχή που έχει διαλυθεί από τον πόλεμο ή τη φτώχεια, να βρίσκεσαι στην Ε.Ε. παράνομα κλπ. Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους να βγάλω κάποια χρήματα προκειμένου να αγοράσω ένα διαβατήριο, ώστε να είμαι λίγο καλύτερα. Φυσικά, ως άστεγος παράνομος μετανάστης δεν είχα και πολλές προοπτικές. Εννοείται πως δεν περίμενα κάποια παραπάνω βοήθεια από τους αναρχικούς, καθώς αυτοί με το ζόρι μου προσέφεραν κάπου να κοιμηθώ, οπότε και δεν ζήτησα… Πίσω στην εστία, το μέρος είχε γεμίσει τόσο με ντόπιους (κυρίως αλκοολικοί, τζάνκια που συνέβαινε να είναι όλοι εθνικιστές και πατριώτες, μόνιμα έτοιμοι να λιντσάρουν όποιον κριτικάρει το σύστημά τους) αλλά και κάποιους ξένους (κυρίως από την Πολωνία και τη Ρουμανία, φτωχοδιάβολοι που δεν είχαν καταφέρει να βρουν μια δουλειά στη Δύση). Μόνο στη Σουηδία δεν συνάντησα ξένους, μιας και δεν τους παραχωρούν χώρο στις εστίες τους. Οι σουηδοί είναι συχνά ρατσιστές, δεν το κρύβουν, αλλά το καμουφλάρουν δικαιολογώντας το με διάφορες ορθολογιστικές μαλακίες. Όντας στη Δανία τώρα, συμμετείχα στις διαδηλώσεις για την κατάληψη Ungdomshuset στη Κοπεγχάγη (είχα μείνει εκεί μια βδομάδα, και μου φαίνονταν πιο συμπαθείς από τους γερμανούς καταληψίες, ωστόσο δεν είχα και τόσο καλή τύχη με τους «συγκατοίκους» που έμεναν εκεί. Ο κόσμος της κατάληψης δεν αποτελείται μόνο από αναρχικούς ή επαναστάτες, αλλά από διάφορους ανθρώπους ας πούμε για παράδειγμα, ένας από αυτούς μου έκανε παρατήρηση που είχα φέρει να φάω φαγητό από έξω, οπότε την έκανα ξανά για την εστία της πρόνοιας). Σε κάθε περίπτωση, οι οδομαχίες με τους μπάτσους τις επόμενες μέρες ήταν εξαίσιες. Ωστόσο, μετά από λίγες μέρες αποσύρθηκα από τις συγκρούσεις, καθώς σκέφτηκα τη θέση μου που ήταν ήδη πιο βεβαρημένη από αυτή των μαχητών από την Ε.Ε., αλλά και το γεγονός ότι οι ταραχές είχαν πλέον γίνει υπολογίσιμη ρουτίνα για τους μπάτσους, που τις 3 πρώτες μέρες μόνο συνέλαβαν πάνω από 650 άτομα. Βέβαια, οι περισσότεροι από αυτούς αφέθηκαν ελεύθεροι τις επόμενες μέρες, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται για ανθρώπους από τις χώρες του «τρίτου κόσμου». Κι όσον αφορά μια σύλληψη λοιπόν, οι ντόπιοι είναι σε λίγο καλύτερη θέση από τους ξένους.

Εκτός από κάποια μικροπροβλήματα με ελάχιστους ρατσιστές αστέγους δεν είχα ιδιαίτερους μπελάδες με μπάτσους ή φασίστες. Αν εξαιρέσουμε ίσως κάποιες φορές που «καθωσπρέπει» άνθρωποι σχολίαζαν σε τοπικές διαλέκτους τους, ή έναν παλαβιάρη που με προκαλούσε συνεχώς αλλά όταν τον χτύπησα το ‘κοψε. Στη Σουηδία τώρα, μου αρνήθηκαν χώρο για ύπνο σε μια εστία λόγω διαμαρτυρίας ρατσιστών εργαζομένων που δε γούσταραν να «φροντίζουν» ξένους. Ο ρατσισμός σε ατομικό επίπεδο φυσικά και υπάρχει, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο θεσμικός ρατσισμός της Ε.Ε. που δημιουργεί πολλά προβλήματα τόσο στους ξένους όσο και στους ντόπιους. Θέλω να πω, οι ξένοι ωθούνται να περάσουν στην παρανομία προκειμένου να επιβιώσουν (να πληρώσουν γιατρούς, φαγητό, χώρο διαμονής κλπ) και φυσικά, σε πολλές περιπτώσεις οι παράνομες δραστηριότητές τους θα στραφούν εναντίον των ντόπιων. Έτσι, ο θεσμικός ρατσισμός παράγει και ανακυκλώνει την εγκληματικότητα και τη βία προς κάθε μια μεριά.

Έχω ήδη αναφερθεί στις σχέσεις μου με τους επαναστάτες εδώ. Εντάξει, εγώ τους δυτικοευρωπαίους τους αποκαλώ συχνά θεωρητικά επαναστάτες, καθώς τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα στα μεγάλα λόγια παρά σε πραγματικές δράσεις. Λένε συχνά «όλοι για έναν, κι ένας για όλους», ωστόσο πολύ δύσκολα θα βοηθήσουν κάποιον. Στην κατάληψή μας στο Βελιγράδι είχαμε φιλοξενήσει για παράδειγμα από ολλανδούς κι αμερικανούς αναρχικούς μέχρι γάλλους φτωχο-τουρίστες. Δεν κάνουμε διακρίσεις στους ανθρώπους που ζητάνε βοήθεια από μας. Οι επαναστάτες λοιπόν πρέπει να δουλέψουν περισσότερο στο να αλλάξουν και τον εαυτό τους. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος του «χώρου» εδώ είναι εναλλακτικοί μοδάτοι τύποι, πρόκειται δηλαδή για άτομα πρόθυμα να ακολουθήσουν αυτήν την κοινότητα χωρίς να ασκήσουν καμιά κριτική στο εσωτερικό της. Οπότε το αναφέρω αυτό για όλους μας: Δεν υπάρχει καμιά συνεργασία όταν δεν υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον όταν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα. Σε πολλές χώρες, οι αριστεριστές αντικρύζουν τους ξένους σαν ένα νέο επαναστατικό δυναμικό ωστόσο η δυτική ιδιοσυγκρασία τους δεν τους αφήνει να γνωριστούν πραγματικά με τους ξένους. Μερικές πράξεις από κοινού, κάποιες διαδηλώσεις ας πούμε, μπορούν να γίνουν έτσι, μιας και υπάρχουν κοινά συμφέροντα, όμως τίποτα παραπάνω από αυτό. Από την εμπειρία μου μέσα στον αναρχικό και τον μαρξιστικό «χώρο», όταν είσαι ξένος σου δίνεται ελάχιστα η ευκαιρία να αποφασίζεις ισότιμα με τους άλλους στη λήψη αποφάσεων, τη συμμετοχή σε δράσεις ή ακόμα και στη χρήση ενός χώρου (μου έτυχε ακόμα να βρίσκομαι έναν χρόνο σε ένα μέρος όπου έπρεπε να ρωτήσω τους ντόπιους καταληψίες αν με άφηναν να δω τηλεόραση). Όπως ξαναείπα, για μένα γίνονται το ίδιο με τους καπιταλιστές, ακόμα κι αν αυτοί καταλαμβάνουν τα σπίτια τους και δεν τα αγοράζουν, δεν είναι πολύ διαφορετικοί από κάθε καπιταλιστή ιδιοκτήτη. Κατά συνέπεια, τα τελευταία χρόνια περνάω τον καιρό μου με πραγματικά ωραίους τύπους, όπως για παράδειγμα πολωνούς αλκοολικούς του δρόμου, κι όχι τόσο με δυτικοευρωπαίους ακτιβιστές. Οι πολωνοί και οι νησιώτες άστεγοι μου φαίνονται πολύ πιο ευγενείς άνθρωποι, και τους κατατάσσω αυτόματα σε περισσότερο αναρχικούς από τους δυτικούς ακτιβιστές. Ίσως φανεί ανώριμο ή αφελές κάτι τέτοιο, πάντως πολλοί ωραίοι άνθρωποι κάνουν πράξη στην καθημερινή τους ζωή αναρχικά ιδανικά, ακόμη κι αν θεωρητικά δεν έχουν ιδέα για τον αναρχισμό. Έτσι, οι πολωνοί μετανάστες εδώ μοιράστηκαν το φαγητό τους μαζί μου, μου έδωσαν χρήματα να πάρω τρόφιμα, ενώ με έβλεπαν πρώτη φορά στη ζωή τους (όχι βέβαια από φιλανθρωπία κι αδιάφορο αν δεν ήμουν «συμπατριώτης» τους), οι νησιώτες με δέχτηκαν στην παρέα τους σεβόμενοι απόλυτα την αυτονομία μου, τη στιγμή που οι αναρχικοί προσπαθούσαν να με κάνουν καθρέφτη τους (η ιδιοσυγκρασία του δυτικού τείνει να επιβάλλεται στον καθένα). Οι δυτικοί γενικά περιμένουν από τους ξένους που ζουν εδώ, ακόμη κι απ’ αυτούς που παντρεύονται, να τους φιλάνε τον κώλο, να είναι σκυλάκια τους. Περιμένουν να κάνεις τα πάντα όπως τα έχουν στο μυαλό τους αυτοί, δεν τους καίγεται καρφί για σένα. Αυτά κάπως εμπειρικά για το πρόβλημα μεταξύ ντόπιων και ξένων στη Δύση.

Από κείνο το σημείο και μετά, παρακολούθησα περισσότερο τις κινητοποιήσεις «μη-πολιτικοποιημένων» ας το πούμε ανθρώπων, όπως στο Βερολίνο το 2004, στη Βασίλεια για τα δικαιώματα των παράνομων μεταναστών, στις πρωτομαγιάτικες συγκρούσεις στη Βέρνη. Ακόμα στην υπεράσπιση της κατάληψης στη Κοπεγχάγη, και τελευταία πάλι με σουηδούς ακτιβιστές ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ. Πάντως δεν κατέβηκα την πρωτομαγιά στη Στοκχόλμη, καθώς το μόνο που έχει είναι ομιλίες που ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνω (στα σουηδικά). Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τις διαδηλώσεις, και ακόμα τις πιο μαχητικές, να γίνονται προβλέψιμη ρουτίνα για τους μπάτσους. Πρέπει οι άνθρωποι να εξελίσσουν τις τακτικές τους. Για παράδειγμα, στις συγκρούσεις στην Κοπεγχάγη, αν αποσπόταν μια ομάδα από την κεντρική πορεία θα μπορούσε εύκολα να πλήξει απομονωμένους μπάτσους, κλούβες κλπ, σε παράπλευρους δρόμους της διαδήλωσης, να αποσπάσει πολύτιμο υλικό κλπ. Ωστόσο, αυτό που έκαναν οι άνθρωποι, ήταν να πετάνε πέτρες μέσα από τον κύριο κορμό της διαδήλωσης. Τώρα, ας πούμε αν είχα εκείνο το MP5K, θα μπορούσα ακόμα και να βγάλω απ’ την μέση το δήμαρχο της Κοπεγχάγης (τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν και μεγάλες απαντήσεις), ωστόσο κάτι τέτοιο γνωρίζουν όλοι από την αρχή ότι είναι απίθανο, όχι γιατί οι δυτικοί δε βρίσκουν τα χρήματα να αγοράσουν ένα, αλλά γιατί είναι εξαρχής δεσμευμένοι στην μεσοαστική ζωή τους (εκτός βέβαια από εξαιρέσεις όπως η RAF και άλλοι) και θα χορέψουν μόνο στο ρυθμό και την ένταση που τους επιτρέπει το σύστημα...

Τον Ιούλη του 2008 κλείνω 5 χρόνια παρουσίας στο internet, για το site μου και 1 χρόνο για το blog. Το blog προορίζεται για προσωπικές μου απόψεις και σχόλια, ενώ το site για ενημέρωση και νέα, ενδιαφέροντος για αναρχικούς, αλλά και γενικότερα. Κάτι ακόμα που μου δίνει χαρά, είναι η on-line βιβλιοθήκη, όπου έχω ανεβάσει βιβλία και κείμενα στην μητρική μου γλώσσα, που δεν είχαν την ευκαιρία να εκδοθούν σε έντυπη μορφή, οπότε μπορεί να τα βρει κάθε ενδιαφερόμενος, δεδομένης της ευρείας χρήσης του internet, της πρόσβασης από ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. Επιπλέον, επέλεξα το internet μιας και ως άστεγος δεν μπορούσα να πληρώνω για εκδόσεις ή κάτι άλλο, αλλά το internet μπορούσε να βρεθεί δωρεάν, πίσω στη Σερβία. Εκτός αυτού, οι περισσότεροι σέρβοι αναρχικοί ήταν την περίοδο εκείνη (2001-2005) αρκετά απασχολημένοι με τις σπουδές τους, οπότε ήταν λίγο δύσκολο να μαζευτούν για κάποια σοβαρή δράση (συν τις διάφορες προσωπικές συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών στο Βελιγράδι). Τώρα που αυτή η γενιά αναρχικών ξεμπέρδεψε με τις σπουδές της, είναι πολύ πιο συνεπείς στις δράσεις τους βέβαια. Άξιζε τον κόπο η δουλειά μέσω του site; Δε ξέρω απόλυτα. Τον τελευταίο χρόνο συνεισφέρουν στο φόρουμ του ακόμα 30 άνθρωποι, οι μισοί σχεδόν είναι αναρχικοί που γνώριζα από την πρώην Γιουγκοσλαβία, οι υπόλοιποι είναι νέοι αναγνώστες του site. Κάποιοι που επικοινωνούν ενδιαφέρονται για καταλύματα στο Βελιγράδι, άλλοι για αναρχικά θεωρητικά έργα. Γενικά είμαι ευχαριστημένος που βλέπω καινούριους ανθρώπους να βρίσκονται με τις αναρχικές ιδέες, να αποκτούν μια άνεση να συμμετέχουν σε πράγματα… Υπάρχουν φυσικά προβληματικές με τους ακτιβιστές του internet (βλέπεις ότι χρησιμοποιώ αυτή τη συζήτηση για να θίξω διάφορα πράγματα που έχω στο μυαλό μου). Η δουλειά που γίνεται στο internet δεν πρέπει να υποκαθιστά τη δουλειά στην καθημερινή ζωή. Κάτι ενδιαφέρον είναι τα διάφορα μπινελίκια που χώνουν διάφοροι ακτιβιστές σε φόρουμ του internet, πράγματα που δε θα έλεγαν φυσικά ποτέ σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση… Κάτι που αποκόμισα είναι ότι πρέπει συνεχώς να αναλύουμε το τι κάνουμε και το τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε. Και κάτι ακόμα, ότι όταν είσαι παράνομος και άστεγος μπορείς να κάνεις πολύ λίγα πράγμα ενάντια σ αυτό το σύστημα, καθώς το ζήτημα της επιβίωσης σου κλέβει τον περισσότερο χρόνο.

Η αλήθεια είναι ότι μετέφρασα και δημοσίευσα πολλές από τις ενέργειες άμεσης δράσης από την Ελλάδα. Τέτοιες δράσεις δεν είναι συχνές στην Ευρώπη. Το ενδιαφέρον τους για μένα, βρίσκεται στο ότι τέτοιες ενέργειες εξελίσσουν τα άτομα και τις ομάδες που τις πραγματοποιούν: οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα τους εαυτούς τους και τους άλλους, δένονται περισσότερο, υποστηρίζουν περισσότερο τους άλλους, αποκτούν πίστη στις δυνάμεις τους και βλέπουν ότι μπορούν να φέρουν αποτελέσματα… Μοιάζει σαν μια διαρκής εξάσκηση για ακόμα σπουδαιότερες πράξεις. Ταυτόχρονα υπονομεύουν την κυρίαρχη τάξη. Εννοείται πως η άμεση δράση δεν πρέπει να γίνεται ρουτίνα, να μένει πάντα η ίδια, οι στόχοι και οι τακτικές της πρέπει να ανανεώνονται συνεχώς. Καθ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται και δυσκολότερο για το σύστημα να καταστείλει τους ανθρώπους. Δεν ξέρω πάλι αν είναι καλό ή όχι οι άνθρωποι να αναπτύσσουν μια τέτοια δράση χωρίς κάποια δημόσια αναφορά. Χωρίς μια τέτοια αναφορά, είναι σαν κάποιου είδους προσωπικός πόλεμος με την κυρίαρχη τάξη και τα σκυλιά της, ωστόσο δεν μπορώ να προτείνω πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, χωρίς να παγιδευτούμε σε μια ατελείωτη αναμονή για την ανάπτυξη μιας μαζικής βάσης που να εξασκήσει τη δική της δράση, προκειμένου να χτυπήσει το κράτος, οπότε θα πρέπει να δεχτούμε και τις δράσεις χωρίς κάποια ανοιχτή αναφορά. Για μένα είναι καλό να υπάρχει πάντοτε μια ανοιχτή αναφορά για τη δράση, ακόμα κι αν η επιρροή της είναι περιορισμένη στους (ακτιβιστές ή μη) ανθρώπους του σήμερα. Πρέπει να συνυπολογίσουμε την προπαγάνδα των ΜΜΕ εναντίον μας. Μια ή περισσότερες διαδηλώσεις ή ενέργειες άμεσης δράσης δεν θα ανατρέψουν το παρόν σύστημα, σίγουρα, όμως αποτελούν εργαλεία για να επικεντρώσουμε την προσοχή σε κοινωνικά ζητήματα και να χτυπήσουμε την εξουσία της κυρίαρχης τάξης (πολιτική, στρατιωτική, επιχειρηματική, μιντιακή, και τους «λαϊκούς» ρατσιστές). Οι δράσεις αυτές οφείλουν συνέχεια να βελτιώνονται, πρέπει να διδαχτούμε από τις εμπειρίες της RAF, των Ερυθρών Ταξιαρχιών, της 17 Νοέμβρη… Ελπίζω τα επόμενα νέα που θα έχουμε από τους αναρχικούς στην Ελλάδα θα έχουν να κάνουν με απελευθερώσεις αγωνιστών κρατουμένων, τη συσκότιση της μιντιακής προπαγάνδας (π.χ. ταυτόχρονα σαμποτάζ πομπών/κεραιών) και άλλα τέτοια ωραία και ευφάνταστα πράγματα.

Από τον Μάρτιο του 2008 βρίσκομαι στη Σουηδία, κάπου 300 χιλιόμετρα από τη Στοκχόλμη. Δεν κατάφερα να βρω μέρος να κοιμηθώ στο Γκέτεμποργκ (απ’ την μια οι ρατσιστές εργαζόμενοι στην εστία, από την άλλη η ομάδα No One Is Illegal που απαιτούσε να κάνω αίτηση ασύλου), είχα ήδη έναν μήνα πνευμονία, έξω χιόνιζε ασταμάτητα, οπότε με τα πολλά πήγα να ζητήσω άσυλο. Ένιωθα τόσο χάλια, σαν Εβραίος που πήγαινε να παρουσιαστεί στη Γκεστάπο του Χίτλερ. Εκεί ήρθα σε επαφή με τη σουηδική γραφειοκρατία, από τους χριστιανούς του No One Is Illegal μέχρι τη Διεθνή Αμνηστία, όλοι τους κατασκοπεύουν τους μετανάστες, ενώ τους κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις που κάνουν οι αρχές. Το σουηδικό κράτος μοιάζει με το γερμανικό και το βελγικό, είναι από τα πιο οργανωμένα αστυνομικά κράτη της Ε.Ε. Έτσι, οι πολίτες έχουν γενικά αποκτήσει μια ιδιοσυγκρασία τόσο φοβική όσο και ατομικιστική. Στη Κοπεγχάγη μπορείς να περπατήσεις μόνος σου την νύχτα, κανείς δε θα σε σταματήσει αν δεν κάνεις φασαρία. Στη Σουηδία, οι μπάτσοι πραγματοποιούν συνεχώς ελέγχους όλη την νύχτα, το internet είναι απολύτως ελεγχόμενο (π.χ. οι βιβλιοθήκες παρέχουν πρόσβαση μόνο σε καταγεγραμμένους χρήστες που μπαίνουν με το ονοματεπώνυμο και τον κωδικό τους, κάτι που δεν ισχύει στη Κοπεγχάγη ή στη Βασίλεια), οι ντόπιοι αναρχικοί είναι αρκετά μουδιασμένοι (όταν ρώτησα μέσω email κάποιους χώρους στη Στοκχόλμη αν μπορούσα να κοιμηθώ εκεί για λίγες μέρες, κανείς δεν μου απάντησε, εκτός από ένα καφέ του «χώρου» που μου έστειλαν: «δεν είμαστε κατάληψη εδώ»). Επίσης, αναγκάστηκα να περπατήσω μια διαδρομή 40 χιλιομέτρων, καθώς κανένα αμάξι δε σταματούσε να με πάρει με ωτοστόπ.

Οι μετανάστες που συναναστρέφομαι εδώ είναι κυρίως σομαλοί και ιρακινοί, όλοι τους πολύ φιλικοί και ευχάριστοι, ωστόσο δεν ενδιαφέρονται για την αναρχία. Έχουν βέβαια κοντινή ιδιοσυγκρασία με τους ανατολικοευρωπαίους, τους αρέσει να μοιράζονται πράγματα, κι ακόμα μερικοί έχουν μια αντι-ιμπεριαλιστική πολιτική συνείδηση, ωστόσο φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά γι αυτό. Όπως και με τους πολωνούς, προτιμώ να κάνω παρέα με τους άραβες παρά με τους σουηδούς. Στο χωριό που βρίσκομαι τώρα, όπου μου παραχώρησε ένα δωμάτιο το γραφείο μετανάστευσης, δε συμβαίνει ποτέ τίποτα, τα πάντα είναι εντελώς βαρετά. Αν και έχει αρκετούς μετανάστες σε άθλια κατάσταση, δύσκολα θα κάνουν μια διαδήλωση ή κάτι άλλο εδώ, καθώς είναι όλοι αιτούντες ασύλου, κι έτσι εξαρτώνται άμεσα από τις αρχές. Όσον αφορά τους άραβες πάλι, αν και είναι εδώ ως θύματα του ιμπεριαλισμού, και συγγενείς τους στις πατρίδες τους έχουν πάρει τα όπλα, πολλοί από αυτούς έχουν στο μυαλό τους μόνο το πώς θα βγάλουν χρήματα και θα πλουτίσουν εδώ…

Πεποίθησή μου είναι πως το γραφείο μετανάστευσης βρίσκει τρόπους για να ελέγχει όλους τους αιτούντες ασύλου, να τους εποπτεύει. Θα χρειαζόμουν αρκετό χρόνο για να το αποδείξω αυτό, που δεν μπορώ να βρω, καθώς έτσι όπως είναι στημένος αυτός ο μηχανισμός, κάθε διερεύνηση του θέματος μου προκαλεί περισσότερο άγχος. Ένας λόγος παραπάνω είναι που εκτός από το θέμα της ταυτότητάς μου, με ελέγχουν και για ζητήματα «τρομοκρατίας». Έτσι πρέπει να ανέχομαι έναν ηλίθιο χαφιέ πάνω από το κεφάλι μου, χώρια τυχόν κοριούς ή παρακολουθήσεις. Ο ρατσισμός αυτός ξεκινά από τις κρατικές υπηρεσίες, κι όχι απλώς από το γραφείο μετανάστευσης. Όταν είχα προσπαθήσει να πουλήσω κάτι σε κάποιους μουσουλμάνους στην Κοπεγχάγη προκειμένου να βγάλω λίγα χρήματα, την επόμενη μέρα οι μπάτσοι επισκέφτηκαν τα μέρη που είχα επισκεφτεί την προηγουμένη, με τη φωτογραφία μου. Οπότε μου φαίνεται πολύ πιθανό να είμαι υπό παρακολούθηση ήδη πριν έρθω στη Σουηδία. Παρακολούθηση βέβαια από την οποία μπορώ να αποδράσω, αν βρω χρήματα να αλλάξω τελείως ντύσιμο και τόπο διαμονής (το να αγοράσω διαβατήριο παραμένει ακόμα όνειρο). Παρόλα αυτά αν κάνω οτιδήποτε, πέφτει σήμα οπότε μπορούν να έρθουν να με μαζέψουν. Αν και συμπαθώ δράσεις όπως της RAF, δεν τα πάω καλά με τις σημερινές αναρχικές συλλογικότητες στη δυτική Ευρώπη. Όσον αφορά πάλι τον ισλαμικό αντι-ιμπεριαλισμό, αν και δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τη θρησκεία ή το σύστημα ιδεών απ’ όπου πηγάζει, μου φαίνεται κάπως συμπαθής, όταν στοχεύει αυστηρά την κυρίαρχη τάξη. Ωστόσο σε τέτοιες δράσεις είναι εξαιρετικά πιθανό να κάνεις λάθη. Επίσης, δεν μπορείς να προσεγγίσεις έναν τέτοιο χώρο, χωρίς να στοχοποιηθείς από τις αρχές. Τέλος πάντων, η μόνη λύση για μένα είναι να δράσω βάσει των δικών μου δυνάμεων. Αυτό που προσπαθώ τώρα είναι με κάποιους φίλους από τη χώρα μου που είμαστε στην ίδια θέση να βρούμε έναν τρόπο ώστε να ξεφύγουμε από την εποπτεία των αρχών. Έτσι θα μπορούμε να περάσουμε από τη θέση του αδύναμου άστεγου στη θέση της επίθεσης.

Πάντοτε τα καλύτερα!

Rebel Mouse